دِیگَرد، خواننده‌ی رپ، در یزد توسط لباس شخصی‌ها مورد حمله، ضرب و شتم و تعرض قرار گرفته‌است.

دِیگَرد در خیزش زن، زندگی، آزادی، ترانه «با چشمای خودم دیدم» را در حمایت از مردم منتشر کرد. او به‌دلیل اجرای موسیقی رپ در یزد مورد حمله، ضرب و شتم و آزار و اذیت و تعرض قرار گرفته است.

او در توییتی از این حمله نوشته و گفت:

«‏پریشب طرفای ۱۲ از خونه‌ی دوستم خارج شدم.
نشستم توی ماشین و بعد از پیچیدن تو فرعی اول دو تا موتور با ۴ نفر سرنشین پیچیدن جلوم.
پیاده شدم و با اولین فحش که درگیر شدم اسپری تو صورتم خالی شد.
نشوندنم وسط و یک نفر نشست پشت سرم.
بردنم یک جایی تو یک خونه. ساختمون مخابرات رو فقط دیدم.
درب پارکینگ خونه رو باز کردن و همینجوری که می‌زدنم بردنم تو یه اتاق که فکر می‌کنم نیم طبقه زیر زمین بود.
این دفعه‌ی سومه که همچین اتفاقی تو شهر خودم برام میفته.
زدنم و بهم تعرض کردن.
بعد از اینکه تو کوچه های حوالی باهنر ولم کردن رفتم خونه و با دوستام تماس گرفتم. سه ساعت گذشته بود. سه نفر از دوستام شاهدن که تو چه وضعیتی بودم.
کل مطلبشون این بود که تو یزد نَمِشه این گها بخورن تو اصلا چرا اینجایی و اجرا گذاشتی؟
با کی طرفم؟ نمیدونم. با چی طرفم؟ نمیدونم.
نه میگذرم و نه فراموش می‌کنم.
به اصرار دوستانم اینجا نوشتم.»

🔸 لینک توییت
🔸 ترانه با چشمای خودم دیدم.

#هنر_اعتراض #هنر_اعتراضی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

روی این ویدیو و این طرح‌ها صدای جاویدنام نوید افکاری را می‌شویم. نوید افکاری، جوانی که به جرم نکرده قربانی بیدادگاه‌های جمهوری اسلامی شد، در واپسین پیام خود پرده از ظلم آشکار دستگاه قضایی برداشت. او، با زبانی ساده اما تأثیرگذار، از روند ناعادلانه‌ای سخن گفت که در آن بی‌گناهی‌اش نادیده گرفته شد و عدالت قربانی سیاست و نمایش قضاتی شد که از مفهوم قضاوت تنها نامی را به ارث برده‌اند.

نوید، در میان درد و ناامیدی، از آخرین تلاش‌هایش برای شنیده شدن سخن گفت. او و خانواده‌اش، پس از دو سال خون دل خوردن، با رد شدن اعاده دادرسی، به این نتیجه رسیدند که امیدی به عدالت در این نظام وجود ندارد. حکمی که علیه او صادر شد نه بر اساس عدالت، بلکه با هدف خفه کردن صدای حق‌طلبی‌اش بود.

پیام نوید فقط به مردم ایران نبود؛ او خطاب به هر انسان آزاده‌ای در سراسر جهان گفت که سکوت در برابر ظلم، حمایت از ظالم است. او با شجاعت اعلام کرد که اگر اعدام شود، همه بدانند که در قرن بیست‌ویکم، با وجود نهادهای حقوق بشری، یک انسان بی‌گناه به دار آویخته شد. او فریاد زد که این ظلم اولین و آخرین قربانی‌اش نخواهد بود، مگر اینکه جهان صدای او را بشنود.

در طی این سال‌ها جوانانی همچون نوید، محسن شکاری، مجیدرضا رهنورد، محمدرضا کرمی، محمد حسینی، رضا رسایی، مجید کاظمی، سعید یعقوبی، صالح میرهاشمی، میلاد زهره‌وند و ... توسط جمهوری اسلامی اعدام شدند.

این یعنی هنوز صدای مظلومیت مردم ایران و صدای زندانیان به درستی شنیده نشده و اقدامی موثر علیه اعدام صورت نگرفته.

اینک جوانان دیگری با حکم اعدام در زندان‌های رژیم جمهوری اسلامی هستند. آن‌ها در یک روند دادرسی ناعادلانه به اعدام محکوم شده‌اند.

ویدیو از :
zard_drawing
——
#stopexecutionsiniran #justiceforvictims #protestart
#اعدام_نکنید #عدالت_انتقالی #هنر_اعتراض #نه_میبخشیم_نه_فراموش_میکنیم #جمهوری_اسلامی #اعدام_یک_قتل_عمد_دولتی_است
#محمد_امین_مهدوی_شایسته #نه_به_اعدام #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech