«حاج داوود رحمانی، رئیس دوران وحشت زندان قزل‌حصار و مبدع شکنجه مخوف «قبر» یا «قیامت» پیش از پاسخگویی در پیشگاه عدالت درگذشت.
معصومه (شورانگیز) کریمیان در دوران «قبر» یا «قیامت» ۷ ماه را در «تابوت‌ها» به سر برد و در جریان کشتار ۶۷ همراه با خواهرش اعدام شد.
پزشک متخصص ارتوپد از انگلستان و از هواداران سازمان مجاهدین خلق بود. همراه با خواهرش زهرا (مهری) کریمیان در جریان درگیری‌ها در تظاهرات ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ به داخل یک ساندویچ‌فروشی پناه بردند اما پاسداران آن‌ها را در آنجا دستگیر کردند. معصومه کریمیان در دوران بازجویی شکنجه شد و به گفته هم‌بندانش در نتیجه قپان بستن مدت‌ها کتفش درد می‌کرد و دستش بی‌حس بود.
یکی از هم‌بندی‌های خانم کریمیان درباره رفتار او در زندان می‌نویسد: «او در بند مورد احترام بود. برای جوانترهای مجاهد تکیه‌گاه بود و برای بیماران دردهای مفاصل و استخوان مشاور پزشکی. او به زندانیانی که مایل بودند، طریقه ماساژ را یاد می‌داد و به بیمارانی که نیاز به فیزیوتراپی داشتند، آن را یاد می‌داد.»
او هفت سال در زندان‌های اوین و قزل محبوس بود. هم‌بندانش به خاطر می‌آورند که به دلیل اینکه قد بلند و تحصیلات عالی داشت از طرف رئیس زندان مورد تهاجم بیشتری بود. بیشتر وقت‌ها در بندهای تنبیهی، که در آنجا درِ اتاق‌ها بسته بود، نگهداری می‌شد. زمانی که شکنجه از طریق برپا کردن «قیامت» یا «قبر» به راه افتاد، معصومه به مدت ٧ ماه در این تابوت‌ها به سر برد.
«قبر»، «قیامت»، «تابوت»، «دستگاه» یا «قفس» به معنی نشاندن زندانی در «جعبه» با چشم‌بند برای ماه‌های متوالی است. دیوارهای تخته‌ای در دو طرف زندانی امکان هر گونه حرکتی را سلب می‌کرد.
به گفته مینا انتظاری، معصومه کریمیان در دادگاه اولی که پس از دستگیری او تشکیل شد به ۱۵ سال زندان محکوم شده بود. در مرداد یا شهریور ۱۳۶۷ همراه با خواهرش در زندان اوین به دار آویخته شد».
- متن و تصویر برگرفته از بنیاد برومند
@iranrights
- داوود رحمانی بدون آنکه عدالت درباره او اجرا شود، درگذشت.
به نظر شما چگونه می‌توان به فرآیند دادخواهی افرادی که شکنجه‌دیده و کشته شدند، یاری رساند؟
#یاری_مدنی_توانا #حاج_داوود_رحمانی #شکنجه #اعدام #دادخواهی #دهه۶۰ #معصومه_کریمیان
@Tavaana_TavaanaTech
معصومه (شورانگیز) کریمیان در دوران «قبر» یا «قیامت» ۷ ماه را در «تابوت‌ها» به سر برد و در جریان کشتار ۶۷ همراه با خواهرش اعدام شد.
پزشک متخصص ارتوپد از انگلستان و از هواداران سازمان مجاهدین خلق بود. همراه با خواهرش زهرا (مهری) کریمیان در جریان درگیری‌ها در تظاهرات ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ به داخل یک ساندویچ‌فروشی پناه بردند اما پاسداران آن‌ها را در آنجا دستگیر کردند. معصومه کریمیان در دوران بازجویی شکنجه شد و به گفته هم‌بندانش در نتیجه قپان بستن مدت‌ها کتفش درد می‌کرد و دستش بی‌حس بود.
یکی از هم‌بندی‌های خانم کریمیان درباره رفتار او در زندان می‌نویسد: «او در بند مورد احترام بود. برای جوانترهای مجاهد تکیه‌گاه بود و برای بیماران دردهای مفاصل و استخوان مشاور پزشکی. او به زندانیانی که مایل بودند، طریقه ماساژ را یاد می‌داد و به بیمارانی که نیاز به فیزیوتراپی داشتند، آن را یاد می‌داد.»
او هفت سال در زندان‌های اوین و قزل محبوس بود. هم‌بندانش به خاطر می‌آورند که به دلیل اینکه قد بلند و تحصیلات عالی داشت از طرف رئیس زندان مورد تهاجم بیشتری بود. بیشتر وقت‌ها در بندهای تنبیهی، که در آنجا درِ اتاق‌ها بسته بود، نگهداری می‌شد. زمانی که شکنجه از طریق برپا کردن «قیامت» یا «قبر» به راه افتاد، معصومه به مدت ٧ ماه در این تابوت‌ها به سر برد.
«قبر»، «قیامت»، «تابوت»، «دستگاه» یا «قفس» به معنی نشاندن زندانی در «جعبه» با چشم‌بند برای ماه‌های متوالی است. دیوارهای تخته‌ای در دو طرف زندانی امکان هر گونه حرکتی را سلب می‌کرد.
به گفته مینا انتظاری، معصومه کریمیان در دادگاه اولی که پس از دستگیری او تشکیل شد به ۱۵ سال زندان محکوم شده بود. در مرداد یا شهریور ۱۳۶۷ همراه با خواهرش در زندان اوین به دار آویخته شد».
- متن و تصویر برگرفته از بنیاد برومند
@iranrights
- داوود رحمانی بدون آنکه عدالت درباره او اجرا شود، درگذشت.
به نظر شما چگونه می‌توان به فرآیند دادخواهی افرادی که شکنجه‌دیده و کشته شدند، یاری رساند؟
#یاری_مدنی_توانا #حاج_داوود_رحمانی #شکنجه #اعدام #دادخواهی #دهه۶۰ #معصومه_کریمیان
@Tavaana_TavaanaTech