محسن عمرانی، عضو هیئت‌مدیره کانون صنفی معلمان بوشهر، به ۶ ماه حبس محکوم شد.
شعبه پنجم دادگاه تجدیدنظر استان بوشهر، حکم یک سال حبس این فعال صنفی را به شش ماه حبس کاهش داد.
محسن عمرانی به اتهام «تبلیغ علیه نظام» به تحمل یک سال حبس محکوم شده بود. انتشار مطالبی در فضای مجازی از مصادیق اتهام مطروحه علیه این شهروند بوده است.
محسن عمرانی پیشتر هم به دلیل فعالیت‌های صنفی به حبس تعزیری، مصادره اموال و ممنوعیت فعالیت آموزشی در محیط‌های علمی محکوم شده بود.
جمهوری اسلامی با هر گونه فعالیت صنفی مستقل در کشور مخالف است و بارها فعالان صنفی کارگری و معلمی و ... را زندانی کرده است. دیکتاتور خواهان تکه‌تکه کردن جامعه ایران است تا راحت‌تر بتواند بر آن‌ها حکومت کند.
#یاری_مدنی_توانا
#نه_به_جمهوری_اسلامی
#محسن_عمرانی
#معلم
@Tavaana_TavaanaTech
شعبه پنجم دادگاه تجدیدنظر استان بوشهر، حکم یک سال حبس این فعال صنفی را به شش ماه حبس کاهش داد.
محسن عمرانی به اتهام «تبلیغ علیه نظام» به تحمل یک سال حبس محکوم شده بود. انتشار مطالبی در فضای مجازی از مصادیق اتهام مطروحه علیه این شهروند بوده است.
محسن عمرانی پیشتر هم به دلیل فعالیت‌های صنفی به حبس تعزیری، مصادره اموال و ممنوعیت فعالیت آموزشی در محیط‌های علمی محکوم شده بود.
جمهوری اسلامی با هر گونه فعالیت صنفی مستقل در کشور مخالف است و بارها فعالان صنفی کارگری و معلمی و ... را زندانی کرده است. دیکتاتور خواهان تکه‌تکه کردن جامعه ایران است تا راحت‌تر بتواند بر آن‌ها حکومت کند.
#یاری_مدنی_توانا
#نه_به_جمهوری_اسلامی
#محسن_عمرانی
#معلم
@Tavaana_TavaanaTech
#یاداشت
🔴 دیوارها بی‌گناهند
✍️ #رسول_بداقی
یادداشت زیر را رسول بداقی #معلم_زندانی برای مراسم ازدواج دخترش نوشته است.
و کانال تلگرام شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان منتشر کرده است.
رسول بداقی در بیش از دو سال گذشته به جز یک بار به مدت ۴ روز، همچنان از حق مرخصی محروم مانده و «تلاش وکلای او برای آزادی‌اش با رد اعاده دادرسی در دیوان عالی بی نتیجه مانده است».
او پیش از این یک دوره هفت ساله زندان بدون مرخصی را گذرانده است.
او که حتی برای مراسم ازدواج دخترش نیز اجازه نیافت از حق مرخصی قانونی خود استفاده کند، این یادداشت را در همین رابطه برای دخترش نوشته است.
«دخترم شبنم، از پشت دیوارها و قفل‌های زندان، جشن عروسی‌ات را شادباش می‌گویم؛ می‌دانم دیوارها و قفل‌ها بی گناهند، آنان که در بیدادگاه خودکامگان گناهکارند، آزادگانند.
دخترم، می‌دانم که ده سال زاد روزت را بدون پدر جشن گرفتنید، ده عید تنها بر سفره‌ی هفت‌سین نشستید؛ ده چهارشنبه‌سوری و سیزده‌به‌در چشمتان به در بود. اما من نه فقط ده عید که روزی ده بار در اندوه دوری شما اشک‌هایم را پنهان کردم. ده سال، هر آن دلم زیر باران و سوز سرمای اندوه به خود لرزید. خود می‌دانی که مرگ مادر را هم در تنهایی سلول زندان با خود به سوگ نشستم و دیدم که دیوار زندان هم به حالم گریست.
دلبندم، اندوه نبودنم در کنار سفره‌ی عقد تو، همچون نبودنم هنگام جان‌کندن مادر، سنگین و دلخراش بود؛ گرچه آن‌روزها خواب دیدم که مادر سر بر زانوی من جان می‌سپرد، اما این خواب زخمی‌ست که نمکش سکوت و نگاه‌های رمزآلود و گله‌مند شماست.
فرزندم، واپسین نگاه و خاطره‌ام از مادر، تنها سنگ قبری‌ست، سرد و بی‌جان که هرگز باورش نکردم. نمی‌دانم آیا مادرم با آن اراده‌ی استوار زیر آن سنگ بود یا اطرافیانم فریبم دادند! هرگز باورم نشد که مادری دلیر و با احساس چگونه می‌تواند زیر سنگی سرد پنهان شود؟!
گمان می‌کردم اگر مادرم زیر آن سنگ بود، برای نوشیدن چای صدایم می‌کرد. در آن گورستان در میان زمزمه‌های نامفهوم اطرافیان دلم من همچون همیشه گوشش به صدای پر مهر مادر بود، اما نه...! من فقط خیال می‌کردم و امیدوارنه دلم مرا به‌سوی خانه‌ای پر از خاطره‌های مادر می‌کشاند؛ خانه‌ای که دلم را چون بچه آهویی در آن جا گذاشته بودم.
از گورستان که به خانه آمدم، چشمانم به در بود، شاید مادرم همچون همیشه به رویم آغوش بگشاید؛ اما نه مادر و نه هیچ‌کس دیگر در خانه نبود. تا سر بر ستون شانه‌هایش غبار از دل بزدایم و رنج هفت سال زندان را با او قسمت کنم. من ماندم و خاطراتی تلخ‌تر و اشک‌هایی که هنوز پشت پلک‌هایم پنهان شده است.
این بار جشن عروسی تو نیز برفی دیگر بر زمستان دلم نشاند، این سرنوشت، مرده ریگ نیاکان است که باید ما دگرگونش کنیم. برف روی برف. زمستان پشت زمستان! اما برآنم که اندوهم را روزی، با خاک گور قسمت کنم که رازدار است و پربار و بی‌سرزنش.
از مادرم آموختم که: «درد دل سی زیر گل» آموختم که پنهان و بی‌صدا گریه کنم، آموختم که محبت به گدایی ندهند، محبت خریدنی نیست. همچون دستان بخشنده‌ی طبیعت، رایگان و خودروست.
دخترم، سوگند به اشک‌های آزادگان؛ سوگند به خون گرم شهیدان راه آزادی و انسانیت، جز برای رهایی انسان از بند خودکامگان آرمانی ندارم، و هیچ چیز به‌جز لذت آزادگی در کام من شیرین نیست. مال و شهرت و مقام جز خس و خاشاکی، بر روی دریای آرزوهایم نیست؛ که من بر کشتی اراده، اندیشه و تجربه‌ی خویش، توانا و شاداب ایستاده‌ام؛ از تلخی روزهای پیش‌رو مرا باک نیست. زیرا هیچ چیز برای من تلخ‌تر از بندگی و شکم‌بارگی نیست. والاترین شکوه برای من شادی و رفاه و آرامش و آزادمنشی ایرانیان است و در این راه یک دم درنگ نخواهم کرد.
فرزندانم مرا ببخشید، چون همه‌ی آزادی و همه‌ی مسئولیت من با خودم است و شما نیز آزاد و مسئول رفتار و گفتار و کردار خویشید.
من و شما همانا آفریده‌ی اندیشه و رفتار خویشیم. در آرزوی خوشبختی شما
رسول - شهریور ۱۴۰۳»
#رسول_بداقی #بیانیه #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
🔴 دیوارها بی‌گناهند
✍️ #رسول_بداقی
یادداشت زیر را رسول بداقی #معلم_زندانی برای مراسم ازدواج دخترش نوشته است.
و کانال تلگرام شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان منتشر کرده است.
رسول بداقی در بیش از دو سال گذشته به جز یک بار به مدت ۴ روز، همچنان از حق مرخصی محروم مانده و «تلاش وکلای او برای آزادی‌اش با رد اعاده دادرسی در دیوان عالی بی نتیجه مانده است».
او پیش از این یک دوره هفت ساله زندان بدون مرخصی را گذرانده است.
او که حتی برای مراسم ازدواج دخترش نیز اجازه نیافت از حق مرخصی قانونی خود استفاده کند، این یادداشت را در همین رابطه برای دخترش نوشته است.
«دخترم شبنم، از پشت دیوارها و قفل‌های زندان، جشن عروسی‌ات را شادباش می‌گویم؛ می‌دانم دیوارها و قفل‌ها بی گناهند، آنان که در بیدادگاه خودکامگان گناهکارند، آزادگانند.
دخترم، می‌دانم که ده سال زاد روزت را بدون پدر جشن گرفتنید، ده عید تنها بر سفره‌ی هفت‌سین نشستید؛ ده چهارشنبه‌سوری و سیزده‌به‌در چشمتان به در بود. اما من نه فقط ده عید که روزی ده بار در اندوه دوری شما اشک‌هایم را پنهان کردم. ده سال، هر آن دلم زیر باران و سوز سرمای اندوه به خود لرزید. خود می‌دانی که مرگ مادر را هم در تنهایی سلول زندان با خود به سوگ نشستم و دیدم که دیوار زندان هم به حالم گریست.
دلبندم، اندوه نبودنم در کنار سفره‌ی عقد تو، همچون نبودنم هنگام جان‌کندن مادر، سنگین و دلخراش بود؛ گرچه آن‌روزها خواب دیدم که مادر سر بر زانوی من جان می‌سپرد، اما این خواب زخمی‌ست که نمکش سکوت و نگاه‌های رمزآلود و گله‌مند شماست.
فرزندم، واپسین نگاه و خاطره‌ام از مادر، تنها سنگ قبری‌ست، سرد و بی‌جان که هرگز باورش نکردم. نمی‌دانم آیا مادرم با آن اراده‌ی استوار زیر آن سنگ بود یا اطرافیانم فریبم دادند! هرگز باورم نشد که مادری دلیر و با احساس چگونه می‌تواند زیر سنگی سرد پنهان شود؟!
گمان می‌کردم اگر مادرم زیر آن سنگ بود، برای نوشیدن چای صدایم می‌کرد. در آن گورستان در میان زمزمه‌های نامفهوم اطرافیان دلم من همچون همیشه گوشش به صدای پر مهر مادر بود، اما نه...! من فقط خیال می‌کردم و امیدوارنه دلم مرا به‌سوی خانه‌ای پر از خاطره‌های مادر می‌کشاند؛ خانه‌ای که دلم را چون بچه آهویی در آن جا گذاشته بودم.
از گورستان که به خانه آمدم، چشمانم به در بود، شاید مادرم همچون همیشه به رویم آغوش بگشاید؛ اما نه مادر و نه هیچ‌کس دیگر در خانه نبود. تا سر بر ستون شانه‌هایش غبار از دل بزدایم و رنج هفت سال زندان را با او قسمت کنم. من ماندم و خاطراتی تلخ‌تر و اشک‌هایی که هنوز پشت پلک‌هایم پنهان شده است.
این بار جشن عروسی تو نیز برفی دیگر بر زمستان دلم نشاند، این سرنوشت، مرده ریگ نیاکان است که باید ما دگرگونش کنیم. برف روی برف. زمستان پشت زمستان! اما برآنم که اندوهم را روزی، با خاک گور قسمت کنم که رازدار است و پربار و بی‌سرزنش.
از مادرم آموختم که: «درد دل سی زیر گل» آموختم که پنهان و بی‌صدا گریه کنم، آموختم که محبت به گدایی ندهند، محبت خریدنی نیست. همچون دستان بخشنده‌ی طبیعت، رایگان و خودروست.
دخترم، سوگند به اشک‌های آزادگان؛ سوگند به خون گرم شهیدان راه آزادی و انسانیت، جز برای رهایی انسان از بند خودکامگان آرمانی ندارم، و هیچ چیز به‌جز لذت آزادگی در کام من شیرین نیست. مال و شهرت و مقام جز خس و خاشاکی، بر روی دریای آرزوهایم نیست؛ که من بر کشتی اراده، اندیشه و تجربه‌ی خویش، توانا و شاداب ایستاده‌ام؛ از تلخی روزهای پیش‌رو مرا باک نیست. زیرا هیچ چیز برای من تلخ‌تر از بندگی و شکم‌بارگی نیست. والاترین شکوه برای من شادی و رفاه و آرامش و آزادمنشی ایرانیان است و در این راه یک دم درنگ نخواهم کرد.
فرزندانم مرا ببخشید، چون همه‌ی آزادی و همه‌ی مسئولیت من با خودم است و شما نیز آزاد و مسئول رفتار و گفتار و کردار خویشید.
من و شما همانا آفریده‌ی اندیشه و رفتار خویشیم. در آرزوی خوشبختی شما
رسول - شهریور ۱۴۰۳»
#رسول_بداقی #بیانیه #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
اسماعیل عبدی، از فعالان صنفی معلم، که مدت‌ها زندانی بود و اکنون با وثیقه به صورت موقت آزاد شده است، به بازخرید از خدمت محکوم شده است. او نوشت:
«در روز جهانی معلم با رأی هیأت تخلفات اداری آ.پ شهرستان‌های تهران، بعد از ۲۴ سال خدمت به دلیل فعالیت صنفی در چهارچوب قانون و با همان اتهامات سیاسی- امنیتی کذبی که هشت سال زندانی شده بودم، از حرفه‌ی معلمی که عاشقانه دوست دارم اخراج شدم.»
اسماعیل عبدی درباره وضعیت معلمان در ایران در حساب ایکس خود نوشت:
«مهم‌ترین چالش معلمان ایران، همانند سایر مزدبگیران، کمبود و متناسب نبودن دستمزد است. سرکوب مزدی مانند سرکوب سیاسی- امنیتی مانع رشد و بالندگی #معلم می‌شود.
متأسفانه وزارت آموزش و پرورش به جای این‌که حامی و مدافع حقوق حرفه‌ای فرهنگیان باشد، خود ناقض آن شده است.»
در حالی‌که بنا بر قوانین موضوعه داخلی، عضویت در کانون صنفی معلمان و فعالیت صنفی جرم نیست و قانونا نمی‌توان فردی را به دلیل فعالیت صنفی مجازات کرد، معلمان بسیاری به جرم! فعال صنفی‌بودن در زندان هستند.
معلمان و آزادی‌خواهان البته بارها تاکید کرده‌اند که احکام قضایی و سرکوب، مانع حق‌طلبی آنان نخواهد شد، بلکه بی‌توجهی جمهوری اسلامی به خواسته‌های معیشتی، و اصل آزادی در‌جنبه‌های مختلف سیاسی و اجتماعی و فرهنگی و نادیده‌انگاری مردم، در نهایت منجر به فروپاشی دیکتاتور خواهد شد.
#اسماعیل_عبدی #روز_جهانی_معلم
#نه_به_جمهوری_اسلامی
#یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
«در روز جهانی معلم با رأی هیأت تخلفات اداری آ.پ شهرستان‌های تهران، بعد از ۲۴ سال خدمت به دلیل فعالیت صنفی در چهارچوب قانون و با همان اتهامات سیاسی- امنیتی کذبی که هشت سال زندانی شده بودم، از حرفه‌ی معلمی که عاشقانه دوست دارم اخراج شدم.»
اسماعیل عبدی درباره وضعیت معلمان در ایران در حساب ایکس خود نوشت:
«مهم‌ترین چالش معلمان ایران، همانند سایر مزدبگیران، کمبود و متناسب نبودن دستمزد است. سرکوب مزدی مانند سرکوب سیاسی- امنیتی مانع رشد و بالندگی #معلم می‌شود.
متأسفانه وزارت آموزش و پرورش به جای این‌که حامی و مدافع حقوق حرفه‌ای فرهنگیان باشد، خود ناقض آن شده است.»
در حالی‌که بنا بر قوانین موضوعه داخلی، عضویت در کانون صنفی معلمان و فعالیت صنفی جرم نیست و قانونا نمی‌توان فردی را به دلیل فعالیت صنفی مجازات کرد، معلمان بسیاری به جرم! فعال صنفی‌بودن در زندان هستند.
معلمان و آزادی‌خواهان البته بارها تاکید کرده‌اند که احکام قضایی و سرکوب، مانع حق‌طلبی آنان نخواهد شد، بلکه بی‌توجهی جمهوری اسلامی به خواسته‌های معیشتی، و اصل آزادی در‌جنبه‌های مختلف سیاسی و اجتماعی و فرهنگی و نادیده‌انگاری مردم، در نهایت منجر به فروپاشی دیکتاتور خواهد شد.
#اسماعیل_عبدی #روز_جهانی_معلم
#نه_به_جمهوری_اسلامی
#یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech