دکتر حسن باقری‌نیا، در این ویدیو کمپینی تحت عنوان «ما می‌دانیم مقصر کیست» را معرفی می‌کند.

او بخشی از متن بیانیه این کمپین را می‌خواند. در بخشی از این بیانیه آمده است:

طی ۴۶ سال حکمرانی جمهوری اسلامی، هیچ‌یک از مسئولان، اعم از ۱۴ دولت، ۱۲ مجلس، ۷ رئیس قوه قضاییه و دو رهبر، مسئولیت فجایع و مشکلات بی‌شمار کشور را نپذیرفته‌اند. از تصمیمات نابخردانه‌ای نظیر اشغال سفارت آمریکا و صدور انقلاب تا ادامه جنگ پس از سال ۶۱، این حکومت خسارت‌های مالی و انسانی عظیمی را بر کشور تحمیل کرده است.

در این سال‌ها، ده‌ها هزار نفر، از گروه‌ها و اقوام مختلف، به بهانه‌های واهی زندانی، شکنجه یا اعدام شده‌اند؛ از کارگزاران پهلوی و مجاهدین تا دانشجویان و معترضان در جنبش‌های مردمی مانند آبان ۹۸ و پاییز ۱۴۰۱. حتی جنایت‌هایی مانند شلیک به هواپیمای اوکراینی و سرکوب اعتراضات گسترده نیز بی‌پاسخ مانده‌اند.

ایران با داشتن ۷ درصد منابع مالی جهان، به دلیل فساد سیستماتیک، در فقر، بیکاری و ناامیدی فرو رفته است. در ابتدا فساد محدود به احتکار مواد غذایی بود، اما امروز به اختلاس میلیاردی، گم‌شدن دکل‌های نفتی و قاچاق روزانه سوخت رسیده است. این در حالی است که میلیاردها دلار سرمایه ملی صرف حمایت از نیروهای نیابتی و گروه‌های خارجی شده، در حالی که صدها هزار کودک ایرانی از تحصیل محروم‌اند.

هر بار که مردم حق خود را مطالبه کرده‌اند، با سرکوب، زندان، شکنجه و اعدام مواجه شده‌اند. نظام وعده داد ایران را به ژاپن اسلامی تبدیل کند، اما امروز همان‌ها از سوریه شدن می‌ترسانند. در حالی که مردم ایران در فقر و محرومیت به سر می‌برند، این حکومت در کشورهای دیگر تونل‌های دو بانده می‌سازد و منابع ملی را خرج حمایت از گروه‌های نظامی می‌کند.

طبق این بیانیه می‌توان نتیجه گرفت که مقصر نه یک فرد، بلکه کلیت نظام و تمام کارگزاران آن است. این کمپین بر مطالبه‌گری مردم و شفاف‌سازی جنایات و خیانت‌های این نظام تأکید دارد.

در ویدیو متن را مفصل‌تر از زبان دکتر باقری‌نیا بشنوید.

#ما_میدانیم_مقصر_کیست #نه_به_جمهوری_اسلامی #نه_به_اعدام #فقر_فساد_گرونی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

🔆 آبادسازی بیابان‌ها و ویرانه‌سازی آبادی‌ها

✍ کوکب بداغی پگاه، معلم و فعال صنفی ایذه

در سرزمین‌هایی که روزی خاک خشک و بیابان بر گستره‌ی آسمان سایه انداخته بود، دو دست تقدیر از مسیرهای جداگانه آغاز شد. یکی از آن‌ها، که از ابتدا درگیر سرنوشتی گمراه بود، تصمیم گرفت تا از جیب خاک، باغی بسازد؛ باغی که نه به دانه‌های تصادفی، بلکه به دستانی آگاه و تدبیر شده نیاز داشت. دستانی که به‌جای جنگیدن با آفتاب و خاک، به ترمیم و کاشت مشغول بودند. درختانی از جنس نوآوری و سازندگی شکوفه زدند و میوه‌هایشان نه تنها برای مردمان خود، بلکه برای جهانیان سودمند شد.
اما در سمت دیگر، داستان متفاوتی در جریان بود. در این سرزمین، به‌جای باغ، ویرانه‌ای از سیاست‌های ناشیانه بر جای ماند. درختان این خاک نه از دانه‌های امید، بلکه از سیاست‌های معیوبی کاشته شدند که هیچ‌گاه نه برگی به بار آوردند و نه سایه‌ای به مردم دادند. این سرزمین که از همان ابتدا می‌توانست چشمه‌ی حیات شود، در راه گمراهی افتاد و تبدیل به مکانی شد که گرد و غبار، حتی در دل شب، از آن به مشام می‌رسید.
و #ما_میدانیم_مقصر_کیست
چه اتفاقی افتاد؟ چرا در همین دنیای خاکی، یکی از سرزمین‌ها توانست بیابان‌های خود را به بهشتی سبز تبدیل کند و دیگری در همان خاک، به‌جای درخت‌های ثمربخش، درختان بی‌ثمر از سیاست‌های نابه‌جا کاشت؟ چرا یکی به‌جای نبرد با زمین، به پرورش آن پرداخت و دیگری به‌جای خاک، در پی درگیری با باد و آسمان افتاد؟
و #ما_میدانیم_مقصر_کیست
در سرزمین نخست، باران بر درختان آن بارید، اما در سرزمین دوم، تنها خاکستری از تخریب بر جا ماند. درختان آن‌جا به‌جای میوه دادن، خود به دانه‌های تندباد تبدیل شدند. جایی که می‌شد آینده‌ای پُر از شکوفایی ساخت، به تباهی و فساد کشیده شد. سرزمینی که به‌راحتی می‌توانست درختان صنعت و علم و رفاه بکارد، به‌جای آن، درختان خشک و زردی رویید که تنها بوی جنگ و رنج را در هوا پراکندند.
و #ما_میدانیم_مقصر_کیست
آیا وقت آن نرسیده که این سرزمین به خود بیاید؟ آیا هنوز می‌توان دست در خاکش فرو برد و از آن‌چه که به جا مانده، آینده‌ای نو ساخت؟ مگر نه این است که درختانِ از بین‌رفته، هنوز می‌توانند روزی دوباره به زمین بازگردند اگر دستانی درست، به خاک برسند؟
در سرزمین اول، حتی درختانی که روزی کاشته شد، برگ‌هایشان همچنان سبز است و سایه‌ای از آن‌ها بر سر مردمانشان می‌افتد؛ درختانی که هیچ‌گاه از کار افتاده نشدند و همچنان در مسیر رشد قرار دارند. اما در سرزمین دوم، درختانی که روزی به نام سیاست‌های فریبنده و جنگ‌طلبانه کاشته شد، هم‌اکنون درختان مرده‌ای هستند که سایه‌ای جز سیاهی و خشونت برای مردم به ارمغان نیاوردند.
و #ما_میدانیم_مقصر_کیست
ما خوب می‌دانیم مقصر کیست. کسانی که درختان سازنده را از ریشه بریدند و به‌جای آن، دانه‌های تباهی را کاشتند. کسانی که به‌جای چشم دوختن به آسمان روشن آینده، چشمان خود را در تاریکی جنگ‌ها گم کردند. کسانی که درختانی از جنس ترس و خشونت کاشتند و به آن‌ها امید رشد دادند، غافل از این‌که هیچ درختی از خشونت نمی‌روید.
آیا هنوز فرصتی برای تغییر باقی است؟ آیا هنوز در دل این خاک، بذرهایی از امید و آبادانی می‌تواند رشد کند؟ شاید تنها چیزی که این سرزمین نیاز دارد، دست‌هایی است که به‌جای درگیری با باد، در پی کاشتن درختان آینده باشند. شاید آن وقت است که درختان سازنده، سر از خاک بیرون آورده و درختان خشونت و تباهی را برای همیشه از ریشه خواهند کند.
امروز مردم این سرزمین باید به یاد آورند: وقتی که بیابان می‌تواند با تدبیر و همت تبدیل به سرزمین سبز شود، ویرانه‌ها نیز با اتحاد و اراده‌ی مردم بازسازی خواهند شد. دست‌هایشان اگر به‌هم پیوند بخورد و در مسیری درست گام بردارند، می‌توانند سرزمینشان را آباد کنند و آینده‌ای روشن بسازند.
#ما_میدانیم_مقصر_کیست
اما این را نیز می‌دانیم که این سرزمین به مردم تعلق دارد؛ با اتحاد‌ و همدلی می‌توانند آن را از نو بسازند.


#کوکب_بداغی_پگاه #ایران #عربستان_سعودی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech