۲۳ فروردین ۱۳۵۸ یعنی حدود دو ماه از آمدن خمینی به ایران، علی‌اکبر خرسندی در گنبدکاووس به جرم بهایی بودن اعدام شد! اگرچه کشتار مقامات بلندپایه سیاسی حتی زودتر آغاز شده بود، اما مورد علی‌اکبر خرسندی، از اولین نمونه‌های اقلیت‌کشی پس از استقرار حکومت اسلامی بود.

در خرداد ۱۳۶۰ اقلیت‌ستیزی حکومت اسلامی با نمایش وحشی‌گری هم همراه بود. آنها هفت‌تن بهایی را شکنجه جسمی کرده و با شلیک چندین گلوله هر یک را به قتل رساندند. سه تن از این شهروندان بهایی، پزشک بودند و در بیمارستان همدان که حالا بیمارستان خمینی نامیده می‌شد، کار می‌کردند! جنایتکاران پیکرهای بی‌جان قربانیان خود را مقابل همین بیمارستان نهادند تا لابد نمایشی از وحشت برپا کنند!

اتهام رسما اعلام‌شده این افراد همکاری با ساواک و رژیم صهیونیستی بود! اما دست‌نوشته‌های حسین مطلق در زندان نشان می‌دهد که هیچ مدرکی برای اثبات این اتهامات به آنها ارائه نشد بلکه به آنها گفته شده بود که غرض از این شکنجه‌ها مسلمان شدن آنهاست و اینکه اگر مسلمان شوند آزاد خواهند شد!

از این تاریخ به بعد، حمله به بهاییان گسترده‌تر و سیستماتیک‌تر شد و تمام کشور را در برگرفت! علاوه بر این دیگر اقلیت‌ها از جمله درویشان و یهودیان هم مورد تعقیب و آزار قرار گرفتند؛ مطالعه تاریخچه اقلیت‌ستیزی در عصر حکومت اسلامی نشان می‌دهد که اگرچه بهاییان عموما از اولین قربانیان بوده‌اند، اما سیاست ضعیف‌کشی و اقلیت‌ستیزی به هیچ‌وجه با آنان تمام نشده است…

برای مطالعه پرونده‌ای در خصوص اولین موج کشتار بهاییان به صفحه توانا رجوع کنید:

https://tavaana.org/bahaeian_hamedan/

#رواداری #گفتگو #بهایی #اقلیت #اقلیت_ستیزی
@dialogue1402