او می‌دانست که دیگر راهی باقی نمانده است. نمی‌خواست زنده به دست مأموران بیفتد، نمی‌خواست زیر شکنجه به چیزی که باور نداشت اعتراف کند. انتخابش آگاهانه بود—راهی که می‌دانست آسان نیست، اما حاضر بود تا پای جان بهایش را بپردازد.

ابول کورکور از جنس آن نسلی نبود که در برابر ستم سر خم کند. او تجربه سال‌ها سرکوب و خیانت را دیده بود، رنج را لمس کرده بود، و با چشمانی باز تصمیم گرفت که به جای سکوت، صدایش را به بلندترین شکل ممکن در تاریخ ثبت کند. اما در دنیایی که حاکمان با تمام ابزارهای سرکوب و سازمان‌یافتگی‌شان برای خاموش کردن هر فریادی آماده‌اند، مسیرهای مبارزه همیشه هموار نیست.

شواهدی از استفاده ابول کورکور و یارانش از اسلحه جز در دفاع مشروع از خودشان در دست نیست و عملیاتی از سوی آن‌ها گزارش نشده است. آن‌ها فقط از خود در برابر سرکوبگران که تجربه نشان داده که به کودک و زن و مرد و پیر و جوان رحم ندارند و مردم بی‌سلاح را هم در خیابان می‌کشند و کور می‌کنند، دفاع کردند.

اینکه وقتی همه راه‌های اعتراض مسالمت‌آمیز بسته می‌شود، برخی به این نتیجه می‌رسند که جز گرفتن سلاح چاره‌ای ندارند، موضوعی قابل درک است. اما حکومت‌های دیکتاتوری سال‌ها برای سرکوب چنین اقداماتی آموزش دیده‌اند، مجهز به پیشرفته‌ترین ابزارها هستند، شبکه‌های اطلاعاتی گسترده دارند و در برخورد با تهدیدهای مسلحانه، دست بالا را دارند. تاریخ نشان داده که هرگاه مبارزه وارد فاز مسلحانه شده، کمتر به نتیجه مطلوب رسیده است، بلکه سرکوب را شدیدتر کرده و بهانه‌ای برای خشونت بیشتر به دست سرکوبگران داده و حضور توده مردم کمتر شده است.

از سوی دیگر، مبارزه برای آزادی فقط شجاعت و خون دادن نیست؛ نیاز به استراتژی دارد، به روش‌هایی که بتواند جامعه را درگیر کند و حضور مردم را در خیابان تضمین کند. سلاح شاید بتواند ضربه‌ای وارد کند، اما تغییری پایدار ایجاد نمی‌کند، مگر اینکه پشت آن، حرکتی وسیع‌تر، آگاهانه‌تر و با حمایت مردمی باشد. برای همین است که بسیاری از انقلاب‌های موفق، نه فقط با تفنگ، بلکه با نافرمانی مدنی، اعتصابات و اعتراضات گسترده به نتیجه رسیده‌اند.

اما اینها چیزی از بزرگی و رشادت ابول و یارانش کم نمی‌کند. آن‌ها فرزندان ایران و فرزندان ایذه بودند، فرزندان سرزمینی که هرگز تسلیم نشد. آن‌ها نام‌هایشان را نه در صفحات تاریخ رسمی، بلکه در قلب‌های مردم حک کردند. نام‌هایی مانند #ابول_کورکور، حسین سعیدی، مصطفی احمدپور، کمر طهماسبی، مهدی الماسی، که دیگر فقط نام نیستند، بلکه نمادند.

یادشان جاودانه باد.

#یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

به نوشته فواد چوبین، دایی جاویدنام آرتین رحمانی و از بازداشت شدگان خیزش انقلابی ۱۴۰۱ در شهر ایذه، مقامات جمهوری اسلامی همچنان از تحویل پیکر جاویدنام اوول (ابول) کورکور به خانواده‌اش، امتناع می‌کنند و حتی آن‌ها را تهدید کرده‌اند که در صورت پیگیری بیشتر بازداشت خواهید شد.

فواد چوبین نوشت:

«شورای تامین استان خوزستان همچنان از تحویل پیکر #ابول_کورکور به خانواده‌اش خودداری می‌کنند و در جریان پیگیری‌های آن‌ها امروز اعضای خانواده با تهدید و بازداشت مواجه شده‌اند. به آن‌ها هشدار داده شده که در صورت ادامه پیگیری‌ها بازداشت خواهند شد. با وجود این فشارها، تنها اجازه برگزاری مراسم یادبود به آن‌ها داده شده است، اما نهادهای امنیتی شرایطی را برای آن تعیین کرده‌اند، از جمله ممنوعیت پخش اعلامیه مراسم.»

@foad_choobin

عدم تحویل پیکر معترضان به خانواده‌ها در جمهوری اسلامی مسبوق به سابقه است. در سال‌های گذشته پیکر مصطفی احمدپور و حسین سعیدی، کمر طهماسبی، لقمان و زانیار مرادی، رامین حسین‌پناهی، فرزاد کمانگر، پژمان فاتحی، محسن مظلوم، وفا آذربار و محمد فرامرزی و چندین نفر دیگر از افرادی که توسط جمهوری اسلامی کشته شده‌اند به خانواده‌ها تحویل داده نشده است.
همچنان محل دفن پیکر سعید زینالی نامشخص است. همچنان محل دفن اعدامی‌های دهه شصت و برخی کشته‌شدگان اعتراضات سال‌های گذشته نامشخص است.
این کار مصداق بارز ناپدیدسازی قهری است.

#اوول_کورکور #ایذه #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

به گفته یک منبع آگاه سهراب احمدی، یکی از همرزمهای ابول کورکور کشته شده است. جزییات دیگری در دسترس نیست. هنوز پیکر سهراب به خانواده تحویل داده نشده است.

در حمله به محل زندگی ابول کورکور و همرزمانش، با وجود اعلام تسلیم‌شدن، به سوی آن‌ها از سوی نیروهای حکومتی شلیک شد، ابول به زندگی خود خاتمه داد و سایرین تسلیم شدند ولی شلیک سرکوبگران ادامه یافت و هر سه مجروح شدند.
از دو تن روی تخت بیمارستان اعتراف اجباری گرفتند و از سهراب احمدی خبری در دست نبود. معلوم نیست که آیا او در صحنه درگیری کشته شده است یا تخت شکنجه جان باخته است.
سهراب احمدی هم به ابول و یارانش پیوست و جاودانه شد.

یادش گرامی

#سهراب_احمدی #ابول_کورکور #ایذه #خداحافظ_ایران #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

«امروز، تحت نظارت و محدودیت‌های امنیتی و با فشار بر خانواده، مراسم یادبود جاویدنام #ابول_کورکور در شره تخت کاشان، طبق شرایط دستوری مقامات، بدون حضور خواننده، بدون شعار ضد حکومتی و فقط با حضور محدود خانواده برگزار شد. با این حال، پیکرش همچنان به خانواده تحویل داده نشده است.»

از صفحه فواد چوبین

#ایذه #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

«چین دامن ایذه رو چیدن»

«جمهوری اسلامی سال‌هاست که جنایت می‌کند و انگشت اتهام جنایات خود را برای گمراه کردن اذهان عمومی، به سمت مردم و فعالین مدنی و مبارزان داخلی می‌چرخاند و بر روی جنایت های خود سرپوش می‌گذارد.
اما مردم ما دیگر آگاه شده اند و به خوبی می‌دانند که جنایتهای
۲۵ آبان ۱۴۰۱(کشته شدن کیان پیرفلک، آرتین رحمانی، میلادسعیدیان جو، رضا شریعتی، علی مولایی، اشرف نیکبخت، سپهر مقصودی)
۲۹ آذر ۱۴۰۱ (کشته شدن حسین سعیدی، محموداحمدی و دستگیری مجاهد کورکور که محکوم به اعدام شده است )
۱۸اسفند۱۴۰۳(کشته شدن ابول کورکور و سهراب احمدی،
دستگیری حسین مهری و رضا عبدالله زاده )
و همینطور کشته شدن حامد سلحشور زیر شکنجه و غرق کردن دنیا فرهادی در رودخانه کارون،
همه، توسط جمهوری اسلامی اتفاق افتاده است.
در کنار هم متحد بایستیم و نشان دهیم ما مردم ایران،
همدیگر را تنها نمی‌گذاریم و در کنار همه‌ی هموطنانمان در سراسر ایران هستیم.
و انتقام همه خون های ریخته شده را با «آزادی ایرانِ در رنج» تلافی خواهیم کرد.»

ـ متن و ویدیو ارسالی فعالان میدانی داخل ایران

#ابول_کورکور #سهراب_احمدی #کیان_پیرفلک، #حسین_سعیدی #مصطفی_احمدپور #کمر_طهماسبی #حامد_سلحشور #ایذه #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

طبق گزارش دریافتی از اهالی ایذه، شنبه ۲۵ اسفند ماه ۱۴۰۳ فرمانداری ایذه به خانواده جاویدنام سهراب احمدی اعلام کرد که فرزندتان در درگیری ۱۸ اسفند ایذه در کنار ابول کورکور کشته شده و جنازه‌اش را تحویل نمی‌دهیم!

سهراب احمدی پسر عموی کمر طهماسبی از کشته‌شدگان ایذه بود.
همچنین مطابق این گزارش در درگیری ۱۸ اسفند ۱۴۰۳، برادر سهراب احمدی و سه نفر دیگر که قصد کمک‌کردن به افراد تحت محاصره داشتند، هدف گلوله نیروهای سرکوبگر قرار گرفتند و مجروح شدند.

ابول کورکور، پیش از آنکه مجروح یا بازداشت شود، به زندگی خود خاتمه داد و دو نفر دیگر از همراهانش بازداشت شدند و سهراب احمدی کشته شد.

#ایذه #سهراب_احمدی #ابول_کورکور #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

محبوبه رمضانی، مادر جاویدنام پژمان قلی‌پور، در جمع ایرانیان هامبورگ آلمان، در حالی که عکس مادر دادخواه جاویدنام پویا بختیاری، ناهید شیرپیشه، را در دست دارد، ضمن یادآوری پویا بختیاری و مادرش رندانی‌اش، از شجاعت ابول کورکور سخن می‌گوید که ایستاده مردن را یاد داده است.
او همچنین خطاب به خامنه‌ای و رژیم می‌گوید که مادران دادخواه چه در خارج و چه در داخل، کابوس شما هستند. و کلام معروفش را تکرار می‌کند که «خودتون می‌دونید که با آبان نابود شدید و این آبان ادامه داره»


#دادخواهی #ابول_کورکور #اوول_کورکور #آبان_ادامه_دارد #پژمان_قلی‌_پور #پویا_بختیاری #ناهید_شیرپیشه #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

امروز زادروز دو سردار بختیاری ایذه است که در مبارزه با جمهوری اسلامی جان خود را از دست دادند.

سید مصطفی احمدپور، (اهل ایذه، درگذشته ۲۹ تیر ۱۴۰۲، جاده یاسوج-اصفهان) یکی از معترضان فعال در خیزش انقلابی ۱۴۰۱، بود. مصطفی احمدپور تا زمان جان‌باختن تحت‌تعقیب نهادهای حکومتی بود. محسن احمدپور برادر مصطفی نیز در ۲۶ آبان ۱۴۰۱، به اتهام محاربه و افساد فی‌الارض، دستگیر و به زندان شیبان اهواز منتقل شد. هم‌چنین خانواده مصطفی احمدپور هم در روز ۲۴ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۲، توسط نهادهای امنیتی در ایذه به گروگان گرفته شدند و تحت فشار قرار گرفتند تا بلکه مصطفی احمدپور را وادار به تسلیم کنند، اما مصطفی تن به تسلیم نداد. سرانجام مصطفی احمدپوردر روز ۲۹ تیرماه ۱۴۰۲، در جاده‌ی یاسوج-اصفهان، پس یک درگیری مسلحانه با نیروهای حکومتی مورد اصابت تیر مستقیم قرار گرفت و جان باخت. در این درگیری دو تن از نیروهای انتظامی رژیم ایران به نام‌های مهدی امینی و حمید درخشان‌فر کشته شدند. رسانه‌های حکومتی وقوع این حادثه را به‌عنوان درگیری با قاچاقچیان اعلام کردند. اما تلگرام رسمی سپاه پاسداران در سی‌ام تیرماه ۱۴۰۲، اعتراف کرد که فرد کشته‌شده در درگیری یعنی مصطفی احمدپور از معترضان اعتراضات سراسری ۱۴۰۱ بوده است.

حمید (اوول یاابول) کورکور یکی از معترضان خیزش ۱۴۰۱ بود که دو سال پس از خیزش در حین درگیری مسلحانه در ایذه در حالی که توسط نیروهای مسلح محاصره شده بود خودکشی کرد. جریان این درگیری در روز شنبه ۱۸ اسفند ۱۴۰۳ در ویدئویی به صورت زنده در اینستاگرام منتشر شد. در این ویدئو ابول کورکور و سه نفر دیگر دیده می‌شوند. کورکور برای لحظاتی رو به بیرون خانه تیراندازی می‌کند و به جمهوری اسلامی ایران دشنام می‌دهد. همچنین در ویدئو صدای فریاد چند نفر شنیده می‌شود که می‌گویند قصد تسلیم شدن دارند. ابول کورکور چندین بار فریاد زد: «تسلیم می‌شویم»، اما تیراندازی ادامه پیدا کرد. وی سپس در مقابل دوربین سلاح را زیر گلویش گذاشت و گفت: «نه هیچ راهی ندارد. ایران خداحافظ.» و شلیک کرد.

کورکور که از معترضان اعتراضات ۱۴۰۱ بود دو سال در خفا زندگی می‌کرد.

#اوول_کورکور #ابول_کورکور #مصطفی_احمدپور #ایذه #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

دیروز تولدش بود، ولی خودش نبود، صدای کل کشیدن با صدای گریه در هم آمیخته بود، صدای گریه و شیون، برای تولد کسی که ایستاده جان داد و تا واپسین ثانیه‌ها به ایران عشق ورزید. تولد کسی که هنوز پیکرش را تحویل نداده‌اند و مزار ندارد.

ویدئو از صفحه فواد چوبین

ـ حمید (اوول یاابول) کورکور یکی از معترضان خیزش ۱۴۰۱ بود که دو سال پس از خیزش در حین درگیری مسلحانه در ایذه در حالی که توسط نیروهای مسلح محاصره شده بود خودکشی کرد. جریان این درگیری در روز شنبه ۱۸ اسفند ۱۴۰۳ در ویدئویی به صورت زنده در اینستاگرام منتشر شد. در این ویدئو ابول کورکور و سه نفر دیگر دیده می‌شوند. کورکور برای لحظاتی رو به بیرون خانه تیراندازی می‌کند و به جمهوری اسلامی ایران دشنام می‌دهد. همچنین در ویدئو صدای فریاد چند نفر شنیده می‌شود که می‌گویند قصد تسلیم شدن دارند. ابول کورکور چندین بار فریاد زد: «تسلیم می‌شویم»، اما تیراندازی ادامه پیدا کرد. وی سپس در مقابل دوربین سلاح را زیر گلویش گذاشت و گفت: «نه هیچ راهی ندارد. ایران خداحافظ.» و شلیک کرد.

کورکور که از معترضان اعتراضات ۱۴۰۱ بود دو سال در خفا زندگی می‌کرد.

#اوول_کورکور #ابول_کورکور #خداحافظ_ایران #ایذه #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

بهمن نجفی، خواننده بختیاری، به یاد اوول (ابول) کورکور، می‌خواند

او ضمن انتشار این ویدیو نوشت:

👑به یاد سرداران نامدار ایل بختیاری👑

🕊به وقت نبرد و به هنگام جنگ
تفنگم به دست و قطارم فشنگ
منم بختیاری منم مرد جنگ
بمیرم به نام و نمانم به ننگ🕊

bahmannajafioriginal

#ایذه #اوول_کورکور #ابول_کورکور #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

این آخرین پیام صوتی زنده‌یاد نگار کورکور به تجمع سه‌شنبه‌ها علیه اعدام ایرانیان هامبورگ است.

او در حالی که با بیماری سرطان دست و پنجه نرم می‌کرد، می‌گوید: «من نیز همچون برادرم ابوال کورکور و تمامی مبارزان راه آزادی، تا آخرین نفر ایستادگی خواهم کرد. تسلیم نخواهم شد. اگر مرگ سرنوشت من باشد، آن را ایستاده و با چشمانی باز در آغوش می‌کشم، با وداعی تلخ اما پُرغرور از مام میهنم، ایران.»

اما نگار بیشتر از بیماری، از بی‌عدالتی رنج می‌برد و از تفرقه و چاره کار را در اتحاد می‌دانست. او می‌گوید:

«درد ما تنها بیماری و مرگ نیست، درد ما بی‌عدالتی است، ظلمی است که هر روز عمیق‌تر می‌شود. برادرم مجاهد ماه‌هاست که دوباره ممنوع‌الملاقات شده و فریاد ما در هیاهوی بی‌عدالتی گم شده است. هیچ پاسخی، هیچ نوری، هیچ امیدی از سوی آنان که باید بشنوند، نیست. اما سکوت، چیزی جز مرگ تدریجی نیست. اگر ما خاموش شویم، سرکوب ادامه خواهد یافت. برای متوقف کردن این ماشین سرکوب، هشدار و اعدام، تنها راه ما اتحاد است.

ما باید یک‌صدا فریاد بزنیم و پژواک درد و رنج عزیزان دربندمان باشیم و نگذاریم که ظلم، سکوت را بر این درد سنگین حاکم کند. هر صدایی که خاموش شود، راه را برای سرکوب‌های بیشتر باز می‌کند. پس شما صدای ما باشید. صدای زندانیانی که در سلول‌های تاریک، میان دیوارهای سرد و بی‌روح، چشم‌انتظار شنیده‌شدن‌اند. صدای اوول کورکور که هرگز در برابر ظلم سر خم نکرد. صدای مجاهد، برادرم، که تنها جرمش آرزوی آزادی بوده. صدای مادرانی که اشک‌هایشان بی‌پاسخ ماندند.»

یادش گرامی و راهش پر رهرو باد

#نگار_کورکور #ابول_کورکور #مجاهد_کورکور #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

فواد چوبین، از اعضای خانواده‌های دادخواه خبر داد که پیکر نگار کورکور، خواهر مجاهد کورکور، زندانی سیاسی محکوم به اعدام،‌ از آلمان به ایران منتقل شد و شامگاه دوشنبه، تحت فشارهای شدید امنیتی و با حضور ماموران، در روستای تخت کاشان در ایذه به خاک سپرده شد.

مجاهد کورکور، زندانی سیاسی در ایران محکوم به اعدام شده و خواهرش نگار، پس از خروج از ایران و اقامت در کشور آلمان، به دلیل بیماری سرطان در بامداد روز ۲۷ فروردین درگذشت.

نگار در حالی که با بیماری سرطان دست و پنجه نرم می‌کرد، در یکی از آخرین پیام های خود گفته بود: «من نیز همچون برادرم ابوال کورکور و تمامی مبارزان راه آزادی، تا آخرین نفر ایستادگی خواهم کرد. تسلیم نخواهم شد. اگر مرگ سرنوشت من باشد، آن را ایستاده و با چشمانی باز در آغوش می‌کشم، با وداعی تلخ اما پُرغرور از مام میهنم، ایران.»


یادش گرامی و راهش پر رهرو باد

#نگار_کورکور #ابول_کورکور #مجاهد_کورکور #نه_به_اعدام #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

فواد جوبین، دایی جاویدنام آرتین رحمانی و از بازداشت‌شدگان ایذه در جریان انقلاب مهسا، ضمن انتشار این تصاویر نوشت:

«امروز، خانواده سهراب احمدی، همرزم ابول کورکور، پس از ۸۵ روز پیگیری بی‌وقفه و بی‌نتیجه، لباس‌های او را به‌جای پیکرش در روستای تلخاب ایذه به خاک سپردند و مزار نمادینی برایش ساختند.

سهراب پس از محاصره تسلیم شده بود، اما با رگبار گلوله مأموران جمهوری کشته شد. پیکرش هنوز به خانواده‌اش تحویل داده نشده است. این نه فقط یک مزار، بلکه نشانه‌ای روشن از بی‌رحمی جمهوری اسلامی‌ است.»


ـ لازم به ذکر است، پیکر بسیاری از افرادی که توسط جمهوری اسلامی در طی ۴۶ سال کذشته کشته شده‌اند، به خانواده‌ها تحویل داده نشده و مزارهای آن‌ها مخفی باقی مانده است. این کار مصداق بارز ناپدیدسازی قهری است.

#سهراب_احمدی #ابول_کورکور #اوول_کورکور #ایذه #دادخواهی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech