#یلدا حریف این همه سختی شود مگر
#شب_یلدا در پهنه تاریخ
حشن یلدا را در ایران جشنی هفت هزارساله می‌دانند. جشن یلدا و آیین‌های باستانی مرتبط با آن – بنا به اقوال تاریخی – برگرفته از آیین #میتراییسم (مهرپرستی) است و قبل از ظهور زرتشت برگزار می‌شد. یلدا در لغت به معنای #زایش و زادروز است. بنا به باور ایرانیان باستان، آخر #پاییز و اول #زمستان، شب زایش #خورشید است. در واقع مردم دوران #باستان به این نکته واقف شدند که آخرین روز پاییز #کوتاه‌ترین روز است و پس از آن روز‌ها بلندتر و شب‌ها کوتاه‌تر می‌شوند. به عبارت دیگر، در این جشن، طی‌شدن #بلند‌ترین شب سال و به دنبال آن بلندتر شدن طول روز‌ها در نیم‌کره شمالی که مصادف با #انقلاب #زمستانی است، گرامی داشته می‌شود. از این‌رو بود که یلدا را شب زایش #مهر و خورشید می‌نامند. بنا به باور مورخان، این‌که ایرانیان در شب یلدا #بیدار می‌مانند و خود را سرگرم می‌کنند به بلندی شب یلدا مربوط است. این‌که اندوه غیبت خورشید و #تاریکی و #سردی روحیه آن‌ها را تضعیف نکند.
به شب یلدا، شب چله نیز گفته می‌شود. چله که برگرفته از عدد چهل است، در اینجا لزوما به معنای چهل روز نیست و صرفاً نشان‌دهنده گذشت یک دوره زمانی معین است. برای ایرانیان باستان شب یلدا و روز پس از شب یلدا، شب و روز جشن و شادی بود. روز پس از یلدا خوروز (روز خورشید) نام داشت و در آن به استراحت می‌پرداختند و جشن می‌گرفتند. «ابوریحان بیرونی» در «آثار الباقیه» در باب شب یلدا و فردای آن چنین می‌گوید: «و نام این روز میلاد اکبر است و مقصود از آن انقلاب شتوی (زمستانی) است. گویند در این روز نور از حد نقصان به حد زیادت خارج می‌شود و آدمیان به نشو و نما آغاز می‌کنند و پری‌ها (دیو‌ها) به ذبول و فنا روی می‌آورند... دی ماه، که آن را خور ماه نیز می‌گویند، نخستین روز آن خرم روز (خُره روز) است و این روز و این ماه هر دو به نام خدای بزرگ است... این جشن را، یعنی روز اول دی ماه را (نود روز) نیز می‌گویند. چون میان آن تا نوروز درست نود روز فاصله است.»
همان‌طور که ایرانیان امروزه برای شب یلدا خوراک مخصوص خود را دارند، در دوران باستان نیز برای جشن یلدا سفره مخصوص به خود وجود داشت. سفره شب یلدا «می‌زَد» نام داشت و آجیل و میوه در آن قرار داده می‌شد. به زبان تفصیلی، می‌زد سفره‌ای بود که اقلام غذایی غیرنوشیدنی مانند گوشت و نان و شیرینی و حلوا در آن نهاده می‌شد. در باب جنبه دینی این سفره گفته می‌شود: «این سفره جنبه دینی داشت و مقدس بود و از ایزد خورشید روشنایی و برکت می‌طلبیدند تا در زمستان به خوشی سر کنند و میوه‌های تازه و خشک و چیزهای دیگر در سفره تمثیلی از آن بود که بهار و تابستانی پربرکت داشته باشند و همه شب را در پرتو چراغ و نور و آتش می‌گذراندند تا اهریمن فرصت دژخویی و تباهی نیابد.»
#توانا
https://tavaana.org/fa/yalda
@Tavaana_Tavaanatech
#شب_یلدا در پهنه تاریخ
حشن یلدا را در ایران جشنی هفت هزارساله می‌دانند. جشن یلدا و آیین‌های باستانی مرتبط با آن – بنا به اقوال تاریخی – برگرفته از آیین #میتراییسم (مهرپرستی) است و قبل از ظهور زرتشت برگزار می‌شد. یلدا در لغت به معنای #زایش و زادروز است. بنا به باور ایرانیان باستان، آخر #پاییز و اول #زمستان، شب زایش #خورشید است. در واقع مردم دوران #باستان به این نکته واقف شدند که آخرین روز پاییز #کوتاه‌ترین روز است و پس از آن روز‌ها بلندتر و شب‌ها کوتاه‌تر می‌شوند. به عبارت دیگر، در این جشن، طی‌شدن #بلند‌ترین شب سال و به دنبال آن بلندتر شدن طول روز‌ها در نیم‌کره شمالی که مصادف با #انقلاب #زمستانی است، گرامی داشته می‌شود. از این‌رو بود که یلدا را شب زایش #مهر و خورشید می‌نامند. بنا به باور مورخان، این‌که ایرانیان در شب یلدا #بیدار می‌مانند و خود را سرگرم می‌کنند به بلندی شب یلدا مربوط است. این‌که اندوه غیبت خورشید و #تاریکی و #سردی روحیه آن‌ها را تضعیف نکند.
به شب یلدا، شب چله نیز گفته می‌شود. چله که برگرفته از عدد چهل است، در اینجا لزوما به معنای چهل روز نیست و صرفاً نشان‌دهنده گذشت یک دوره زمانی معین است. برای ایرانیان باستان شب یلدا و روز پس از شب یلدا، شب و روز جشن و شادی بود. روز پس از یلدا خوروز (روز خورشید) نام داشت و در آن به استراحت می‌پرداختند و جشن می‌گرفتند. «ابوریحان بیرونی» در «آثار الباقیه» در باب شب یلدا و فردای آن چنین می‌گوید: «و نام این روز میلاد اکبر است و مقصود از آن انقلاب شتوی (زمستانی) است. گویند در این روز نور از حد نقصان به حد زیادت خارج می‌شود و آدمیان به نشو و نما آغاز می‌کنند و پری‌ها (دیو‌ها) به ذبول و فنا روی می‌آورند... دی ماه، که آن را خور ماه نیز می‌گویند، نخستین روز آن خرم روز (خُره روز) است و این روز و این ماه هر دو به نام خدای بزرگ است... این جشن را، یعنی روز اول دی ماه را (نود روز) نیز می‌گویند. چون میان آن تا نوروز درست نود روز فاصله است.»
همان‌طور که ایرانیان امروزه برای شب یلدا خوراک مخصوص خود را دارند، در دوران باستان نیز برای جشن یلدا سفره مخصوص به خود وجود داشت. سفره شب یلدا «می‌زَد» نام داشت و آجیل و میوه در آن قرار داده می‌شد. به زبان تفصیلی، می‌زد سفره‌ای بود که اقلام غذایی غیرنوشیدنی مانند گوشت و نان و شیرینی و حلوا در آن نهاده می‌شد. در باب جنبه دینی این سفره گفته می‌شود: «این سفره جنبه دینی داشت و مقدس بود و از ایزد خورشید روشنایی و برکت می‌طلبیدند تا در زمستان به خوشی سر کنند و میوه‌های تازه و خشک و چیزهای دیگر در سفره تمثیلی از آن بود که بهار و تابستانی پربرکت داشته باشند و همه شب را در پرتو چراغ و نور و آتش می‌گذراندند تا اهریمن فرصت دژخویی و تباهی نیابد.»
#توانا
https://tavaana.org/fa/yalda
@Tavaana_Tavaanatech
توانا آموزشکده جامعه‌مدنی ایران
یلدا حریف این همه سختی شود مگر - توانا آموزشکده جامعه‌مدنی ایران
شب یلدا در پهنه تاریخ حشن یلدا را در ایران جشنی هفت هزارساله می‌دانند. جشن یلدا و آیین‌های باستانی مرتبط با آن – بنا به اقوال تاریخی – برگرفته از آیین میتراییسم (مهرپرستی) است و قبل از ظهور زرتشت برگزار می‌شد. یلدا در لغت به معنای زایش زادروز است. بنا به…