به مناسبت سال‌گرد درگذشت فریدون آدمیت، برجسته‌ترین #مورخ دوره‌ی جدید
انقلاب اسلامی که به پیروزی رسید فریدون آدمیت، تاریخ‌نگار معاصر ایران خانه‌نشین شد، خانه‌نشینی و انزوایی که تا مرگ ادامه یافت. فریدون آدمیت یک سال پیش از برافتادن ِ رضا شاه به استخدام وزارت امور خارجه درآمد. او پیش از انقلاب پست‌های سیاسی و حقوقی بسیاری داشت.
فریدون آدمیت در سال ۱۲۹۹ در تهران متولد شد. او فرزند عباس‌قلی‌خان قزوینی معروف به آدمیت بود. میرزا عباس‌قلی خان با تعدادی از هم‌فکران و پیروان میرزا ملکم‌خان، «جامع آدمیت» را به راه انداخته بود که انجمنی پر نفوذ در اوایل قرن بیستم به حساب می‌آمد و تعداد کثیری از رجال زمانه، حتا محمدعلی‌شاه قاجار عضو این مجمع بودند. آدمیت پس از اتمام تحصیلات ابتدایی به دارالفنون رفت. پس از آن به دانش‌کده‌ی حقوق و علوم سیاسی راه پیدا کرد و در سال ۱۳۲۱ از آن‌جا فارغ‌التحصیل شد. پایان‌نامه‌ی آدمیت درباره‌ی زندگی و رفتار و اقدامات سیاسی امیرکبیر بود که دو سال بعد، یعنی در سال ۱۳۲۳ با عنوان «امیرکبیر و ایران» با مقدمه‌ی استادش دکتر محمود محمود به چاپ سپرده شد که بعدها توسط انتشارت خوارزمی تجدید چاپ شد که هر تجدید چاپ، تغییرات و تجدید نظرهایی از سوی آدمیت به دنبال داشت.
آدمیت در حالی که دانش‌جوی رشته‌ی حقوق دانش‌گاه تهران بود به استخدام وزارت امور خارجه درآمد و پس از فارغ‌التحصیلی به به سفارت ایران در لندن رفت و در همان زمان تحصیلات دانش‌گاهی خود را در دانش‌کده‌ی اقتصاد و علوم سیاسی دانش‌گاه لندن (ال.اس.ای) ادامه داد و از این دانش‌گاه مدرک دکترای رشته‌ی تاریخ و فلسفه‌ی سیاسی گرفت. پس از بازگشت به ایران در سال ۱۳۲۸، معاون اداره‌ی اطلاعات و مطبوعات و سپس معاون اداره‌ی کارگزینی وزارت امور خارجه شد و در سال ۱۳۳۰ بود که آدمیت به عنوان عضو هیئت نمایندگی ایران به سازمان ملل متحد رفت و هشت سال در آن‌جا مشغول به کار شد که تا رتبه‌ی وزیرمختار پیش رفت.
او در سال ۱۳۳۰ به عنوان جوان‌ترین سفیر ایران در سازمان ملل معرفی شد. تصدی مقام سفارت ایران در کشور هندوستان از دیگر ماموریت‌های مهم فریدون آدمیت بود که در سال ۱۳۴۲ اتفاق افتاد. در این زمان جواهر لعل نهرو نخست‌وزیر هند بود که از قضا دیداری بین آدمیت و نهرو نیز دست داد و همین‌طور در دیدار نهرو از ایران او را در این سفر هم‌راهی کرد. پس از پایان ماموریت آدمیت در هند، مشاور وزیر امور خارجه شد و سرانجام در سال‌های دهه پنجاه پس از آن‌که به استقلال بحرین از ایران و پذیرش آن توسط ایران اعتراض کرد، بازنشسته شد.
فریدون آدمیت از جمله نویسندگانی بود که با صدور بیانیه‌ای ده‌ماده‌ای خواهان اجرای قانون اساسی، آزادی انتخابات و آزادی مطبوعات و هم‌چنین آزادی زندانیان سیاسی و رعایت اعلامیه‌ی #حقوق_بشر شدند که ظاهرا به همین دلیل حقوق بازنشستگی‌اش از وزارت امور خارجه از سال ۱۳۵۹ قطع شد. از #فریدون_آدمیت به عنوان تاریخ‌دانی مدرن نام می‌برند که در این حوزه پیش‌رو بوده است. نمی‌توان از تاریخ و تاریخ‌شناسی در ایران سخن گفت و از کنار نام فریدون آدمیت گذشت؛ چه با شیوه‌ی تحقیق و اندیشه‌های او موافق باشیم و چه مخالف. #آدمیت را #تاریخ‌دان بزرگ #مشروطیت می‌دانند که پیش از بسیاری از محققان تاریخ به این بخش از تاریخ ایران پرداخت.
بیش‌تر بخوانید:
https://goo.gl/CF0AU6
@Tavaana_TavaanaTech
انقلاب اسلامی که به پیروزی رسید فریدون آدمیت، تاریخ‌نگار معاصر ایران خانه‌نشین شد، خانه‌نشینی و انزوایی که تا مرگ ادامه یافت. فریدون آدمیت یک سال پیش از برافتادن ِ رضا شاه به استخدام وزارت امور خارجه درآمد. او پیش از انقلاب پست‌های سیاسی و حقوقی بسیاری داشت.
فریدون آدمیت در سال ۱۲۹۹ در تهران متولد شد. او فرزند عباس‌قلی‌خان قزوینی معروف به آدمیت بود. میرزا عباس‌قلی خان با تعدادی از هم‌فکران و پیروان میرزا ملکم‌خان، «جامع آدمیت» را به راه انداخته بود که انجمنی پر نفوذ در اوایل قرن بیستم به حساب می‌آمد و تعداد کثیری از رجال زمانه، حتا محمدعلی‌شاه قاجار عضو این مجمع بودند. آدمیت پس از اتمام تحصیلات ابتدایی به دارالفنون رفت. پس از آن به دانش‌کده‌ی حقوق و علوم سیاسی راه پیدا کرد و در سال ۱۳۲۱ از آن‌جا فارغ‌التحصیل شد. پایان‌نامه‌ی آدمیت درباره‌ی زندگی و رفتار و اقدامات سیاسی امیرکبیر بود که دو سال بعد، یعنی در سال ۱۳۲۳ با عنوان «امیرکبیر و ایران» با مقدمه‌ی استادش دکتر محمود محمود به چاپ سپرده شد که بعدها توسط انتشارت خوارزمی تجدید چاپ شد که هر تجدید چاپ، تغییرات و تجدید نظرهایی از سوی آدمیت به دنبال داشت.
آدمیت در حالی که دانش‌جوی رشته‌ی حقوق دانش‌گاه تهران بود به استخدام وزارت امور خارجه درآمد و پس از فارغ‌التحصیلی به به سفارت ایران در لندن رفت و در همان زمان تحصیلات دانش‌گاهی خود را در دانش‌کده‌ی اقتصاد و علوم سیاسی دانش‌گاه لندن (ال.اس.ای) ادامه داد و از این دانش‌گاه مدرک دکترای رشته‌ی تاریخ و فلسفه‌ی سیاسی گرفت. پس از بازگشت به ایران در سال ۱۳۲۸، معاون اداره‌ی اطلاعات و مطبوعات و سپس معاون اداره‌ی کارگزینی وزارت امور خارجه شد و در سال ۱۳۳۰ بود که آدمیت به عنوان عضو هیئت نمایندگی ایران به سازمان ملل متحد رفت و هشت سال در آن‌جا مشغول به کار شد که تا رتبه‌ی وزیرمختار پیش رفت.
او در سال ۱۳۳۰ به عنوان جوان‌ترین سفیر ایران در سازمان ملل معرفی شد. تصدی مقام سفارت ایران در کشور هندوستان از دیگر ماموریت‌های مهم فریدون آدمیت بود که در سال ۱۳۴۲ اتفاق افتاد. در این زمان جواهر لعل نهرو نخست‌وزیر هند بود که از قضا دیداری بین آدمیت و نهرو نیز دست داد و همین‌طور در دیدار نهرو از ایران او را در این سفر هم‌راهی کرد. پس از پایان ماموریت آدمیت در هند، مشاور وزیر امور خارجه شد و سرانجام در سال‌های دهه پنجاه پس از آن‌که به استقلال بحرین از ایران و پذیرش آن توسط ایران اعتراض کرد، بازنشسته شد.
فریدون آدمیت از جمله نویسندگانی بود که با صدور بیانیه‌ای ده‌ماده‌ای خواهان اجرای قانون اساسی، آزادی انتخابات و آزادی مطبوعات و هم‌چنین آزادی زندانیان سیاسی و رعایت اعلامیه‌ی #حقوق_بشر شدند که ظاهرا به همین دلیل حقوق بازنشستگی‌اش از وزارت امور خارجه از سال ۱۳۵۹ قطع شد. از #فریدون_آدمیت به عنوان تاریخ‌دانی مدرن نام می‌برند که در این حوزه پیش‌رو بوده است. نمی‌توان از تاریخ و تاریخ‌شناسی در ایران سخن گفت و از کنار نام فریدون آدمیت گذشت؛ چه با شیوه‌ی تحقیق و اندیشه‌های او موافق باشیم و چه مخالف. #آدمیت را #تاریخ‌دان بزرگ #مشروطیت می‌دانند که پیش از بسیاری از محققان تاریخ به این بخش از تاریخ ایران پرداخت.
بیش‌تر بخوانید:
https://goo.gl/CF0AU6
@Tavaana_TavaanaTech
توانا
فریدون آدمیت، برجسته‌ترین مورخ دوره‌ی جدید