خانم فرزانه امیری‌جاه، مادر زندانی سیاسی کیوان مهتدی، فایل صوتی‌ای از فرزندش را منتشر کرد و نوشت:
»پیام کیوان مهتدی از زندان اوین ، برای دوستان هم بند و در بند : جعفر ابراهیمی و کامیار فکور، که بتازگی و به ناگهان از اوین به قزلحصار منتقل شدند.

۱۶ شهریور ۱۴۰۲
زندان اوین - بند ۴
به امید آزادی که سرودی بخواند برای همه ی آزادگان در بند »
@farzaneh_amirijah

کیوان مهتدی در این فایل صوتی شعری از پل الوار درباره آزادی را برای جعفر ابراهیمی و کامیار فکور می‌خواند.

جعفر ابراهیمی و کامیار فکور، دو نفر از مدافعان حقوق بشر زندانی در ایران، چند روز پیش از اوین به زندان قزل‌حصار منتقل شدند.

آقای مهتدی در این فایل صوتی خواستار بازگرداندن آنها به زندان اوین شده است.

صبح روز یکشنبه ۱۲ شهریورماه, ۱۳ زندانی سیاسی شامل رضا سلمان‌زاده، زرتشت احمدی‌راغب، سامان یاسین، احمدرضا حائری، جعفر ابراهیمی، لقمان امین‌پور، کامیار فکور، افشین بایمانی، سپهر امام جمعه، حمزه سواری، مسعود‌رضا ابراهیمی‌نژاد، محمد شافعی، سعید ماسوری در شرایط وخیم به زندان قزل حقار منتقل شدند.

#بیانیه #زندانیان_سیاسی_را_آزاد_کنید #جعفر_ابراهیمی
#کامیار_فکور #کیوان_مهتدی #آنیشا_اسداللهی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

مار و پله تورم و حقوق کارگران

«مهم‌ترین گروه‌هایی که می‌توانند در حوزه نظام حقوق و دستمزد نظر و راهکار ارائه دهند، نمایندگان گروه‌های کارگری هستند. نمایندگان کارگری باید قدرت دفاع از کارگران را داشته باشند که متاسفانه ندارند.»
عدم وجود سندیکاهای مستقل کارگری، زندانی‌کردن فعالان کارگری، تهدید کارگرانی که دست به تجمع و اعتصاب می‌زنند، راهکارهای جمهوری اسلامی است در برابر اعتراض کارگران به وضع موجود.

فرارو در گفتگویی با فعالان اقتصادی و کارگری از تاثیر بی‌ثباتی و عدم وجود گروه‌های مستقل قدرتمند کارگری نوشت.
«دولت خود را «فعال مایشاء» می‌بیند. دولت تصور می‌کند به اندازه کافی برای تمامی تصمیمات، اختیارات موجه دارد و یک طرفه برای کشور تصمیم‌گیری می‌کند.»
سمیه گلپور، رئیس کانون انجمن‌های صنفی کارگری گفته است: «متأسفانه این روز‌ها دستمزد کارگران به قدری پایین است که با وجود نیازی که واحد‌های صنعتی به نیروی کار دارند، کارگران سرکار نمی‌روند و به سمت مشاغل کاذب می‌روند.»
#رضا_شهابی
#آنیشا_اسداللهی
#کارگران
#یاری_مدنی_توانا
#حسن_سعیدی

@Tavaana_TavaanaTech

بیش از ۷۰۰ تن از فعالان صنفی معلمان، فرهنگی و سیاسی با نگارش بیانیه‌ای خواستار «آزادی بی‌قیدوشرط» کیوان مهتدی و آنیشا اسداللهی، فعالان کارگری زندانی شدند
کیوان مهتدی و آنیشا اسداللهی، زوج محبوس در زندان اوین، هم اکنون در حال تحمل دوران محکومیت خود در این زندان هستند. متن این بیانیه در ادامه در پی می آید:
«ما کیوان مهتدی و آنیشا اسداللهی را دو شخصیت دلسوز و صاحب‌اندیشه می‌دانیم که جای‌شان به‌هیچ‌عنوان زندان نیست؛ از همین رو، آزادی بی‌قیدوشرط آنان را خواستاریم. آنیشا اسداللهی و کیوان مهتدی که هر دو نویسنده، مترجم و فعال حوزه کارگری‌اند، در تاریخ ۱۹ اردیبهشت ۱۴۰۱ توسط مأموران وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی دستگیر شدند.
پس از دوره‌ای طولانی در سلول انفرادی، در نهایت، کیوان مهتدی و آنیشا اسداللهی به جرم «اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی» و «تبلیغ علیه نظام»، به‌ترتیب، به ۶ سال زندان و ۵ سال و ۸ ماه زندان محکوم شدند.
کیوان مهتدی که در حال حاضر تنها عضو زندانی کانون نویسندگان ایران است، طی دو سالی که از بازداشتش می‌گذرد، از مرخصی محروم بوده است.
آنیشا اسداللهی نیز که ۲۹ مرداد ۱۴۰۱ به‌طور موقت آزاد شده بود، در ۴ مرداد ۱۴۰۲ به زندان اوین منتقل شد و هم‌اکنون در بند زنان آن‌جاست.»
این بیانیه را ۷۰۰ فعال صنفی معلمان، مدنی فرهنگی و سیاسی امضا کرده‌اند.

#بیانیه #یاری_مدنی_توانا #آنیشا_اسداللهی #کیوان_مهتدی
@Tavaana_TavaanaTech

نه به اعدام خواستی مطلق در اندیشه، اراده و عمل
✍️آنیشا اسدالهی

آنیشا اسداللهی، معلم، مترجم و زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین، در نامه‌ای به مسئله اعدام در ایران پرداخته است. او با تأکید بر لزوم مطلق‌بودن مخالفت با اعدام، به تجربیات خود از همبستگی زندانیان در برابر این حکم غیرانسانی اشاره می‌کند و هشدار می‌دهد که حتی کوچک‌ترین استثنا در این مسئله می‌تواند زمینه‌ساز گسترش هیولای اعدام شود.

در ادامه متن کامل این نامه را می‌خوانید:

نامه آنیشا اسداللهی، معلم و مترجم زندانی در اوین، با تأکید بر مطلق بودن خواست «نه به اعدام»، نگاهی عمیق به تجربه‌های شخصی او از همبستگی زندانیان و ضرورت ریشه‌یابی این خواسته دارد. او با اشاره به صدور حکم اعدام برای دو هم‌بندی‌اش، پخشان عزیزی و وریشه مرادی، می‌گوید: «روح نه به اعدام بر فراز هر گرایش سیاسی و همزمان در درون آن، در ذهن تک تک ما ایستاده بود و ما را نظاره می‌کرد.» آنیشا از لحظات تلخی مانند روز اعدام رضا رسایی یاد می‌کند که چگونه زندانیان با گرایش‌های سیاسی مختلف در برابر این «عمل انحصاری دولتی» ایستادگی کردند.
او هشدار می‌دهد که کوچک‌ترین روزنه در خواست «نه به اعدام» می‌تواند «دایره هیولای اعدام» را گسترده‌تر کند و می‌گوید: «به محض آنکه روزنه‌ای در آن بیفتد، دایره هیولای اعدام بازتر و بازتر می‌شود.» آنیشا به این باور است که روح این خواست هنوز در جامعه عمیقاً درونی نشده و توضیح می‌دهد که: «هنوز محدوده‌هایی وجود دارد که با اعدام همراهی می‌شود یا با سکوتی معنادار از کنارش با بی‌تفاوتی رد می‌شویم.»
در بخش دیگری از نامه، او به مشکلات تاریخی و مفهومی در پذیرش «نه به اعدام» اشاره می‌کند و می‌نویسد: «تاریخ شکننده حق‌ها، حتی آنجا که حقانیتی سر بر می‌آورد... به آسانی فرو می‌نشیند و به فراموشی سپرده می‌شود.» او از «منطق زور تاریخی» و عدم تعمق در مفاهیم ریشه‌ای انتقاد کرده و تأکید می‌کند که این حق باید به زبان مردم و با پاسخ‌گویی به پرسش‌های آن‌ها توضیح داده شود.
او در نقد فعالان سیاسی می‌گوید که هنوز «نه به اعدام» به شکلی مطلق درک نشده و بسیاری با تأکید بر ویژگی‌های فردی محکومان، خواسته‌شان را محدود می‌کنند. او می‌پرسد: «اگر من اینگونه نباشم، آیا شما به حاکمیت ارتجاع حق می‌دهید من را وارد آن روزنه هولناک استثنا کند؟»
آنیشا تأکید دارد که دفاع از «نه به اعدام» باید به دور از انحصار سیاسی و ایدئولوژیک باشد و می‌نویسد: «اعدام در انحصار دولت‌هاست و نه به اعدام خواستی مطلق که آن را باید مطلق اندیشه، اراده و عمل کرد.» این نامه دعوتی است برای بازنگری و بازتعریف این خواسته به‌عنوان حقی انسانی و غیرقابل‌چشم‌پوشی.


متن کامل این نامه را در لینک زیر بخوانید:
https://tavaana.org/no-to-execution-anisha-asadollahi/

#بیانیه #آنیشا_اسداللهی #نه_به_اعدام #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech