✅ درست بنویسیم:

• «اثناعشر» (نه اثنی‌عشر. اِثناعشر به معنای دوازده است: شیعۀ اثناعشری)
• «ارائه» (نه ارایه؛ چون همزه جزو حروف اصلی کلمه است و نمی‌توان آن را تبدیل به «ی» کرد)
• «بحبوحه» (نه بهبوهه، بهبوحه، یا ...)
• «برهه» (نه برحه)
• «بنیان‌گذار» (نه بنیان‌گزار)
• «بی‌محابا» (نه بی‌مهابا)
• «پول خرد» (نه خورد)
• «پیشخان» (نه پیشخوان. متأسفانه تابلوهای دفترهای پیشخوان را از روز اول اشتباه نوشته‌اند)
• «جزئی» (نه جز (یی؛ چون همزه جزو حروف اصلی کلمه است و نمی‌توان آن را تبدیل به «ی» کرد)
• «راجع به» (نه راجبه، راجب به)
• «رئیس» (نه رییس؛ چون همزه جزو حروف اصلی کلمه است و نمی‌توان آن را تبدیل به «ی» کرد)
• زادبوم (نه زادوبوم. معنایش "محل تولد" است)
• «سپاس‌گزار» (نه سپاس‌گذار)
• «سؤال» (نه سئوال، سوآل، سوال)
• «شکرگزار» (نه شکرگذار)
• «شیء» و نکره‌اش: «شیئی» (نه شی، شئی)
• «علاقه‌مند» (نه علاقمند)
• «فروگذار» (نه فروگزار)
• «فنّاوری» (نه فن‌آوری؛ چون فنّاوری به معنای آوردن فن نیست، بلکه به‌معنای داشتنِ فن و به‌کاربردنِ آن است)
• «مأخذ» جمعش: «مآخذ»
• «مبدأ» (نه مبداء)
• «مرهم» (نه مرحم. مرهم همان پانسمان امروزی است)
• «مرئی» (نه مریی؛ چون همزه جزو حروف اصلی کلمه است و نمی‌توان آن را تبدیل به «ی» کرد)
• «مزبور» (نه مذبور)
• «مشکل» (نه مشگل. این کلمه عربی است و نمی‌تواند «گ» داشته باشد)
• «معتنابه» (نه متنابه. معنایش "درخور اعتنا"ست)
• «منشأ» (نه منشاء)
• «ناهار» (نه نهار)
• «نمازگزار» (نه نمازگذار)
• «وهله» (نه وحله)
• «خانه‌ای، جمله‌ای» (نه خانه‌ایی، جمله‌ایی. «خانه‌ئی» و «خانه‌یی» هم درست‌اند، ولی رایج نیستند)

◽️منبع: انجمن صنفی ویراستاران (هومن عباسپور) @anjomanvirastaran

|#املا|#درست‌نویسی|#نگارش|#ویرایش|

🆔 @VajehPardaz ‎|#واژه‌پرداز🔹

✅ ‌اگه خوب‌نوشتن براتون مهمه، دایره‌ی لغات‌تون رو گسترش بدید و سعی کنید واژه‌های متفاوت و متنوع رو برای منظورِ دقیقِ خودتون به‌کار ببرید. یک مثالِ جذابش رو در این ویدئو ببینید و اگه خوش‌تون اومد، برای دوستان‌تون هم بفرستید.
◽️خوابگرد khab_gard

|#نگارش|#نگارش_فارسی|#واژه_پرداز|
🆔 @VajehPardaz ‎|#واژه‌پرداز🔹

‍ از خوشه‌ی گندم تا شیرینی
(رضا بابایی و اندیشه ورزیدن با نوشتن)
| مصطفا پورنجاتی


▫️در نگاه اوّل، چه سنگین و پُربرگ است کارنامه‌ی پژوهشی و آموزشی رضا بابایی. بازاندیشی‌های تاریخی، کلامی و اجتماعی، در کنار ترویج زبان فارسی، دو گستره‌ی برجسته در عمرنامه‌ی بابایی است. اما گمان می‌کنم این دو یگانه‌اند و نیم قرن کوشش بابایی، دو روی سکه‌ای واحدند: ذهن و زبان ایرانی.
*
او بر شانه‌های سنّتی ایستاده است که نام آن را می‌گذارم «عمومی‌سازی تفکر». نَسَب او به مثنوی مولوی می‌رسد و گلستان سعدی. چنین آثاری که تلخیِ دارووارِ حکمت و اخلاق را به زبان تمثیل و حکایت شیرین کردند، با متدولوژی عمومی‌سازی تفکر خلق شده‌اند.
تدریس بابایی در کرسی‌های دانش، هیچ‌گاه او را از سخن گفتن با مردم غافل نکرد. چه بسا حضور او در شمار نخستین بلاگرهای فارسی‌زبان، رفتاری متناقض و دون شأن و وزنِ فلسفه‌ورزی و زبان‌اندیشی شمرده شد اما بابایی نگاه دیگری داشته است: نگاهی اجتماعی با رویکرد اصلاح‌گرا و آموزشی.
*

عمومی‌سازی تفکر، مرام‌نامه‌ی رضا بابایی است؛ راهی که هم‌عصران او همچون ملکیان در ایران و دوباتن در انگلستان می‌سپَرند. اگرچه اقبال مخاطبان و شمارگان خوانندگان، تنها دغدغه‌ی هیچ اندیشه‌گر اصیلی نیست اما بررسی زبان نوشتاری بابایی در نمودار زیست‌نامه‌ی او آشکار می‌کند که از چالشی درگیرکننده و دشوار بر سر راه متخصصان، سربلند به درآمده است: چالش کهنگی لحن و نامعاصر بودن زبان. او به طور مستمر، از نثر نخبه‌گرا و آرکائیک به سمت معیارنویسی و استفاده‌ی حداکثری از چاشنی‌هایی همچون روایتمندی و تصویرپردازی عبور کرده و تماس دائم او با رفتار زبانی کاربران فارسی، دست‌اندازهای معمول در نویسندگی متفکران را روزبه‌روز کمتر کرده است.
*

جستارهای پنج سال اخیر او در شبکه‌های اجتماعی، در مقایسه با نوشتارهای قبل‌تر او در پایگاه اینترنتی‌اش، «سفینه»، زبانی ساده‌تر دارد اما همچنان از ذهنی تراویده که مشغول به عمیق‌ترین جنبه‌های فرهنگ است. این است رمز پُرخوانی و به‌اشتراک‌گذاریِ ده‌ها هزار نفریِ درنگ‌های او حتا وقتی از مسئله‌های پیچیده‌ی فلسفی نوشته باشد. تصویر این فرایند در ذهن من، مسیری است که از خوشه‌ی گندم شروع می‌شود و سرانجام به پخت شیرینی ختم می‌شود.
*

من شاگرد رضا بابايی در حوزه‌ی زبان فارسی هستم و می‌دانم هر دوره‌ی آموزش نويسندگی و ويراستاری به کمک درسنامه‌ها و آموزه‌های او کاملاً نياز دارد؛ چنان که همه‌ی آموزگاران قلم در روزگار ما به «بهتر بنويسيمِ» او استناد مي‌کنند.
*
نوشته‌های او از بهترين نمونه‌هاست برای صورت‌بندی شيوه‌نامه‌ی نگارش علمی به زبان عمومی.
|

برش‌هایی از یادداشت برای جشن‌نامه‌ی رضا بابایی.

#نگارش_علمی #رضا_بابایی #نوشتن #بهتر_بنویسیم

@nevisandegikhallagh

برای این روزهای او که سخت بیمار است، برای سلامت او آرزو کنیم.

✳️ در اعراب‌گذاری افراط نکنیم.
اعراب‌گذاری بی‌رویه نوعی توهین به شعور و سواد مخاطب است. کسی که شعر ما را می‌خواند می‌تواند درک کند که «کلام خدا» کسرۀ اضافه دارد. او می‌داند که «اصحاب خویش» جز با کسرۀ اضافه به شکلی دیگر خوانده نمی‌شود. و همین‌طور هیچ‌کس آنقدر بی‌سواد نیست که «بدی» را «بُدی» یا «بِدی» بخواند که ما با فتحه گذاشتن روی «ب» از این خطای او پیشگیری کنیم. همه می‌دانند که «محمد» با تشدید خوانده می‌شود. کیست که نام پیامبر خدا را غلط بخواند؟
🔻 در اینجا در مجموع سه مورد از اعراب‌گذاری‌ها تا حدودی لازم است که من در تصویر بعد نشان می‌دهم.
🔻 در ضمن به نظر من عبارت‌های تکریمی مثل «ص» و «ع» در شعر لازم نیست که گذاشته شود. مخاطب این‌ها را نمی‌خواند چون در وزن شعر نمی‌گنجد. پس آن علامت جز درگیر کردن ذهن او کاری نمی‌کند. وقت می‌گوییم که هفت آسمان خاک حضرت پیامبر است، این تکریم در معنی و پیام شعر رخ داده است و کافی است.
🔻 در مجموع همه علایم نقطه‌گذاری و علامت‌های دیگر افزون بر متن اصلی را به صورت حداقلی استفاده کنیم تا رستگار شویم.

#نگارش
#اعراب_گذاری
#آموزشی_کاظمی
@asarkazemi

🔹با محمدمهدی باقری، دوروبر ساعت ۸ صبح هر هفته، چهارشنبه‌ها برنامهٔ «در انتهای الوند»، پخش زندهٔ شبکهٔ ۲ سیما

ویراستاران (@virastaran)
🌐 instagram.com/virastaran
instagram.com/darentehayealvand

|#محمدمهدی_باقری|#نگارش|#زبان_فارسی|#در_انتهای_الوند|

@VajehPardaz ‎|#واژه‌پرداز🔹

✅ بیماری درازنویسی

🔹با محمدمهدی باقری، برنامهٔ «در انتهای الوند» شبکهٔ ۲

ویراستاران (@virastaran)
🌐 instagram.com/virastaran
🌐 instagram.com/darentehayealvand

|#محمدمهدی_باقری|#نگارش|#زبان_فارسی|#در_انتهای_الوند|

🆔 @VajehPardaz ‎|#واژه‌پرداز🔹

✅ ادبیات دفاع مقدس

🔹با محمدمهدی باقری، برنامهٔ «در انتهای الوند» شبکهٔ ۲

ویراستاران (@virastaran)
🌐 instagram.com/virastaran
🌐 instagram.com/darentehayealvand

|#محمدمهدی_باقری|#نگارش|#زبان_فارسی|#در_انتهای_الوند|

🆔 @VajehPardaz ‎|#واژه‌پرداز🔹

✅ تحصیلی بگوییم! (ادبیات در دوران تحصیلی)

🔹با محمدمهدی باقری، برنامهٔ «در انتهای الوند» شبکهٔ ۲، ۷ مهرماه ۱۴۰۰

ویراستاران (@virastaran)
🌐 instagram.com/virastaran
🌐 instagram.com/darentehayealvand

|#محمدمهدی_باقری|#نگارش|#زبان_فارسی|#در_انتهای_الوند|

🆔 @VajehPardaz ‎|#واژه‌پرداز🔹

🎥 نشست مجازی «گفتار و نگارش»
▫️مرکز فرهنگی شهرکتاب
▫️۳۰ فروردین ۱۴۰۱

🔸سخنرانان:
▫️حسین معصومی‌ همدانی درباره‌ٔ «زبان شکسته و زبان گفتار»
▫️علی کافی درباره‌ٔ «محاوره‌نویسی در فضای مجازی»
▫️علاءالدین طباطبایی درباره‌ٔ «گفتار و نوشتار»
▫️امید طبیب‌زاده درباره‌ٔ «مقایسه‌ٔ شکسته‌نویسی در فارسی و انگلیسی»

▫️آپارات: aparat.com/v/pB2Pl
▫️اینستاگرام: instagram.com/p/CciIg_oKHtW
▫️تلگرام: t.me/bookcitycc/18629

|#نگارش|#ویرایش|

🆔 @VajehPardaz ‎|#واژه‌پرداز🔹

✳️ پرانتزهای غیرلازم
🔻 من در یادداشت قبل گفتم که متنی دارم که بعضی پرانتزهایش لازم نیست. می‌خواهم در این مورد توضیحی بدهم.

🔻 پرانتز باید حالت توضیح عبارت را داشته باشد و اگر محتوای داخل پرانتز را در نظر نگیریم، عبارت سالم باشد.

🔻 در این متن، پرانتز مورد سوم لازم است. این «نورالحرم» در واقع توضیح برای «زن چهارم محبوب سلطان» است. پس باید در پرانتز باشد.

🔻 ولی موارد اول و دوم و چهارم در واقع حالت توضیحی ندارند بلکه جنبهٔ برجسته‌سازی دارند. اینجا پرانتز نباید گذاشت. اگر خواستیم عبارت را مشخص و برجسته بسازیم در گیومه می‌گذاریم یا بولد می‌کنیم. اگر نه، هیچ.

🔻 آسان‌ترین روش تشخیص هم همین است. متن داخل پرانتز را در نظر نگیریم و بعد ببینیم که عبارت ناقص می‌شود یا نمی‌شود. اگر جمله ناقص می‌شود، نباید از پرانتز استفاده کرد.

🔻 مثلاً در همان مورد اول، اگر متن داخل پرانتز را برداریم، عبارت می‌شود «ملقب به که بعداً به ترکیه مهاجرت کرد...»

✅ یک نکته. در افغانستان پرانتز را «قوس» یا «ناخنک» می‌گویند. این جالب است. استفاده از کلماتی بومی، به جای واژگان فرنگی.

#آموزشی_کاظمی
#نگارش
#پرانتز

@asarkazemi

‌
✳️ یک مورد محسوس خطا در کاربرد پرانتز (پیوسته به یادداشت گذشته)

🔸 در این اثنا پیش‌روی روس‌ها در تعقیب مقاومت‌گران تاجیک به منظور قلع‌وقمع کردنِ به گفتۀ روس‌ها (باسمچی‌ها) در ختلان، درواز، قراتگین بلجوان انگلیس را دچار تشویش کرده بود.

🔹 اینجا «باسمچی‌ها» در پرانتز گذاشته شده است و طبق اصول، به نظر می‌رساند که باید «باسمچی‌ها» توضیحی یا معادلی برای «روس‌ها» باشد و این یک خطای مهم است. «باسمچی‌ها» در واقع مبارزان علیه روس‌ها بودند. منظور نویسنده چنین است: «قلع و قمع کردن باسمچی‌ها (به گفتهٔ روس‌ها) در ختلان...»

🔹 در واقع اینجا باید «به گفتهٔ روس‌ها» در پرانتز بیاید یعنی این کلمه را روس‌ها برای باسمچی‌ها به کار می‌بردند. و خود «باسمچی‌ها» در گیومه می‌آید.

🔹 می‌بینید که کاربرد نابه‌جای یک پرانتز، چقدر به متن آسیب زده است؟

🔹 پرانتز و گیومه را درست بشناسیم تا رستگار شویم.

#آموزشی_کاظمی
#نگارش
#پرانتز

@asarkazemi

‌
✳️ تاریخ‌های داخل پرانتز

یکی از موارد خطا در کاربرد پرانتز که من بسیار دیده‌ام، در تاریخ‌هاست. گاهی سال‌ها را باید در پرانتز بیاوریم و گاهی نه. خیلی وقت‌ها این‌ها اشتباه می‌شود، چون قضیه یک مقدار ظریف است. حالا توضیح می‌دهم.

🔻 گاهی سال‌هایی که ذکر می‌شود، توضیحی برای یک واقعه است و این در پرانتز می‌آید. مثل مورد بالا. نویسنده از جنگ اول جهانی می‌گوید و در پرانتز توضیح می‌دهد که این جنگ در چه سال‌هایی جریان داشت.

🔻 اما گاهی این سال‌ها درواقع بخشی از خود متن است. شخص می‌گوید از این سال تا این سال این رویداد اتفاق افتاد. اینجا دیگر پرانتز لازم نیست (مورد پایین)

✅ باز همان قاعده اینجا هم به کار می‌آید. پرانتز و سال‌های داخل آن را حذف کنید. ببینید که جمله سالم می‌ماند یا نه. اگر سالم ماند پرانتز درست است؛ اگر نماند، نیست. همین را در دو مورد بالایی و پایینی امتحان کنید.

#آموزشی_کاظمی
#نگارش
#پرانتز

@asarkazemi

🍁 بنویسیم یا تایپ کنیم؛ کدام‌یک برای تفکر، خلاقیت و آموزش مفیدتر است؟

آخرین باری که با دست چیزی نوشتید کی بود؟ برای بسیاری از ما نوشتن به یک عمل نادر، اگر نه منسوخ، تبدیل شده است. تواناییِ یادداشت‌برداری بر روی تلفن همراه و یا تایپ‌کردن به‌مراتب سریع‌تر و آسان‌تر است. اما آیا نوشتن ارزش خود را برای همیشه باخته است؟

برای برخی از نویسندگان حرفه‌ای اینکه نوشتن با کاغذ و قلم به خلاقیت و تفکر کمک می‌کند خبر جدیدی نیست. به‌رغم اقبال عمومی به استفاده از وسایل دیجیتال، برخی نویسندگان به نوشتن با دست به‌عنوان راهی برای افزایش بهره‌وری ادامه‌ می‌دهند. دنیای علم به‌تازگی به کشف مزایای این ‌کار پرداخته است؛ با وجود این، نتایج به نظر قانع‌کننده می‌آیند.
امروزه با حرکت تدریجیِ جهان به‎سوی گزینه‌های دیجیتال، بسیاری از مدرسه‌ها هم به‎جای تأکید بر نوشتن با دست، تمرکز خود را معطوف به استفاده از وسایل دیجیتال و محصولات فناوری کرده‌اند. در نتیجه، در برخی موارد، کودکان بیش از آنکه نوشتن با دست را بیاموزند در تایپ‌کردن مهارت پیدا می‌کنند.

با این حال، بنابر تحقیقات انجام‌شده در مورد رشد کودکان پیش‌دبستانی، کسانی که الفبا را از طریق ترسیم با حرکت دست مانند نوشتن می‌آموزند نسبت به کسانی که این کار را با تایپ‎کردن انجام می‌دهند از قدرت تشخیص و درک بهتر و پایدارتری برخوردارند. همچنین تصور می‌شود که عملِ نوشتن و حرکات مربوط به آن در به‎خاطرسپردن کلمات بیشتر نیز ﻣﺆثر است.

عادت یادداشت‌برداری با تلفن همراه و رایانه در بزرگسالان به‎صورت فزاینده‌ای رواج پیدا کرده است، اما به‎نظر می‌رسد اثربخشی این کار کمتر از نوشتن با دست است. برای مثال، بنابر مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۴ انجام شد، دانشجویانی که برای یادداشت‌برداری در سمینار‌ها متکی بر کامپیوتر بودند نسبت به کسانی که با دست یادداشت‌برداری می‌کردند در پاسخ به ﺳﺆالات مفهومی از تواناییِ کمتری برخوردار بودند.

چرا نوشتن با دست بهتر است؟
به‌‎نظر می‌رسد پاسخ این ﺳﺆال به پیچیدگیِ نسبیِ بیشترِ عمل نوشتن در مقایسه با تایپ‌کردن بازمی‌گردد. نوشتن مستلزم حرکات، مهارت و هماهنگیِ بیشتر است. این کار همچنین به توجه بصریِ بیشتری نیاز دارد و بنابر این برای تبدیل اَشکال درون ذهن ما به چیزی قابل‎مشاهده قسمت‌های مختلف مغز را به‌کار می‌گیرد.

برای درک بهتر این موضوع تصور کنید که نوشتن با دست را برای کسی تشریح می‌کنید. از کجا شروع می‌کنید؟ چگونه می‌توانید تمام اَعمال ظریفی که به‎سادگی با دردست‎گرفتن یک خودکار و حرکت انگشتان برای ترسیم حروف مختلف را توصیف کنید؟ چه مقدار فشار بر خودکار و یا بر صفحه نیاز است و این فشار چگونه با حرکت خودکار تغییر می‌کند؟

تازه سیستم بیناییِ شما هم هست. چشمان‌تان باید اطلاعات شکلی که رسم می‌کنید را دریافت و به مغزتان منتقل کند. آنگاه مغز وظیفۀ بررسی و تطابق آن شکل با طرح ذهنی‌تان را برعهده دارد و در صورت هرگونه تناقض باید پیام‌هایی را برای اصلاح به دست‌تان مخابره کند. حتی فکرکردن به این موضوع به‎نظر دشوار می‌آید، چه برسد به توصیف آن. اما با این حال، مغز ما هر بار که با دست روی کاغذ چیزی می‌نویسیم، این کارها را انجام می‌دهد.

یا می‌توانید تایپ کنید
آن‌‎وقت هیچ نیازی به این پیچیدگی‌ها وجود ندارد. می‌توانید به‎سادگی به‎دنبال کلید مورد نظرتان بگردید، آن را رسم کنید و سپس ببینید که آیا حرف درستی بر روی نمایشگر شما نقش می‌بندد یا خیر.

با این حال، شواهد فزاینده‌ای نشان می‌دهد که اتکای بیش از حد به تایپ‎کردن، به‎خصوص برای کودکان، در یادگیری تأثیر کمتری دارد. برای بزرگسالان نیز، اگرچه سرعت بالای تایپ‎کردن ممکن است به ما اجازه دهد تا اطلاعات را کلمه‎به‎کلمه به‎یاد بسپاریم، اما این بدان معنا نیست که می‌توانیم آنها را به‌طور معناداری پردازش کنیم.

تمام اینها به‎معنای بی‌فایده‎بودن تایپ‎کردن نیست؛ ما همچنان می‌توانیم ارتباط مشابهی به‎وجود آوریم و اطلاعات را یکپارچه سازیم، اما باید این کار را آگاهانه‌تر انجام دهیم. و تنها به این دلیل که به‎نظر می‌رسد نوشتن با دست برای به‌خاطرسپردن و پردازش اطلاعات مفیدتر است، به این معنی نیست که باید ابزار‌های دیجیتال‌مان را دور بریزیم. بنابر برخی تحقیقات استفاده از قلم نوری بر روی صفحه‎نمایش می‌تواند به همان اندازه مفید باشد، زیرا مهم حرکت قلم و ترسیم است.

©️از: یورونیوز (۱۴۰۳/۲/۲۵) | #نگارش

♻️ سه‌گانه‌های نگارش

🔻 متن اصلی
هدف اول آن‌ها ایجاد تفرقه و شقاق بین شیرعلی‌خان و تغییر موضع دو شهزادهٔ بانفوذ افغان، افضل خان را در موضع ضعیفی قرارداد، زیرا از جملهٔ چهار ولایت، سه ولایت ازدست‌رفته بود.

🔹 نظر ویراستار
خیلی وقت‌ها کسانی که تازه با نیم‌فاصله آشنا شده‌اند، در کاربرد آن افراط می‌کنند یا یک برخورد مکانیکی با آن دارند. شخص می‌بیند که صفت «ازدست‌رفته» را باید با نیم‌فاصله نوشت. بعد هر جا این عبارت را می‌بیند با نیم‌فاصله می‌نویسد در حالی که گاهی این صفت نیست، بلکه فعل است مثل همین مورد. ما یک وقت می‌گوییم «فرصت‌های ازدست‌رفته» و یک وقت می‌گوییم «این فرصت‌ها از دست رفته است». در حالت اول «ازدست‌رفته» صفت است و در حالت دوم فعل. نباید چشم بسته همه جا آن را با نیم‌فاصله بنویسیم.

✅ حاصل ویرایش
تغییر موضع دو شهزادهٔ بانفوذ افغان، افضل خان را در موضع ضعیفی قرارداد، زیرا از جملهٔ چهار ولایت، سه ولایت از دست رفته بود.

🔸 در همین متن من بارها این مسئله را دیده‌ام. مثلاً شخص می‌بیند که «نام‌برده» (به معنی نام برده شده) با نیم‌فاصله است. بعد در اینجا هم آن را با نیم‌فاصله می‌نویسد: «فروش برده در میمنه ممنوع شود و من‌بعد هیچ اسیری به نام‌برده به فروش نرسد.» و حواسش نیست که اینجا منظور «بَرده» به معنی غلام است. می‌گوید هیچ اسیری به عنوان برده به فروش نرسد. این ربطی به «نام‌بُرده» ندارد. ما نباید مثل ماشین عمل کنیم. باید ببینیم که اقتضای عبارت چیست.

#آموزشی_کاظمی
#نگارش
@asarkazemi

♻️ سه‌گانه‌های نگارش

🔻 متن اصلی
در جریان جنگ دوم جهانی (۱۹۳۹ - ۱۹۴۵) به امر محمدهاشم خان صدراعظم، برای بررسی تمام افغانستان دستگاه جاسوسی انگلیس زیر نظر سفارت بریتانیه در کابل تأسیس شد و دو سال بعد، یعنی سال تأسیس کشور پاکستان، که انگلیس هند را ترک گفت و سفارت پاکستان در کابل فعال شد، دستگاه مذکور در اختیار پاکستان باقی ماند.

🔹 نظر ویراستار
یک پاراگراف کامل، چند جملهٔ به هم پیوسته است حاوی چند پیام. در چنین مواردی باید خواننده ابتدا عبارت را تا آخر بخواند و آنگاه همه پیام‌های آن را بگیرد. نمی‌تواند روی تک تک جدا تمرکز کند، چون توقف ندارد. می‌شود آن را سه جمله ساخت تا مجال تمرکز و درنگ روی هر پیام فراهم شود.

✅ حاصل ویرایش
در جریان جنگ دوم جهانی (۱۹۳۹ - ۱۹۴۵) به امر محمدهاشم خان صدراعظم، برای بررسی تمام افغانستان، دستگاه جاسوسی انگلیس زیر نظر سفارت بریتانیه در کابل تأسیس شد. دو سال بعد، یعنی سال تأسیس کشور پاکستان دستگاه مذکور در اختیار پاکستان باقی ماند. این زمانی بود که انگلیس هند را ترک گفته بود و سفارت پاکستان در کابل فعال شده بود.

#آموزشی_کاظمی
#نگارش
@asarkazemi