جماعت دعوت و اصلاح

🟢 «اخلاص و محبت الهی؛ راز پیوند دل‌ها و بنیاد انسجام ایمانی»

🌟 اخلاص،حقیقتی عمیق و نیرویی معنوی و روحانی است که دل‌های مؤمنان رادر رشته‌ی نورانی محبت الهی به هم می‌پیوندد وجماعت را به وحدت و انسجام می‌رساند.این گوهر درونی،هنگامی رخ می‌نماید که صفاتی چون ایثار،همکاری، همدلی، فداکاری و دیگر فضایل اخلاقی در رفتار و کردار مؤمنان تجلّی یابد؛صفاتی که همچون گل‌های بهاری،تنها درخاک حاصل‌خیز ایمان می‌رویند ومی‌شکوفند.
«عقد ایمان» همان پیمانی است که هرمؤمن با پروردگار خویش می‌بندد؛عهدی مقدّس که حق خداوند بر بندگان را آشکار می‌سازد وسرچشمه‌ی همه‌ی پیوندهای اجتماعی می‌گردد. هنگامی که این عهد در دل‌ها استوار شود،محبت و اعتماد میان اعضای جماعت شکوفا می‌گردد؛و از دل این محبت،انسجامی پایدار و انضباطی آگاهانه زاده می‌شود؛انسجامی که برپایه‌ی اعتماد، برادری و اطاعت از حق بنا شده وجماعت ایمانی را به قلّه‌ی استواری و شکوه می‌رساند
🌟 اگر روزی درجماعت اسلامی خللی درنظم وساختار پدید آید،نخست باید در آینه‌ی دل‌ها نگریست؛زیرا ریشه‌ی بسیاری از نابسامانی‌ها،ضعف ایمان،بیماری دل،یا غفلت از اسباب و بی‌توجهی به سنت‌های الهی است. با این همه،چه بسیار شکاف‌هایی که با اخلاص ترمیم شد،وچه بسیار ضعف‌هایی که با محبت قوت گرفت! اخلاص همچون مرهمی است که زخم‌های جماعت را التیام می‌بخشد،ومحبت همچون روحی است که کالبد بی‌جان را زنده می‌سازد.
این هرگز به معنای ترک اسباب نیست؛چرا که بندگی جز ازمسیر اسباب و تلاش در راه‌های مشروع تحقق نمی‌یابد. پس پیوند برادری،چه میان افراد وچه میان آنان با رهبرانشان،شرطی ضروری برای اجرای برنامه‌ی جماعت و تحقق رسالت ایمانی است.

🍃 نخستین گام در پیوند اخلاص؛محبت به خداوند
الف. محبت مؤمن به پروردگارش
محبت به خداوند،سرچشمه‌ی همه‌ی محبت‌هاست وباید برتر از هر عاطفه‌ای در دل مؤمن جای گیرد.خداوند در قرآن کریم فرمود:
﴿وَمِنَ النَّاسِ مَن يَتَّخِذُ مِن دُونِ اللَّهِ أَندَادًا يُحِبُّونَهُمْ كَحُبِّ اللَّهِ وَالَّذِينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ﴾ (بقره: ۱۶۵)
«برخی از مردم هستند که غیر از خدا ، خدا گونه هائی برمیگزینند و آنان را همچون خدا دوست میدارند ، و کسانی که ایمان آوردهاند خدا را سخت دوست میدارند (و بالاتر از هر چیز بدو عشق میورزند) .»
🌟 این محبت،در لحظه‌های سرنوشت‌ساز آشکار می‌شود؛ آن‌گاه که دو احساس متضاد در دل انسان به رویارویی برمی‌خیزند: ازیک سو میل به ماندن در کنار خانواده و آسایش خانه،و از سوی دیگر ندای وظیفه که او را به ترک همه‌ی این‌ها و حرکت به سوی میدان جهاد فرا می‌خواند. درچنین لحظه‌ای، آن‌که محبت خدا در دلش ریشه دارد،فرمان او را اطاعت می‌کند، از آنچه نهی شده دوری می‌جوید، وتنها در پی رضای اوست.
هرچه این محبت در دل افزون‌تر شود،انسان کارهای بزرگ‌تری را برای خدا انجام می‌دهد،بی‌آنکه آن را سنگین بشمارد؛زیرا گرمای محبت الهی، سختی‌ها را بر او آسان می‌سازد و تلخی‌ها را به شیرینی بدل می‌کند.
و چون پروردگار سبحان محِبّ دوست‌داران خویش است، بر مؤمن مخلص فرض است که هر آن‌کس را که خدا دوست دارد،دوست بدارد.
پیامبر اکرم ﷺ فرمود:
«مَنْ أَعْطَى لِلَّهِ، وَمَنَعَ لِلَّهِ، وَأَحَبَّ لِلَّهِ، وَأَبْغَضَ لِلَّهِ، فَقَدِ اسْتَكْمَلَ الْإِيمَانَ.»
📚 [رواه أبو داود في سننه،كتاب السنة،باب الدليل على زيادة الإيمان ونقصانه،حديث رقم 4681]
«هرکه برای خداعطا کند،برای خدا بازدارد، برای خدا دوست بدارد و برای خدا دشمن بدارد،ایمانش کامل است.»
🌟 ایمان کامل،همچون درختی است که ریشه‌هایش در محبت الهی فرو رفته وشاخه‌هایش در آسمان عدالت و حقیقت گسترده است. عطا و منع، حب و بغض،اگر همه برای خدا باشد،انسان را از بند اسارت نفس رها می‌سازد و او را به مقام «عبودیت خالص» می‌رساند؛ مقامی که در آن، دل به آرامش مطلق دست می‌یابد و نور یقین سراسر وجود را روشن می‌کند.
محبت خدا،نشانه‌ی اخلاص در دین اوست؛ و اخلاص در دین، به‌راستی اخلاص نسبت به اهل ایمان نیز هست. این محبت،خورشیدی است که بر همه‌ی روابط انسانی نور می‌افشاند؛جماعت را از پراکندگی به وحدت می‌رساند،و از ضعف به قدرت ارتقا می‌دهد. چنین عشقی، پیوندی آسمانی میان دل‌ها برقرار می‌کند و جامعه را در سایه‌ی ایمان و حقیقت، به سوی شکوفایی و استواری هدایت می‌نماید.

👌 تأمل دعوی و روحی
• محبت الهی،نسیم جان‌بخشی است که دل را از غبار دنیا می‌زداید و آن را به آسمان می‌برد.
• اخلاص،پلی است میان فرد و جماعت؛ از دل‌های پاک آغاز می‌شود و به انسجام اجتماعی می‌انجامد.
• هرگاه محبت خدا در دل‌ها شعله‌ور شود،جماعت ایمانی به باغی بدل می‌گردد که در آن،هر شاخه‌ای به دیگری تکیه دارد وهمه در سایه‌ی نور الهی شکوفا می‌شوند.

📚 با الهام از باب اخلاص؛برگرفته از رساله‌ی «التعالیم»
✍️ #حمـزه خـانبیگـی
┈••✾•🍃⚜️🍃•✾••┈