🕸🕸🕸🕸🕸🕸
حزب کمونیست چین پس از سال‌ها فرو رفتن در لاک دفاعی تحت ریاست شی جین‌پینگ، بار دیگر با افتخار برتری نظامش را جار می‌زند.
شی می‌گوید که دموکراسی چین «اصیل‌ترین دموکراسی» است و همین‌طور کارآمدترین نسخۀ آن. مطبوعات تبلیغاتی در بوق و کرنا می‌کند که غرب لیبرال غرق در «بحران و هرج‌ومرج» است.
«وقت تغییر است!»
خودتخریبی ایالات متحده در دوران ترامپ موهبت آسمانی برای حزب کمونیست چین در پکن بوده و همچنین اروپایی که سال‌های زیادی است در خود فرو رفته و درگیر مسائل داخلی شده دیگر حتی متوجه کاهش نفوذش در صحنۀ جهانی نیست.
هنوز جنگ سرد آغاز نشده اما رقابت میان دو نظام رقیب به یکباره برگشته است.
اکنون، شی جین‌پینگ «حکمت چینی» را به جهان پیشنهاد می‌دهد و منظورش مدل اقتصادی و سیاسی تحت ریاستش است. نظرتان دربارۀ این حکومت چیست؟
آیا چین کشوری است که فرمول جادویی ترکیب خودکامگی و معجزه‌ی اقتصادی را پیدا کرده؟ مدافعان این نظریه به مسائلی از جمله شبکۀ قطارهای تندرویی اشاره می‌کنند که با اختلاف بزرگ‌ترین شبکۀ قطارهای تندروی جهان است. یا فرودگاه عظیم پکن را که در کوتاه‌ترین زمان ممکن ساخته شد با فاجعۀ فرودگاه برلین مقایسه می‌کنند که ظاهراً هیچ وقت تمام نمی‌شود. این شیوه را مدل چینی می‌نامند و با ستایشش می‌گویند که در نبرد جدید نظام‌ها، مدل چینی، دموکراسی‌های مردد ما را شکست می‌دهد و بر جهان چیره می‌شود.
وقتی در آغاز سال ۲۰۲۰، چین فقط طی دو هفته بیمارستان‌هایی با تجهیزات کامل برای بیماران همه‌گیری ویروس کرونا ساخت، می‌شد احساس کرد که ستایش کارآمدیِ ظاهراً افسانه‌ای نظام چینی دوباره اوج گرفته است. هر چه که باشد، این کشور توانست قدرتمندانه مانع گسترش بیماری در آن سوی منطقۀ بحران و اطراف شهر ووهان و استان هوبِی شود. تقریباً شاهکار است، به‌ویژه در مقایسه با مدیریت بحران فاجعه‌بار دونالد ترامپ.
در واقع، بحران ویروس کرونا دو روایت را در کنار هم و زیر ذره‌بین به نمایش گذاشت:
آیا چین کشوری است که در بسیج کردن توده‌ها و منابع برای خیرِ جمعی بی‌نظیر است و نظامی شایسته‌سالار و کارآمد بر آن حکومت می‌کند؟
یا رژیمی است از درون شکننده که ماهیت حقیقی‌اش یک بار دیگر در شهر ووهان افشا شد: حکومتی که در هفته‌های سرنوشت‌ساز اول بی‌درنگ آسایش شهروندانش را فدای ادعای قدرت حزب کرد و پیامدهای فاجعه‌باری را برای چین و جهان به بار آورد؟ حکومتی در دست دیوان سالاران استان هوبی که معلوم شد همان قدر که مسئولیت ناپذیرند، نادان هم هستند.
حکومتی تحت سلطۀ حزب کمونیست که امروزه بیش از هر زمان دیگری ویژگی اصلی‌اش میل مفرط به کنترل و پنهانکاری است. رژیمی که در برابر بحران، اتوماتیک‌وار بر همه چیز سرپوش می‌گذارد و در نتیجه، بی‌پروایانه باعث انتشار بیماری می‌شود، به‌ویژه در مراحل حیاتی اولیه‌ی شیوع ویروس کرونا....
از کتاب #ما_هماهنگ_شده‌ایم ، نوشتۀ #کای_اشتریت_ماتر ، ترجمۀ #مسعود_یوسف‌حصیرچین
#انتشارات_ققنوس
@qoqnoospub
حزب کمونیست چین پس از سال‌ها فرو رفتن در لاک دفاعی تحت ریاست شی جین‌پینگ، بار دیگر با افتخار برتری نظامش را جار می‌زند.
شی می‌گوید که دموکراسی چین «اصیل‌ترین دموکراسی» است و همین‌طور کارآمدترین نسخۀ آن. مطبوعات تبلیغاتی در بوق و کرنا می‌کند که غرب لیبرال غرق در «بحران و هرج‌ومرج» است.
«وقت تغییر است!»
خودتخریبی ایالات متحده در دوران ترامپ موهبت آسمانی برای حزب کمونیست چین در پکن بوده و همچنین اروپایی که سال‌های زیادی است در خود فرو رفته و درگیر مسائل داخلی شده دیگر حتی متوجه کاهش نفوذش در صحنۀ جهانی نیست.
هنوز جنگ سرد آغاز نشده اما رقابت میان دو نظام رقیب به یکباره برگشته است.
اکنون، شی جین‌پینگ «حکمت چینی» را به جهان پیشنهاد می‌دهد و منظورش مدل اقتصادی و سیاسی تحت ریاستش است. نظرتان دربارۀ این حکومت چیست؟
آیا چین کشوری است که فرمول جادویی ترکیب خودکامگی و معجزه‌ی اقتصادی را پیدا کرده؟ مدافعان این نظریه به مسائلی از جمله شبکۀ قطارهای تندرویی اشاره می‌کنند که با اختلاف بزرگ‌ترین شبکۀ قطارهای تندروی جهان است. یا فرودگاه عظیم پکن را که در کوتاه‌ترین زمان ممکن ساخته شد با فاجعۀ فرودگاه برلین مقایسه می‌کنند که ظاهراً هیچ وقت تمام نمی‌شود. این شیوه را مدل چینی می‌نامند و با ستایشش می‌گویند که در نبرد جدید نظام‌ها، مدل چینی، دموکراسی‌های مردد ما را شکست می‌دهد و بر جهان چیره می‌شود.
وقتی در آغاز سال ۲۰۲۰، چین فقط طی دو هفته بیمارستان‌هایی با تجهیزات کامل برای بیماران همه‌گیری ویروس کرونا ساخت، می‌شد احساس کرد که ستایش کارآمدیِ ظاهراً افسانه‌ای نظام چینی دوباره اوج گرفته است. هر چه که باشد، این کشور توانست قدرتمندانه مانع گسترش بیماری در آن سوی منطقۀ بحران و اطراف شهر ووهان و استان هوبِی شود. تقریباً شاهکار است، به‌ویژه در مقایسه با مدیریت بحران فاجعه‌بار دونالد ترامپ.
در واقع، بحران ویروس کرونا دو روایت را در کنار هم و زیر ذره‌بین به نمایش گذاشت:
آیا چین کشوری است که در بسیج کردن توده‌ها و منابع برای خیرِ جمعی بی‌نظیر است و نظامی شایسته‌سالار و کارآمد بر آن حکومت می‌کند؟
یا رژیمی است از درون شکننده که ماهیت حقیقی‌اش یک بار دیگر در شهر ووهان افشا شد: حکومتی که در هفته‌های سرنوشت‌ساز اول بی‌درنگ آسایش شهروندانش را فدای ادعای قدرت حزب کرد و پیامدهای فاجعه‌باری را برای چین و جهان به بار آورد؟ حکومتی در دست دیوان سالاران استان هوبی که معلوم شد همان قدر که مسئولیت ناپذیرند، نادان هم هستند.
حکومتی تحت سلطۀ حزب کمونیست که امروزه بیش از هر زمان دیگری ویژگی اصلی‌اش میل مفرط به کنترل و پنهانکاری است. رژیمی که در برابر بحران، اتوماتیک‌وار بر همه چیز سرپوش می‌گذارد و در نتیجه، بی‌پروایانه باعث انتشار بیماری می‌شود، به‌ویژه در مراحل حیاتی اولیه‌ی شیوع ویروس کرونا....
از کتاب #ما_هماهنگ_شده‌ایم ، نوشتۀ #کای_اشتریت_ماتر ، ترجمۀ #مسعود_یوسف‌حصیرچین
#انتشارات_ققنوس
@qoqnoospub