📑مثل دختر پرتاب‌کردن!

زنان در حرکات هر روزۀ خود تمایلی به گشودن بدن‌هایشان ندارند، آنها ترجیح می‌دهند که دست‌ها و پاهایشان هنگام نشستن، ایستادن و راه‌رفتن، نزدیک یا چسبیده به بدنشان باشند. زنان همچنین گرایشی به استفاده از نهایت توانایی‌های بدنی خود برای دست یافتن، کشیدن، خم شدن، خم شدن به عقب و برداشتن گامهای بلند ندارند...

ما [زنان] اغلب بدن خود را بیش از آنکه به شکل یک میانجی برای اهداف‌مان تجربه کنیم آن را به شکل باری شکننده درک می‌کنیم...از همان شروع کار از این که بی دست و پا به نظر برسیم دچار عدم اعتماد به‌نفس می‌شویم و درعنین حال هم نمی‌خواهیم چندان قوی به نظر برسیم. هردوی این نگرانی‌ها به بی دست و پایی و سرخوردگی ما دامن می‌زنند.
 
وجود بدنمند زنانه صرفا در درون‌مانایی آغاز نمی‌شود، بلکه در درون‌مانایی باقی می‌ماند یا بهتر است بگوییم در آن غرق می‌شود...
بدن زنانه نوعا از توانایی واقعی خود کمتر استفاده می‌کند چه از حیث ظرفیت و ابعاد و قدرت فیزیکی خود و چه از حیث مهارت واقعی و هماهنگی در دسترسی‌اش. هستیِ بدنمند زنان، قصدیتی بازدارنده است که همزمان با یک «من می‌توانم» برای رسیدن به هدفی پیش بینی شده خیز برمی‌دارد و درعین حال از وقف کامل بدن برای رسیدن به آن هدف به واسطه یک «من نمی‌توانم» تحمیلی از سوی خود ممانعت می‌کند.

 

وجود بدنمند زنانه در یک زمان و در ارجاع به یک عمل، برای خود، هم سوژه و هم ابژه است.

 

برای هستی زنانه از آن حیث که فضای «این‌جا» از «آن‌جا» جداست، یک فضامندی دوگانه وجود دارد. جدایی میان فضایی که «آن‌جاست» و با امکان‌های بدن من در پیوند نیست و فضای محصوری که «این‌جاست» و با امکان‌های بدنم در آن سکونت دارم...فضای آنجا برای هستی زنانه وجود دارد، اما به عنوان مکانی که به جای حرکت در آن صرفا می‌نگرد.

 

زنان درعوض اینکه خود را سوژه حرکت بدانند غالباً به حرکت، حتی حرکت خود به مثابۀ ابژۀ حرکتی واکنش نشان می‌دهند که از قصدی بیگانه صادر شده است. هستی فضامند زنانه به واسطه نظامی از هماهنگی‌ها که ناشی از ظرفیت‌های قصدی خود زن نیست، در درون‌مانایی و بازدارندگی خود قرار گرفته است.

زنان در جوامع جنسیت‌زده از لحاظ جسمی دارای معلولیت‌اند...

 
✅ مقاله کامل «پرتاب‌کردن مانند یک دختر؛ پدیدارشناسی رفتار، توان حرکتی و فضامندی بدن زنانه» نوشته آیریس ماریون یانگ با ترجمه نگین صنیعی.

✅منبع: نقد اقتصاد سیاسی

🧷این مقاله سال ۱۹۸۰ منتشر شده و یکی از متون کلاسیک نظریهٔ فمینیستی و پدیدارشناسی بدن است. سوای موضوع و محتوای جذاب و اثرگذار، از جهتی به‌عنوان یک نمونه اثر که با رویکرد پدیدارشناسانه موضوعی را بررسی کرده می‌تواند موردتوجه علاقه‌مندانی قرار بگیرد که در بخش «روش‌شناسی» پایان‌نامه یا پژوهش خود از عبارت: روش پدیدارشناسانه استفاده می‌کنند.


@neocritic
@EveDaughters

🔸 سرانجام قدرتمندترین زن صفوی

داستان زندگی پری خان خانم، دختر شاه طهماسب دوم، از شاهزادگان صفوی

https://youtu.be/bQC4gFxpNfM?si=VD-oP3UYnXXv_c4Q

@EveDaughters

عقبگرد لایحه مربوط به زنان

👈مریم لطفی

🔹لایحه‌ای که روزی با عنوان «حمایت از زنان در برابر خشونت» از دل دولت دهم بیرون آمد، حالا با تغییراتی اساسی، به «لایحه حفظ کرامت و حمایت از زنان و خانواده» تبدیل شده است؛ متنی که به‌جای تأکید بر حمایت قضایی و کیفری از زنان، رویکردی فرهنگی، تبلیغی و سنت‌محور را در پیش گرفته.

🔹از حذف صندوق حمایت مالی و سازوکارهای اجرایی گرفته تا تأکید بر آموزش سبک زندگی اسلامی، این ویدئو نگاهی دارد به مهم‌ترین تغییرات محتوایی و ساختاری لایحه‌ای که قرار بود سپر زنان در برابر خشونت باشد، نه ابزاری برای حفظ نقش سنتی آنان.

sharghdaily.com
@EveDaughters

مدتی‌ست به برکت یکی از فالوورهای اینستایم، اکسپلور من پر شده از کلیپ ذوق آقا دامادها بمحض رویت عروس خانم دم در آرایشگاه؛ خب قضاوتی ندارم. احتمالا تبلیغ آرایشگاه  باشد. اما چیزی که غمناک است اینکه به داماد معمولا یاد می‌دهند ذوق کند، اشک شوق بریزد و بگوید: وای. چقدر خوشکل شدی! یا مثلا آقا دامادی تعریف می‌کرد فیلمبردار هزار بار همین تکه را تکرار گرفت از ما و من چقدر آن لحظه را دیگر دوست ندارم...

می‌دانید؛ من غصه‌ام کجاست؟ آنجا که اینها دارد یک پیام می‌دهد به زن که تو با این آرایش‌ها زیبایی و دوست‌داشتنی. اینهمه پودر و کرم و گریم، تو را عوض کرده و زیبایت کرده!
پیام نادرست این ماجرا آنجاست که زن، فردای عروسی، خیال کند فقط دیشب دوست‌داشتنی و تحسین برانگیز بوده و دیگر نیست!

یک جا نازنین عابدین پور قشنگ گفته:
... «مطمئن باشیم دوست داشتنی ترین موجود دنیا زنی‌ست که زیبایی اش را باور دارد...
بالاخره یک روز زن ها بایدبا آینه ها آشتی کنند.»! که اگر اینطور بود، دخترک دهه هشتادی نمی‌گفت هروقت پولش را دادین دماغم را عمل کنم، جوش‌های صورتم را بردارم، اجازه می‌دهم خواستگار بیاید! /زن‌امروزی

محبوبه احمدی

@EveDaughters

.
⭕️ دور باطل محرومیت زنان
پیاده روی اربعین جای زنان نیست؟!

🔻 یادداشت پریچهر جنتی را در این خصوص بخوانید

🔹"هر سال این موقع‌ها از گوشه وکنار صداهایی بلند میشه که «اربعین جای زن نیست» . «زنها در پیاده‌روی دست و پا گیرند» و...

🔹فکر می‌کردم پاسخ این حرفها بازگویی حضور #اهل_بیت در واقعه کربلاست اما کیه که ندونه قیام #امام_حسین علیه‌السلام یک #قیام_خانوادگی بود؟ کیه که اسم #مباهله به گوشش نرسیده باشه؟ یا داستان #حدیث_کسا رو ندونه؟

🔹دلیل این تنگ نظری احتمالأ برمیگرده به نگاهی تاریخی در ناخودآگاه جمعی آن‌ها که عرصه‌های عمومی رو ملک شش دانگ جنس #مرد میدونه و سهمی برای #زن قائل نیست. نگاهی که #حضور_زن رو اضافی و خلاف قاعده می‌بینه و شرط پا گذاشتنش به شهر و حتی #مشایه رو تنگ نکردن جای مردها و محدود نکردن آنها می‌دونه پس طبیعتاً اینجا، زنی که ملاحظاتش بیشتره، گام‌هاش کوتاهتره، گرفتاری و شرایط خاصش متنوع‌تره، و در یک کلام بودنش برای مرد دردسره چه لزومی داره باشه؟

🔹غافل از اینکه اگر بر فرض، حضور زنان به صورت جزیی سرعت مردانشون رو کم کنه، در مقیاس کلان سرعت نشر جریان #اربعین رو افزایش میده و به عمقش اضافه می‌کنه. پدیده اربعین به زن نیاز داره. مگر نه اینکه ماموریت نیمه کاره بزرگمردان #کربلا به دست بزرگ‌زنانی از خانواده‌شون به اتمام رسید؟
و مگر نه اینکه به فرمایش امام روح‌الله زن می‌تونه پیشگام قیام‌های بزرگ تاریخ باشه؟ چطور پیشگام ظهور باشه وقتی حتی لحظه‌ای در اتمسفری شبیه ظهور نفس نکشیده ؟
وقتی به خلوتی خموده و خجل و خواب‌آور تبعید شده و خودش رو تماشاچی بزرگترین حرکت میبینه؟

🔹مگر ما در طول سال چند بستر مومنانه دیگه داریم که زنها بتونن در فضایی شبیه به عصر موعود زیست کنند و روابطی بر مبنای اخوت رو ببینند روحشان بزرگ بشه؟
چند فرصت دیگه در تمام سال هست که زنها زیستن در جامعه آرمانی و فضایی انسانی رو تجربه کنند؟
چرا باید این فرصت رشد و آماده سازی ظهور رو از بانوان دریغ کرد؟

🔹دور باطل از اینجا شروع میشه که زن به انزوا هول داده میشه ، خوب که منفعل و سطحی شد ، خوب که کودن و مصرف‌گرا و وابسته شد، عده‌ای بهش میگن دیدی ما از اول درست می‌گفتیم؟ خدا تو رو برای کارهای بزرگ نیافریده ؟ دیدی تو ناقص العقلی...
و به این صورت دلایل فرودستی زنان جور میشه
هیچکس نمیتونه و نباید حق رشد رو از زن‌ها بگیره و اربعین با تمام مشقت‌هاش همون فضاییه که این ظرفیت رو به بهترین شکل در خودش داره.../ جنس اول

🔺پ.ن: حالا نظر دو نفر از مخاطبین متن بالا راهم بخوانید:

۱)راه پیمایی اربعین جای خانوما نیس به خاطر این که حرمتشون حفظ نمیشه
نمیدونم واقعا نیاز به توضیح هست یانه
مثلا مسئله محرم و نامحرم اصلا توی شلوغی رعایت نمیشه
یا مثلا یهو چند تا خانوم بین آقایون گیر میوفتن.
این مسائل علی الخصوص برای مردایی که به همسرشون اهمیت میدن خیلی سخته

2) برخیها چه تفکرات خاصی دارن...
خوش غیرت تر از امام حسین خودشون را میدونن. زهی خیال باطل
امام حسین عاقبت کربلا را میدانستن ولی با این حال خودشان میخواستند همسر و خواهران و دخترانشان تا پایان کار همراهشان باشند و مسیر را هم ادامه دهند...حذف زنان توسط برخی افراد خاص چون خلیفه دوم در سپهر عمومی توسط کدامیک از ائمه علیهم السلام تایید و عملی شد که مثلا شیعیان ایشان اینقدر درصدد حذف هستند.
با این تفکرات پس در مسئله #حج هم جای زنان نیست.
احتمالا اگر وجوب حج نبود صاحبان این تفکرات زنان را از حضور در مسجدالحرام و...هم منع میکردند. اصلا خالق داستان اربعین حضرت زینب و کاروان ایشان هستند. مسئله یک امر زنانه است. بعد حالا گروهی دم از حذف زنان میزنند...

@EveDaughters

روز گذشته سخنگوی دولت با پوران درخشنده، کارگردان فیلم هیس، دخترها فریاد نمی‌زنند، دیدار کرد

کاش دولت بجای این دید و بازدیدها، شرایط را برای امثال خانم درخشنده که قصد داشتند تجربه قبلی شان را برای پسربچه‌ها هم تکرار کند، فراهم می‌کرد.

پسربچه‌ها هم مثل دختربچه‌ها قربانی تجاوز و آزار جنسی هستند و متاسفانه نقش خانواده، قانون و مجری قانون در حفاظت کودکان بسیار کم‌رنگ است.
اگر امیدی به اصلاح و تغییر قوانین نیست چرا دولت بستر آموزش‌های لازم را برای خانواده‌ها فراهم نمی‌کند!
خبر تجاوز و قتل پسربچه ده ساله رشتی به گوشتان رسیده است؟!

هنوز اکثریت خانواده‌ها نمی‌دانند که دوسوم تجربه آزار جنسی نسبت به کودکان از سوی نزدیکان و افراد آشنا است.
هنوز بسیاری از خانواده در صورت اطلاع از وقوع جرم به جای پیگیری و اعتراض موضوع را کتمان می‌کنند.
هنوز خانواده‌ها از علائم کودک و نوجوان آزار دیده مطلع نیستند و هنوز...

#تجاوز_جنسی
#آزار_جنسی


@EveDaughters

🔖 دلتنگی برای صمیمیت و رابطه جنسی پس از مرگ همسر

از دست دادن همسر نه‌تنها غم فقدان عاطفی را به همراه دارد، بلکه می‌تواند با نوعی سوگواری کمتر شناخته‌شده همراه باشد: دلتنگی برای صمیمیت و رابطه جنسی. این احساس طبیعی است، اما معمولاً کمتر به آن پرداخته می‌شود.

بسیاری از افرادی که شریک زندگی‌شان را از دست می‌دهند، خاطرات آخرین تماس‌های صمیمانه خود را بارها در ذهن مرور می‌کنند. این لحظات می‌تواند بوسه‌ای طولانی، در آغوش گرفتن یا حتی نگاه محبت‌آمیز باشد؛ لحظاتی که پیام نانوشته‌ای دارند: «اگر می‌توانستیم، ادامه می‌دادیم.»

ادامه:
https://salamatbarvari.ir/article/after-your-partner-dies

@EveDaughters

🔴 روایت خانواده از قتل شیدای ۱۵ ساله به دست خواستگار ناکام

💢 در ۱۹ تیرماه، شیدای ۱۵ ساله در روستای درونکلای شرقی بابل به دست خواستگار ناکامش به قتل رسید.

📌 متهم پیش‌تر چندین‌بار مزاحم او شده و تهدید به مرگ کرده بود. روز حادثه با خشونت وارد خانه شد و جلوی مادر و مادربزرگ شیدا، با ضربات مرگبار او را کشت.

📌 خانواده قربانی پیش‌تر شکایت‌هایی ثبت کرده بودند و اکنون خواستار قصاص در محل جنایت هستند./هفت صبح

@EveDaughters

سال‌ها پیش وقتی مادرم که سفیر مرکز بهداشت محله‌شان بود به همراه دوستانش برای غربالگری به مرکز معتمد رفتند، از سه‌تایشان او سلامت بود و دوتای دیگر درگیر.
خوشبختانه حاصل آن غربالگری، نجات از سرطان برای آن دو دوست شد و معاینه‌های سالانه برای مادرم تا اینکه در مراجعه امسال فهمید این خرچنگ موزی در پستانش جا خوش کرده.
در مدتی که برای درمان همراهی‌اش می‌کردم با شماری از مراجعه‌کنندگان گپ و گفت داشتم و در کمال تعجب، دریافتم میزان آگاهی نسبت به #سرطان_پستان همچنان بسیار کم است.
برخی زنان حتی با مشاهده علائم واضحی چون تغییرات در ظاهر پستان یا بروز جوش‌های چرکی از مراجعه به پزشک امتناع کرده بودند که به مرور برخی از این روایت‌ها را در کانال خواهم گذاشت اما فعلا از بنر برایتان عکس گرفتم که اگر امکانش را دارید در طرح غربالگری شرکت کنید و از سلامتتان مطمئن شوید./زن‌امروزی

مریم کمالی

@EveDauggters

از رنجی که می‌بریم....

لیستی از قضاوت‌های مرسوم بعد از شنیدن خبر تجاوز به یک زن.
بسیاری از قربانیان بخاطر همین قضاوت‌ها تجربه‌شان را پنهان می‌کنند و یک عمر با یک رنج تلخ زندگی می‌کنند.
قضاوت تو دلیل احساس امنیت متجاوز است.

• برخی واژه‌های استفاده شده در کلیپ مناسب نیستند.

#قضاوت_متجاوز
#قضاوت_قربانی‌تجاوز

@EveDaughters

✍️

ناعادلانه بودن قرارداد ازدواج بین زن و مرد درمیان ما بر هیچ‌کس پوشیده نبوده و نیست، چنانکه امام محمد غزالی آن را از جنس «بردگی» می‌داند و در نصیحه‌الملوک می‌نویسد:


و خداوندِ کتاب گوید واجب است برمردان حق زنان و سر پوشیدگان خود نگاه داشتن از روی ترحم و احسان و مدارا. و هرکه خواهد که برزن خویش رحیم و مهربان گردد، ده چیز را یاد باید کردن تا انصاف داده آید: یکی آن است که زن ترا طلاق نتواند دادن و تو توانی، و دیگر آنکه او از تو هیچ چیز نتواند ستدن و تو توانی که همه چیز ازو بستانی، سه دیگر آنکه او تا در حُكْمِ تو بُوَد شوی دیگر نتواند کردن و تو زن دیگر توانی کردن. چهارم آنکه او بی فرمان تو از خانه بیرون نتواند رفتن و تو توانی، پنجم آنکه او برهنه نتواند بودن و تو توانی. ششم آنکه او از تو ترسد و تو از و نترسی هفتم آنکه او از تو بتازه رویی و سخن خوش بسنده کند و تو ازو همه کارها نپسندی. هشتم آنکه او از همه خویشاوندان و مادر و پدر ببرد و تو از هیچ کس جدا نگردی و کنیزک خری و بروی بگزینی. نهم آنکه او پیوسته ترا خدمت کند و تو خدمت او نکنی. دهم آنکه او به بیماری تو خویشتن بکُشد و تو به مردگی او هیچ غم نخوری...

امروز بسیاری از ما کمابیش ازدواج را عقد قراردادی داوطلبانه بین دو انسان بالغ، عاقل و صاحب عواطف می‌دانیم. طبیعی است که حق فسخ‌ آن هم باید به‌طور مساوی برای طرفین محفوظ باشد. قوانین فعلی ازدواج در ایران خلاف عقل، اخلاق و عدالتی است که بشر امروز به آن باور دارد. مادام که قوانین فعلی تغییر نکنند، شرط شرافت و کرامت است که زنان و مردان تا آنجا که امکان‌پذیر باشد این قرارداد و شرایط آن را عادلانه‌تر، معقول‌تر و انسانی‌تر کنند.

دکتر #مریم_نصراصفهانی

https://t.me/neocritic/645
@EveDaughters

جوزف هلر:
«این مقاله با بررسی بیش از ۴۰۰۰ کامنت فضای مجازی(وبسایت روزنامه/فیسبوک) در مورد اخبار #تجاوز نتیجه میگیرد #سرزنش_قربانی و #حمایت_از_متجاوز رایجترین تِم کامنتها هستند، بخصوص وقتی که متجاوز فردی شناخته شده #سلبریتی و در فرهنگ عام است.»/بهمن‌دارالشفایی

@EveDaughters

🔭#مادر_نجوم_ایران

#آلنوش_طریان، نخستین #زن_فیزیک‌دان ایران و #مادر_ستاره‌شناسی ایران

آلنوش طریان، هجدهم آبان‌ماه ۱۲۹۹ در خانواده‌ای ارمنی، تحصیل‌کرده و اهل فرهنگ در تهران به دنیا آمد. پدرش آرتوطریان دانش‌آموخته‌ی نمایش و بازی‌گری از مسکو بود. مادر آلنوش، وارتو طریان نیز فارغ‌التحصیل رشته‌ی ادبیات از کشور سوئیس بود. وارتو طریان با نام هنری «لالا» هم‌چنین هنرپیشه و کارگردان تئاتر نیز بود.

زنده ياد آلنوش طريان که از بنيانگذاران #رصدخانه در ايران بود تمام اموالش را وقف خيريه كرد و عاقبت در آسايشگاه سالمندان توحید تهران سال ۱۳۸۹ در سن نود سالگی از دنيا رفت.
او ازدواج نکرد و فرزندی نداشت و منزلش را در جلفای اصفهان وقف دانشجویان بی‌بضاعت در ایام تحصیلشان کرد.

@EveDaughters

🔖افراد متاهل بیشتر با چه کسانی خیانت می‌کنند؟

✍️ دکتر زهره کشاورز

خیانت در حدود ۲۰ تا ۲۵ درصد از روابط زناشویی رخ می‌دهد. وقتی افراد متأهل وارد رابطه خارج از ازدواج می‌شوند، بیشتر با دوستان صمیمی خود این کار را می‌کنند.

مردان بیشتر از زنان تمایل دارند با افراد ناشناس خیانت کنند یا حتی برای این کار هزینه کنند.

مطالعات زیادی بررسی کرده‌اند که چه تعداد از افراد متأهل خیانت می‌کنند. نتایج کمی متفاوت است، اما بهترین برآوردها نشان می‌دهد از هر ۴ تا ۵ همسر، یک نفر در طول رابطه خود دچار خیانت می‌شود.
با این حال، تحقیقات کمی به این موضوع پرداخته‌اند که این خیانت با چه کسانی اتفاق می‌افتد: دوستان، آشنایان یا غریبه‌ها؟

ادامه:
https://salamatbarvari.ir/article/when-people-cheat-who-do-they-do-it-with

@EveDaughtere

وقتی فاحشه‌گری در روم باستان قانونی بود

در روم باستان، فاحشه‌گری نه‌تنها ممنوع نبود، بلکه تحت نظارت دولت انجام می‌شد. زنان باید خود را ثبت می‌کردند، مجوز می‌گرفتند و حتی مالیات می‌دادند! در شهر پمپئی، فاحشه‌خانه‌هایی کشف شده که روی دیوارهایشان نقاشی‌هایی از نوع خدمات هر اتاق دیده می‌شود.(بخشی از تصاویر این دیوارنگاره‌ها را در همین پست می‌بینید.)

جامعه رومی نگاه پیچیده‌ای به روابط داشت: مردان در روابط آزادتر بودند، ولی از زنان انتظار وفاداری کامل می‌رفت. برای رومی‌ها، رابطه جنسی بخشی از زندگی اجتماعی و قدرت بود  نه لزوماً گناه یا شرم.

تصویر از آثار باستانی پمپئی، ایتالیا – قرن ۱ میلادی

@tanz_talkh_tarikh
@EveDaughters

یه لیوان چایی دارچین کمر باریک با نبات و خرما گذاشتم جلوی بابا.
فنجون رو برداشت و بوش کرد و گفت:
بازم نیست دخترم...
بازم از اون چایی دارچین های مامانت نیست.
این چندمین بار بود؟
ششمین بار که چایی دارچین درست کرده بودم و به دل بابا نچسبیده بود.
چراشو هم خوب میدونستم.
چون مامان درستش نکرده بود.
از دیروز تا حالا که مامان رفته بود مسافرت سر چیزای کوچیک و بزرگ بهونه میگرفت.
تلفنشو برداشت شماره مامان رو گرفت و گوشیش رو گذاشت رو اسپیکر و با همون ژست همیشگیش با فاصله نگه داشت کنار گوشش.
مامان با همون صدای ریزش جواب داد:
بله؟
و من از همون فاصله حس کردم که دل بابا تاب خورد.
بعد از حرف های معمول تو خوبی و چه خبر و کجایی مامان پرسید:
به گلا آب دادی آقاجان؟
باز حس کردم که دل بابا تاب خورد.
این آقا جان گفتن های مامان همیشه کار دست بابا میداد و مامان خوب میدونست کی بگش.
بابا اخم کرد و گفت: نه!
دروغ میگفت.
داده بود.
با تمام خستگی و بی حوصله گیش تمام کاکتوس ها و بنفشه های رو بالکن رو دونه به دونه آب پاشی کرده بود.
میدونستم از سر دلتنگی لج کرده با مامان و میگه نه!
مامان گفت: عه...
طفلک ها تشنشونه. خشک میشن.
و بابا لجباز تر گفته بود:
خب خشک بشن.
جز دردسر چی دارن مگه؟
شما نگران بودی میموندی ابشون میدادی!
مامان با همون شم زنونه فهمیده بود عطر دلتنگی پیچیده تو تن بابا.
به صداش پیچ و ناز داد گفت:
تا شمارو دارم لازم نیست که نگرانشون باشم.
بابا باز دلش پیچ خورده و اخماش باز شده بود.
صدای سرفه مامان بخاطر حساسیت فصلی که اومده بود
بابا از حالت ارومش خارج شد و غرغر زد که چرا مواظب خودش نیست و حتما فردا بره دکتر.
از همون غرغر ها که حسابی مهربونن و دل آدم ضعف میره براشون.
بابا زیر چشمی به من که با لبخند مثلا سرم تو گوشیم بود یه نگاه انداخت و پاشد رفت تو اتاقشون تا باخیال راحت دلتنگیشو خالی کنه.

و من تمام مدت با همون لبخندی که مثلا سرم تو گوشیمه به این فکر میکردم که من و هم نسل های من چکار کردیم با دنیامون؟ پر ادعاترین نسلیم توی عاشقی...
کمتر کسی رو میبینیم که این روزها کسی با عنوان "عشقم" تو زندگیش نباشه...
اما چه "عشقم" هایی؟
"عشقم" هایی که ماه به ماه هم حالا نه...
اما سال به سال عوضشون میکنیم...
سر کوچیکترین چیزی قهر میکنیم،
جدا میشیم،
بهم میزنیم...
تا کوچیکترین سنگی سر راه مون میافته از ترس اینکه اون سنگ سرمون رو نشکنه میکشیم عقب و اون رابطه رو تموم میکنیم بدون اینکه حتی تمرین کنیم برای جنگیدن و عاشق موندن.
واقعیت اینه دل هامون هرزه شده.
حتی بیشتر از تن هامون.
واقعیت اینه هیچکدوم بلد نیستیم جوری عاشق بمونیم که بعد از سال‌ها، تو چهل و چند سالگیمون برای هم دلتنگ بشیم و از پشت تلفن دلمون برای هم ضعف بره!
چه کردیم با دنیامون؟
راستی...
این چندمین "عشقم" ات هست؟
این چندمین نفریه که دلت براش هرز رفته؟/زن‌امروزی

نویسنده ناشناس

@EveDaughters

الان کدامیک از مجری‌های تلویزیون بدون آرایش دائم یا موقت جلوی دوربین می‌رود؟!

@EveDaughters

✍️
لباس‌های‌مان

✅ بیشترین محتوای متفرقه در صفحه اینستاگرام من مربوط به «استایل کردن» به منظور «با لِوِل» به‌نظر رسیدن است. از میان همه سبک‌های پوشش «مدل قدیمی» را بیشتر می‌بینم که روی آن با صدای دوبلورهای کارتون‌های پرنسسی صداگذاری شده است. فرسته‌های پربسامد بعدی متعلق به چادرهستند. مثلا زن یا مرد بلاگری به زنان رهگذر پیشنهاد می‌دهد چادر سرکنند و ناغافل «استایل‌شان» را در آینه ببینند.

✅ نسبت زنان با لباس‌هایشان بسیار پیچیده‌تر از نسبت مردان با لباس‌شان است. برش لباسهای زنان، جاهایی که تنگ یا گشاد می‌شود، جاهایی که پیداست و جاهایی که پنهان است، جوری که باید به نظر برسد. پستان‌هایی که به کمک کاپ برجسته‌تر می‌شوند و شکمی که به کمک گن صاف می‌شود و قدی که به کمک پاشنه بلندتر می‌شود و کمری که باریک‌تر و باسنی که گردتر و... لباس پوشیدن زن‌ها در درجه اول برای خودشان نیست. حتما باید در آینه نگاه کنند و از آینه بپرسند آیا به اندازه کافی «خوب» هستند؟

✅ حتی آن زنی که شکایت می‌کند «چرا هیچ ارگان و نهادی به فکر قیمت چادر نیست؟» اعتراف می‌کند(شاید هم تهدید می‌کند) که لباسِ او لباس او نیست، وگرنه چرا باید نهادها و ارگان‌ها به طور خاص مسئولیتی درقبال لباس او داشته باشند؟

✅ انگار برایمان عادی و طبیعی است که نگاه‌مان به لباسمان از چشم دیگران باشد. آینه نشان می‌دهد چقدر به معیارهای زیباییِ براساسِ سلیقۀ دیگری نزدیک شده‌ایم. حتی وقتی به «قدیم» فکر می‌کنیم، ایده‌ای درباره قدیم خودمان نداریم، بلکه قدیم ما همان وینتیج آنهاست. به همان چیزی می‌گوییم قدیم که کاربر اروپایی اینستاگرام می‌گوید. لباسهای ما را نگاه‌ها و خاطرات دیگران می‌دوزد. حتی نوستالژی‌اش هم از آن خودمان نیست.

در پوشیدن لباس‌های‌مان، به خودمان بر اساس زیبایی‌شناسی غالب تصویرها شکل می‌دهیم. اینجا، آینه ابزاری برای بازنمایی به ما می‌دهد. در آینه، ما «واقعیت‌های محض» را نمی‌بینیم، بلکه تصویری بالباس می‌بینیم که بازتاب‌دهنده تصاویر معمول مجله‌ها و فیلم‌ها از ما در لباس‌های‌مان است. زندگی شهری معاصر فرصت‌های بی‌شماری برای دیدن خودمان فراهم می‌کند—در لابی‌های هتل‌ها و تئاترها، در رستوران‌ها و اتاق‌های آرایش، در ایستگاه‌های قطار و ویترین مغازه‌ها.

✅ اضافه کنید صفحات شبکه‌های اجتماعی را...انگار ما هیچ عاملیتی بر لباسهای‌مان نداریم. چشمان دیگری مدام درحال ارزیابی و ازرشگذاری است. در حال توصیه و تحقیر سایز اندام‌ها و یا حدود پوشیدگی و برهنگی آنها. چشمانِ خودِ من هم به این ناظران و ارزیابان سرزنشگر اضافه می‌شود. کش‌ها، فنرها، سوزن‌ها، سنجاق‌ها، پاشنه‌ها، گیرها، زنجیرها...همه برای خوب و «با لِوِل» به نظر رسیدن ضروری‌اند.

✅ با این حال، نسبت ما با لباسهای‌مان پیچیده‌تر از این حرفهاست. همه ما تجربیاتی از لباسهایی داریم که از آنها لذت برده‌ایم و دلمان نمی‌آید دور بیاندازیمشان.(مثلا من پیراهن پرخاطره‌ای داشتم که وقتی حسابی کهنه شد دکمه‌هایش را یادگاری نگاه داشتم و به پیراهن جدیدم دوختم تا حس و خاطرات خوبش را گم نکنم.)
لباس‌ها ما را با آدم‌ها و خاطرات پیوند می‌دهند. باز، لباس‌ها از بازی‌های بچگی تا آخرین سال‌های پیری وسیله رویاپردازی‌های زنان هستند. دختر خردسالی که کفش پاشنه‌بلند مادرش را می‌پوشد، دخترهایی که «به سبک قدیمی/وینتیج» لباس می‌پوشند، مادر بزرگی که از کوله بنفش نوه‌اش استفاده می‌کند. امکان جادویی لباس اینطور جاها خودش را نشان می‌دهد: امکان حرکت در زمان و مکان و جغرافیا. امکان رویاپردازی. امکان خاطره‌بازی، امکان فراتر رفتن و مجال دادن به تخیل و خوشی.

✅ بدِ ماجرا هم‌اینجاست که همین لذت و تخیل براحتی به مثابه ابزار کنترل و کالاسازی بدن، ترویج مصرف‌گرایی، تولید انبوه زباله، استثمارکارگرانِ زن در کشورهای جهان‌سوم و...در هوا قاپیده می‌شود. اینجاست که زنان از زنان دعوت می‌کنند در مواجهه با هجوم تبلیغات پیرامون مد و لباس هوشیار باشیم. صاحبان ثروت و قدرت به خوبی از این کارکرد لباسها آگاهند.
آنها به خوبی می‌دانند چطور از خاطرات، حسرت‌ها، رویاها، تخیلات و لذتهای ما پول بسازند.

✅ سنجیدن انتخاب‌ها و اندیشیدن به لباس‌های‌مان، کاری که با ما می‌کنند و کاری که ما می‌توانیم با آنها بکنیم، جزو مهارتهایی است که در کنار مهارت برای «استایل کردن» ضروری به‌نظر می‌رسد. مهارت مقاومت با لباس‌هایمان: مقاومت دربرابر کنترل و سرکوب، مقاومت دربرابر نگاه ابزاری، مقاومت دربرابر مصرف‌گرایی و دامن زدن به استثمار و فربه شدن سرمایه‌داری که این روزها واضح‌تر چهره بی‌نقابش را شاهدیم.



🧷نقل قول از این مقاله است:

Young, I. M. (2005). “Women recovering our clothes”. In On female body experience (pp. 63-74). Oxford University Press

@neocritic
@EveDaughters