کورش یغمایی، هنرمند پیشگام و پدر موسیقی راک ایران، هفته گذشته با انتشار پیامی در صفحه اینستاگرام خود، از کناره‌گیری از دنیای موسیقی خبر داد؛ وداعی که هم‌زمان با نزدیک شدن به انتشار آخرین آلبومش با عنوان «پلاک ۴۴» توسط شرکت آمریکایی Now-Again Records صورت گرفت. او اعلام کرد این آلبوم، پایان رسمی فعالیت حرفه‌ای‌اش خواهد بود.

اما این خداحافظی، پایان یک مسیر ساده نبود؛ پایان مسیری بود که «حسرت» در تار و پودش تنیده شده.
بزرگ‌ترین حسرت طرفداران کورش یغمایی آن بود که با وجود عشق عمیق به مردم، سالیانی بلند اجازه نیافت روی صحنه سرزمین خودش بایستد. سال‌های طولانی پس از انقلاب ۵۷، او ممنوع‌الفعالیت بود؛ و حتی زمانی که پس از سال‌ها توانست چند آلبوم منتشر کند، هیچ‌گاه مجوز اجرای زنده و کنسرت در ایران را به دست نیاورد.

با این‌همه، یغمایی هرگز راه آسان‌تر را انتخاب نکرد. او هیچ‌وقت حاضر نشد با همکاری یا تایید جمهوری اسلامی، برای خود مشروعیت یا امکان فعالیت بخرد.
ترجیح داد بماند، اما درقلب و خاطره مردم نه در سازش.

در پیام خداحافظی‌اش نوشت: «دست‌کم شما یاران مهربانم آگاه هستید که برای ادامه کار در زمینه موزیک و گذر از این کوره‌راه سنگلاخ و دشوار، آن هم با نداشتن کمترین امکانات، هر آنچه در توان داشته‌ام برای فرهنگ و هویت پرشکوه و ورجاوند ایران نازنینم به کار گرفته‌ام.»

او در خلوت، با کمترین امکانات، موسیقی‌اش را زنده نگه داشت؛ بی‌صحنه، بی‌نور، اما با شرافت. پیامش را با جمله‌ای ساده و عمیق به پایان برد: «خداوند ایران را بپاید.»

کورش یغمایی از موسیقی خداحافظی کرد، اما حسرت اجرا برای مردم خودش، و صدای زخمی اما نجیبش، برای همیشه در تاریخ موسیقی ایران باقی خواهد ماند.

#کوروش_یغمایی #پدر_راک_ایران #گل_یخ #گفتگو_توانا

@Dialogue1402