چرا باید فرهنگ گفت و شنود را برجسته کرد؟

در کتاب «گفت‌وشنود درباره موضوعات دشوار» که توسط دو نویسنده آمریکایی در ایالت ویرجینیا در ایالات متحده آمریکا منتشر شده است آنان به اهمیت گفت و شنود و تاثیرات مثبت و غیرقابل انکار آن می‌پردازند.

حوزه‌های مورد نظر آنان درباره اهمیت گفت و شنود حوزه‌هایی چون نژاد، اقتصاد و موضوعات قضایی را در بر می‌گیرد؛ اما با توجه به مشکلات بنیادی‌تری که ما در ایران داریم این حوزه‌ها می‌توانند فراتر و گسترده‌تر باشند.

اگر گمان می‌کنیم نظام سیاسی فراگیر و دموکراتیک بایستی بر مقدرات ایران حاکم شود، جز این است که فراگیری و دموکراتیک با گفت و شنود پیوندی سخت خورده است؟ جز این است که باید این فرهنگ را بیاموزیم؟

در بخشی از معرفی این کتاب آمده است: «گفت‌وشنود یک فرآیند برای صحبت درباره موضوعات پر از تنش است... شهروندان از گفت‌وشنود برای صحبت درباره تفاوت‌های مذهبی در زمینه همجنس‌گرایی، مشکلات اجتماعی مانند چاقی کودکان، یا شکاف‌های نژادی میان اعضای اجتماع استفاده می‌کنند».

به مثال تفاوت‌های مذهبی که نویسندگان پیشنهاد داده‌اند درباره آن مدنیت جایگزین خشونت شود توجه کنیم؛ آیا ایرانیان کم از تعصب و خشک‌اندیشی و سخت‌سری مذهبی ضربه خورده‌اند؟ هنوز درد دو جوان که در اراک به اتهام «سب النبی» توسط جمهوری اسلامی اعدام شدند در میان ایرانیان تازه است.

راه گفت و شنود را بایستی باز کرد؛ با لگدکوب کردن تمامیت‌خواهی و توتالیتریسم.

- کتاب «گفت و شنود درباره موضوعات دشوار» توسط آموزشکده توانا پیش از این به فارسی ترجمه شده است. این لینک را کپی کنید و با استفاده از آن، پی‌دی‌اف کتاب را صورت رایگان دریافت کنید.

https://tavaana.org/dialogue-for-difficult-subjects/

#کتاب #کتاب_توانا #آداب_گفتگو #گفت_و_شنود #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

«تصور کن اگه حتی تصور کردنش سخته»
حضور خداناباوران و اقلیت‌های مذهبی ایرانی در پست‌های سیاسی و اجرایی

هنگامی که در سال ۱۸۴۸ «اعلامیه نظرات و قطع‌نامه‌ها» در انجمن سنکا فالز در ایالات متحده آمریکا، حق رای زنان را به عنوان یک حق بنیادی زنان مطرح کردند و آن را از اصول محوری جنبش حقوق زنان خواندند، حتی برخی گروه‌های حامی حقوق زنان نیز آن را «بحث برانگیز» می‌دانستند.

اما آیا امروزه کمتر کسی در حق رای زنان همانند مردان تردید دارد؟

دایره خیال را توسعه دهیم و به ایران بیندیشیم؛ آیا برای ما سخت است بیندیشیم که روزی در ایران می‌توان یک مقام بلندپایه‌ی خداناباور داشت؟ یا یک وزیر بهایی؟ یا یک رییس پارلمان یهودی؟ خداناباوران و دین‌ناباوران و اقلیت‌های مذهبی در حقوقی کاملا برابر با مردان مسلمان یا مسلمان زاده‌ی ایرانی.

این در ایران ناممکن نیست؛ پیش از انقلاب ۵۷، جناب «فرهنگ مهر» در پست معاون نخست‌وزیر یک زرتشتی بودند. نمونه‌هایی چون او اگرچه گسترده نبودند اما به هرحال نشان دادند می‌شود.

به نظر شما جز مانع سیاسی - که جمهوری اسلامی است - برای برآمدن چنین ایرانی دیگر چه موانعی در راه است؟

اعلامیه نظرات و قطع‌نامه‌ها به عنوان سندی بنیادین برای جنبش حقوق زنان امریکا در انجمن سنکا فالز در سال ۱۸۴۸ به تصویب رسید و الهام‌بخش دیگر کشورهای جهان نیز بود. الیزابت کدی استانتون، مری آن مک‌کلینتاک، و لوکرتیا مات رهبران و برنامه‌ریزان اصلی این انجمن بودند و نقش برجسته‌ای در نوشتن این اعلامیه داشتند.

علاوه بر تحکیم جنبش حقوق برابر برای زنان در ایالات متحده، یکی از ویژگی‌های مهم این اعلامیه، تاکید بر حق رأی زنان به عنوان یکی از اصول محوری جنبش حقوق زنان است؛ پیشنهادی که حتی در میان گروه‌های حامی حقوق زنان در آن زمان نیز بحث‌برانگیز بود.

#گفت_و_شنود #گفتگو_توانا #دگراندیشان_مذهبی #جمهوری_اسلامی

@Dialogue1402