فرهام (ابراهیم)نیک پور، شهروند ساکن آمل و یکی از بازداشت شدگان خیزش زن،زندگی،آزادی در روز سی شهریور ۱۴۰۱ بود که با کمک به چند نفر از زخمی شدگان در روز اعتراضات در درمانگاه بازداشت شد و او ۲۵ بهمن ماه ۱۴۰۱ مدت کوتاهی پس از آزادی به دلیل فشارهای امنیتی و قضایی و آسیب‌های ناشی از شکنجه در دوران بازداشت به زندگی خود پایان داد.

ثمین راعی، مادر فرهام در مراسم چهلم او گفت: «پسرم یه مرگ‌خاموش داشت، ولی صداشو‌ همه شنیدند. صداش جهانی شد. حالا فرهامم، من صدای تو میشم. من دادخواه تو میشم. من انتقام تمام اون روزها رو‌ ازشون می‌گیرم. تمام اون شکنجه‌ها، تمام اون کتک‌ها. من دادخواه تو میشم. من رهرو راه تو میشم. و فقط‌ میخوام یاد و‌ نام تورو جاوید نگهدارم.»

فرهاد نیکپور، پدر فرهام در اردیبهشت ۱۴۰۲ در زادروز فرزندش که تازه بیست ساله می‌شد، بر سر مزارش شامپاین باز کرد و در صفحه اینستاگرامش نوشت:
«کاش میشد با هم برقصیم و بنوشیم ....ولی افسوس...
امروز بیست ساله میشی و من و مادرت از همین جا برات بوسه می‌فرستیم و دعا میکنیم راهت پر رهرو باشه»

ساخت تندیس از فرهاد پوریاری
farhad_pouryari

#فرهام_نیکپور #آمل #زن_زندگی_آزادی #مرد_میهن_آبادی #هنر_اعتراض #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech