جماعت دعوت و اصلاح

📌مرگ و حیات در پرتو آیات الهی؛ درسی برای امروز

دکتر محمد أسوم در یادداشتی تأمل‌برانگیز، به داستانی قرآنی اشاره می‌کند که کمتر مورد توجه مبلغان دینی قرار گرفته است. داستانی که تنها در نیم آیه از سوره‌ی بقره آمده و بار دیگر تکرار نشده، اما حامل پیامی ژرف برای همه‌ی زمان‌هاست.

قرآن از قومی سخن می‌گوید که هزاران نفر بودند و برای فرار از مرگ، از شهرهایشان بیرون رفتند. گمان بردند با گریز از دشمن یا بیماری می‌توانند زندگی را حفظ کنند. اما خداوند در همان مسیر به آنان فرمود: «بمیرید!» و همه جان سپردند. سپس آنان را دوباره زنده کرد تا بدانند که مرگ و حیات نه در دست دشمن و نه در سایه‌ی فرار است؛ بلکه تنها به مشیت پروردگار وابسته است.

«آیا ندیدی کسانی را که از بیم مرگ، در حالی که هزاران نفر بودند، از خانه‌هایشان بیرون رفتند؟ پس خداوند به آنان گفت: بمیرید! سپس آنان را زنده کرد. بی‌گمان خداوند نسبت به مردم صاحب فضلی بزرگ است، اما بیشتر مردم سپاس نمی‌گزارند.» (بقره: ٢۴٣)

این ماجرا با ندایی آسمانی ادامه می‌یابد:

«و در راه خدا بجنگید و بدانید که خداوند شنوا و داناست.» (بقره: ٢۴۴)

پیام روشن است: جنگ کسی را نمی‌کشد که خدا مرگش را نخواسته باشد، و صلح هم ضامن بقای کسی نیست که خدا حیاتش را مقدر نکرده است. وظیفه‌ی ما تنها یک چیز است: ایستادگی در برابر دشمن، تدارک توانایی‌های لازم و سپس توکل بر خدا.

این آیات در حقیقت مقدمه‌ی داستان طالوت و جالوت است؛ همان‌جا که گروه اندکی از مؤمنان، با شجاعت و صبر، بر سپاه انبوه پیروز شدند. داوود جوان نیز در آن نبرد جالوت را از پای درآورد. قرآن یادآور می‌شود:

«چه بسیار گروه اندکی که به اذن خدا بر گروهی بسیار پیروز شدند، و خداوند با صابران است.» (بقره: ٢۴٩)

این پیام امروز نیز زنده است:
هیچ راهی جز رویارویی وجود ندارد، هیچ گزینه‌ای جز پایداری نیست. باید با تمام توان آماده شد، باید جنگید، باید صبر و استقامت داشت و سپس دل به یاری خدا بست.

این حقیقت را نباید فراموش کرد:
زندگی با پیروزی باطل، مرگ است، و مرگ در کنار پیروزی حق، حیات است.
اگر خداوند با نیروهای اهل حق، باطل را دفع نمی‌کرد، زمین به تباهی کشیده می‌شد. بزرگ‌ترین فضل الهی آن است که مردانی از حق برخیزند، جان خود را فدا کنند، و با خونشان زندگی را برای دیگران تضمین کنند:

«و اگر خداوند برخی از مردم را به وسیله برخی دیگر دفع نمی‌کرد، زمین تباه می‌شد. ولی خداوند نسبت به جهانیان دارای فضل است.» (بقره: ٢۵١)

این آیات درسی است برای پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وسلم و امت او؛ درسی که امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند بازخوانی است.
پس شمار شهیدان را به حساب نیاورید؛ آنان مردگانی زنده‌اند. و مبادا میدان را ترک کنید که در آن صورت، زنده‌انی مرده خواهید بود.

«این‌ها آیات خداست که آن‌ها را به حق بر تو تلاوت می‌کنیم، و بی‌گمان تو از پیامبران هستی.» (بقره: ٢۵٢)

یکی می‌گفت: «تو از آرزوها سخن می‌گویی و رنج مردم غزه را درک نمی‌کنی.»
و پاسخ آمد: «و تو از زنجیرها سخن می‌گویی و عزتی را که مردم غزه در آن زیست می‌کنند، نمی‌چشی.»
به خدای عزّت سوگند، آنان امروز حقیقتاً زنده‌اند و ما مرده‌ایم.

https://t.me/islahweb