امروز چهارشنبه #تیر_شید
۲۶ دی ۱۴۰۳ خورشیدی
برابر با ۲ بهمن در گاهشمار باستانی ایران


📌خجسته جشن بهمنگان فرخنده باد🌺

🌱جشن بهمنگان از جشن‌های باستانی ایران است که در روز دوم یعنی وهمن روز از ماه بهمن برای بزرگداشت وهومن (اندیشه نیک) برگزار می‌شد.

🌱بهمن در متون پهلوی، وهومن Vohumana خوانده شده است.
«وهو»  یعنی «نیک و سپندیه»
«من»  یعنی «اندیشه» 
که «اندیشه نیک»، «منش نیک» و «خرد سپندینه» معنی شده است.
به همین سبب میگوییم وهومن یا اندیشه نیک که تمایل به سوی راستی دارد.

🌱ایرانیان یازدهمین ماه سال و دومین روز از هر ماه را به نام وهومن نامگذاری کرده‌اند و برابر با همنام شدن روز و ماه آن را جشن می‌گیرند.

🌱هنگامی که انسان از هوش و خرد همسو با راستی ، بهره برد اندیشه اش نیکو میشود، اندیشیدن در پرتو راستی همان اندیشه نیک است.

🌱انسانی که اندیشه نیک دارد ، نیک رفتار خواهد کرد و نیک گفتار خواهد کرد
پس همه رفتار و کردار ها از اندیشه آغاز میشود و نیک اندیشیدن منشا همه کارهای روزمره مان خواهد بود.
هنگامی که انسان راستی را پیش گیرد و با مدیریت بر خویش و با وجدان آگاه بایندیشد بیگمان نیک اندیش خواهد بود و به آرامش خواهد رسید.

انسانها آزادی اختیار دارند که بین خوبی یا بدی خودشان گزینش کنند  و این گزینش بر پایه خرد انسانهاست که کدام را برگزینند.
🌱بنابراین خوبی و بدی، زاییده اندیشه انسان است و همیشه یک همبستگی بین خرد ما و گزینش و همراهی با راستی هست.
هر تن که خردمند است راه راستی را برمی‌گزیند و شاد و خرسند است و هر تن که خردمند نباشد راه راستی را بر نمیگزیند و همیشه ناراحت و افسرده خواهد بود.

#جشنهای_باستانی
#بهمنگان
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma

امروز چهارشنبه #تیر_شید
دهم بهمن‌ماه ۱۴۰۳ خورشیدی
روز مهر

در این خجسته روز #جشن_سده یکی از بزرگ‌ترین جشن‌های سالانه‌ی ایرانی‌مان را گرامی میداریم.

شب آمد برافروخت آتش چو کوه
همان شاه در گرد او با گروه
یکی جشن کرد آن شب باده خورد
سده نام آن جشن فرخنده کرد
ز هوشنگ ماند این سده یادگار
بسی باد چون او دگر شهریار
کز آباد کردن جهان شاد کرد
جهانی به نیکی از او یاد کرد.
#فردوسی

گرامی می‌داریم این جشن بزرگ باستانی ایرانزمین‌ کهن پر گهر اهورایی‌مان را

برگزاری جشن سده و شکوه این جشن کهن سالانه‌ در ایران‌زمین شادباد❤

زنده باد فرهنگ زیبا و ناب ایران‌زمین‌مان
جاودان باد تمدن بزرگ باشکوه ایران‌زمین‌مان
پایدار باد تاریخ کهن و درخشان ایران‌زمین‌مان
پاینده باد آیین شاد و نیک نیاکان ایرانی‌مان‌

جشن‌#سده جشن آتش، جشن مهر، جشن پیروزی فروغ بر تاریکی شادباد.🌹
     ‌ ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‎‌‌‌‌‎‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌
🔥جشن سده در چهارشنبه ۱۵ آذرماه ۱۴۰۲ در سومین روز از هجدهمین نشست کمیته بین الدولی پاسداری از میراث فرهنگی ناملموس ثبت جهانی شد. جشن سده با مشارکت کشور تاجیکستان تهیه و تدوین شده است
جشن سده، جشنی است که در آغاز شامگاه ۱۰ بهمن برگزار می‌شود. این جشن بیش از هزاران سال قدمت دارد (از زمان پیدایش آتش) و از کهن‌ترین جشن‌های ایرانشهر به‌شمار می‌رود #سده به‌عنوان یک میراث ایرانی است و اعضای جوامع را بدون توجه به سن، جنسیت و موقعیت اجتماعی گرد هم می‌آورد وجشن و همبستگی مردمان است. مردم از هر قومیت و هر مذهبی در این جشن باستانی شرکت می‌کنند این جشن با برگزاری مراسم روشن کردن آتش و حلقه زدن به دور آن، برگزاری مراسم مذهبی، قصه خوانی، شاهنامه خوانی، آواز و موسیقی، میزبانی و پذیرایی از میهمانان با غذاها و نان‌های خاص و آئینی، شیرینی و میوه همراه است.

#جشنهای_باستانی
#جشن_سده
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma

💥 جشن #سده در ایران باستان

🔥دهم بهمن‌‌‌‏ماه در تاریخ ایران، روز " جشن #سده " است. "سده" که به معنای جشن نور و روشناییست، بر مبنای ۵۰ شب و روز مانده به نوروز، یا صد روز پس از یکم آبان، در ۱۰ بهمن هر سال جشن گرفته می‌‌‌‏شود و از این رو " سده " نام گرفته است.
🍃مردم ایران و دیگر مناطق پارسی زبان همچون افغانستان، تاجیکستان و پارسیان هند، از دیرباز این روز را با گردهم آمدن و برپاکردن آتش جشن می‎‌‌‌‏گرفتند. این سنت هنوز هم در بسیاری از شهرها مانند یزد، کرمان، نائین و دیگر مناطق جنوب شرقی ایران ادامه دارد.

جشن #سده که به لحاظ اهمیت، هم‌‌‌‏ردیف آئین‌های #نوروز و #مهرگان قرار دارد، جشن پیدایش #آتش است.

🍃ایرانیان معتقدند با رسیدن به دهم بهمن و روز سده، به‌‌‌‏تدریج از شدت سرمای زمستان کاسته شده و با برپایی این آتش بزرگ، قلب زمین گرم می‌‌‌‏شود؛ زمستان کم‌‌‌‏کم رخت بسته و جای خود را به بهار می‌‌‌‏دهد.
🍃در متون کهن ادبیات پارسی از سده و جشن پیدایش آتش بسیار سخن گفته شده‌‌‌‏است.
🔥فردوسی می‌گوید :
« هوشنگ پادشاه پیشدادی، که شیوه‌ی کشت و کار، کندن کاریز، کاشتن درخت … را به او نسبت می‌دهند، روزی در دامنه کوه ماری دید و سنگ برگرفت و به سوی مار انداخت و مار فرار کرد. اما از برخورد سنگها جرقه‌ای زد و آتش پدیدار شد ».

🍃ابوریحان بیرونی ، شیوه‌ی این آئین را، افروختن آتش بر بام‌ها که به دستور فریدون برمی‌‌‌‏شمارد و در" نوروزنامه" می‌‌‌‏گوید :
« آفریدون همان روز که ضحاک بگرفت جشن سده برنهاد و مردمان که از جور و ستم ضحاک رسته بودند، پسندیدند و از جهت فال نیک، آن روز را جشن کردندی و هر سال تا به امروز، آیین آن پادشاهان نیک عهد را در ایران و دور آن به جای می‌آورند».

🍃در حکایتی دیگر آمده‌‌‌‏است :
« در روز ایزد مهر ستاره‌‌‌‏ای که گرما بخش زمین است به زمین می‌‌‌‏آید و به زمین گرما می‌‌‌‏دهد و زمین این‌‌‌‏چنین از خواب برمی خیزد».

🍃محمد علی گلاب زاده مورخ و تاریخ‌‌‌‏نویس کنونی در گفت‌‌‌‏و‌گو با خبرگزاری مهر، می‌‌‌‏گوید :
« بدون شک جشن سده یکی از بزرگ‌‌‌‏ترین جشن‌‌‌‏های کهن ایرانی است که پس از هزاران سال همچنان برگزار می‌‌‌‏شود».

منبع: ایپک تایمز

#جشن_سده
#جشنهای_باستانی
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma

امروز دوشنبه #مهشید
۱۵ بهمن ۱۴۰۳ خورشیدی
#جشن_میانه_زمستان

یکی دیگر از جشن هایی که ایرانیان باستان در ۱۵ بهمن ماه برگزار می کردند و امروزه به فراموشی سپرده شده جشن میانه زمستان است. برگزاری جشن های مختلف در ماه ها نشان می دهد که ایرانیان فرهنگی شاد داشته که غم و اندوه در آن جایی نداشته است ولی شوربختانه بسیاری از این جشن ها به مرور زمان فراموش شده اند. در ۱۵ بهمن ماه یا چهل و پنجمین روز زمستان، جشن میانه زمستان به چرایی شکسته شدن سرما و دوباره زنده شدن و آغاز نفس کشیدن زمین با آیین ویژه ای برگزار می شد.

جشن میانه زمستان یا جشن کشاورزی
در ایران باستان هر ساله روز ۱۵ بهمن و ۴۵ روز از زمستان جشن میانه زمستان برگزار می شد که آن را جشن کشاورزی نیز می دانسته اند. در گذشته پیشه بیشتر مردم دامداری و کشاورزی بوده است بنابراین سرما و گرما و زنده شدن زمین برای آنها بسیار پر اهمیت بود.
نیاکان ما بر این باور بودند که در ۱۵ بهمن ماه سرما شکسته می شود و ۴۵ روز آینده تا جشن نوروز به سمت گرما پیش می رود و گیاهان و کشاورزی کم کم بیدار می شود بدین روی، در این روز جشنی برگزار می نمودند.

#جشنهای_باستانی
#میانه_زمستان
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma

👌شاد و خجسته باد جشن میانه زمستان❄
جشن میانه زمستان یکی از جشن‌های ایران باستان است که ۴۵ روز پس از آغاز زمستان و در ۱۵ بهمن برگزار می‌گردد. ایرانیان در این روز، به پیشواز بهار رفته و به چرایی پشت سر گذاشتن نیمه سخت زمستان، به شادی و پایکوبی می‌پردازند و با خوراکی و نوشیدنی از یکدیگر پذیرایی میکنند. جشن میانه زمستان همچون جشن‌های دیگر ایران باستان، پاسداری از زاستار (طبیعت) و چرخه فصول بوده که امروز کمی به فراموشی سپرده شده است. گذشت زمان، تهاجم و ستیهندگی و دگرگونی سبک زندگی افراد، شوربختانه بسیاری از آداب و رسوم ایرانیان را دگرگون کرده که جشن میانه هم از این دست میباشد.

#جشنهای_باستانی
#میانه_زمستان
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma

امروز دوشنبه #مهشید
۲۲ بهمن ۱۴۰۳ خورشیدی
جشن باستانی بادروزی

جشن «بادروزی» یا «کژین» یا «بادبره» یا «باذ وره» این جشن برابر با روز «باد» از بهمن‌ماه در گاهشمار باستانی است در گرامیداشت «باد».
بادبَرَه یا «باذوَرَه» نام جشنی در روز بیست‌و‌دوم بهمن‌ماه (باد روز از بهمن‌ماه) است که در گرامی‌داشت باد، ایزد نگاهبان باد برگزار می‌شد. این ایزدها هر کدام نگهبان یکی از نیروهای موجود در طبیعت، استوره‌ها و آرمان‌ها هستند.
ابوریحان بیرونی می‌گوید که در گومِس (قم) و شهرها و روستاهای نزدیک به آن، «بادروز» با جشن و پایکوبی و راه افتادن کاروان‌های شادی همراه بود. همچنین در بازار ویژه‌ی‌ این جشن، ابزار شادمانی در دسترس بود. در اسپادانا (اصفهان)، این روز را «کژین» می‌نامیدند و یک هفته جشن می‌گرفتند. این جشن نیز با بازار همگانی همراه بوده است.

📌جشن بادروزی بر ایرانیان راستین شاد و فرخنده باد 🌺

#جشنهای_باستانی
#جشن_بادروزی
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma

امروز دوشنبه #مهشید
۲۹ بهمن ۱۴۰۳ خورشیدی
جشن باستانی سپندارمذگان

سپندارمذگان ۵ اسفندماه
یا ۲۹بهمن‌ماه برگزار میشود؟

گاه‌شمار باستانی دارای دوازده ماه ۳۰روزه بود، یعنی هر سال دقیق ۳۶۰روز بوده و پنج روز باقیمانده را پنجه می‌نامیدند و آن را در پایان هر سال جای داده و جزو هیچ یک ماههای سال نمی دانستند.
هرآینه سالنامه خورشیدی کنونی که به گاه‌شمار جلالی نامور است ۶ماه بهار و تابستان آن دارای ۳۱روز است و این سیستم و ترتیب روز شماری تقویمی را نسبت به گاه‌شمار و سالنامه باستانی به‌هم میزند.
برای نمونه وختی ۳۰روز فروردین‌ماه به پایان میرسد گاه‌شمار باستانی وارد روز یکم اردیبهشت‌ماه میشود چنانچه گاه‌شمار رسمی کنونی ایران پس از ۳۰فروردین‌ماه وارد ۳۱فروردین‌ماه میشود و بدینگونه سالنامه رسمی کنونی یک روز از سالنامه باستانی ایران عقب می‌ماند.
این به‌هم ریختن روزها همچنان تا پایان نیمه نخست سال یعنی تا آغاز پاییز ادامه دارد و در این ۶ ماه ۶روز گاه‌شمار خورشیدی ایران از گاه‌شماری باستانی عقب مانده است. پس در نتیجه ۵ اسفندماه در سالنامه باستانی برابر میشود با ۲۹بهمن‌ماه در سالنامه رسمی کشور یعنی سالنامه و گاه‌شمار جلالی.

پس نتیجه اینکه به گاهشمار باستانی جشن سپندارمذگان در ۲۹بهمن ماه است و در سالنامه خورشیدی جشن سپندارمذگان ۵ اسفند ماه میشود.
ایرانیان در ۲۹بهمن‌ماه روز سپندارمذ، سپندارمذگان را جشن میگیرند.

- خویشکاری سپندارمذ، خرم، پاک، آباد و بارور نگه داشتن زمین است. خشنودی سپندارمذ هنگامی فراهم می‌شود که زمین پاک بماند، کشت و کار شود یا کارایی نیک‌داشته باشد.
زمین نماد باروری است چون با فروتنی، تواضع و گذشت، زندگی را به همه زیستمندان هدیه می‌کند.
به همین روی، اسپندگان را به‌عنوان نماد تمایلات مادرانه و باروری می‌پنداشتند و مردان به همسرانشان پیشکشی میدادند.

به امید شادی و پیروزی برای همه بانوان میهن پرست ایرانی❤️

#جشنهای_باستانی
#سپندارمذگان
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma

امروز آدینه #ناهید_شید
۱۰ اسفند ۱۴۰۳ خورشیدی
#جشن_وخشنکام

گرامیداشت جشن وخشنکام در 10 اسفند

در دوره ایران باستان جشن های زیادی برگزار میشد که هر کدام در زمان مشخص و به چرایی مشخصی شکل میگرفت. بسیاری از جشن های آن دوران در روزگار امروزی فراموش شده است که یکی از آنها جشن وخشنکام است که به مناسبت بزرگداشت رود جیحون برگزار میشده است.

جشن وخشنکام یکی دیگر از جشن های فراموش شده ایرانی است که در ۱۰ اسفند در گرامیداشت رود جیحون برگزار می شد.

جشن وخشنکام در گرامیداشت رود «آمودریا» یا «جیحون» بزرگ ترین رود سرزمین های ایرانی برگزار می شود. این نام از بزرگ ترین شاخه آمودریا بنام رود «وخش» بر گرفته شده است. ابوریحان بیرونی «وخشنکام» را «فرشته جیحون» می داند.

#جشنهای_باستانی
#وخشنکام
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma

امروز دوشنبه #مهشید
۲۰ اسفند ۱۴۰۳ خورشیدی
#جشن_گلدان

در گاهشمار ایران جشن های بسیاری وجود دارند که شوربختانه بیشتر آنها در دست فراموشی هستند، از جمله جشن های ویژه ایرانی برابر با تقویم جلالی جشن «گلدان» است.
جشن‌های ایرانی به جشن‌هایی ملی و مردمی گفته می‌شود که دارای ریشه تاریخی ایرانی هستند و از دوران باستان تا به امروز رسیده‌اند. برخی از این جشن‌ها کم‌ و بیش زنده هستند.

در ایران باستان بیستم اسفند، روز جشن گلدان بوده است. جشن گلدان یا اینجه، روز آماده سازی و كاشت گل ها و گیاهان در گلدان ها و نیز جشن درختكاری بوده و مردم در این روز در گلدان هایشان گل و گیاه و در باغچه ها و باغ ها، درخت می کارند.
کاشت گل و ریحان و سبزه انداختن، از آیین‌های پیشواز نوروز است و ریشه در یک آیین کهن به نام جشن "گلدان" دارد. جشنی که ابوریحان بیرونی از آن یاد می‌کند و تداوم‌ آن تا امروز، میراث آیین‌های پیشابهاری است.

#جشنهای_باستانی
#جشن_گلدان
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma

ویژگی جشنهای ایرانی

بررسی جشن‌های ایرانی و زمان برگزاری آنها نشان دهنده ویژگی‌هایی مشترک در میان همه آنهاست.

💫نخست اینکه تقریباً همگی در پیوند با پدیده‌های طبیعی و کیهانی و اقلیمی هستند و به همین دلیل کوشش شده است تا زمان برگزاری آنها هر چه بیشتر با تقویم طبیعی منطبق باشد.

💫دوم اینکه تقریباً هیچکدام برگرفته از دستورهای دینی نیستند. با اینکه همواره پیروان ادیان گوناگون تلاش کرده‌اند که برخی از آنها را مراسم دینی خود معرفی کنند؛ اما نمی‌توان آنها را متعلق به هیچ دینی دانست. اما برخی کسان تلاش می‌کنند تا این جشن‌ها را در پیوند مستقیم با ادیان بدانند.
 
💫سومین ویژگی گردهمایی‌ها و مراسم ایرانی در این است که با سرور و شادی همراه هستند و غم و اشک و گریه در آنها جایی ندارد.

💫چهارمین ویژگی جشن‌ها و مراسم ایرانی در احترام و پاسداشت همه مظاهر طبیعت است. در هیچکدام آیین‌های ایرانی اثری از خشونت و بدرفتاری نسبت به گیاهان و حیوانات دیده نمی‌شود. بلکه حتی با آیین‌هایی همراه است که به انگیزه پاکیزگی و پاسداری از محیط زیست برگزار می‌شود.

💫ویژگی پنجم، پیوند ناگسستنی جشن‌های ایرانی با عناصر طبیعت (آب،باد،خاک،آتش) است.

💫ششمین ویژگی عمومی جشن‌ها و مراسم ایرانی چنین است که با زادروز یا سالمرگ کسی در پیوند نیست و آنگونه که از متون کهن همچون شاهنامه بر می‌آید، برای ایرانیان زادروز کسی اهمیتی فراوان نداشته و به ندرت آنرا ثبت می‌کرده‌اند؛ چرا که هر کسی در روزی زایش یافته و در روزی در می‌گذرد. آنچه برای ایرانیان با ارزش بوده و آنرا ثبت کرده و گاه جشن می‌گرفته‌اند، «انجام کاری بزرگ» بوده است که نمونه‌های آنرا در شاهنامه فردوسی می‌بینیم. می‌دانیم که فردوسی نیز تنها به ثبت زمانِ پایانِ کار بزرگ خود که همانا «سرایش شاهنامه» باشد، بسنده کرده و از یادآوری روشن زادروز خود خودداری کرده است.

💫هفتمین ویژگی‌های همگانی در گستردگی مراسم است. ایرانیان جشن‌ها و آیین‌های میهنی خود را به گونه‌ای یکپارچه و با همبستگی و همزیستی شگفت‌انگیزی برگزار کرده و تفاوت‌های قومی و دینی و زبانی را عامل بازدارنده این یگانگی نمی‌دانسته‌اند. آیین‌های ایرانی متعلق به همه ایرانیان است و همه برای نگاهبانی از آن کوشیده‌اند.

کانال تلگرامی "نایین ما" در راستای شناساندن و یادآوری جشنهای ایران که بیشتر فراموش شده و انگشت شمار آن پابرجاست تلاش کرده و میکند.
📌جشنهای ایرانی را پاسدار باشیم برای ایرانی شاد و آباد❤
کانال نایین ما را به دوستانتان معرفی کنید.

#جشنهای_باستانی
#پاینده_ایران
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma

‍ جشن سیزده‌به‌در؛ آیین باشکوه نوروز

سیزده‌به‌در یکی از آیین‌های نوروزی است که به درازای چند هزار سال از آن می گذرد. سیزده نوروزی برابر با روز تیر و ماه فروردین، از کهن آیین‌های نیاکان ما ایرانیان است که از هزاره‌های دور آن را به نیکی پاس داشته‌ایم

«سیزده به در» همان گونه که از آن بر می‌آید یعنی ۱۳ را بیرون برو، در این روز مردم به دشت و دمن می‌روند شادی می‌کنند و سبزه‌های سبز کرده را به آب روان می‌اندازند. این‌که آیین سیزده‌به‌در می‌باید بیرون از خانه برگزار شود در بن و ژرفای خود ستایشی است پرشور از داده‌های آفرینش و زیبایی‌های گیتی و هرآنچه مایه زندگانی است. ایرانیان در این روز هنگامی که از خانه به دشت و دمن می‌روند پدیده‌های گیتی را که زندگانی آدمی بدان‌ها پیوند خورده، گرامی می‌دارند و می‌کوشند تا بدین سان زندگانی‌شان را بشگون و همایون بگردانند، بهار سال را به فرخندگی آغاز کنند و شالوده‌ی سالی فرخنده را برنهند.

در ایران باستان روز سیزدهم، به نشانه‌ی رهایی، به دامن طبیعت و آب‌های روان می‌روند و روز را با شادمانی و سرخوشی می‌گذرانند.

سبزه به آب افکندن هم از آیین‌های روز سیزدهم فروردین است و پیشینه‌ی بسیار کهنی دارد. استوره‌شناسان می‌گویند که افکندن سبزه‌های تازه سربرآورده‌ی نوروزی به آب روان جویبارها، دادن پیشکش به ایزد آب «آناهیتا» و ایزد باران و جویبارها «تیر» است. بدین‌گونه گیاهی را که خود این ایزدان پرورانده‌اند به خود آن‌ها بازمی‌گردد و برکت و باروری را در سال نو پدید می‌آورد.

این را هم از یاد نبریم که در گاهشمار زرتشتی روز سیزدهم هر ماه نماد باران «تیر» است. در این روز نیایش‌هایی انجام می‌شود و مردم آرزو می‌کنند که باران ببارد و سبزه و گیاه بروید و زندگی تازگی و شادابی از سر بگیرد. آیینی که هنوز هم در میان ایرانیان دیده می‌شود این است که سبزه خوان نوروزی را از خانه به همراه می‌برده‌اند تا به آب روان بسپارند. آب و سبزه هر دو نشانه‌های آبادانی، فراخی، روزی، شکفتگی و شادابی‌اند. پیوند سبزه با آب پیوندی است بسیار بشگون و همایون.

از روزگاران کهن، ایرانیان، یک هفته مانده به نوروز، گندم یا جو یا عدس در آب سبز می‌کردند و چون سر برمی‌آورد، سبزه را در ظرفی می‌گذاشتند و تا روز 13 فروردین نگه می‌داشتند و روز سیزه‌بدر دور می‌انداختند. برخی‌ها هم که خوش ذوق‌تر بودند، تخم شاهی یا تره‌تیزک را که خیلی زود رشد می‌کرد، روی پارچه‌ای سبز می‌کردند و پارچه را دور کوزه یا هر ظرف دیگری می‌کشیدند. البته گل نرگس و سنبل هم جز جدایی‌ناپذیری از آیین نوروزی است و در هر خانه‌ای پای سفره‌ی هفت‌سین گذاشته میشود

رویدادنگارها می‌نویسند که تا همین صد، صد و چند سال پیش که مردم بار و بندیل می‌بستند و روز سیزه فروردین با سماورهای کوچک و بقچه بسته‌هایی که پُر از خوراکی بود به دشت و صحرا می‌رفتند و کنار جویبارها و سبزه‌زارها می‌نشستند، دسته‌های آوازخوان و تارزن با گرفتن ده شاهی پنج شاهی مردم را سرگرم می‌کردند و داش‌مشدی‌ها و میمون‌بازها و خرس‌بازها و حاجی‌فیروزها و گروه‌های دیگر مردم را به پای بساط معرکه‌گیری خود می‌کشاندند. هم آن‌ها را سرگرم می‌کردند و هم خود به نان و نوایی می‌رسیدند. کار خیمه‌شب‌بازها هم سکه بود. برای همین بود که مردم روز پیش از سیزده‌بدر آرزو می‌کردند که هوا آفتابی و گرم باشد. حتا در برخی از جاها برای برآورده شدن این آرزو، دست به کارهای شگفت‌آور و خرافی هم می‌زدند. همانند سرمه کشیدن چشم خروس خانه! تا فردا آسمانی آفتابی داشته باشند. «گرگم به هوا» و «الاکلنگ» و «تاب‌بازی» و بازی‌های دیگر هم که جای خود دارد و بازی کردن آن‌ها در روز سیزده‌بدر، از یاد کسی نمی‌رود.
نوروز، که نوشدن اندیشه‌ها و کوشش برای بهترین شدن است، آیینی بس نیکو و پرمفهمومی را در نهاد خود دارد

باید همواره به یاد داشته باشیم که جهان امروز، نه با چشمداشت بر خاک و سرزمین که با تاختن بر اندیشه‌ها، باورها و هویت ملی، چیرگی بر مردمان را در سر می‌پروراند، تا همه ارزش‌های تاریخی خود را به فراموشی بسپارند. در دنیای امروزی با تکیه بر تاریخ و فرهنگ خویش، آیین‌های نیک نیاکانی را به درستی پاس بداریم. با خرد و اگاهی نگاهبان ریشه‌های فرهنگی خود باشیم.

سیزده‌به‌در جشن سیزده نوروز گرامی باد

#جشنهای_باستانی
#سیزده_بدر
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma

امروز یکشنبه #مهرشید
۱۷ فروردین ۱۴۰۴ خورشیدی
#جشن_سروشگان

هفدهمین روز از هر ماه در گاه شماری ایرانی #سروش نام دارد و هفدهم فروردین نخستین روز سروش سال ، هنگام جشن سروشگان یا جشن هفده روز است.
ایرانیان در این روز به عبادت و نیایش پروردگار پرداخته و به زیارتگاه میرفتند. سروش در میان ایزدان نخستین کسی است که زبان به ستایش خداوند و نیایش امشا «سپندان» گشود ، نخستین کسی که مراسم مذهبی به جای آورد و پنج گاتهای زرتشت را بسرود.
ایزد سروش بر آن است تا نیروهای اهریمنی چون (خشم) ،(کنده یا مستی)،(بوشاسب یا خواب و تنبلی) و مهمتر از همه (دروغ) را از میان ببرد.

#ابوریحان_بیرونی می‌نویسد:
سروش اولین کسی است که مردم را برای ستایش پروردگار به زمزمه کردن امر کرده است در این روز دعا و عبادت کردن و به معبد رفتن بسیار نیک است.

#جشنهای_باستانی
#نائین_ما

🆔 @Naeene_Ma

امرووز  سه شنبه #بهرام_شید
۱۹  فروردین  ۱۴۰۴   ‌خورشیدی

جشن "فروردین‌گان" (فرودگ)
جشنی برای شادی روان درگذشتگان در آیین ایران باستان

📖در گاه‌شماری ایران باستان در هر ماہ، در روزی ڪه با نام آن ماہ همنام بود، جشنی برگزار می‌شد كه بی‌گمان برای زندگی اجتماعی انسان‌ها سودمند بوده و پيش رفت روز افزون جامعه را به‌ همراه داشته است.

در همه‌‌ی اين جشن‌‌ها آرمان‌‌هايی سپنت و ورجاوند چون ستايش پروردگار ، گردهم‌آيی، شادی و داد و دهش ديده می‌شود.
نخستين جشن ماهانه در هر سال، جشن فروردين‌‌گان نام دارد كه روز فروردين از ماه فروردين برابر با نوزدهم فروردین است و به آن «فُرودگ» هم می‌گويند.

روز و ماہ فروردین به چم فروهرها (به معنی روان درگذشتگان) و این جشن در روزگار باستان، جشن فروهرها یا روان درگذشته بود.
ایرانیان پیشین بر این باور بودند ڪه بایستی در این روز پذیرایی شایانی از روان نیاڪان خود بنمایند.
این روز را اکنون برخی از ایرانیان برای گرامی‌داشت فرورهای پاڪان و روان ورجاوند نیاڪان و گذشتگان خویش جشن باشڪوهی گرفته و با آیینی ویژہ این جشن را برگزار می‌نمایند.

"ابوریحان بیرونی" دربارہ این جشن چنین در"آثارالباقیه" نوشته است:
«ایرانیان در هنگام فروردگان در خانه‌ے مردہ و بالای بام خانه، در فارس و خوارزم، برای پذیرایی روان مردہ خوراڪی می‌گذارند و بوی خوش بخور می‌ڪنند.»
اين جشن، در پيوند با فروهر(روان) پاک درگذشتگان و نياكان است، از اين‌رو ایرانيان، برای شادی روان و فَروَهر درگذشتگان خود، به آرامگاه‌ها می‌روند.
در اين جشن، هر فردی گُل، گياه، ميوه، «لُرک» (تركيبی از ميوه‌های خشک مانند، خرما، انجير، سنجد، كشمش، بادام، برگه‌خشک ميوه‌ها) با خود می‌آورد.
بانوان آش، سيرُگ، سيرو سِداب و ديگر خوراكی‌‌ها را آماده می‌كنند.

باشندگان با نيايش‌های خود و با روشن كردن شمع و گذاشتن مواد خوشبو كننده بر روی آتش، بر روان و فروهر درگذشتگان درود می‌فرستند.

#جشن_فروردین‌گان خجسته و همایون باد.🌺

#جشنهای_باستانی
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma