سایه سنگین ایدئولوژی بر سر معلمان
«دو سال در نیمه دهه ۶۰، معلم حق‌التدریسی بودم. بدون بیمه و دریافت دستمزد هر سه ماه، یک بار. زیر نگاه و بار ایدئولوژیک. این‌که مدیر مدرسه گوش بایستد و درس‌دادنت را گوش کند. چرا؟ چون از کتاب‌های غیرحکومتی برای دانش‌آموزان می‌خواندم. روز معلم بر همه معلمان میهنم مبارک».
این توییتی است که «روزبه بوالهری» - خبرنگار و روزنامه‌نگار شاغل در رادیو فردا - در توییتر خود به عنوان خاطره‌ای تلخ منعکس کرده است. دهه ۶۰ دهه غریب تاریخ ایران است که حجم سرکوب حکومتی در آن قابل مقایسه با هیچ دوره دیگری نیست ولی به جرئت می‌توان گفت که سیاست‌های کلی آن دوره و سرفصل‌های حکومتی که در آن زمان اجرا می‌شدند، در دهه‌های بعد نیز تداوم خود را حفظ کردند.
به عنوان نمونه می‌توان به همین حضور ایدئولوژی در مدارس اشاره کرد. اکنون در سال ۱۴۰۰ به سر می‌بریم و در بیانیه‌ای که کانون صنفی معلمان در اردیبهشت ۱۴۰۰ صادر کرده است به خوبی می‌توان این دغدغه را نیز مشاهده کرد. این بیانیه «ترویج تفکر علمی و دوری‌گزیدن از القائات ایدئولوژیک»، «ایجاد فرصت برای تجربه‌کردن نظریه‌های نوین آموزشی مطرح در سطح جهان» را از جمله لازمه‌های تغییرات بنیادی در وضعیت فاجعه‌بار کنونی آموزش در ایران می‌داند. نام‌بردن از این مسائل در بیانیه کانون در روزی که به نام معلم نامیده شده است به‌خوبی عمق فاجعه را نشان می‌دهد.
در واقع در بیش‌تر بحث‌هایی که پیرامون حضور ایدئولوژی در مدارس ایجاد شده است، به تاثیر ایدئولوژی بر دانش‌آموزان اشاره شده است و نگرانی‌ها از این بابت بوده است و در نسبت با این بحث، کم‌تر به حضور سنگین ایدئولوژی حکومتی بالای سر معلمان اشاره شده است. در حالی که این بحث نیز خود بحثی حاد و قابل پرداخت است و نباید گذاشت زیر ساطور عادت خرد شده و به فراموشی سپرده شود.
«مینو امامی» - که خود یک دبیر بازنشسته است - در یادداشتی به پدیده دوگانگی ارزشی اشاره می‌کند که بر اثر حاکمیت ایدئولوژیک بر مدارس در رفتار معلمان نیز تجلی پیدا می‌کند. او در بیان تجربیات خود می‌گوید: «به خاطر دارم که کارمندان اداره آموزش و پرورش می‌گفتند ما به خوبی می‌دانیم کدام یک از همکاران زن، چادری واقعی هستند و کدام یک صرفا به دلیل رعایت ملاحظات اداری، چادر سر کرده‌اند.»
بیش‌تر بخوانید:
https://tavaana.org/fa/Iran_Teachers
#معلمان #معلم #روز_معلم #گزینش #ایدئولوژی #نظام_آموزشی
@Tavaana_TavaanaTech
«دو سال در نیمه دهه ۶۰، معلم حق‌التدریسی بودم. بدون بیمه و دریافت دستمزد هر سه ماه، یک بار. زیر نگاه و بار ایدئولوژیک. این‌که مدیر مدرسه گوش بایستد و درس‌دادنت را گوش کند. چرا؟ چون از کتاب‌های غیرحکومتی برای دانش‌آموزان می‌خواندم. روز معلم بر همه معلمان میهنم مبارک».
این توییتی است که «روزبه بوالهری» - خبرنگار و روزنامه‌نگار شاغل در رادیو فردا - در توییتر خود به عنوان خاطره‌ای تلخ منعکس کرده است. دهه ۶۰ دهه غریب تاریخ ایران است که حجم سرکوب حکومتی در آن قابل مقایسه با هیچ دوره دیگری نیست ولی به جرئت می‌توان گفت که سیاست‌های کلی آن دوره و سرفصل‌های حکومتی که در آن زمان اجرا می‌شدند، در دهه‌های بعد نیز تداوم خود را حفظ کردند.
به عنوان نمونه می‌توان به همین حضور ایدئولوژی در مدارس اشاره کرد. اکنون در سال ۱۴۰۰ به سر می‌بریم و در بیانیه‌ای که کانون صنفی معلمان در اردیبهشت ۱۴۰۰ صادر کرده است به خوبی می‌توان این دغدغه را نیز مشاهده کرد. این بیانیه «ترویج تفکر علمی و دوری‌گزیدن از القائات ایدئولوژیک»، «ایجاد فرصت برای تجربه‌کردن نظریه‌های نوین آموزشی مطرح در سطح جهان» را از جمله لازمه‌های تغییرات بنیادی در وضعیت فاجعه‌بار کنونی آموزش در ایران می‌داند. نام‌بردن از این مسائل در بیانیه کانون در روزی که به نام معلم نامیده شده است به‌خوبی عمق فاجعه را نشان می‌دهد.
در واقع در بیش‌تر بحث‌هایی که پیرامون حضور ایدئولوژی در مدارس ایجاد شده است، به تاثیر ایدئولوژی بر دانش‌آموزان اشاره شده است و نگرانی‌ها از این بابت بوده است و در نسبت با این بحث، کم‌تر به حضور سنگین ایدئولوژی حکومتی بالای سر معلمان اشاره شده است. در حالی که این بحث نیز خود بحثی حاد و قابل پرداخت است و نباید گذاشت زیر ساطور عادت خرد شده و به فراموشی سپرده شود.
«مینو امامی» - که خود یک دبیر بازنشسته است - در یادداشتی به پدیده دوگانگی ارزشی اشاره می‌کند که بر اثر حاکمیت ایدئولوژیک بر مدارس در رفتار معلمان نیز تجلی پیدا می‌کند. او در بیان تجربیات خود می‌گوید: «به خاطر دارم که کارمندان اداره آموزش و پرورش می‌گفتند ما به خوبی می‌دانیم کدام یک از همکاران زن، چادری واقعی هستند و کدام یک صرفا به دلیل رعایت ملاحظات اداری، چادر سر کرده‌اند.»
بیش‌تر بخوانید:
https://tavaana.org/fa/Iran_Teachers
#معلمان #معلم #روز_معلم #گزینش #ایدئولوژی #نظام_آموزشی
@Tavaana_TavaanaTech
توانا
سایه سنگین ایدئولوژی بر سر معلمان
«دو سال در نیمه دهه ۶۰، معلم حق‌التدریسی بودم. بدون بیمه و دریافت دستمزد هر سه ماه، یک بار. زیر نگاه و بار ایدئولوژیک. این‌که مدیر مدرسه گوش بایستد و درس‌دادنت را گوش کند. چرا؟ چون از کتاب‌های
بهار ۱۴۰۰ و تداوم وضعیت نامطلوب معلمان ایرانی
معلمان ایرانی همچون دیگر اقشار در ایران از سامان‌بخشی به اعتراضات صنفی خود در قالب تشکل‌های قانونی محروم هستند. البته همچنان نهادهایی همانند «کانون صنفی معلمان» وجود دارند که مطالبات معلمان را بازتاب می‌دهند ولی این تشکیلات بزرگ نیز عملا طی سال‌های اخیر چنان سرکوب شده است که هیچ نشانی از یک تشکیلات متعارف و قانونی ندارد.
اکنون که در بهار ۱۴۰۰ به سر می‌بریم شایسته است مروری شود بر وضعیت فعالان معلم و در این راه می‌توان به بیانیه خود کانون صنفی معلمان اشاره کرد که در اردیبهشت ۱۴۰۰ صادر شد و در آن ضمن نام‌بردن از برخی معلمان زندانی همچون «اسماعیل عبدی» و «محمدرضا رمضان‌زاده» این نکته بیان شده است که «برخوردهای سرکوبگرانه با نهادهای مدنی نه تنها غیرقانونی بلکه مخالف خرد و حداقلی از دوراندیشی است».
اسماعیل عبدی از برجسته‌ترین فعالان صنفی در حوزه معلمان است که به شدت زیر ضرب دستگاه‌های سرکوب جمهوری اسلامی قرار دارد. وضعیت او در زندان آن اندازه ناخوشایند است که شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران در بیانیه خود در فروردین ۱۴۰۰ به صراحت بیان داشت که عبدی در زندان نیز زیر فشار حداکثری است و دچار «زندان در زندان» شده است. این شورا صراحتا بیان داشت که تداوم حبس اسماعیل عبدی با هیچ معیاری در درون خود جمهوری اسلامی نیز توجیه ندارد؛ چه آن‌که او دوره پنج ساله حبس خود را گذرانده است.
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران اسماعیل عبدی را «معلم خوشنام و با انگیزه» توصیف کرده و در امتداد همین نکته گفته است: «این حجم از عداوت با کنشگران صنفی که همه آمالشان آموزش بهتر و رایگان و ساختن آموزش و پرورشی مترقی و توسعه‌یافته برای ایرانی زیبا و آباد و آزاد است، آیا با حداقلی‌ترین معیار حقوقی، عرفی، اخلاقی و حتی ارتدوکس‌ترین قرائت فقهی سازگاری دارد؟»
اسماعیل عبدی از جمله فعالانی است که بارها و بارها بازداشت شده است. او از ۱۵ سال پیش یعنی سال ۱۳۸۵ سابقه بازداشت دارد. فشار بر او بی‌علت نیست. او صرفا یک معترض ساده نیست. او به اعتراضات صنفی معلمان جامه تحلیلی قدرتمندی می‌پوشاند و این برای دستگاه سرکوب سخت گران می‌آید. نگاه قدرتمند تحلیلی اسماعیل عبدی به ریشه‌های عدم مطلوبیت وضعیت معلمان و نیز تداوم او در اعتراض به این وضعیت، دو دلیل عمده فشار سنگین روی اسماعیل عبدی‌ست چنانکه حتی علی‌رغم گذراندن سال‌های حبس نیز او را رها نمی‌کنند.
بیش‌تر بخوانید:
https://tavaana.org/fa/Ismail_Abdi
#اسماعیل_عبدی #معلمان #معلم #روز_معلم
@Tavaana_TavaanaTech
معلمان ایرانی همچون دیگر اقشار در ایران از سامان‌بخشی به اعتراضات صنفی خود در قالب تشکل‌های قانونی محروم هستند. البته همچنان نهادهایی همانند «کانون صنفی معلمان» وجود دارند که مطالبات معلمان را بازتاب می‌دهند ولی این تشکیلات بزرگ نیز عملا طی سال‌های اخیر چنان سرکوب شده است که هیچ نشانی از یک تشکیلات متعارف و قانونی ندارد.
اکنون که در بهار ۱۴۰۰ به سر می‌بریم شایسته است مروری شود بر وضعیت فعالان معلم و در این راه می‌توان به بیانیه خود کانون صنفی معلمان اشاره کرد که در اردیبهشت ۱۴۰۰ صادر شد و در آن ضمن نام‌بردن از برخی معلمان زندانی همچون «اسماعیل عبدی» و «محمدرضا رمضان‌زاده» این نکته بیان شده است که «برخوردهای سرکوبگرانه با نهادهای مدنی نه تنها غیرقانونی بلکه مخالف خرد و حداقلی از دوراندیشی است».
اسماعیل عبدی از برجسته‌ترین فعالان صنفی در حوزه معلمان است که به شدت زیر ضرب دستگاه‌های سرکوب جمهوری اسلامی قرار دارد. وضعیت او در زندان آن اندازه ناخوشایند است که شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران در بیانیه خود در فروردین ۱۴۰۰ به صراحت بیان داشت که عبدی در زندان نیز زیر فشار حداکثری است و دچار «زندان در زندان» شده است. این شورا صراحتا بیان داشت که تداوم حبس اسماعیل عبدی با هیچ معیاری در درون خود جمهوری اسلامی نیز توجیه ندارد؛ چه آن‌که او دوره پنج ساله حبس خود را گذرانده است.
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران اسماعیل عبدی را «معلم خوشنام و با انگیزه» توصیف کرده و در امتداد همین نکته گفته است: «این حجم از عداوت با کنشگران صنفی که همه آمالشان آموزش بهتر و رایگان و ساختن آموزش و پرورشی مترقی و توسعه‌یافته برای ایرانی زیبا و آباد و آزاد است، آیا با حداقلی‌ترین معیار حقوقی، عرفی، اخلاقی و حتی ارتدوکس‌ترین قرائت فقهی سازگاری دارد؟»
اسماعیل عبدی از جمله فعالانی است که بارها و بارها بازداشت شده است. او از ۱۵ سال پیش یعنی سال ۱۳۸۵ سابقه بازداشت دارد. فشار بر او بی‌علت نیست. او صرفا یک معترض ساده نیست. او به اعتراضات صنفی معلمان جامه تحلیلی قدرتمندی می‌پوشاند و این برای دستگاه سرکوب سخت گران می‌آید. نگاه قدرتمند تحلیلی اسماعیل عبدی به ریشه‌های عدم مطلوبیت وضعیت معلمان و نیز تداوم او در اعتراض به این وضعیت، دو دلیل عمده فشار سنگین روی اسماعیل عبدی‌ست چنانکه حتی علی‌رغم گذراندن سال‌های حبس نیز او را رها نمی‌کنند.
بیش‌تر بخوانید:
https://tavaana.org/fa/Ismail_Abdi
#اسماعیل_عبدی #معلمان #معلم #روز_معلم
@Tavaana_TavaanaTech
توانا
بهار ۱۴۰۰ و تداوم وضعیت نامطلوب معلمان ایرانی
معلمان ایرانی همچون دیگر اقشار در ایران از سامان‌بخشی به اعتراضات صنفی خود در قالب تشکل‌های قانونی محروم هستند. البته همچنان نهادهایی همانند «کانون صنفی معلمان» وجود دارند که مطالبات معلمان را بازتاب