‌
عباس معروفی، نویسنده، شاعر، و روزنامه‌نگار برجسته ایرانی، در ۲۷ اردیبهشت ۱۳۳۶ در تهران متولد شد و یکی از تأثیرگذارترین چهره‌های ادبیات معاصر ایران به شمار می‌رود. او با رمان‌هایی چون سمفونی مردگان، سال بلوا، و تماماً مخصوص به شهرت رسید که در آن‌ها با زبانی شاعرانه و نگاهی عمیق به پیچیدگی‌های روح انسانی، روابط خانوادگی، و تنش‌های اجتماعی پرداخت.

معروفی همچنین به‌عنوان روزنامه‌نگار و بنیان‌گذار مجله ادبی گردون، نقش مهمی در ترویج ادبیات و فرهنگ آزاداندیشی در ایران ایفا کرد. اما به دلیل دفاع سرسختانه‌اش از آزادی بیان و انتشار آثار و نوشته‌هایی که با محدودیت‌های سانسور در ایران سازگار نبود، در سال ۱۳۷۵ مجبور به ترک ایران شد و به آلمان تبعید شد. او در غربت به فعالیت‌های ادبی و آموزشی خود ادامه داد، اما سرانجام در ۱۰ شهریور ۱۴۰۱ (۱ سپتامبر ۲۰۲۲) در برلین درگذشت.

جهان‌بینی معروفی در آثارش، به‌ویژه در تأکید بر گفت‌وگو، رواداری، و پذیرش دیگری، به‌خوبی نمایان است. او باور داشت که فقدان ارتباط و گوش دادن به دیگران به انزوا و فروپاشی پیوندهای انسانی منجر می‌شود.

نقل‌قولی از رمان سمفونی مردگان این نگاه را به‌خوبی نشان می‌دهد: «آدم وقتی یکی را دوست دارد، بیش‌تر تنهاست، چون نمی‌تواند به هیچ‌کس جز همان آدم بگوید چه در دلش می‌گذرد، و اگر آن آدم نخواهد گوش کند، تنهایی آدم کامل می‌شود» (سمفونی مردگان، بخش دوم، فصل سوم، نشر ققنوس). این جمله نه‌تنها به اهمیت گفت‌وگو و شنیده شدن اشاره دارد، بلکه بر نیاز به رواداری و پذیرش احساسات دیگران تأکید می‌کند.

معروفی در آثار و مصاحبه‌هایش، از جمله (نقل قول در تصویر) در مجله ادبیات و فلسفه (شماره ۱۲، ۱۳۷۸)، جهان را پر از صداها و دیدگاه‌های متنوع می‌دید و معتقد بود که خودمحوری و نادیده گرفتن دیگران، انسان را از درک زیبایی و موسیقی دنیا محروم می‌کند.

تبعید او به دلیل پایبندی به آزادی بیان، گواهی بر تعهدش به این ارزش‌ها بود، هرچند این ایستادگی به قیمت دوری از وطن و مرگ در غربت تمام شد.

#عباس_معروفی #رواداری #مجله_گردون #آزادی_بیان #گفتگو_توانا


@Dialogue1402