Forwarded from گفت‌وشنود
فضای مجازی در ایران، به‌ویژه شبکه‌هایی پر کاربر مانند اینستاگرام و توئیتر، هم فرصتی برای گفت‌وگو و هم میدانی برای منازعه فراهم کرده است.
از یک‌سو، اظهار نظرها و بحث‌های کاربران در پست‌ها نشان می‌دهد که جامعه ایرانی بیش از گذشته با تنوع دیدگاه‌ها روبه‌رو است و بسیاری از افراد می‌کوشند صدای خود را در برابر روایت رسمی و سانسور شده حاکمیت مطرح کنند.
از سوی دیگر، ضعف فرهنگ گفت‌وگو، حضور گسترده حساب‌های جعلی و حملات سازمان‌یافته سایبری، این فضا را گاه به عرصه تخریب و تحقیر تبدیل کرده است.
با این حال، اگر کاربران و فعالان اجتماعی بتوانند گفت‌وگویی آگاهانه، مستند و محترمانه را ترویج دهند، شبکه‌های اجتماعی می‌توانند به بستری برای یادگیری مدارا، پذیرش تفاوت‌ها و تقویت همبستگی در برابر مهندسی افکار عمومی جمهوری اسلامی بدل شوند.
❓️حال جای این پرسش است که با همه این تعاریف، آیا فضای مجازی موجب تقویت روحیه گفت‌وگو میان ایرانیان شده است؟
دیدگاه‌های خود را با ما به اشتراک بگذارید.
#گفت_و_شنود #دیالوگ #تنوع_باور #همبستگی #گفتگو_توانا
@Dialogue1402
فضای مجازی در ایران، به‌ویژه شبکه‌هایی پر کاربر مانند اینستاگرام و توئیتر، هم فرصتی برای گفت‌وگو و هم میدانی برای منازعه فراهم کرده است.
از یک‌سو، اظهار نظرها و بحث‌های کاربران در پست‌ها نشان می‌دهد که جامعه ایرانی بیش از گذشته با تنوع دیدگاه‌ها روبه‌رو است و بسیاری از افراد می‌کوشند صدای خود را در برابر روایت رسمی و سانسور شده حاکمیت مطرح کنند.
از سوی دیگر، ضعف فرهنگ گفت‌وگو، حضور گسترده حساب‌های جعلی و حملات سازمان‌یافته سایبری، این فضا را گاه به عرصه تخریب و تحقیر تبدیل کرده است.
با این حال، اگر کاربران و فعالان اجتماعی بتوانند گفت‌وگویی آگاهانه، مستند و محترمانه را ترویج دهند، شبکه‌های اجتماعی می‌توانند به بستری برای یادگیری مدارا، پذیرش تفاوت‌ها و تقویت همبستگی در برابر مهندسی افکار عمومی جمهوری اسلامی بدل شوند.
❓️حال جای این پرسش است که با همه این تعاریف، آیا فضای مجازی موجب تقویت روحیه گفت‌وگو میان ایرانیان شده است؟
دیدگاه‌های خود را با ما به اشتراک بگذارید.
#گفت_و_شنود #دیالوگ #تنوع_باور #همبستگی #گفتگو_توانا
@Dialogue1402
👍9❤2
Forwarded from گفت‌وشنود
🔹️هشتم نوامبر، روز جهانی شهرسازی است؛ روزی برای اندیشیدن به این پرسش که فضاهای شهری برای چه کسانی و با چه هدف‌هایی ساخته می‌شوند. در ایران امروز، شهر تنها محل زیستن نیست، بلکه صحنه‌ی بازتابی از سیاست، قدرت، و حافظه‌ی جمعی ماست. در چنین زمینهای، شاید بتوان شش پرسش بنیادین درباره‌ی شهر ایرانی مطرح کرد:
🔹️یک – آیا شهر برای زندگی شایسته انسانی طراحی شده است؟
آیا فضاهای شهری بر پایه‌ی ارزش‌هایی چون گفت‌وگو، هم‌زیستی، آرامش، سلامت روان و بدن، و عدالت طراحی شده‌اند؟
آیا میدان‌ها، فضاهای عمومی، زمینهای بازی کودکان، و امکانات ورزشی و فرهنگی در دسترس و امن‌اند؟
یا آنکه تراکم‌فروشی، سوداگری زمین، و بی‌توجهی به کیفیت زیست، شهر را به کالایی گران و ناعادلانه بدل کرده است؟
🔹️دو – آیا شهرسازی موجود، از نظر سیاسی و فرهنگی بی‌طرف است؟
یا یک اقلیت حاکم آن را به ماشین تبلیغاتی خود بدل کرده است؟
یا دیوارها و بیلبوردها پر از شعارهای ایدئولوژیک‌اند، خیابان‌ها و میدان‌ها به نام‌های خاص یا حتی تروریست‌هایی مانند «خالد اسلامبولی» و «نواب صفوی» نام‌گذاری شده‌اند، و فضاهای عمومی به تریبون دائمی یک گفتمان سیاسی خاص تبدیل شده‌اند؟
🔹️سه – آیا شهر میان همه‌ی شهروندان به‌طور برابر تقسیم شده است؟
آیا زنان، جوانان و اقلیت‌ها می‌توانند آزادانه از فضاهای عمومی استفاده کنند؟
یا شهر به میدانی برای پایش دائمی بدل شده است: با دوربین‌های نظارتی برای کنترل پوشش، گشت‌های پلیسی، و...؟
در چنین فضایی، حتی دوچرخه‌سواری زنان یا برگزاری یک اجرای خیابانی ساده، به کنشی ممنوعه تبدیل می‌شود. شهر نه محل حضور، گفتگو، همکاری و مشارکت، بلکه محل کنترل و سلطه است.
🔹️چهار – آیا شهر محل تجربه‌ی زیبایی، شادی و فرهنگ است؟
رویکردها به هنر خیابانی، موسیقی، مجسمه، و نمایش آزاد در شهر به چه صورت است؟ آیا اجرای موسیقی در خیابان جرم شمرده می‌شود و کافه‌ها و گالری‌ها در معرض پلمب یا تهدید دائمی‌اند؟ آیا کتابخانه‌های عمومی نیز یا محدود به مساجدند یا در حاشیه قرار گرفته‌اندو در عوض، بناهای عظیم مذهبی و مصلاها با حمایت دولتی رشد کرده‌اند و چهره‌ی فرهنگی شهر را از تکثر به یکدستی مذهبی بدل کرده‌اند؟
🔹️پنج – آیا شهر به شهروندانش احساس تعلق و احترام می‌بخشد؟
آیا مردم مدیران و تصمیم‌سازان شهری را می‌شناسند و در تصمیم‌گیری‌ها مشارکت دارند؟ آیا رأی دادن در شوراهای شهر یا محله اثری واقعی بر سیاست شهری دارد؟ معماری و منظر شهری، آیا بازگوکننده‌ی فرهنگ، ذوق و حافظه‌ی جمعی مردم است یا صرفاً تابع سود اقتصادی و تراکم‌فروشی؟
🔹️شش – آیا به تاریخ و حافظه‌ی شهر احترام گذاشته می‌شود؟
آیا نام و خاطره‌ی بزرگان هنر، اندیشه و فرهنگ با پلاک‌ها، مجسمه‌ها و یادبودها زنده نگه داشته می‌شود؟ یا هدف، محو خاطره گذشته و بازنویسی حافظه‌ی جمعی است؟ آیا تغییر نام خیابان‌ها و بناهای نمادین، حذف نشانه‌ها و تخریب بافت‌های تاریخی، بخشی از پروژه‌ی فراموشی‌اند؟ پروژه‌ای برای ساخت شهری بی‌گذشته و بی‌حافظه؟
❓️شاید پرسش بنیادین‌تر این باشد:
اگر شهر جایی برای گفت‌وگو، آفرینش، زندگی، زیبایی، تنوع و همبستگی نباشد، چه چیز از شهر باقی می‌ماند؟
#رواداری #تنوع_باور #گفتگو_توانا
@Dialogue1402
🔹️یک – آیا شهر برای زندگی شایسته انسانی طراحی شده است؟
آیا فضاهای شهری بر پایه‌ی ارزش‌هایی چون گفت‌وگو، هم‌زیستی، آرامش، سلامت روان و بدن، و عدالت طراحی شده‌اند؟
آیا میدان‌ها، فضاهای عمومی، زمینهای بازی کودکان، و امکانات ورزشی و فرهنگی در دسترس و امن‌اند؟
یا آنکه تراکم‌فروشی، سوداگری زمین، و بی‌توجهی به کیفیت زیست، شهر را به کالایی گران و ناعادلانه بدل کرده است؟
🔹️دو – آیا شهرسازی موجود، از نظر سیاسی و فرهنگی بی‌طرف است؟
یا یک اقلیت حاکم آن را به ماشین تبلیغاتی خود بدل کرده است؟
یا دیوارها و بیلبوردها پر از شعارهای ایدئولوژیک‌اند، خیابان‌ها و میدان‌ها به نام‌های خاص یا حتی تروریست‌هایی مانند «خالد اسلامبولی» و «نواب صفوی» نام‌گذاری شده‌اند، و فضاهای عمومی به تریبون دائمی یک گفتمان سیاسی خاص تبدیل شده‌اند؟
🔹️سه – آیا شهر میان همه‌ی شهروندان به‌طور برابر تقسیم شده است؟
آیا زنان، جوانان و اقلیت‌ها می‌توانند آزادانه از فضاهای عمومی استفاده کنند؟
یا شهر به میدانی برای پایش دائمی بدل شده است: با دوربین‌های نظارتی برای کنترل پوشش، گشت‌های پلیسی، و...؟
در چنین فضایی، حتی دوچرخه‌سواری زنان یا برگزاری یک اجرای خیابانی ساده، به کنشی ممنوعه تبدیل می‌شود. شهر نه محل حضور، گفتگو، همکاری و مشارکت، بلکه محل کنترل و سلطه است.
🔹️چهار – آیا شهر محل تجربه‌ی زیبایی، شادی و فرهنگ است؟
رویکردها به هنر خیابانی، موسیقی، مجسمه، و نمایش آزاد در شهر به چه صورت است؟ آیا اجرای موسیقی در خیابان جرم شمرده می‌شود و کافه‌ها و گالری‌ها در معرض پلمب یا تهدید دائمی‌اند؟ آیا کتابخانه‌های عمومی نیز یا محدود به مساجدند یا در حاشیه قرار گرفته‌اندو در عوض، بناهای عظیم مذهبی و مصلاها با حمایت دولتی رشد کرده‌اند و چهره‌ی فرهنگی شهر را از تکثر به یکدستی مذهبی بدل کرده‌اند؟
🔹️پنج – آیا شهر به شهروندانش احساس تعلق و احترام می‌بخشد؟
آیا مردم مدیران و تصمیم‌سازان شهری را می‌شناسند و در تصمیم‌گیری‌ها مشارکت دارند؟ آیا رأی دادن در شوراهای شهر یا محله اثری واقعی بر سیاست شهری دارد؟ معماری و منظر شهری، آیا بازگوکننده‌ی فرهنگ، ذوق و حافظه‌ی جمعی مردم است یا صرفاً تابع سود اقتصادی و تراکم‌فروشی؟
🔹️شش – آیا به تاریخ و حافظه‌ی شهر احترام گذاشته می‌شود؟
آیا نام و خاطره‌ی بزرگان هنر، اندیشه و فرهنگ با پلاک‌ها، مجسمه‌ها و یادبودها زنده نگه داشته می‌شود؟ یا هدف، محو خاطره گذشته و بازنویسی حافظه‌ی جمعی است؟ آیا تغییر نام خیابان‌ها و بناهای نمادین، حذف نشانه‌ها و تخریب بافت‌های تاریخی، بخشی از پروژه‌ی فراموشی‌اند؟ پروژه‌ای برای ساخت شهری بی‌گذشته و بی‌حافظه؟
❓️شاید پرسش بنیادین‌تر این باشد:
اگر شهر جایی برای گفت‌وگو، آفرینش، زندگی، زیبایی، تنوع و همبستگی نباشد، چه چیز از شهر باقی می‌ماند؟
#رواداری #تنوع_باور #گفتگو_توانا
@Dialogue1402
👍7