سال گذشته فرزند او و سه زندانی سیاسی دیگر را کشتند، ولی محل دفن پیکرها را از خانواده‌ها مخفی نگاه داشتند.
گناه خانواده‌ها چیست؟!
به این کار ناپدیدسازی قهری پیکر کشته‌شده‌ها و آزار و شکنجه خانواده آن‌ها می‌گویند.

رفیق حسین‌پناهی، که محل مزار برادر او رامین هم هنوز پس از شش سال نامعلوم است، مثل مزار فرزاد کمانگر و ... نوشته:

«من مادر سربدارم؛ فریادی که تاریخ را می‌لرزاند

من مادر سربدارم؛ مادری که فرزندش را نه بر خاک، که در آغوش دلش دفن کرده است. مادری که حتی از یک مزار برای ریختن اشک‌هایش محروم است، اما داغ فرزندش را در هر نفس با خود می‌کشد.

امروز یادآور روزی است که چهار جوان؛ پژمان فاتحی، محسن مظلوم، وفا آذربار و محمد فرامرزی، که بر چوبه‌های دار ایستادند. آن‌ها رفتند، اما سرهایشان را سربلند بردند، و این خاک را به خون خود آبیاری کردند.

آنان سربداران عصر ما بودند؛ دلیرانی که مرگ را به زندگی در زنجیر ترجیح دادند. اما دریغ و درد که حتی سنگ مزاری ندارند تا مادرانشان اشک‌هایشان را بر خاک بریزند. فرزندانمان را گرفتند، مزارشان را انکار کردند، اما نامشان را چه می‌توانند کنند؟ نامشان فریاد این ملت است.

من مادر سربدارم؛ اشک‌هایم آتشی است که قلب ظالمان را خواهد سوزاند. هر شب به یاد فرزندم، به یاد آن خاکی که حتی سهم او نشد، دعا می‌کنم؛ نه برای آرامش خود، که برای بیداری مردمان.

روزی خواهد رسید که این خاک، مزار تمام آزادی‌خواهان خواهد شد. روزی که هیچ مادری بی‌مزار نماند و عدالت، یادگار خون‌های ریخته شده باشد. آن روز، خورشید آزادی بر این سرزمین طلوع خواهد کرد.»

‏⁧ #پژمان_فاتحی⁩
‏⁧ #محسن_مظلوم⁩
‏⁧ #محمد_فرامرزی⁩
‏⁧ #وفا_آذربار #نه_به_اعدام #ناپدیدسازی_قهری #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech