ناصر حجازی، اسطوره‌ای که #اسطوره ماند
ناصر حجازی در بیست‌وهشتمین روز از آذرماه سال ۱۳۲۸ در تهران و در خیابان آریانا (مالک اشتر) دیده به جهان گشود. پدرش متولد تبریز بود و صاحب یک بنگاه معاملات ملکی.ناصر دوران دبستان را در مدرسه‌ی هخامنش آغاز کرد و هم‌چنین دوران دبیرستان را در مدارس سعادت، سینا، سهند و شرق در تهران سپری کرد. در زمانه‌ی که خیلی مرسوم نبود ورزش‌کاران بیش‌تر از سواد خواندن و نوشتن بیاموزند ناصر به مدرسه‌ی عالی ترجمه رفت و یک سال پیش از انقلاب اسلامی، لیسانس گرفت.
حجازی اولین بازی ملی خود را در ۲۲ شهریور ۱۳۴۸ در آنکارا در مقابل تبم ملی پاکستان به انجام رساند که پایانش ۴ بر ۲ به نفع ایران بود. آخرین بازی حجازی نیز بازی او در سال ۱۳۵۹ در بازی ایران و کویت انجام پذیرفت و بعد از آن به دلیل قانون ِ معروف به «قانون ۲۷ ساله‌ها» که حضور دروازه‌بانان بالای ۲۷ سال در تیم ملی را نمی‌پذیرفت از تیم ملی کنار گذاشته شد.
داستان این قانون و محرومیت ناصر در پی آن ایجاد شد که در شروع یکی از بازی‌های تاج (استقلال) تهران در اوایل انقلاب و در مراسم ابتدایی قرار بود که بازیکنان هر دو تیم عکس‌هایی از روح‌الله خمینی، ره‌بری ِ جمهوری اسلامی را در دست بگیرند که ناصر حجازی چنین نمی‌کند و این موضوع آغاز اختلاف ناصر حجازی با حاکمان جدید برآمده از انقلاب اسلامی می‌شود.
همسر ناصر حجازی در مورد تنها آرزوی هم‌سرش چنین می‌گوید:
«تنها آرزویی که حجازی داشت و به آن نرسید، نشستن روی نیمکت تیم ملی بود. ناصر خیلی دوست داشت برای یک دوره سرمربی تیم ملی شود اما هرگز شانسی به او داده نشد؛ او دیگر هیچ آرزویی نداشت.»
ناصر حجازی از لحاظ سیاسی هم‌واره منتقد بود چه در زمانی که حاضر نشد که عکس روح‌الله خمینی را در دست بگیرد و چه زمانی که با صراحت طرح هدف‌مندی یارانه‌ها را زیر سوال بود.
حجازی در ۳۱ فروردین‌ماه ۱۳۹۰ در گفت‌وگویی به وضعیت بد اقتصادی ایران اعتراض می‌کند و می‌گوید:
«دولت می گوید چهل هزار تومان در ماه به مردم کمک می کنیم، مگر مردم گدا هستند؟ مردم ایران روی گنج خوابیده اند، نفت، گاز و ... دولت حق ندارد به مردم کمک کند. دولت باید کار کند و خدمت کند و زحمت و دسترنج مردم را دو دستی تقدیم آنها نماید.» در واکنش به این گفته‌های حجازی سایت رجا نیوز خطاب به حجازی نوشته بود: «به دروازه‌بان اسطوره‌ای سال‌های دور استقلال توصیه می‌کنیم در چارچوب خود حرکت کند و پا را فراتر از حد خود نگذارد، چون مردم طاقت همراهی او با دشمنان کشورشان را ندارند.»
مجید تقوی بازیکن سابق استقلال و تیم ملی ایران در مورد منش و شخصیت ناصر حجازی می‌گوید:
«حجازی مردی سازش‌ناپذیر اما دوست داشتنی بود. باید او را از نزدیک می‌شناختید تا به زوایای پنهان #شخصیت منحصربه‌فردش پی می‌بردید. .. #ناصرحجازی هیچوقت برای اینکه #مربیگری کند با هیچ ارگان و یا شخصی #لابی گری نکرد. اعتماد به نفس و شخصیت دوست داشتنی او موجب شده بود تا به رغم نتایج بدی که تیم در اولین حضورش در استقلال گرفت، تماشاگران و هواداران همچنان از او حمایت کنند. شاید برای خیلی از بازیکنان آن زمان که من هم جزئی از آنان بودم، چنین حمایتی باورکردنی نبود.»
بیش‌تر بخوانید:
https://goo.gl/e3ZyHI
#توانا
@Tavaana_TavaanaTech
ناصر حجازی در بیست‌وهشتمین روز از آذرماه سال ۱۳۲۸ در تهران و در خیابان آریانا (مالک اشتر) دیده به جهان گشود. پدرش متولد تبریز بود و صاحب یک بنگاه معاملات ملکی.ناصر دوران دبستان را در مدرسه‌ی هخامنش آغاز کرد و هم‌چنین دوران دبیرستان را در مدارس سعادت، سینا، سهند و شرق در تهران سپری کرد. در زمانه‌ی که خیلی مرسوم نبود ورزش‌کاران بیش‌تر از سواد خواندن و نوشتن بیاموزند ناصر به مدرسه‌ی عالی ترجمه رفت و یک سال پیش از انقلاب اسلامی، لیسانس گرفت.
حجازی اولین بازی ملی خود را در ۲۲ شهریور ۱۳۴۸ در آنکارا در مقابل تبم ملی پاکستان به انجام رساند که پایانش ۴ بر ۲ به نفع ایران بود. آخرین بازی حجازی نیز بازی او در سال ۱۳۵۹ در بازی ایران و کویت انجام پذیرفت و بعد از آن به دلیل قانون ِ معروف به «قانون ۲۷ ساله‌ها» که حضور دروازه‌بانان بالای ۲۷ سال در تیم ملی را نمی‌پذیرفت از تیم ملی کنار گذاشته شد.
داستان این قانون و محرومیت ناصر در پی آن ایجاد شد که در شروع یکی از بازی‌های تاج (استقلال) تهران در اوایل انقلاب و در مراسم ابتدایی قرار بود که بازیکنان هر دو تیم عکس‌هایی از روح‌الله خمینی، ره‌بری ِ جمهوری اسلامی را در دست بگیرند که ناصر حجازی چنین نمی‌کند و این موضوع آغاز اختلاف ناصر حجازی با حاکمان جدید برآمده از انقلاب اسلامی می‌شود.
همسر ناصر حجازی در مورد تنها آرزوی هم‌سرش چنین می‌گوید:
«تنها آرزویی که حجازی داشت و به آن نرسید، نشستن روی نیمکت تیم ملی بود. ناصر خیلی دوست داشت برای یک دوره سرمربی تیم ملی شود اما هرگز شانسی به او داده نشد؛ او دیگر هیچ آرزویی نداشت.»
ناصر حجازی از لحاظ سیاسی هم‌واره منتقد بود چه در زمانی که حاضر نشد که عکس روح‌الله خمینی را در دست بگیرد و چه زمانی که با صراحت طرح هدف‌مندی یارانه‌ها را زیر سوال بود.
حجازی در ۳۱ فروردین‌ماه ۱۳۹۰ در گفت‌وگویی به وضعیت بد اقتصادی ایران اعتراض می‌کند و می‌گوید:
«دولت می گوید چهل هزار تومان در ماه به مردم کمک می کنیم، مگر مردم گدا هستند؟ مردم ایران روی گنج خوابیده اند، نفت، گاز و ... دولت حق ندارد به مردم کمک کند. دولت باید کار کند و خدمت کند و زحمت و دسترنج مردم را دو دستی تقدیم آنها نماید.» در واکنش به این گفته‌های حجازی سایت رجا نیوز خطاب به حجازی نوشته بود: «به دروازه‌بان اسطوره‌ای سال‌های دور استقلال توصیه می‌کنیم در چارچوب خود حرکت کند و پا را فراتر از حد خود نگذارد، چون مردم طاقت همراهی او با دشمنان کشورشان را ندارند.»
مجید تقوی بازیکن سابق استقلال و تیم ملی ایران در مورد منش و شخصیت ناصر حجازی می‌گوید:
«حجازی مردی سازش‌ناپذیر اما دوست داشتنی بود. باید او را از نزدیک می‌شناختید تا به زوایای پنهان #شخصیت منحصربه‌فردش پی می‌بردید. .. #ناصرحجازی هیچوقت برای اینکه #مربیگری کند با هیچ ارگان و یا شخصی #لابی گری نکرد. اعتماد به نفس و شخصیت دوست داشتنی او موجب شده بود تا به رغم نتایج بدی که تیم در اولین حضورش در استقلال گرفت، تماشاگران و هواداران همچنان از او حمایت کنند. شاید برای خیلی از بازیکنان آن زمان که من هم جزئی از آنان بودم، چنین حمایتی باورکردنی نبود.»
بیش‌تر بخوانید:
https://goo.gl/e3ZyHI
#توانا
@Tavaana_TavaanaTech
توانا آموزشکده جامعه‌مدنی ایران
ناصر حجازی؛ اسطوره‌ای که اسطوره ماند - توانا آموزشکده جامعه‌مدنی ایران
ناصر حجازی و غلامرضا تختی تنها چهره‌های ورزشی ایران هستند که نامشان در مجموعه مفاخر و نام‌آوران ایران‌زمین قرار گرفته است. علاوه بر این کم‌تر ورزشکاری در ایران بوده است که این‌گونه مورد اقبال و توجه ورزش‌دوستان و حتی مردم عادی قرار گرفته باشد. ناصر حجازی…
Forwarded from کانال رسمی شیرین عبادی
✍️آزادی گروگانها و وضعیت زندانیان سیاسی در ایران
# مایکل_وایت وابسته نظامی سابق امریکا که دوسال در ایران در زندان بود، آزاد شد و به وطنش رسید. با وجود اینکه دو کشور از بردن نام توافق یا مبادله پرهیز دارند، اما یک روز قبل از آزادی این نظامی امریکایی، #سیروس_عسگری، استاد دانشگاه شریف که در آمریکا با اتهام سرقت اطلاعات محرمانه تجاری محاکمه شده بود، آزاد شد و به ایران برگشت. علاوه بر آن #مجید_طاهری، پزشک ایرانی-آمریکایی هم که به نقض قوانین تحریم‌های ایران متهم شده و ۱۶ ماه را در بازداشت گذرانده بود، آزاد شد.
#ترامپ که این روزها درگیر فشارهای داخلی کشور ، به دلیل اعتراض مردم به نژادپرستی در این کشور است، و انگشت اتهام او را برای اشاعه این سبک زندگی نشانه رفته، در توییتی از ایران تشکر کرده است . یک سخنگوی کاخ سفید در گفت وگو با رویترز ابراز امیدواری کرده که آزادی مایکل وایت زمینه ساز گشایشی در روابط ایران و آمریکا باشد. چه چیزی بهتر از یک توافق با دشمن دیرینه می‌تواند توجه افکار عمومی را از تظاهرات داخل امریکا به سمت دیگری بکشاند؟
بازگشت وایت، بدون شک برای او یک برگ برنده است.
این ذوق زدگی را در توییت #جواد_ظریف هم می‌شود دید که ابراز امیدواری کرده آزادی زندانیان دو کشور که معمولا با اتهام های جاسوسی همراه بوده ادامه یابد و به این دو زندانی ختم نشود.
وضع و حال ما ایرانیان
بهبود وضعیت ایران نیازمند همت خود ایرانیان است. رهایی از ستم و دیکتاتوری بدون اتکا به همبستگی ایرانیان در یک هدف مشترک و صرفا با اتکا و دل بستن به دولتهای خارجی غیر ممکن است.
نه ترامپ با سیاست یک پا پس و یک پا پیش تحریم ، و نه اوباما با عشوه به سران حکومت ایران و در را به روی مانور لابی جمهوری اسلامی باز گذاشتن، هیچ یک به منافع مردم ایران فکر نکرده‌اند. از نظر من حق هم دارند. آنها مسوولیتی در قبال ما مردم ایران ندارند. اگر به نفعشان باشد با جمهوری اسلامی به توافق می‌رسند و اگر نباشند، بودن و نبودن هشتاد میلیون انسان برایشان فرقی ندارد.
ایران برای مظلوم‌نمایی خود و سرپوش گذاشتن بر حیف و میل اموال و سرمایه‌های مردم در ایران در آتش افروزی در لبنان و سوریه و یمن و عراق، تحریم را تنها عامل بدبختی مردم ایران می نامد و عجیب اینجاست که #لابی_جمهوری_اسلامی و حامیان نهضت ضد امپریالیسم، هر دو در این باره با سران جمهوری اسلامی همصدا می‌شوند و منافع اقتصادی و امریکاستیزی بهانه‌ای می‌شود که فراموش کنند روسیه و چین هم همین اهداف را پیش می برند. هیچ یک از این کشورها برای مردم ایران و رهایی از دیکتاتوری، ارزشی قايل نیستند.
به محض کوچکترین انتقادی به این موضوع، فوری انگشت اتهام را به سمت منتقدان نشانه می‌گیرند و به آنها اتهام طرفداری از #تحریم می‌زنند! حالا با این چراغ سبز ترامپ، در بهترین شرایط، اگر درهای بسته تحریم هم باز شود، آیا تفاوتی در دیکتاتوری اسلامی در ایران پدید خواهد آمد؟
برای تبعیض سیستماتیک قومی، مذهبی، دینی و جنسیتی در ایران تفاوتی ایجاد می‌شود؟ وضع کارگران تفاوت چندانی خواهد کرد؟ فعالیت صنفی آزاد خواهد شد؟ آزادی بیان به رسانه‌ها خواهد برگشت؟ زندانیان سیاسی آزاد خواهند شد؟ کودک همسری از جامعه پاک می‌شود؟
تا وقتی درآمد نفت و سرمایه های ملی صرف سپاه قدس و شبه نظامیان شیعه گستر در خاورمیانه می‌شود، چیزی که اهمیتی ندارد منافع مردم است.
و مهمتر از همه اینکه گروگان‌هایی که به خاطر داشتن تابعیت از کشور ی دیگر، تحت حمایت و پی‌گیری دولتهای متبوعشان بوده‌اند، آزاد می شوند. اما چه بی‌کس و کارند زندانیان سیاسی و عقیدتی ایرانی که در زندانهای ایران در چنگال جمهوری اسلامی گرفتارند و نه هیچ دولتی و کشوری برای آزادی شان قدمی بر می دارد و نه ایرانیان توان کمک کردن به آنها دارند . نهاد های بین المللی هم قدمی جدی برنمی دارند . واقعیت تلخی است که باور کنیم #زندانیان_سیاسی و عقیدتی در ایران اولویت هیچ دسته و گروه و دولت و ملتی نیستند!
https://t.me/shirinebadiofficial
# مایکل_وایت وابسته نظامی سابق امریکا که دوسال در ایران در زندان بود، آزاد شد و به وطنش رسید. با وجود اینکه دو کشور از بردن نام توافق یا مبادله پرهیز دارند، اما یک روز قبل از آزادی این نظامی امریکایی، #سیروس_عسگری، استاد دانشگاه شریف که در آمریکا با اتهام سرقت اطلاعات محرمانه تجاری محاکمه شده بود، آزاد شد و به ایران برگشت. علاوه بر آن #مجید_طاهری، پزشک ایرانی-آمریکایی هم که به نقض قوانین تحریم‌های ایران متهم شده و ۱۶ ماه را در بازداشت گذرانده بود، آزاد شد.
#ترامپ که این روزها درگیر فشارهای داخلی کشور ، به دلیل اعتراض مردم به نژادپرستی در این کشور است، و انگشت اتهام او را برای اشاعه این سبک زندگی نشانه رفته، در توییتی از ایران تشکر کرده است . یک سخنگوی کاخ سفید در گفت وگو با رویترز ابراز امیدواری کرده که آزادی مایکل وایت زمینه ساز گشایشی در روابط ایران و آمریکا باشد. چه چیزی بهتر از یک توافق با دشمن دیرینه می‌تواند توجه افکار عمومی را از تظاهرات داخل امریکا به سمت دیگری بکشاند؟
بازگشت وایت، بدون شک برای او یک برگ برنده است.
این ذوق زدگی را در توییت #جواد_ظریف هم می‌شود دید که ابراز امیدواری کرده آزادی زندانیان دو کشور که معمولا با اتهام های جاسوسی همراه بوده ادامه یابد و به این دو زندانی ختم نشود.
وضع و حال ما ایرانیان
بهبود وضعیت ایران نیازمند همت خود ایرانیان است. رهایی از ستم و دیکتاتوری بدون اتکا به همبستگی ایرانیان در یک هدف مشترک و صرفا با اتکا و دل بستن به دولتهای خارجی غیر ممکن است.
نه ترامپ با سیاست یک پا پس و یک پا پیش تحریم ، و نه اوباما با عشوه به سران حکومت ایران و در را به روی مانور لابی جمهوری اسلامی باز گذاشتن، هیچ یک به منافع مردم ایران فکر نکرده‌اند. از نظر من حق هم دارند. آنها مسوولیتی در قبال ما مردم ایران ندارند. اگر به نفعشان باشد با جمهوری اسلامی به توافق می‌رسند و اگر نباشند، بودن و نبودن هشتاد میلیون انسان برایشان فرقی ندارد.
ایران برای مظلوم‌نمایی خود و سرپوش گذاشتن بر حیف و میل اموال و سرمایه‌های مردم در ایران در آتش افروزی در لبنان و سوریه و یمن و عراق، تحریم را تنها عامل بدبختی مردم ایران می نامد و عجیب اینجاست که #لابی_جمهوری_اسلامی و حامیان نهضت ضد امپریالیسم، هر دو در این باره با سران جمهوری اسلامی همصدا می‌شوند و منافع اقتصادی و امریکاستیزی بهانه‌ای می‌شود که فراموش کنند روسیه و چین هم همین اهداف را پیش می برند. هیچ یک از این کشورها برای مردم ایران و رهایی از دیکتاتوری، ارزشی قايل نیستند.
به محض کوچکترین انتقادی به این موضوع، فوری انگشت اتهام را به سمت منتقدان نشانه می‌گیرند و به آنها اتهام طرفداری از #تحریم می‌زنند! حالا با این چراغ سبز ترامپ، در بهترین شرایط، اگر درهای بسته تحریم هم باز شود، آیا تفاوتی در دیکتاتوری اسلامی در ایران پدید خواهد آمد؟
برای تبعیض سیستماتیک قومی، مذهبی، دینی و جنسیتی در ایران تفاوتی ایجاد می‌شود؟ وضع کارگران تفاوت چندانی خواهد کرد؟ فعالیت صنفی آزاد خواهد شد؟ آزادی بیان به رسانه‌ها خواهد برگشت؟ زندانیان سیاسی آزاد خواهند شد؟ کودک همسری از جامعه پاک می‌شود؟
تا وقتی درآمد نفت و سرمایه های ملی صرف سپاه قدس و شبه نظامیان شیعه گستر در خاورمیانه می‌شود، چیزی که اهمیتی ندارد منافع مردم است.
و مهمتر از همه اینکه گروگان‌هایی که به خاطر داشتن تابعیت از کشور ی دیگر، تحت حمایت و پی‌گیری دولتهای متبوعشان بوده‌اند، آزاد می شوند. اما چه بی‌کس و کارند زندانیان سیاسی و عقیدتی ایرانی که در زندانهای ایران در چنگال جمهوری اسلامی گرفتارند و نه هیچ دولتی و کشوری برای آزادی شان قدمی بر می دارد و نه ایرانیان توان کمک کردن به آنها دارند . نهاد های بین المللی هم قدمی جدی برنمی دارند . واقعیت تلخی است که باور کنیم #زندانیان_سیاسی و عقیدتی در ایران اولویت هیچ دسته و گروه و دولت و ملتی نیستند!
https://t.me/shirinebadiofficial