زادروز هایده، صدای ماندگار
رهی معیری،ترانه‌سرا، معصومه دده‌بالا را به علی تجویدی تکنواز ویلون معرفی می‌کند و علی تجویدی که آن روزها از فعال‌ترین آهنگ‌سازان ِ برنامه‌ی گل‌های رنگارنگ در رادیو تهران او را به جامعه‌ی هنری معرفی می‌کند و این‌گونه می‌شود که زندگی هنری «هایده» متولد می‌شود. فعالیت حرفه‌ای هنری هایده در سال ۱۳۴۷ و با اجرای ترانه‌ی «آزاده» و با هم‌کاری ارکستر گلها در رادیو تهران آغاز می‌شود.
فرح پهلوی می‌گوید که قسمتی از ترانه‌ی «آزاده» با صدای هایده او را به یاد اپرای «نورما» اثر وینچنتزو بلینی با صدای ماریو کالاس،خواننده‌ی یونانی-آمریکایی می‌اندازد و اضافه می‌کند که «هایده، کالاس ما بود.»
معصومه دده‌بالا با نام هنری هایده ۲۱ فروردین‌ماه ۱۳۲۱ در تهران و در خانواده‌ای پرجمعیت که اغلبشان صدای خوشی داشتند به دنیا آمد. پدرش محمد دده‌بالا اهل تبریز و مادرش زینب بلغاری، گیلانی بود. انقلاب اسلامی که بار نشست،بیش‌تر هنرها و اهالی هنر با محدودیت‌های فراوان مواجه شدند. زنان ِ خواننده دیگر اجازه‌ی خواندن نیافتند و صدای زنان ممنوعه شد.
بسیاری از خوانندگان پیش از انقلاب به دادگاه احضار شدند و برخی از آن‌ها بازداشت و ثروت برخی از آن‌ها نیز مصادره شد. آیت‌الله محمدی گیلانی حاکم شرع و رئیس دادگاه‌های انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۸ برخی از خوانندگان پیش از انقلاب را به دادگاه فراخواند. هایده یکی از این خوانندگان بود. با این‌که صدای کسانی مانند هایده پس از سیطره‌ی اسلام‌گرایان در ایران ممنوع شد اما این به آن معنا نبود که مردم دیگر به این صداها گوش نکردند و یا هنرمندان خود را از یاد بردند.
هایده زیر نظر استادان بنام موسیقی ایران درس موسیقی آموخته بود. او آموزش موسیقی را با علی تجویدی آغاز کرد. هایده بارها گفته است که تحت تاثیر ضدای دلکش بوده است.
اولین کار هایده -آزاده- نیز کار تجویدی بود. از نخستین سال‌های دهه‌ی ۵۰ هایده به اجرای موسیقی پاپ علاقه‌مند شد. هایده در کشورهای مختلف به اجرای برنامه می‌پرداخت. هایده چند ماه پیش از انقلاب از ایران خارج شد و در انگلستان ساکن شد. او در سال ۱۳۶۰ به آمریکا مهاجرت کرد و تا پایان عمر در آمریکا ساکن بود.
انوشیروان روحانی، موسیقی‌دان و نوازنده‌ی پیانو که در رادیو تلویزیون ملی ایران کارهای مشترکی نیز با یک‌دیگر اجرا کرده‌اند در مورد آشنایی‌اش با هایده می‌گوید: «اولین بار خانم هایده را در رادیو دیدم که همره با آقای تاکستانی (نوازنده تار) بودند. البته پیش از خانم هایده، اول خانم مهستی تشریف آورده بودند به رادیو. بنابراین با خانم مهستی آشنا بودم؛ می‌گفتند که «خواهر من هم صدایش قشنگ است». من هم شنیده بودم در بعضی از این محافل که صدای خانم هایده را شنیده بودند و خیلی تعریف می‌کردند.در یکی از برنامه‌هایی که آقای علی تجویدی آهنگ آن را ساخته بودند و در برنامه گلها را اجرا می‌کردند من پیانو می‌زدم. در استودیو شماره‌ی ۸، قطعه که تمام شد و من هم با شور و حال جوانی، پیانو می‌زدم، خانم هایده تشریف آوردند کنار پیانو. من را مورد تشویق قرار دادند و یک ماچی از من کردند! آقای تجویدی گفتند آهنگش را من ساخته‌ام انوشیروان را ماچ می‌کنی؟!»
بیش‌تر بخوانید:
https://goo.gl/EnOO0Y
#هایده
#موسیقی
@Tavaana_TavaanaTech
رهی معیری،ترانه‌سرا، معصومه دده‌بالا را به علی تجویدی تکنواز ویلون معرفی می‌کند و علی تجویدی که آن روزها از فعال‌ترین آهنگ‌سازان ِ برنامه‌ی گل‌های رنگارنگ در رادیو تهران او را به جامعه‌ی هنری معرفی می‌کند و این‌گونه می‌شود که زندگی هنری «هایده» متولد می‌شود. فعالیت حرفه‌ای هنری هایده در سال ۱۳۴۷ و با اجرای ترانه‌ی «آزاده» و با هم‌کاری ارکستر گلها در رادیو تهران آغاز می‌شود.
فرح پهلوی می‌گوید که قسمتی از ترانه‌ی «آزاده» با صدای هایده او را به یاد اپرای «نورما» اثر وینچنتزو بلینی با صدای ماریو کالاس،خواننده‌ی یونانی-آمریکایی می‌اندازد و اضافه می‌کند که «هایده، کالاس ما بود.»
معصومه دده‌بالا با نام هنری هایده ۲۱ فروردین‌ماه ۱۳۲۱ در تهران و در خانواده‌ای پرجمعیت که اغلبشان صدای خوشی داشتند به دنیا آمد. پدرش محمد دده‌بالا اهل تبریز و مادرش زینب بلغاری، گیلانی بود. انقلاب اسلامی که بار نشست،بیش‌تر هنرها و اهالی هنر با محدودیت‌های فراوان مواجه شدند. زنان ِ خواننده دیگر اجازه‌ی خواندن نیافتند و صدای زنان ممنوعه شد.
بسیاری از خوانندگان پیش از انقلاب به دادگاه احضار شدند و برخی از آن‌ها بازداشت و ثروت برخی از آن‌ها نیز مصادره شد. آیت‌الله محمدی گیلانی حاکم شرع و رئیس دادگاه‌های انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۸ برخی از خوانندگان پیش از انقلاب را به دادگاه فراخواند. هایده یکی از این خوانندگان بود. با این‌که صدای کسانی مانند هایده پس از سیطره‌ی اسلام‌گرایان در ایران ممنوع شد اما این به آن معنا نبود که مردم دیگر به این صداها گوش نکردند و یا هنرمندان خود را از یاد بردند.
هایده زیر نظر استادان بنام موسیقی ایران درس موسیقی آموخته بود. او آموزش موسیقی را با علی تجویدی آغاز کرد. هایده بارها گفته است که تحت تاثیر ضدای دلکش بوده است.
اولین کار هایده -آزاده- نیز کار تجویدی بود. از نخستین سال‌های دهه‌ی ۵۰ هایده به اجرای موسیقی پاپ علاقه‌مند شد. هایده در کشورهای مختلف به اجرای برنامه می‌پرداخت. هایده چند ماه پیش از انقلاب از ایران خارج شد و در انگلستان ساکن شد. او در سال ۱۳۶۰ به آمریکا مهاجرت کرد و تا پایان عمر در آمریکا ساکن بود.
انوشیروان روحانی، موسیقی‌دان و نوازنده‌ی پیانو که در رادیو تلویزیون ملی ایران کارهای مشترکی نیز با یک‌دیگر اجرا کرده‌اند در مورد آشنایی‌اش با هایده می‌گوید: «اولین بار خانم هایده را در رادیو دیدم که همره با آقای تاکستانی (نوازنده تار) بودند. البته پیش از خانم هایده، اول خانم مهستی تشریف آورده بودند به رادیو. بنابراین با خانم مهستی آشنا بودم؛ می‌گفتند که «خواهر من هم صدایش قشنگ است». من هم شنیده بودم در بعضی از این محافل که صدای خانم هایده را شنیده بودند و خیلی تعریف می‌کردند.در یکی از برنامه‌هایی که آقای علی تجویدی آهنگ آن را ساخته بودند و در برنامه گلها را اجرا می‌کردند من پیانو می‌زدم. در استودیو شماره‌ی ۸، قطعه که تمام شد و من هم با شور و حال جوانی، پیانو می‌زدم، خانم هایده تشریف آوردند کنار پیانو. من را مورد تشویق قرار دادند و یک ماچی از من کردند! آقای تجویدی گفتند آهنگش را من ساخته‌ام انوشیروان را ماچ می‌کنی؟!»
بیش‌تر بخوانید:
https://goo.gl/EnOO0Y
#هایده
#موسیقی
@Tavaana_TavaanaTech
اردلان سرفراز، #شاعر و #ترانه‌سرا در صفحه‌ی فیس‌بوک خود در مورد محمدعلی شیرازی ترانه‌سرا و خالق «سلطان قلب‌ها» و بسیاری از ترانه‌های ماندگار دیگر نوشته است:
«استاد محمدعلی شيرازی، خالق سلطان قلب‌ها و بسياری ترانه‌های ماندگار ديگر مثل (زندانی) و... در بيمارستان دارآباد دانشوری! بستری هستند! به ياريشان بشتابيم وباز هم مثل هميشه، با هزاران عذر بدتر ازگناه از زير بار مسًوليتي كه در برابر استفاده از آثار درخشان ايشان داشته وداريم، شانه خالی نكنيم! روی سخنم با كساني است كه خود بهتر مي‌دانند!»
از مشهورترین ترانه‌های #محمدعلی_شیرازی می‌توان به شکار (با این مطلع: وقتی رسید آهو هنوز نفس داشت/داشت هنوزم بره‌هاشو می‌لیسید) با صدای ابراهیم حامدی و #سلطان_قلب‌ها با صدای #عارف و چرانمی رقصی باصدای #ویگن و زندونی با صدای #داریوش و آهنگ دشتستانی برای #هایده اشاره کرد.
ترانه‌ی زیبای «سلطان قلب‌ها» با صدای عارف و لیلا فروهر و از سروده‌های محمدعلی شیرازی تقدیم می‌شود به شما هم‌راهان همیشگی توانا.
با امید این‌که این ترانه‌سرای ارزنده‌ی کشورمان هر چه زودتر به‌بودی کامل پیدا کنند.
@Tavaana_TavaanaTech
👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇
«استاد محمدعلی شيرازی، خالق سلطان قلب‌ها و بسياری ترانه‌های ماندگار ديگر مثل (زندانی) و... در بيمارستان دارآباد دانشوری! بستری هستند! به ياريشان بشتابيم وباز هم مثل هميشه، با هزاران عذر بدتر ازگناه از زير بار مسًوليتي كه در برابر استفاده از آثار درخشان ايشان داشته وداريم، شانه خالی نكنيم! روی سخنم با كساني است كه خود بهتر مي‌دانند!»
از مشهورترین ترانه‌های #محمدعلی_شیرازی می‌توان به شکار (با این مطلع: وقتی رسید آهو هنوز نفس داشت/داشت هنوزم بره‌هاشو می‌لیسید) با صدای ابراهیم حامدی و #سلطان_قلب‌ها با صدای #عارف و چرانمی رقصی باصدای #ویگن و زندونی با صدای #داریوش و آهنگ دشتستانی برای #هایده اشاره کرد.
ترانه‌ی زیبای «سلطان قلب‌ها» با صدای عارف و لیلا فروهر و از سروده‌های محمدعلی شیرازی تقدیم می‌شود به شما هم‌راهان همیشگی توانا.
با امید این‌که این ترانه‌سرای ارزنده‌ی کشورمان هر چه زودتر به‌بودی کامل پیدا کنند.
@Tavaana_TavaanaTech
👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇
هایده چنگیزیان، از اولین زنان رقصنده‌ی باله در ایران
هایده چنگیزیان یکی از اولین #زنان #رقصندهٔ باله در ایران است. او از دوران کودکی علاقه‌ی بسیاری به رقص داشته است. آن‌گونه که گفته می‌شود «یپرم خان»، آوازخوان ارمنی اول بار در یک مجلس عروسی به استعداد این دختر جوان در رقص پی برد و با پیشنهاد این خواننده بود که هایده به کلاس‌های رقص «مادام یلنا آودیسیان» رفت و به فراگیری رقص پرداخت. مادام یلنا با نام هنری «مادام یلنا» از بنیان‌گذاران ِ «هنر باله در ایران» بود. سرکیس جانبازیان دیگر استاد ِ رقص باله که به او لقب پدر باله‌ی ایران داده‌اند در این کار با مادام یلنا هم‌کاری می‌کرد. دوران کودکی هایده در کلاس مادام یلنا گذشت.
هایده پس از دریافت مدرک سیکل اول در ۱۶ سالگی به کلن ِ آلمان رفت تا به آموختن باله بپردازد. هایده چنگیزیان در هنرکده‌ی باله و در کنکور این رشته نفر اول شد. هایده پس از مدتی برای فراگیری باله به اتحاد جماهیر شوروی رفت و در آن کشور آموزش رقص #باله دید. او پس از بازگشت به ایران در تالار رودکی آن زمان که بهدها به تالار وحدت تبدیل شد به کار مشغول شد. او فعالیت‌های بسیار در سازمان باله ملی داشت.
این #بالرین پس از پیروزی انقلاب اسلامی حرفه‌اش را از دست داد چرا که پس از انقلاب #رقص ممنوع شد و از لحاظ شرعی آن را حرام دانستند. هایده چنگیزیان مجبور شد ایران را ترک کند. او ابتدا به کشور آمریکا رفت و از آن‌جا به آلمان #مهاجرت کرد و در نهایت در پرتغال و شهر لیسبون ساکن شد.
#هایده_چنگیزیان، از اولین کسانی است که با اجرای داستانی از شاه‌نامه‌ی فردوسی یعنی بیژن و منیژه باله‌ی فرنگی را در شکلی ایرانی عرضه کرد.
دویچه‌وله با هایده چنگیزیان گفت‌وگویی کرده است که در زیر می‌خوانید:
خانم چنگیزیان، فکر می‌کنید با ریاست جمهوری آقای روحانی، امیدی برای بهبود وضعیت هنری در سال پیش رو وجود دارد؟
نه، من زیاد امیدی ندارم، متأسفانه. همان‌طور که در اخبار می‌شنویم، تصمیم‌گیرنده‌ی اصلی آقای روحانی نیستند و تصمیم‌گیرنده‌ها کسان دیگری هستند که به ظاهر هم که شده، می‌خواهند این شکل اسلامی را نگه دارند. هنر، به عقیده‌ی من، یک چیز آزاد است. هنر چیزی نیست که بتواند وابسته بشود. البته در قرون وسطی، کلیسای کاتولیک هنرمندها را در خدمت خودش پذیرفت و آثار عجیب و غریب باشکوهی از نقاشی، مجسمه‌سازی و بناهای مختلف به وجود آمد. ولی اصولاً در هیچ دوره‌ی دیگری نمی‌توانیم ببینیم که هنر بتواند خودش را به یک ایدئولوژی وابسته کند. حتی در زمان کمونیستی و بلشویکی روسیه، هنر نتوانست خودش را وفق بدهد. باید جدا می‌شد.
ولی ما دیدیم که هنرمندهای خیلی ارزنده‌ای در آن رژیم (اتحاد جماهیر شوروی) هم به وجود آمدند. از جمله بالرین‌های خیلی ماهر...
بله، به خاطر این‌که دوره‌ی اتحاد جماهیر شوروی می‌خواستند به دنیا ثابت کنند که ما از لحاظ فرهنگی هم خیلی قادریم.
فکر نمی‌کنید این موضوع برای جمهوری اسلامی هم پیش بیاید که بخواهند بگویند ما از نظر فرهنگی هم قادریم؟
نه، نگاه کنید به فیلم‌هایی که سانسور می‌شود، به کارگردان‌های خیلی خوب ما که یا ممنوع‌الفیلم می‌شوند یا در #حصر خانگی قرار می‌گیرند و نمی‌توانند چیزی از خودشان ارائه بدهند و اگر هم ارائه بدهند، مثل آقای فرهادی می‌رود در فرانسه اجرا می‌کند. در فضای #ایران، آن آزادی‌ای وجود ندارد که هنرمند بتواند خودش را ابراز کند، نظرات‌اش را ابراز کند و بتواند قطعه‌ای را بسازد که اصلاً بوی آزادی بدهد.
بیش‌تر بخوانید:
http://bit.ly/1Ijinqy
@Tavaana_TavaanaTech
هایده چنگیزیان یکی از اولین #زنان #رقصندهٔ باله در ایران است. او از دوران کودکی علاقه‌ی بسیاری به رقص داشته است. آن‌گونه که گفته می‌شود «یپرم خان»، آوازخوان ارمنی اول بار در یک مجلس عروسی به استعداد این دختر جوان در رقص پی برد و با پیشنهاد این خواننده بود که هایده به کلاس‌های رقص «مادام یلنا آودیسیان» رفت و به فراگیری رقص پرداخت. مادام یلنا با نام هنری «مادام یلنا» از بنیان‌گذاران ِ «هنر باله در ایران» بود. سرکیس جانبازیان دیگر استاد ِ رقص باله که به او لقب پدر باله‌ی ایران داده‌اند در این کار با مادام یلنا هم‌کاری می‌کرد. دوران کودکی هایده در کلاس مادام یلنا گذشت.
هایده پس از دریافت مدرک سیکل اول در ۱۶ سالگی به کلن ِ آلمان رفت تا به آموختن باله بپردازد. هایده چنگیزیان در هنرکده‌ی باله و در کنکور این رشته نفر اول شد. هایده پس از مدتی برای فراگیری باله به اتحاد جماهیر شوروی رفت و در آن کشور آموزش رقص #باله دید. او پس از بازگشت به ایران در تالار رودکی آن زمان که بهدها به تالار وحدت تبدیل شد به کار مشغول شد. او فعالیت‌های بسیار در سازمان باله ملی داشت.
این #بالرین پس از پیروزی انقلاب اسلامی حرفه‌اش را از دست داد چرا که پس از انقلاب #رقص ممنوع شد و از لحاظ شرعی آن را حرام دانستند. هایده چنگیزیان مجبور شد ایران را ترک کند. او ابتدا به کشور آمریکا رفت و از آن‌جا به آلمان #مهاجرت کرد و در نهایت در پرتغال و شهر لیسبون ساکن شد.
#هایده_چنگیزیان، از اولین کسانی است که با اجرای داستانی از شاه‌نامه‌ی فردوسی یعنی بیژن و منیژه باله‌ی فرنگی را در شکلی ایرانی عرضه کرد.
دویچه‌وله با هایده چنگیزیان گفت‌وگویی کرده است که در زیر می‌خوانید:
خانم چنگیزیان، فکر می‌کنید با ریاست جمهوری آقای روحانی، امیدی برای بهبود وضعیت هنری در سال پیش رو وجود دارد؟
نه، من زیاد امیدی ندارم، متأسفانه. همان‌طور که در اخبار می‌شنویم، تصمیم‌گیرنده‌ی اصلی آقای روحانی نیستند و تصمیم‌گیرنده‌ها کسان دیگری هستند که به ظاهر هم که شده، می‌خواهند این شکل اسلامی را نگه دارند. هنر، به عقیده‌ی من، یک چیز آزاد است. هنر چیزی نیست که بتواند وابسته بشود. البته در قرون وسطی، کلیسای کاتولیک هنرمندها را در خدمت خودش پذیرفت و آثار عجیب و غریب باشکوهی از نقاشی، مجسمه‌سازی و بناهای مختلف به وجود آمد. ولی اصولاً در هیچ دوره‌ی دیگری نمی‌توانیم ببینیم که هنر بتواند خودش را به یک ایدئولوژی وابسته کند. حتی در زمان کمونیستی و بلشویکی روسیه، هنر نتوانست خودش را وفق بدهد. باید جدا می‌شد.
ولی ما دیدیم که هنرمندهای خیلی ارزنده‌ای در آن رژیم (اتحاد جماهیر شوروی) هم به وجود آمدند. از جمله بالرین‌های خیلی ماهر...
بله، به خاطر این‌که دوره‌ی اتحاد جماهیر شوروی می‌خواستند به دنیا ثابت کنند که ما از لحاظ فرهنگی هم خیلی قادریم.
فکر نمی‌کنید این موضوع برای جمهوری اسلامی هم پیش بیاید که بخواهند بگویند ما از نظر فرهنگی هم قادریم؟
نه، نگاه کنید به فیلم‌هایی که سانسور می‌شود، به کارگردان‌های خیلی خوب ما که یا ممنوع‌الفیلم می‌شوند یا در #حصر خانگی قرار می‌گیرند و نمی‌توانند چیزی از خودشان ارائه بدهند و اگر هم ارائه بدهند، مثل آقای فرهادی می‌رود در فرانسه اجرا می‌کند. در فضای #ایران، آن آزادی‌ای وجود ندارد که هنرمند بتواند خودش را ابراز کند، نظرات‌اش را ابراز کند و بتواند قطعه‌ای را بسازد که اصلاً بوی آزادی بدهد.
بیش‌تر بخوانید:
http://bit.ly/1Ijinqy
@Tavaana_TavaanaTech
زادروز هایده، صدای ماندگار
goo.gl/WXgUKY
رهی معیری،ترانه‌سرا، معصومه دده‌بالا را به علی تجویدی تکنواز ویلون معرفی می‌کند و علی تجویدی که آن روزها از فعال‌ترین آهنگ‌سازان ِ برنامه‌ی گل‌های رنگارنگ در رادیو تهران او را به جامعه‌ی هنری معرفی می‌کند و این‌گونه می‌شود که زندگی هنری «هایده» متولد می‌شود. فعالیت حرفه‌ای هنری هایده در سال ۱۳۴۷ و با اجرای ترانه‌ی «آزاده» و با هم‌کاری ارکستر گلها در رادیو تهران آغاز می‌شود.
فرح پهلوی می‌گوید که قسمتی از ترانه‌ی «آزاده» با صدای هایده او را به یاد اپرای «نورما» اثر وینچنتزو بلینی با صدای ماریو کالاس،خواننده‌ی یونانی-آمریکایی می‌اندازد و اضافه می‌کند که «هایده، کالاس ما بود.»
معصومه دده‌بالا با نام هنری هایده ۲۱ فروردین‌ماه ۱۳۲۱ در تهران و در خانواده‌ای پرجمعیت که اغلبشان صدای خوشی داشتند به دنیا آمد. پدرش محمد دده‌بالا اهل تبریز و مادرش زینب بلغاری، گیلانی بود. انقلاب اسلامی که بار نشست،بیش‌تر هنرها و اهالی هنر با محدودیت‌های فراوان مواجه شدند. زنان ِ خواننده دیگر اجازه‌ی خواندن نیافتند و صدای زنان ممنوعه شد.
بسیاری از خوانندگان پیش از انقلاب به دادگاه احضار شدند و برخی از آن‌ها بازداشت و ثروت برخی از آن‌ها نیز مصادره شد. آیت‌الله محمدی گیلانی حاکم شرع و رئیس دادگاه‌های انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۸ برخی از خوانندگان پیش از انقلاب را به دادگاه فراخواند. هایده یکی از این خوانندگان بود. با این‌که صدای کسانی مانند هایده پس از سیطره‌ی اسلام‌گرایان در ایران ممنوع شد اما این به آن معنا نبود که مردم دیگر به این صداها گوش نکردند و یا هنرمندان خود را از یاد بردند.
هایده زیر نظر استادان بنام موسیقی ایران درس موسیقی آموخته بود. او آموزش موسیقی را با علی تجویدی آغاز کرد. هایده بارها گفته است که تحت تاثیر ضدای دلکش بوده است.
اولین کار هایده -آزاده- نیز کار تجویدی بود. از نخستین سال‌های دهه‌ی ۵۰ هایده به اجرای موسیقی پاپ علاقه‌مند شد. هایده در کشورهای مختلف به اجرای برنامه می‌پرداخت. هایده چند ماه پیش از انقلاب از ایران خارج شد و در انگلستان ساکن شد. او در سال ۱۳۶۰ به آمریکا مهاجرت کرد و تا پایان عمر در آمریکا ساکن بود.
انوشیروان روحانی، موسیقی‌دان و نوازنده‌ی پیانو که در رادیو تلویزیون ملی ایران کارهای مشترکی نیز با یک‌دیگر اجرا کرده‌اند در مورد آشنایی‌اش با هایده می‌گوید: «اولین بار خانم هایده را در رادیو دیدم که همره با آقای تاکستانی (نوازنده تار) بودند. البته پیش از خانم هایده، اول خانم مهستی تشریف آورده بودند به رادیو. بنابراین با خانم مهستی آشنا بودم؛ می‌گفتند که «خواهر من هم صدایش قشنگ است». من هم شنیده بودم در بعضی از این محافل که صدای خانم هایده را شنیده بودند و خیلی تعریف می‌کردند.در یکی از برنامه‌هایی که آقای علی تجویدی آهنگ آن را ساخته بودند و در برنامه گلها را اجرا می‌کردند من پیانو می‌زدم. در استودیو شماره‌ی ۸، قطعه که تمام شد و من هم با شور و حال جوانی، پیانو می‌زدم، خانم هایده تشریف آوردند کنار پیانو. من را مورد تشویق قرار دادند و یک ماچی از من کردند! آقای تجویدی گفتند آهنگش را من ساخته‌ام انوشیروان را ماچ می‌کنی؟!»
بیش‌تر بخوانید:
https://goo.gl/EnOO0Y
https://t.me/joinchat/B5XELjvByQFyPHYQMdMTiQ
goo.gl/WXgUKY
رهی معیری،ترانه‌سرا، معصومه دده‌بالا را به علی تجویدی تکنواز ویلون معرفی می‌کند و علی تجویدی که آن روزها از فعال‌ترین آهنگ‌سازان ِ برنامه‌ی گل‌های رنگارنگ در رادیو تهران او را به جامعه‌ی هنری معرفی می‌کند و این‌گونه می‌شود که زندگی هنری «هایده» متولد می‌شود. فعالیت حرفه‌ای هنری هایده در سال ۱۳۴۷ و با اجرای ترانه‌ی «آزاده» و با هم‌کاری ارکستر گلها در رادیو تهران آغاز می‌شود.
فرح پهلوی می‌گوید که قسمتی از ترانه‌ی «آزاده» با صدای هایده او را به یاد اپرای «نورما» اثر وینچنتزو بلینی با صدای ماریو کالاس،خواننده‌ی یونانی-آمریکایی می‌اندازد و اضافه می‌کند که «هایده، کالاس ما بود.»
معصومه دده‌بالا با نام هنری هایده ۲۱ فروردین‌ماه ۱۳۲۱ در تهران و در خانواده‌ای پرجمعیت که اغلبشان صدای خوشی داشتند به دنیا آمد. پدرش محمد دده‌بالا اهل تبریز و مادرش زینب بلغاری، گیلانی بود. انقلاب اسلامی که بار نشست،بیش‌تر هنرها و اهالی هنر با محدودیت‌های فراوان مواجه شدند. زنان ِ خواننده دیگر اجازه‌ی خواندن نیافتند و صدای زنان ممنوعه شد.
بسیاری از خوانندگان پیش از انقلاب به دادگاه احضار شدند و برخی از آن‌ها بازداشت و ثروت برخی از آن‌ها نیز مصادره شد. آیت‌الله محمدی گیلانی حاکم شرع و رئیس دادگاه‌های انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۸ برخی از خوانندگان پیش از انقلاب را به دادگاه فراخواند. هایده یکی از این خوانندگان بود. با این‌که صدای کسانی مانند هایده پس از سیطره‌ی اسلام‌گرایان در ایران ممنوع شد اما این به آن معنا نبود که مردم دیگر به این صداها گوش نکردند و یا هنرمندان خود را از یاد بردند.
هایده زیر نظر استادان بنام موسیقی ایران درس موسیقی آموخته بود. او آموزش موسیقی را با علی تجویدی آغاز کرد. هایده بارها گفته است که تحت تاثیر ضدای دلکش بوده است.
اولین کار هایده -آزاده- نیز کار تجویدی بود. از نخستین سال‌های دهه‌ی ۵۰ هایده به اجرای موسیقی پاپ علاقه‌مند شد. هایده در کشورهای مختلف به اجرای برنامه می‌پرداخت. هایده چند ماه پیش از انقلاب از ایران خارج شد و در انگلستان ساکن شد. او در سال ۱۳۶۰ به آمریکا مهاجرت کرد و تا پایان عمر در آمریکا ساکن بود.
انوشیروان روحانی، موسیقی‌دان و نوازنده‌ی پیانو که در رادیو تلویزیون ملی ایران کارهای مشترکی نیز با یک‌دیگر اجرا کرده‌اند در مورد آشنایی‌اش با هایده می‌گوید: «اولین بار خانم هایده را در رادیو دیدم که همره با آقای تاکستانی (نوازنده تار) بودند. البته پیش از خانم هایده، اول خانم مهستی تشریف آورده بودند به رادیو. بنابراین با خانم مهستی آشنا بودم؛ می‌گفتند که «خواهر من هم صدایش قشنگ است». من هم شنیده بودم در بعضی از این محافل که صدای خانم هایده را شنیده بودند و خیلی تعریف می‌کردند.در یکی از برنامه‌هایی که آقای علی تجویدی آهنگ آن را ساخته بودند و در برنامه گلها را اجرا می‌کردند من پیانو می‌زدم. در استودیو شماره‌ی ۸، قطعه که تمام شد و من هم با شور و حال جوانی، پیانو می‌زدم، خانم هایده تشریف آوردند کنار پیانو. من را مورد تشویق قرار دادند و یک ماچی از من کردند! آقای تجویدی گفتند آهنگش را من ساخته‌ام انوشیروان را ماچ می‌کنی؟!»
بیش‌تر بخوانید:
https://goo.gl/EnOO0Y
https://t.me/joinchat/B5XELjvByQFyPHYQMdMTiQ
Instagram
توانا: آموزشكده جامعه مدنى
. زادروز #هایده، صدای ماندگار رهی معیری،ترانه‌سرا، معصومه دده‌بالا را به علی تجویدی تکنواز ویلون معرفی می‌کند و علی تجویدی که آن روزها از فعال‌ترین آهنگ‌سازان ِ برنامه‌ی گل‌های رنگارنگ در رادیو تهران او را به جامعه‌ی هنری معرفی می‌کند و این‌گونه می‌شود که…