لطفاً حجاب اسلامی را رعایت کنید!
تابلوهای اجبار؛ رفتار انسانی در حاشیه، حجاب در متن
پیام همراهان
پس از خیزش «مهسا»، جسارت زنان در برابر اجبار حکومتی آشکارتر شد. بسیاری دیگر بی‌اعتنا به امر و نهی رسمی، پوشش را انتخاب شخصی می‌دانند. این تغییر، یکی از مهم‌ترین نشانه‌های بلوغ اجتماعی و مقاومت مدنی در برابر استبداد دینی است. با این‌حال، صاحبان کسب‌وکار برای در امان ماندن از تهدید، جریمه و حتی پلمب مغازه، ناچارند تابلوهایی نصب کنند با این مضمون: «لطفاً حجاب اسلامی را رعایت کنید». این تابلوها نه بیانگر باور، بلکه سندی از اجبار و ریاکاری نهادی‌شده‌اند.
این وضعیت نشان‌دهنده‌ی وارونگی اولویت‌ها در استبداد دینی است. جایی که باید صداقت، عدالت و کرامت انسانی محور باشد، ظواهر تحمیلی جایگزین می‌شود. روسری و میزان پوشاندن مو به معیار ارزش‌گذاری بدل شده است، در حالی‌که فساد، تبعیض و دروغ بی‌اهمیت جلوه می‌کنند. حجاب اجباری در حقیقت دغدغه‌ای دینی نیست؛ ابزاری است برای نمایش قدرت و کنترل اجتماعی.
اما چرا اخلاق واقعی تبلیغ نمی‌شود؟ زیرا اخلاق مستقل ذاتاً قدرت را به پرسش می‌گیرد. جامعه‌ای که بر انصاف، احترام و آزادی استوار باشد، ظلم و فساد را تاب نمی‌آورد. چنین جامعه‌ای برای استبداد تهدیدآمیز است. به همین دلیل اخلاق رسمی حکومتی چیزی جز ظواهر اجباری برای تضمین اطاعت نیست. استبداد دینی از عدالت و انسانیت غفلت می‌کند و همه تمرکز خود را بر پوشش زنان می‌گذارد، چراکه کنترل بدن زن برای آن معادل کنترل کل جامعه است.
امروز این تابلوها بر بسیاری از نقاط شهر و کسب و کارها دیده می‌شوند، اما مردم بی‌اعتنا از کنارشان می‌گذرند. همه می‌دانند که این نوشته‌ها از باور برنخاسته، بلکه نتیجه‌ی تهدید است. تناقض تلخی شکل گرفته است: شهروندان در زندگی روزمره آزادی را تمرین می‌کنند، اما فضاهای عمومی همچنان با نشانه‌های اجبار تزئین می‌شوند.
پیامد چنین سیاستی روشن است: گسترش ریا، دوگانگی و بی‌اعتمادی. جامعه‌ای که می‌توانست بر رفتار انسانی ــ یعنی کرامت، آزادی و عدالت ــ استوار شود، به ظاهرسازی و بی‌اخلاقی رانده شده است. استبداد دینی اخلاق را قربانی کرد تا ظواهر را زنده نگه دارد؛ اما آنچه برجای مانده ریاکاری ساختاری و فروپاشی اعتماد اجتماعی است.
#ریاکاری #اعتماد #استبداد_دینی #عرصه_عمومی #نه_به_پوشش_اجباری #نه_به_جمهوری_اسلامی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
تابلوهای اجبار؛ رفتار انسانی در حاشیه، حجاب در متن
پیام همراهان
پس از خیزش «مهسا»، جسارت زنان در برابر اجبار حکومتی آشکارتر شد. بسیاری دیگر بی‌اعتنا به امر و نهی رسمی، پوشش را انتخاب شخصی می‌دانند. این تغییر، یکی از مهم‌ترین نشانه‌های بلوغ اجتماعی و مقاومت مدنی در برابر استبداد دینی است. با این‌حال، صاحبان کسب‌وکار برای در امان ماندن از تهدید، جریمه و حتی پلمب مغازه، ناچارند تابلوهایی نصب کنند با این مضمون: «لطفاً حجاب اسلامی را رعایت کنید». این تابلوها نه بیانگر باور، بلکه سندی از اجبار و ریاکاری نهادی‌شده‌اند.
این وضعیت نشان‌دهنده‌ی وارونگی اولویت‌ها در استبداد دینی است. جایی که باید صداقت، عدالت و کرامت انسانی محور باشد، ظواهر تحمیلی جایگزین می‌شود. روسری و میزان پوشاندن مو به معیار ارزش‌گذاری بدل شده است، در حالی‌که فساد، تبعیض و دروغ بی‌اهمیت جلوه می‌کنند. حجاب اجباری در حقیقت دغدغه‌ای دینی نیست؛ ابزاری است برای نمایش قدرت و کنترل اجتماعی.
اما چرا اخلاق واقعی تبلیغ نمی‌شود؟ زیرا اخلاق مستقل ذاتاً قدرت را به پرسش می‌گیرد. جامعه‌ای که بر انصاف، احترام و آزادی استوار باشد، ظلم و فساد را تاب نمی‌آورد. چنین جامعه‌ای برای استبداد تهدیدآمیز است. به همین دلیل اخلاق رسمی حکومتی چیزی جز ظواهر اجباری برای تضمین اطاعت نیست. استبداد دینی از عدالت و انسانیت غفلت می‌کند و همه تمرکز خود را بر پوشش زنان می‌گذارد، چراکه کنترل بدن زن برای آن معادل کنترل کل جامعه است.
امروز این تابلوها بر بسیاری از نقاط شهر و کسب و کارها دیده می‌شوند، اما مردم بی‌اعتنا از کنارشان می‌گذرند. همه می‌دانند که این نوشته‌ها از باور برنخاسته، بلکه نتیجه‌ی تهدید است. تناقض تلخی شکل گرفته است: شهروندان در زندگی روزمره آزادی را تمرین می‌کنند، اما فضاهای عمومی همچنان با نشانه‌های اجبار تزئین می‌شوند.
پیامد چنین سیاستی روشن است: گسترش ریا، دوگانگی و بی‌اعتمادی. جامعه‌ای که می‌توانست بر رفتار انسانی ــ یعنی کرامت، آزادی و عدالت ــ استوار شود، به ظاهرسازی و بی‌اخلاقی رانده شده است. استبداد دینی اخلاق را قربانی کرد تا ظواهر را زنده نگه دارد؛ اما آنچه برجای مانده ریاکاری ساختاری و فروپاشی اعتماد اجتماعی است.
#ریاکاری #اعتماد #استبداد_دینی #عرصه_عمومی #نه_به_پوشش_اجباری #نه_به_جمهوری_اسلامی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
🕊13👍3❤1