‌
شجاعت مقامات جمهوری اسلامی، بیچارگی، بی‌مسئولیتی یا شرافت، کدام یک؟

عبدالرسول مرتضوی( رسول آزادی)
مهر ماه ۱۴۰۳

روز جمعه ۱۳ مهرماه ۱۴۰۳، مقامات ارشد جمهوری اسلامی به رهبری حضرت خامنه‌ای صحنه چشمگیر آفریدند. آنها همگی در میان جمع کثیری از حامیان جمهوری اسلامی، که البته تعدادشان در کل کشور کمتر از ۵ درصد جمعیت ایران است، حضور یافتند و خود را در معرض خطر مرگ قرار دادند.
این عمل متهورانه را اگر شجاعت بنامیم، باید بدانیم که هنگامی ارزشمند است که از شرافت سرچشمه بگیرد نه از ناچاری و بی‌مسئولیتی، شرافت حکم می‌کند چنانچه حفظ میهن به وجود اشخاص وابسته است، آنها خود را در معرض نیستی قرار ندهند و اگر رهبران کاری را از سر ناچاری یا بی‌چارگی انجام می‌دهند، ژست آدم‌های شریف را به خود نگیرند.
به نظر می‌رسد که مانور شجاعت مقامات جمهوری اسلامی در آن نماز جمعه از دو حالت خارج نباشد، به‌خصوص این‌که این عمل از سر ناچاری است. یعنی اگر قرار است دشمنان هر کسی را که اراده کنند در هر طبقه از یک ساختمان یا در هر پناهگاهی در زیر زمین به طور دقیق هدف قرار دهند و نابود کنند؛ پس به ناچار باید خود را به دست سرنوشت سپرده و دست‌کم آبرومندانه به پیشواز پرتابه‌هایی رفت که معلوم نیست از کجا می‌آیند و چرا تا این حد دقیق عمل می‌کنند. خب اگر قرار است هر روز جان‌مان بلرزد، که دشمنان تیزبین و نقطه‌زن کی و کجا ما را می‌کشند، بهتر است سینه سپر کنیم و مرگ را در آغوش بگیریم، که به این استراتژی می‌گویند؛ فرار به جلو. وانگهی مگر لذت مقام و منصب در این نیست که همگان ما را ببینند به ما رجوع کنند و ما را تحسین و ستایش کنند. خب اگر دشمن قدار همه‌جا به ما دسترسی دارد لااقل بگذارید در فرصت باقی‌مانده از حیات سیاسی خود به قدر کافی از زندگی محظوظ شوید. این را می‌گویند شجاعت از سر بیچارگی؛ در این معنا تقریبا همه انسان‌ها شجاع هستند.

#رسول_آزادی #عبدالرسول_مرتضوی #بیانیه #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech