کشور خورشید
سروده‌ای زیبا از استاد #محمدکاظم_کاظمی
YouTube
‌

🍁 شبی با بیدل، ۱۸۱
🔹 یک‌شنبه ۱۳ مهر، ساعت ۲۲
اینستاگرام محمدکاظم کاظمی
🔸 http://instagram.com/mkazemkazemi

🔻 متن غزل
پیِ اشکِ من ندانم به کجا رسیده‌باشد
ز پی‌ات دویدنی داشت، به رهی چکیده‌باشد

ز نگاه سرکشیدن به رُخت چه احتمال است؟
مگر از کمین حیرت، مژه قد کشیده‌باشد

تب‌وتاب موج باید ز غرورِ بحر دیدن
چه رسد به حالم آن کس که تو را ندیده‌باشد؟

به نسیمی از اجابت چمنِ حضور داریم
دلِ چاک بال می‌زد، سحری دمیده‌باشد

به چمن ز خون بسمل همه‌جا بهار ناز است
دم تیغ آن تبسّم، رگ گل بریده‌باشد

دل ما نداشت چیزی که توان ‌نمود صیدش
سر زلفت از خجالت چه‌قدر خمیده‌باشد

چه بلندی و چه پستی، چه عدم، چه مُلک هستی
نشنیده‌ایم جایی که کس آرمیده‌باشد

بم و زیر هستی ما، چو خروش سازِ عنقا
شنو از کسی که او هم ز کسی شنیده‌باشد

ز طریق شمع غافل مگذر در این بیابان
مژه آب دِه ز خاری که به پا خلیده‌باشد

به دماغ دعوی عشق، سر بُلهوس بلند است
مگر از دکان قصاب جگری خریده‌باشد

همه‌کس سراغِ مطلب به دری رساند و نازید
من و نازِ نیم‌جانی که به لب رسیده‌باشد

به هزار پرده بیدل ز دهان بی‌نشانش
سخنی شنیده‌ام من که کسی ندیده‌باشد

🎥 #آن_۱۲_روز | ما شاخه‌های توام سیبیم

🔹زندگی زیر سایهٔ جنگ به روایت کاظم کاظمی

🔹دوشنبه ۱۴مهر ساعت ۲۲:۳۰ از #رسانه_تصویری_آن

🎥 یوتیوب | اینستاگرام | سایت
🔹@ONnewsmedia

‌
🎥 #آن_۱۲_روز | ما شاخه‌های توأم سیبیم

🔹زندگی زیر سایهٔ جنگ به روایت محمدکاظم کاظمی

دوشنبه ۱۴ مهر ۱۴۰۴

⬅️ ویدیوی کم‌حجم (۵۱ مگابایت)

📌منبع ویدیو #رسانه_تصویری_آن

🎥 یوتیوب | اینستاگرام | سایت

|#محمدکاظم_کاظمی|

بازنشر: 🔹#واژه‌پرداز|‎🆔 @VajehPardaz

🔺 با سپاس از مدیر محترم کانال «واژه‌پرداز ورد» برای دانلود و کم‌حجم‌ساختن این فیلم.
🔺 در همین فرسته نسخهٔ کم‌حجم آن با حجم ۵۱ مگابایت هم به صورت لینک ارائه شده است.

🍁زندگی زیر سایهٔ جنگ به روایت محمدکاظم کاظمی

00:49 کابل در سال ۱۳۶۳

02:36 مهاجرت به ایران

05:19 چطور ایران را برای مهاجرت انتخاب کردید؟

30:55 وجه مثبت و منفی ملی‎گرایی

37:00 تعلق‎خاطر نسل دوم و سوم مهاجر به ایران

42:22 افغانی‌بگیر تر و خشک را با هم می‌سوزاند

46:32 حملۀ ترول‎های مجازی علیه فعالان اجتماعی

48:42 به‎دروغ گفته بودند «افغانستانی‎ها پهپاد می‎سازند»

50:50 حادثه در برزیل و اتهام بی‌اساس به مهاجرین

56:25 سخنان جوان اخراج‎شده به مأمور افغانی‎بگیر

59:23 سرگذشت افغانی‎بگیر معروفِ مشهد

01:00:52 نیک‎نامیِ محمدحسین جعفریان

01:02:15 دربارۀ آن ‎دروغ‎نگار بدنام

01:07:17 روایت تلخ اخراج‎شده‎ها

01:13:41 روایت همدلی ایرانی‎ها

©️ از: رسانه تصویری «آن» (۱۴۰۴/۷/۱۴) | #روایت

با سپاس از دوستان عزیز در کانال افغانستانی‌ها

💬 احمدرضا رادان (فرمانده نیروی انتظامی):

همین افغانستان یک نفر [ایرانی] به نام «بهلول» را ۲۰ سال در زندان‌های خود نگه داشت. همیشه هم حرفش این بود که ایشان غیرمجاز وارد کشور ما شده. چطور الان می‌پذیریم که چند صد هزار نفر غیرمجاز بیایند اینجا؟

🎥 از: تلوبیون: شبکه خبر (۱۴۰۴/۷/۱۷)

🔗 واکنش صادق ایزدی گنابادی به این ادعا

🍁 زندانی‌شدن بهلول توجیه خوبی برای اخراج نیست

✍🏻 صادق ایزدی گنابادی:

جناب آقای رادان
زندانی‌شدن شیخ بهلول گنابادی در افغانستان توجیه خوبی برای برخورد با برادران افغانستانی و اخراج آنها از ایران نیست.

بهلول به دلیل تحت تعقیب بودن از سوی نیروهای رضاشاه به افغانستان می‌رود و در آنجا به اصطلاح زندانی می‌شود. اگر افغانستانی‌ها بهلول را به ایران برمی‌گردانند، که رضاشاه او را مثل مدرس و یا حسن داور خفه یا با آمپول هوا می‌کشت. زندانی‌شدن بهلول در افغانستان سرپوشی برای جلوگیری از به‌ دام‌ افتادن او توسط حکومت ایران بوده است.

جناب رادان خاطرات بهلول را نخوانده است و گرنه می‌دانست که بهلول در افغانستان بیشتر آزاد ولی تحت نظر بوده است و در بسیاری از مواقع با او رفتار مناسبی می‌شده است. بعد هم به بهلول اجازه داده شده است که به مصر برود.

از اینها گذشته، شیخ محمدتقی بهلول گنابادی مرد وارسته‌ای بود که آزارش به موری نمی‌رسید. او مرزها را درنوردیده بود و همه جا را منزل و کاشانهٔ خود می‌دانست و اکنون جالب نیست که نامش دستاویز ملاحظات ملی، سیاسی و ... قرار گیرد.

جناب رادان
اگر امروز ضرورتی است که باید در خصوص مهاجران افغانستانی تصمیمی بگیرید، توجیهی به از این باید پیدا کرد.

©️ از: کانال صادق ایزدی گنابادی (۱۴۰۴/۷/۲۰)

🔗 پس‌نوشت: چندی پیش احمدرضا رادان، فرمانده نیروی انتظامی، گفته بود: همین افغانستان یک نفر [ایرانی] به نام «بهلول» را ۲۰ سال در زندان‌های خود نگه داشت. همیشه هم حرفش این بود که ایشان غیرمجاز وارد کشور ما شده. چطور الان می‌پذیریم که چند صد هزار نفر غیرمجاز بیایند اینجا؟ (۱۴۰۴/۷/۱۷)

Jam

🔺 بی‌نشان
🔻 تصویری که می‌بینید مربوط به جناب حیات‌الله پروانی فرزند سید محمد‌خان است. ۷۶ ساله اهل سیدخیل ولایت پروان.
ایشان در مسیر بازگشت به کشور از مرز اسلام‌قلعه به مقصد کابل بوده است. و قریب به یک ماه است که از او خبری نیست.
اگر کسانی در داخل کشور نشانی از ایشان دارند یا در این مدت او را دیده‌اند. به این نشانی تلگرامی یا به این شماره تلفن خبر بدهند.
🔺@y_parwani
📞09910308540

✳️ دروغ‌های تابناک

✅ دوستان ابتدا این پاره از فیلم را که در سایت تابناک با این نشانی منتشر شده است، ببینید. در یادداشت بعد به آن می‌پردازم.
https://www.tabnak.ir/fa/news/1333935/

✳️ دروغ‌های تابناک

🔻 سایت تابناک پیوسته به سخنان جناب سردار رادان در مورد زندانی‌شدن شیخ بهلول که ما پیشتر به آن پرداختیم، یک فیلم کوتاه هم منتشر کرده است که در آن آشکارا سخنانی دروغ می‌بینیم. بیاییم گزاره‌های مطرح‌شده در این فیلم را با خاطرات خود شیخ بهلول مقایسه کنیم.

❎ روایت فیلم تابناک: در افغانستان ۳۳ سال و ۷ ماه در زندان بودند...
✅ خاطرات سیاسی بهلول (ص ۱۶۵ - ۱۶۶): زمانی که شاه محمود نخست‌وزیر شد... [۱۳۲۵ ش] شاه و مجلس وزراء فیصله کردند که محبوسین سیاسی همه رها شوند و به اطراف کشور فرستاده شده و به صورت تبعید زندگی کنند... و هر یک از محبوسین سیاسی هر نقطه را که خوش دارد او را به آنجا بفرستند.

🔻 پس می‌شود گفت که مدت زندانی‌بودن شیخ بهلول حدود ۱۱ سال بوده است، از ۱۳۱۴ متعاقب واقعهٔ‌ گوهرشاد تا حوالی ۱۳۲۵.
اما این چه زمانی است؟ زمان صدارت هاشم خان است، کسی که خود بهلول او را «ظالم‌ترین مردم عصر خود»‌ معرفی می‌کند و سخن بیجایی نیست. در آن دوران سیاه، نه تنها شیخ بهلول که بسیاری از آزادیخواهان خود افغانستان هم زندانی بودند. در واقع بخشی از این قضیه برمی‌گردد به سیاست مستبدانهٔ هاشم خان.
اما وقتی هاشم خان استعفا می‌دهد و شاه‌محمود خان بر سر کار می‌آید، بهلول از زندان آزاد می‌شود. در واقع اینجا بحث ایرانی و افغانستانی نیست، بحث یک حاکمیت مستبد در آن زمان در افغانستان است.

🔻 در بخشی دیگر از فیلم، روایتی از کیفیت زندان بهلول هم بیان می‌شود و چنین وانمود می‌شود که آن شرایط سخت ۳۲ سال تمام برای بهلول ادامه داشته است.
❎ راوی فیلم تابناک: روزهای زندان بسیار سخت و طاقت‌فرسا بود. ۳۲ سال. او فقط روزی یک بار اجازه داشت از آن اتاق تاریک و نمناک خارج شود.
✅از خاطرات بهلول (ص ۱۳۵): ظهر همان روز [حوالی ۱۳۲۰] از زندان انفرادی رها شدم و در زندان بیست و چهار نفری جای گرفتم. آن زندان صحن وسیع و حوض آب و چند درخت داشت و کسانی که در آن زندان بودند می‌توانستند با هم بنشینند و صحبت کنند...

🔻دوستان در واقع دروغ را روی دروغ سوار کرده‌اند. اول در مورد مدت زندان دروغ می‌بینیم. بعد در مورد کیفیت زندان که همه آن مدت را به کیفیت زندان انفرادی ترسیم کرده‌اند. و در مورد دلایل این زندانی‌شدن هم که مطلقاً چیزی نگفته‌اند و من در یک یادداشت دیگر به آن پرداختم. آنجا گفتم که طبق روایت خود بهلول، این قضیه بیشتر سیاسی و برای محافظت از بهلول بوده و ربطی به ورود غیرمجاز به کشور نداشته است.

🔻 واقعاً می‌ارزید؟ یعنی آدم باید چه به دست بیاورد که اخلاق کاری و اصول حرفه‌ای رسانه‌ای را به کنار بگذارد و دروغ روی دروغ سوار کند؟ که ثابت کنی دولت افغانستان یک تبعهٔ ایرانی را در هشتاد سال پیش زندانی ساخت و حالا اگر جفایی بر مردم افغانستان روا بداریم، حق‌به‌جانب هستیم؟

🔻 واقعاً می‌ارزید؟

✳️ زبان بدون مرز

🔻 شعر فاضل نظری، با آواز کودکانی در بدخشان افغانستان.

به خداحافظی تلخ تو سوگند نشد
که تو رفتی و دلم ثانیه ای بند نشد

لب تو میوه ممنوع، ولی لب‌هایم
هر چه از طعم لب سرخ تو دل کند، نشد

با چراغی همه جا گشتم و گشتم در شهر
هیچ کس، هیچ کس اینجا به تو مانند نشد

هر کسی در دل من جای خودش را دارد
جانشین تو در این سینه خداوند نشد

خواستند از تو بگویند شبی شاعرها
عاقبت با قلم شرم نوشتند: نشد

من اجرای این دو عزیز به خصوص حوریه جان را در اینستاگرام همیشه لایک می‌کنم. زندگی کردن و شاد زیستن در افغانستان کنونی لایک هم دارد. با کمترین امکانات و با بیشترین محدودیت‌ها.
نه آرایش ویژه‌ای و نه لباسهای آنچنانی، یک اجرای دلی با همان رخت و لباسهای سادهٔ وطنی همین.
و اینجا در دل کوه‌های بامیان ایران و افغانستان دوباره به هم رسیده‌اند .
این همان نور امید است از پس کوه ناامیدی.

#حوریه
#علی
#آرون‌افشار
https://www.instagram.com/reel/DPZIlN5Df3N/
@ali.kingam02

@zaynabbayat

🍁 شبی با بیدل، ۱۸۳
🔹 یک‌شنبه ۲۷ مهر ۱۴۰۴، ساعت ۲۲
اینستاگرام محمدکاظم کاظمی
🔸 http://instagram.com/mkazemkazemi

🔻 متن غزل
ترک آرزو کردم، رنجِ هستی آسان شد
سوخت پرفشانی‌ها کاین قفس گلستان شد

عالم از جنون من کرد کسب همواری
سیلِ گریه سر دادم، کوه دشت دامان شد

خامشی به دامانم شورِ صد قیامت ریخت
کاشتم نفس در دل، ریشهٔ نیستان شد

هرکجا نظر کردم، فکر خویش راهم زد
غنچه تا گلِ این باغ بهرِ من گریبان شد

‌بر صفای دل زاهد! این‌قدر چه می‌نازی؟
هرچه آینه گردید، بابِ خودفروشان شد

عشق شکوه‌آلود است، تا چه دل فسرد امروز؟
سیل می‌رود نومید، خانهٔ که ویران شد؟

جیب اگر به غارت رفت، دامنی به دست آریم
ای جنون! به صحرا زن، نوبهار عریان شد

جبریانِ تقدیریم، قول و فعل ما عجز است
وهم می‌کند مختار این‌قدر که نتوان‌ شد

برقِ رفتن هوش است، یا خیال دیداری؟
چون سپند از دورم آتشی نمایان شد

چینِ نازپرورد است گَرد وحشتم بیدل
دامنی گر افشاندم، طرّه‌ای پریشان شد

@khanehayeneh