.
جمهوری ترکیه در ادامهٔ رسالت متمدن‌سازانه‌ و نگاه سلطه‌جویانهٔ امپراتوری عثمانی در دوران متاخرش در خصوص شرق، کرد‌ها را "ترک‌های کوهستانی" می‌خواند که باید متمدن شوند.
این بار این "تمدن" ملی‌گرایی سکولار ترک بود.
زندگی کرد‌ها به‌ویژه تحت تأثیر قانون اسکان سال ۱۹۳۴ قرار‌ گرفت، قانونی که‌ مستلزم اخراج گستردهٔ کردها، انتقال آن‌ها از مناطق عمدتاََ کردنشین شرقی به غرب و جایگزین کردن مهاجران ترک به‌جای آن‌ها بود.
دولت تمامی گویش‌های زبان کردی را غیرقانونی اعلام کرد.
هنگامی که داشتن نام‌خانوادگی اجباری شد، ترکیه استفاده از حروفی را که برای نوشتن اسامی کردی لازم است ممنوع کرد‌. در واقع به همین دلیل حروفی مانند q و x در الفبای جدید ترکی گنجانده نشده‌اند‌.
ترکیه به زبان آوردن واژه‌های "کرد"، "کردی" و "کردستان" را جنایت می‌دانست. جنوب‌شرقی آناتولی «کردستان» تا به امروز در حال جنگ است؛ چریک‌های کرد از تسلیم شدن در برابر ترکی‌سازی خودداری می‌کنند. آتشی که در سال ۱۹۱۵ برافروخته شده هنوز خاموش نشده است.

#عثمانی‌ها
#مارک_دیوید_بئر
#یاسمین_مشرف
#به‌زودی

@qoqnoospub

در منظومهٔ فکری نفیسی زبان صرفاً وسیله‌ای برای انتقال پیام نیست، او زبان را «مؤثرترین وسیله برای حفظ ملیت و وطن» می‌داند. نفیسی زبان را «معرف فکر» می‌داند.
ماجرای زبان فارسی برای نفیسی نخست از آن نظر حایز اهمیت است که زبان فارسی راهی بوده که پدران و مادران ما از طریق آن تفکرات خود را برای ما به یادگار گذاشته‌اند. از سوی دیگر، نفیسی این زبان را عامل ماندگاری رودکی، فردوسی، خیام، مولوی، سعدی و حافظ در تمام جهان می‌داند. از سوی دیگر، او زبان فارسی را از جمله آسان‌ترین زبان‌های زندهٔ امروز می‌داند و به نظرش دلیل استفاده از این زبان در ایران، هندوستان، ترکستان، خوارزم، قفقاز، عراق و غیره، با وجود «همچشمی زبان تازی»، همین است.

#سعید_نفیسی_به_هشت_روایت
#پیمان_طالبی
#به‌زودی

@qoqnoospub

احسان یارشاطر در یکی از گفتگوهایش می‌گوید: «وطن من زبان فارسی است.»
این جمله را از هر منظری که تفسیر کنیم، در نهایت، به این گزاره برمی‌خوریم که جایگاه زبان، و در این‌جا زبان فارسی، بسیار رفیع است، آن‌قدر که می‌تواند وطن باشد.
در میان یادداشت‌ها و مقالات و کتاب‌هایی که از سعید نفیسی به یادگار مانده هم نمی‌توان بسامد حضور ایران و هر آن چیزی را که بدان مربوط می‌شود نادیده گرفت. او بر پیشانی یکی از داستان‌های کتاب ماه نخشب نوشته: «به ایرانم، به ایران گرامی‌ام، به ایران جاودانی‌ام.» او این جملات را از سر عشقی دیرینه و با دردمندی تمام از حال و روز وطن روی کاغذ آورده است.

#سعید_نفیسی_به_هشت_روایت
#پیمان_طالبی
#به‌زودی

@qoqnoospub

اگر بخواهیم تمام شخصیت‌های بزرگ آلمانی را که گرفتار بیماری شده‌اند، بر اثر خودکشی جان سپرده‌اند، یا به واسطهٔ مشاغلی نفرت‌انگیز از پای درآمده‌اند برشمریم، در واقع فهرست وحشتناکی خواهد شد! هلدرلین در هیپریونِ خود این را به بهترین شکل بیان کرده: «جایی که مردمانش به زیبایی عشق می‌ورزند، جایی که نبوغ هنرمندانشان را ارج می‌نهند، آن‌جا روحی جهانی همچون نَفَس زندگی وزیدن می‌گیرد، ذهن خاضع پدیدار می‌گردد، خودپسندی از میان می‌رود؛ در آن‌جا تمامی قلب‌ها پرهیزکارند و بزرگ، و الهام قهرمانانی می‌زاید. چنین کسانی موطن تمامی مردمان‌اند و در آن‌جا آن انسان غریب نیز میلِ سکنی گزیدن دارد. اما آن‌جا که به طبیعت الهی و هنرمندانش بی‌حرمتی می‌شود، آه! آن‌جا والاترین شادی زندگی از میان رفته و هر ستارهٔ دیگر را حالْ بهتر از زمین است. در آن‌جا تمامی مردمان، اگرچه زیبا به دنیا می‌آیند، هرچه می‌گذرد درنده‌خوتر و سترون‌تر می‌گردند؛ روحیهٔ نوکرمآبانه رشد می‌کند، و همراه با آن جسارتی وهن‌آمیز. افراط‌کاری همراه با مصائب خود، و نیز گرسنگی و ترس از قحطی ازدیاد می‌یابد؛ برکت هر سال بدل به نفرینی می‌شود و همهٔ خدایان از این‌جا می‌گریزند.»

#وقایع_نگاری_جنون
#جورجو_آگامبن
#فرهاد_محرابی
#به‌زودی
@qoqnoospub