‌
در شماره اخیر روزنامه کیهان که تحت مدیریت مستقیم رهبر جمهوری اسلامی و با مدیرمسئولی منصوب او اداره می‌شود، مطلبی منتشر شده که چهل و هفتمین رئیس‌جمهور آمریکا، پرزیدنت دونالد ترامپ را به ترور تهدید کرده است. در این یادداشت، که به شکل گفت‌وگویی خیالی نوشته شده، به صراحت آمده است که «همین روزهاست که به انتقام خون شهید سلیمانی چندتا گلوله توی کله پوکش شلیک بشه و رِیق لعنت رو سر بکشه!» این نوع ادبیات، در شرایطی که تنش‌های اخیر میان ایران و ایالات متحده به بالاترین حد خود رسیده، نه تنها تحریک‌آمیز بلکه به‌نوعی تهدید امنیت بین‌المللی به شمار می‌رود.

این پرسش جدی مطرح است که چرا رهبر جمهوری اسلامی و حلقه‌ی نزدیک به او، به جای گفت‌وگو و تعامل سازنده، همواره بر طبل تقابل، عدم مذاکره و تقویت گفتمان دشمنی و جنگ می‌کوبند؟ در جهانی که قدرت‌های منطقه‌ای و جهانی به دنبال کاهش تنش، گفت‌وگو، و بهره‌گیری از مزایای روابط دیپلماتیک هستند، رهبران ایران همچنان مسیر انزوا، دشمن‌تراشی و جنگ‌طلبی را در پیش گرفته‌اند. این رفتارها نه تنها موجب تشدید فشارهای بین‌المللی و تحریم‌ها شده، بلکه آینده و امنیت مردم ایران را نیز به مخاطره انداخته است.

بیش از چهار دهه است که ادبیات تقابل با غرب‌، یهودیت و صهیونیسم و مخالفت با نظم جهانی مدرن به ابزار اصلی حکومت برای بسیج داخلی و سرکوب صدای مخالف بدل شده است. نتیجه این سیاست‌ها، چیزی جز دور شدن ایران از مسیر توسعه، از دست دادن فرصت‌های بین‌المللی، و محروم ماندن مردم از زندگی مسالمت‌آمیز و شرافتمندانه نبوده است. آنچه مردم ایران می‌خواهند نه شعارهای مرگ و تهدید، بلکه زندگی با کرامت، صلح، و ارتباط سالم با جهان است.

#پرزیدنت_ترامپ #علی_خامنه_ای #گفت_و_شنود #شریعتمداری #کیهان #جنگ #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

‌
در باب محکومیت ترور چارلی کرک؛
ضرورت تقویت فرهنگ گفت‌وشنود

ترور و قتل سیاسی، به‌ویژه هنگامی که قربانی فردی اهل گفتگو و فرهنگ گفت‌وشنود باشد، ضربه‌ای سنگین بر پیکره‌ی اجتماعی هر جامعه است. چنین رخدادی نه‌تنها جان یک انسان را می‌گیرد، بلکه ارزش‌های مشترکی چون احترام، شنیدن صدای دیگران و یافتن راه‌حل‌های مسالمت‌آمیز را نیز تضعیف می‌کند. از این منظر، خشونت جایگزین گفت‌وگو نمی‌شود، بلکه بنیان‌های همزیستی و اعتماد را متزلزل می‌سازد.

رویکرد محکوم کردن ترور به معنای دفاع از حق حیات و آزادی اندیشه است. جامعه‌ای که به جای مناظره به حذف فیزیکی روی آورد، در حقیقت ظرفیت تحمل خود را از دست داده است. این ناتوانی در شنیدن نظر متفاوت، در نهایت همه را آسیب‌پذیر می‌کند؛ زیرا چرخه‌ی خشونت یک‌سویه باقی نمی‌ماند و هر روز قربانیان تازه‌ای می‌گیرد.

از دیدگاه اجتماعی، حذف یک صدا برابر با خاموش کردن امکان یادگیری از تجربه‌ی دیگری است. جامعه‌ای که صداهای گوناگون در آن شنیده می‌شوند، انعطاف‌پذیرتر و پایدارتر است. در مقابل، جامعه‌ای که اختلاف نظر را تهدید تلقی کند، پیوسته در معرض گسست و بحران باقی خواهد ماند. به همین دلیل، تقویت فرهنگ گفت‌وگو به‌جای خشونت نه یک انتخاب، بلکه ضرورتی حیاتی است.

وقتی قتل سیاسی به‌جای گفتگو برگزیده می‌شود، چرخه‌ی خشونت نه‌تنها پایان نمی‌یابد بلکه شدت می‌گیرد. خشونت با خشونت پاسخ داده می‌شود و نتیجه آن انباشت خشم، ترس و بی‌اعتمادی متقابل است. در چنین فضایی، نه تنها مشکلات حل نمی‌شوند بلکه شکاف‌ها عمیق‌تر می‌شوند. این فرایند، جامعه را از مسیر توسعه و همزیستی دور می‌کند.

بنابراین، محکوم کردن ترور و تأکید بر ارزش گفت‌وگو، اقدامی اخلاقی و اجتماعی است. جامعه‌ای که بتواند آرا و دیدگاه‌های متفاوت را تحمل کند، نه تنها از خشونت می‌کاهد بلکه ظرفیت همزیستی و همدلی را در خود پرورش می‌دهد. تنها با چنین رویکردی است که می‌توان چرخه خشونت را شکست و به جای حذف، به سازندگی و درک متقابل رسید.

#چارلی_کرک #ترور #رواداری #گفت_و_شنود #گفتگو_توانا

@Dialogue1402