آیین رونماییِ بی شرمی!
goo.gl/RRtykX

«نه! این جشن برداشتن چاله های خیابان های منطقه ۲۰ شهرداری تهران نیست. جشن استفاده افراد معلول از اتوبوس و تاکسی و مترو نیست. مراسم بهره برداری از مسکن افراد_دارای_معلولیت نیست. بلکه آیین مهم تری است: رونمایی چادر ویژه معلولان! نه چادری که به جای سقفی امن، روی سر زندگی آنها کشیده شود؛ بلکه پوششی که باید تن زنان معلول کرد تا عفت عمومی جامعه محفوظ بماند.

ای کاش، ای کاش، ای کاش به جای پرداختن به چادر، به چاره می اندیشیدید. ای کاش می دانستید کسانی که این آیین را برایشان تدارک دیده اید، حتی امکانات اولیه را برای حضور در همین آیین نیز ندارند! همان زن معلولی که می خواهید چادر سرش کنید، خیابانی امن و هموار برای رفتن ندارد. خودرویی ویژه برای سوار شدن ندارد. متروی شهرش پذیرایش نیست. اتوبوس و تاکسی از سوارکردنش سرباز میزنند. ردیف استخدامی و شغلی برای انجام دادن ندارد. خانه ندارد. درآمد ندارد. همسر ندارد. استقلال ندارد. چادرتان را می خواهد چه کار؟ چادرتان را می خواهد چه کار وقتی در خانه محبوس است؟ معابر مناسب سازی شده، وسایل حمل و نقل، رمپ و بالابر، کدامشان در خیابانهای تهران و به خصوص منطقه ۲۰ شهرداری فراهم است؟ حتی بعید است محل برگزاری مراسم و راههای منتهی به آن نیز مناسب سازی شده باشد.

اما خیالی نیست؛ شما به آیین چادرتان بپردازید و به این فکر نکنید که وظیفه تان در شهرداری، هموار کردن و امن کردن راههای شهر برای عبور افراد نابینا، استفاده کنندگان از ویلچر و عصا و واکر، و سایر گروه های معلولیت های جسمی است. به این فکر نکنید که چادر مخصوص را کسی که معتقدش باشد، حتما برای خودش طراحی کرده و نیازمند سرمایه گذاری و تبلیغات نهادی نیست که وظیفه دارد نیازهای شهری تک تک شهروندانش را چاره کند. نگران نباشید و مسیر ترقیِ را از نردبان ایدئولوژی، از پله های چادر و حجاب بالا بروید؛ و سر راه اگر توانستید، دست افراد معلول را نیز برای ثواب دنیا و آخرت بگیرید و به بهشت ببرید.»

این مطلب برگرفته از کانال تلگرامی خانم «نگین حسینی»، روزنامه نگار و فعال حقوق معلولیت است.
@neginpaper
مطلب مرتبط
دوره حمایتگری از حقوق معلولان
goo.gl/F14ieu

@Tavaana_TavaanaTech

حمید لطفی یکی از مدال‌آوران رشته جودو در المپیک ناشنوایان سال ۹۲ بلغارستان در مصاحبه‌ای با همشهری به بیکاری ورزشکاران کم‌شنوا و ناشنوا اشاره کرده و گفته است:
«من اکنون بیکارم و حتی دستفروشی و کارهای موقت نیز انجام داده‌ام، مسئولان ما را فراموش کرده‌اند.»
انسان‌های دارای معلولیت در ایران به واسطه سیاست‌گذاری‌های اشتباه جمهوری اسلامی در جامعه حضور فعالی ندارند بیش از ۶۴ درصد این افراد بیکار هستند.

و حالا قهرمانان ملی ما در چنین وضعیت ناگواری به سر می‌برند.
- جالب است بدانید تنها ۲۰ درصد از افراد دارای معلولیت مستمری ۱۶۳ هزار تومانی در ماه دریافت می‌کنند.

مرتبط
آداب معاشرت با معلولان
https://bit.ly/2W5CKCR

#افراد_دارای_معلولیت

@Tavaana_TavaanaTech

‏این ویدئو طی دو ماه و نیم حدودا ۳۴۰ میلیون بار در فیسبوک دیده شده و حداقل ۴.۳ میلیون نفر آن را به اشتراک گذاشته‌اند.

#حقوق_معلولان
#افراد_دارای_معلولیت

مرتبط:
مطالعه موردی: لایحه معلولان آمریکایی (نسخه فارسی)

برای دانستن این‌که «لایحه معلولان آمریکایی» چگونه پیش رفت و این‌که چگونه برای ‎حقوق معلولان در آمریکا تلاش شد خواندن این مطلب را از دست ندهید:
http://bit.ly/304vjNg

@Tavaana_TavaanaTech

«مریض‌ها دارن اکسپایر میشن» این ویدیو حاوی یکی از ترسناک‌ترین تصاویری است که در زندگی دیده‌ام. پیش از این هم نوشتم که #قطع_برق برای جمعیتی از مردم حکم قطع نفس، قطع حیات و مرگ است. بیماران حاد #کرونایی، بیماران #تنفسی و #قلبی و کسانی که از دستگاه‌های کمکی استفاده می‌کنند، دارند می‌میرند. جمعیت بزرگ #افراد_دارای_معلولیت، افراد #سالمند و افراد #بیمار پا و توان رفتن از پله‌ها را ندارند چون برق رفته و آسانسور کار نمی‌کند. از سمتی مردم #سیستان_و_بلوچستان، از سویی دیگر مردم #خوزستان، با بی‌برقی و بی‌آبی و بی‌نانی و #کرونا به حال و روزی افتاده‌اند که نه شبیه زندگی است و نه شباهتی به مرگ دارد؛ برزخی جهنمی است برای هر لحظه جان دادن. اکثریت جمعیت ایران هر روز دارد قدم به قدم از زندگی با کیفیت دورتر می‌شود و فقط دست و پا زدن برای بقا، برای نگه داشتن حداقل‌های نفس‌کشیدن، جایش را گرفته است. این تصویر هراسناک از سی‌سی‌یو که برقش رفته، نمادی از زندگی امروز در ایران است؛ نورش ثروت شده در جیب چپاولگرانِ تا دندان مسلح، و تاریکی‌ و مرگش مانده برای مردم مستاصل و در حال «اکسپایر».ا

از اینستاگرام نگین حسینی

@Tavaana_TavaanaTech

ایرانیان دارای معلولیت و دشواری زیست شهروندی

اگر در ایران زندگی کرده باشیم به احتمال بسیار فراوان شاهد وضعیت نامطلوب افراد دارای معلولیت در کنار خیابان‌ها یا مراکز اداری بوده‌ایم. مسئله وضعیت نامطلوب افراد دارای معلولیت در ایران گاهی تن به فاجعه می‌زند. حتی تصور حضور یک فرد دارای معلولیت سالمند که کنار خیابان رها شده باشد دل هر انسان شرافتمندی را می‌لرزاند، ولی در ایران می‌توان افراد دارای معلولیتی را دید که علی‌رغم سالمندی و معلولیت، حق بدیهی آسوده‌زیستن را از دست داده‌اند و به معنای واقعی کلمه آواره هستند. 
این مستند کوتاه نگاهی دارد به وضعیت افراد دارای معلولیت در ایران و امکاناتی که حکومت از آن‌ها دریغ کرده است.


ایران حجم گسترده‌ای از افراد دارای معلولیت دارد که پشت دیوار بی‌توجهی و بی‌کفایتی عمر می‌گذرانند. آنان نیازمند توجه ویژه دستگاه اجرایی کشور هستند تا بتوانند زندگی شرافتمندانه‌ای پیشه کنند. مسئله‌ای که نه لطف، بلکه حق بدیهی آنان است. ولی جدای از وظیفه دستگاه‌ها و نهادهای دولتی، خوب است که ما شهروندان نیز به مسئله افراد دارای معلولیت و توانخواهان و کیفیت حضور آنان بین خودمان توجه بیش‌تری داشته باشیم و دستکم از خودمان چنین پرسش‌هایی بپرسیم:
مسئولیت شهروندی ما در قبال افراد دارای معلولیت چیست؟ ما چگونه به سهم خود می‌توانیم زمینه‌ساز زندگی آسوده‌تر برای آنان باشیم؟ چگونه می‌توانیم فرزندان خود را با حقوق بدیهی افراد دارای معلولیت آشنا کنیم؟ چگونه می‌توانیم زمینه‌ساز فشار روی نهادهای دولتی برای بهبود ساختاری وضعیت افراد دارای معلولیت باشیم؟ پاسخ به این پرسش‌ها و تامل و بحث درباره آن‌ها قطعا به توجه بیشتر به وضعیت افراد دارای معلولیت خواهد انجامید. فراموش نکنیم؛ افراد دارای معلولیت نیازمند نیستند؛ آنان شهروندان جامعه هستند و زندگی آسوده نه لطف بلکه حق آن‌هاست.


https://youtu.be/EEOJOoSgRyo

#معلولیت #افراد_دارای_معلولیت #مسئولیت_اجتماعی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech