چند روز پیش جمهوری اسلامی هموطنی به نام پدرام مدنی را اعدام کرد. دکتر حسن باقری‌نیا، استاد اخراج‌شده دانشگاه، در این خصوص در این ویدیو می‌گوید:

پدرام مدنی را نیز کشتند؛ یک قتل حکومتی دیگر. نه نخستین است و نه، به‌احتمال زیاد، آخرین. تا زمانی که ما در سکوت زندگی می‌کنیم، تا وقتی که به مرگ انسان‌ها عادت می‌کنیم، ماشین کشتار جمهوری اسلامی متوقف نخواهد شد.

نامش را «اعدام» گذاشته‌اند، اما پشت این واژه، حقیقتی تلخ نهفته است: ترس‌افکنی، حذف، و مرگ. از همان ابتدای انقلاب، زمانی که خلخالی با صدور احکام چنددقیقه‌ای، انسان‌ها را روانه جوخه‌های اعدام می‌کرد، تا گورهای دسته‌جمعی دهه ۶۰، تا قتل نوید افکاری، مجیدرضا رهنورد، محمد حسینی، محسن شکاری و بسیاری دیگر... اکنون نیز نوبت به پدرام مدنی رسیده است.

یک چیز هیچ‌گاه تغییر نکرده است: نظامی که با مرگ حکومت می‌کند. در جمهوری اسلامی، اعدام نه یک مجازات، بلکه ابزاری‌ست برای ایجاد وحشت؛ ابزاری برای آن‌که بگوید: «اگر اطاعت نکنی، نوبت تو هم خواهد رسید.»

اما ما... ما باید در برابر مرگ، از زندگی دفاع کنیم. در برابر سکوت، اعتراض کنیم. در برابر تناب، واژه بیاوریم.

ما می‌گوییم: نه به اعدام. نه به حکومت مرگ. نه به سکوت.

پدرام مدنی تنها یک نام نیست؛ او یک نماد است. همانند نوید، و همانند هزاران بی‌نام‌ونشان دیگر که در تاریکی تاریخ حذف شدند. اگر پدرام را کشتند، ما باید کاری کنیم که دست‌کم نامش بماند و یادش در دل‌ها زنده بماند.


#پدرام_مدنی #نه_به_اعدام #حسن_باقری_نیا #نه_به_جمهورى_اسلامى #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

دکتر حسن باقری‌نیا، استاد اخراج‌شده دانشگاه، در پیامی صوتی، از اعتصاب کامیونداران حمایت کرد:

«از رنج تا روایت،
از روایت تا مقاومت،
از مقاومت تا امید،
از امید تا آزادی...

گاهی وقت‌ها یه ملت خسته، نه با فریاد، نه با خشونت، بلکه با یه نرفتن، با یه حرکت نکردن، می‌خواد دنیا رو تکون بده.

از اول خرداد ۱۴۰۴، کامیون‌ران‌های این سرزمین، سوییچ‌هاشون رو گذاشتن زمین؛ نه از خستگی، بلکه از خِفَت.

می‌دونیم چرا اعتصاب کردن:
چون دیگه زورشون به جاده نمی‌رسه.
قطعه گرونه.
بیمه کامیون و بیمه بازنشستگیشون گرون شده.
سهمیه سوختشون آب رفته.
اوارد جاده‌ای بیشتر شده و کارفرمایی نیست که به حق و حقوقشون احترام بذاره.

ولی خب، حکومتی که از اتحاد می‌ترسه، به‌جای گوش دادن، شروع کرده به بازداشت کردن.

بیاین اسم ببریم؛
نه برای ترسوندن، برای ثبت کردن:
برهان احمدی،
زانکو رستمی،
کاوه مرادیان،
رزگار مرادی،
صدیق محمدی،
شهاب دارابی،
علیرضا غفوری...

و این فقط یه لیسته.

تا امروز، بیش از ۲۰ نفر از کامیون‌ران‌ها یا شهروندای حامیشون، تو شهرهای مختلف بازداشت شدن.

اینا کی‌ان؟
شورشین؟ خرابکار؟
نه، هم‌وطن.
اینا آدمای معمولین.

ولی همین آدمای معمولی، وقتی متحد می‌شن، می‌تونن تاریخو عوض کنن.

اینا مردمن؛
کسایی که دیگه بار نمی‌زنن،
چون دیگه طاقت بار ظلم رو ندارن.

ایستادن،
تو جاده،
تو پایانه،
تو خونه‌هاشون،
تو ویدیوهاشون،
با سکوت،
با نگاه،
با فرمون‌های خاموش.

ما می‌دونیم که این بازداشت‌ها، این تهدیدا، این سرکوب‌ها،
نمی‌تونه جلو یه موج خسته اما متحد رو بگیره.

و ما، صدای اوناییم که الان صدا ندارن.
صدای اون کامیون‌رانایی که گفتن:
«تا حقمون رو ندین، جاده نمی‌ریم.»

این صدا، تقدیم به کامیون‌رانایی که رنجشون رو به روایت تبدیل کردن،
روایتشون رو به مقاومت.
و ما داریم یاد می‌گیریم که
از دل همین مقاومت، امید سبز می‌شه
و از دل همین امید، یه روزی آزادی می‌رسه.»

#اعتصاب_کامیونداران #حسن_باقری_نیا #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech