✳️ در اعراب‌گذاری افراط نکنیم.
اعراب‌گذاری بی‌رویه نوعی توهین به شعور و سواد مخاطب است. کسی که شعر ما را می‌خواند می‌تواند درک کند که «کلام خدا» کسرۀ اضافه دارد. او می‌داند که «اصحاب خویش» جز با کسرۀ اضافه به شکلی دیگر خوانده نمی‌شود. و همین‌طور هیچ‌کس آنقدر بی‌سواد نیست که «بدی» را «بُدی» یا «بِدی» بخواند که ما با فتحه گذاشتن روی «ب» از این خطای او پیشگیری کنیم. همه می‌دانند که «محمد» با تشدید خوانده می‌شود. کیست که نام پیامبر خدا را غلط بخواند؟
🔻 در اینجا در مجموع سه مورد از اعراب‌گذاری‌ها تا حدودی لازم است که من در تصویر بعد نشان می‌دهم.
🔻 در ضمن به نظر من عبارت‌های تکریمی مثل «ص» و «ع» در شعر لازم نیست که گذاشته شود. مخاطب این‌ها را نمی‌خواند چون در وزن شعر نمی‌گنجد. پس آن علامت جز درگیر کردن ذهن او کاری نمی‌کند. وقت می‌گوییم که هفت آسمان خاک حضرت پیامبر است، این تکریم در معنی و پیام شعر رخ داده است و کافی است.
🔻 در مجموع همه علایم نقطه‌گذاری و علامت‌های دیگر افزون بر متن اصلی را به صورت حداقلی استفاده کنیم تا رستگار شویم.

#نگارش
#اعراب_گذاری
#آموزشی_کاظمی
@asarkazemi