مادر محمدرسول مؤمنی‌زاده، از جان‌باختگان خیزش انقلابی۱۴۰۱، پسری دلاور را پرورش داد، اما حالا به جای پسرش، قاب عکس او را در آغوش دارد.

محمد رسول مومنی زاده ۲۴ ساله در آغوش برادرش جان داد وقتی از پشت به او تیر زدند بیشتر از ۳۰ نفر موتور سوار با باتوم به او حمله کردند. برادر می‌گوید: «خودم را به روی محمدرسول انداختم که پهلوی شکسته و تیر خورده ‌اش که غرق خون بود لگد نخورد.»

زهرا کریمی مادر محمدرسول به یکی از رسانه‌ها گفته است : «وقتی به بیمارستان رفتم پر از لباس شخصی بود و وقتی که جنازه کسی را در آنجا دیدم گفتم خدا به پدرومادرش رحم کند. پسر دیگرم به من گفت که این محمدرسول است. من قبول نمی‌کردم. نیروهای امنیتی نگذاشتند پیکر بچه‌ام را ببینم و همینطوری در بیمارستان و حیاط و خیابان من را با زور و کشان‌کشان می‌بردند.»

او اضافه کرده: «چرا بچه مرا از یک متری با اسلحه کشتید؟ مگر او چه کار کرده بود؟ من چه کنم که خون او پایمال نشود؟ من حتی اجازه نداشتم فرزند خودم را ببینم و ببوسم.»

برادر محمدرسول در حساب کاربری خود با اشاره به گزارش پزشکی قانونی تصریح کرد در این گزارش نوشته شده محمد رسول از ناحیه کبد آسیب دیده است، در حالی که گلوله از زیر بغل به برادرش اصابت کرده و در سردخانه قسمت پایین دنده او پاره
شده بود.

یکی از مخاطبان توانا از شهر رشت می‌گوید: «مادر محمدرسول خیلی مورد آزار قرار گرفته است. او را تهدید کرده‌اند که پسر دیگرش را هم از او می‌گیرند. نیروهای اطلاعاتی چه سر مزار محمد رسول و چه اطراف خانه‌شان مزاحمت ایجاد می‌کنند، چند بار صفحه اینستاگرامشان (مادر و برادر محمدرسول) را بسته‌اند تا صدای دادخواهی آن‌ها را خاموش کنند، لطفا صدای خانواده‌های دادخواه باشید و آن‌ها را فراموش نکنید.»

- همراهان گرامی، خانواده‌های دادخواه به شدت تحت فشار هستند. اخیرا گزارش‌های متعددی از افزایش فشار بر آن‌ها از طریق تهدید جانی یا تهدید بازداشت فرزندان دیگرشان دریافت کرده‌ایم. لطفا این عزیزان را تنها نگذارید و از آن‌ها حمایت کنید.


#محمدرسول_مومنی_زاده #رشت #علیه_فراموشی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

سارا دلدار، از بازداشت‌شدگان خیزش انقلابی ۱۴۰۱ و‌ زندانی سیاسی سابق در زندان لاکان رشت، به‌دلیل کمک به معترضان مجروح در خلال قیام، بازداشت و به حبس محکوم شد. او به دلیل عفونت ناشی از ساچمه‌های فراوان در تن خود، جان خود را از دست داد.

سارا دلدار در آخرین پست اینستاگرام خود که در بیمارستان بستری بود، شرح کاملی از وضعیت خود داده بود:

«اول مرداد هزار و چهارصد و سه

فردا روزی که یکسال پیش از دادگاه مستقیم به #زندان_لاکان_رشت برده شدم هیچ حس و درد و ترسی نداشتم یا حتی نگفتم با خودم کاش این کارو نمیکردم. چون من کاری نکردم جز اینکه زخمی‌ها رو نجات دادم و جراحی کردیم و سکوت نکردم در برابر وجدانم و و‌جز قلمی که جز راستی هیچ ننوشت.

روزها گذشت داخل زندان و تا حکم‌ام اومد: دو تا حکم یک سال و سه ماه و ده روز و شش ماه و خورده‌ای. موندم و ازادی مشروطم اومد. این مدت هر چقدر هر ثانیه چه چیزایی گذشت و بگم بازم کمه.

از بهداشت، از دعواها از سرما از گرما از اینکه آرزوت باشه ماه و آسمون رو ببینی ولی خب همه این چیزا و صد برابرش برای وطن کمه.

وقتی که اومدم به هیچ کس نگفتم، تا استقبالم نیان تا هیچ گلی نیارن، وقتی ازادی هیچ معنی نداشت.

روزها گذشت. هم‌اش فکر و ذهنم زندان بود… پیش دخترایی که کمکشون کردم و ترک کردن. پیش اینکه وای دعوا نشه وای برف نیاد سردشون میشه…

حتی غذاهایی که هوس کرده بودم و برام درست میکردن نمیخوردم تا اینکه گفتم اینجوری نمیشه… باید بلند شم مثل همیشه رفتم سرکار. خودم از صبح تا شب درگیر کردم تا برسم خونه بخوابم و فکری نکنم همه رو محل کار خندوندم و انرژی دادم تا اینکه کم کم مریض شدم. پیگیری کردم، دکتر رفتم تا اینکه هر روز بدتر عفونت…

و هنوز از دومین ماه که زندان بودم پریود شدم، دیگه عادت ماهیانه نشدم. تو زندان فشار عصبی گرفتم و بعد مشکلای دیگه… گفتم شایدچون من کبدم مشکل داشت این عفونت‌ها رو گرفتم. یه هفته بیمارستان خوابیدم. دیگه ادم قبل نبودم، ضعیف ضعیف شدم، کم‌خونی شدید و بزرگ شدن طحال و کلیه و تخمدان… بعد دیدم بچه‌هایی که از زندان اومدن خیلیاشون بیماری زمینه‌ای گرفتن
ولی با تمام این رنج‌ها و دردها ساچمه‌‌های تو بدنم و سرم هر لحظه، ناخوداگاه میبینم خیابون پر از صدای تیر و خون، رژه میرن تو ذهنم و جز مشت کردن ناخن داخل گوشتم هیچ تسلی نیست
ولی باز هم با تمام وجود به تمام شیر زنان سرزمینم افتخار میکنم و روحم پیش خواهرای تو بند که تمام رنجاشونو دیدم و باهاشون زندگی کردم …
#زن_زندگی_آزادی »
saray.deldar

#سارا_دلدار #رشت #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

بازنشر، علیه فراموشی

سال ۱۴۰۱، ۲۸ شهریور، رشت
مردم توانستند با اتحاد خود نیروهای سرکوبگر را ناچار به فرار کنند.
مردم مبارز ساعت حدود ده شب، در حوالی میدان مادرخیابان را با موانعی بستند، با شهامت به نیروهای سرکوبگر حمله کردند و آن‌ها را فراری دادند. حتی شوکر یکی از نیروهای سرکوب را از او گرفتند.

این صحنه‌های شهامت و رشادت مردم را هرگز فراموش نمی‌کنیم.

#رشت #مهسا_امینی #مقاومت_مدنی #دفاع_مشروع #انقلاب_ملی #انقلاب_۱۴۰۱ #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

بازنشر؛ علیه فراموشی

یکی از صحنه‌های به‌یادماندنی انقلاب ۱۴۰۱، همین صحنه‌ها است که زنان با شهامت روسری از سر برمی‌داشتند، بالای یک سکو می‌ایستادند و با شهامتشان به جمعیت هیجان و شور و شجاعت می‌دادند.

برداشتن روسری‌ها ابتدا در مراسم تشییع پیکر مهسا در سقز اتفاق افتاد، روز ۲۸ شهریور در تهران و رشت و سقز و بقیه شهرها زنان روسری را در خیابان برداشتند و این کار در سایر روزهای انقلاب در شهرهای مختلف به عنوان نمادی از شهامت مردم و نمادی از نه گفتن به سیطره جمهوری اسلامی، تکرار شد.

#رشت #مهسا_امینی #انقلاب_۱۴۰۱ #زن_زندگی_آزادی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

جمعه ۳۰ شهریورماه ساعت ۵ بعدازظهر مراسم دومین سالگرد قتل محمدرسول مومنی‌زاده است.
مزار او در شهر رشت مسجد سلیمان‌داراب (محل مزار میرزا کوچک) واقع شده است.

جوانی ۲۴ ساله که در آغوش برادرش جان داد. از پشت به او تیر زدند، بیشتر از ۳۰ نفر موتورسوار با باتوم به او حمله کردند.
محمدرسول از اصابت ضربات باتوم به یک خانم جلوگیری کرده بود، اما با شلیک مستقیم گلوله از فاصله چند قدمی در خیابان به قتل رسید و در آغوش برادرش جان داد.

لحظه مرگ محمدرسول این‌گونه تعریف شده است: «بعد از اینکه محمد تیر خورده توی همون حال نیروهای گاردی ریختن و محمد تیرخورده و برادرش رو هم کتک زدن..!»
برادرش می‌گوید: «خودم را به روی محمدرسول انداختم که پهلوی شکسته و تیرخورده‌اش که غرق خون بود، لگد نخورد.»

زهرا کریمی، مادر محمدرسول، به یکی از رسانه‌ها گفته است:
«وقتی به بیمارستان رفتم پر از لباس شخصی بود و وقتی که جنازه کسی را در آنجا دیدم گفتم خدا به پدرومادرش رحم کند. پسر دیگرم به من گفت که این محمدرسول است. من قبول نمی‌کردم. نیروهای امنیتی نگذاشتند پیکر بچه‌ام را ببینم و همینطوری در بیمارستان و حیاط و خیابان من را با زور و کشان‌کشان می‌بردند.»

او اضافه کرده: «چرا بچه مرا از یک متری با اسلحه کشتید؟ مگر او چه کار کرده بود؟ من چه کنم که خون او پایمال نشود؟ من حتی اجازه نداشتم فرزند خودم را ببینم و ببوسم.»

یکی از مخاطبان توانا از شهر رشت می‌گوید: «مادر محمدرسول خیلی مورد آزار قرار گرفته است. او را تهدید کرده‌اند که پسر دیگرش را هم از او می‌گیرند. نیروهای اطلاعاتی چه سر مزار محمد رسول و چه اطراف خانه‌شان مزاحمت ایجاد می‌کنند، چند بار صفحه اینستاگرام‌شان (مادر و برادر محمدرسول) را بسته‌اند تا صدای دادخواهی آن‌ها را خاموش کنند، لطفا صدای خانواده‌های دادخواه باشید و آن‌ها را فراموش نکنید.»

- همراهان گرامی، خانواده‌های دادخواه به شدت تحت فشار هستند. اخیرا گزارش‌های متعددی از افزایش فشار بر آن‌ها از طریق تهدید جانی یا تهدید بازداشت فرزندان دیگرشان دریافت کرده‌ایم. لطفا این عزیزان را تنها نگذارید و از آن‌ها حمایت کنید.


#محمدرسول_مومنی_زاده #رشت #علیه_فراموشی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

مادر جاویدنام بهنام لایق‌پور ضمن انتشار این عکس، نوشت:


«دو سال از آسمانی شدن پاره تنم بهنام عزیزم گذشت،که هر لحظه‌اش سخت تر از لحظه فبل بود، دومین مراسم سالگرد بهنام جانم روز یکشنبه اول مهر ماه ،ساعت سه بعدظهر در قطعه پانزده باغ رضوان ،ردیف بیست و چهار ،برگزار می‌شود، عزیزتر از جانم #بهنام_لایق_پور 🕊🥀🤍 »

behnam_janam1364

- بهنام لایق‌پور، ۳۷ ساله بود. ۳۱ شهریور ۱۴۰۱ با شلیک گلوله ماموران در بلوار لاکانی رشت کشته شد.

ماموران در مقابل چشمان دوستانش به او شلیک کردند و جانش را گرفتند. بهنام در آخرین پست اینستاگرامش از عدم فعالیت در صفحه‌اش به احترام مردم ایران نوشته بود.

تا چند روز بعد از قتل او، پیکر بهنام را تحویل خانواده ندادند. ۱۳ آبان ۱۴۰۱ مردم زیادی برای مراسم چهلم او روانه باغ رضوان رشت شدند. ۲۰ مامور موتورسوار به مراسم حمله کردند و سنگ مزارش را شکستند.

#بهنام_لایق_پور 🤍🥀🕊 #رشت #زن_رندگی_آزادی #نه_میبخشیم_نه_فراموش_میکنیم #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

«حضور بر مزار #بهنام_لایق_پور در دومین سالگرد آسمانی شدنش.

فرزند ایران، دلاوری از #گیلان که ٣٠ شهریور ١۴٠١ به دست جمهوری اسلامی به قتل رسید.
نه بخشش، نه فراموشی، دادخواهیم و انتقام خواهیم گرفت.
نامش جاودان، راهش پررهرو
ما گر ز سر بریده می‌ترسیدیم، در محفل عاشقان نمی‌رقصیدیم.»

cheshmehvasang

#رشت #بهنام_لایق_پور #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech