‌
روز گذشته، زادروز حسین نادربیگی بود، جوانی که در ۱۸ سالگی، در جریان خیزش انقلابی ۱۴۰۱ با شلیک عامدانه نیروهای سرکوبگر جمهوری اسلامی، از ناحیه هر دو چشم مصدوم شد و بینایی هر دو چشمش را از دست داد.

پوریا علیپور، همان جوانی که به شدت مجروح شده بود، این ویدیو را منتشر کرد و نوشت:

«حسین جان،

این فیلم یادگاری از آخرین دیدارمون قبل از رفتنم به آلمانه. یادت میاد گفتم شاید دیگه نتونیم همدیگه رو ببینیم؟ تو بهم گفتی برو، اما صداتو بلند نگه دار. امروز که تولدته، می‌خوام بگم هنوز به حرفت پایبندم.

تو با چشمات جنگیدی، اما اونایی که باعث نابیناییت شدن، خودشون کور بودن؛ کور از دیدن حق، عدالت، و انسانیت. تو شدی صدای هزاران نفر، و حالا ما باید یاد بگیریم که صدای تو باشیم.

حسین، تولدت مبارک رفیق. هر جا هستم، به یادتم و به امید روزی که این شب تاریک تموم شه و نوری که تو و همه‌ی بچه‌های این سرزمین براش جنگیدید، بالاخره به آزادی برسه.»

pouria.pal

- ۱۲ آبان در چهلم حدیث نجفی در بهشت سکینه توجه حسین به تجمع مردم جلب می‌شود. در آن روز او سرما خورده و کسالت داشت و کمی دورتر و با فاصله ایستاده بود.
نیروهای سرکوب با موتور در حال عبور بودند.
یکی از آن‌ها با دو سرنشین که درجه نظامی نداشتند، اما لباسی شبیه بسیج داشتند به حسین نگاه می‌کند. حسین آرام به راه میفتد اما آن‌ها می‌ایستند و از فاصله حدود ۵ متری به صورت او شلیک می‌کنند.

حسین همچنان تصویر ضارب رادر ذهن دارد.
«قد او حدود ۱۸۵ با ته ریش و لبخندی بر لب»

وقتی حسین بر زمین می‌افتد و با دست صورت پر از خون ناشی از اصابت ساچمه را گرفته بود، آن‌ها بالای سر او می‌آیند و دوباره به صورت و گردن او شلیک می‌کنند. وقتی بی رحمی آن‌ها را به یاد می‌آورد، خشم و نفرت حسین برانگیخته می‌شود. پس از دور شدن سرکوبگران، دو خانم حسین را با ماشین به نزدیک‌ترین درمانگاه و پس از آن توسط خانواده به بیمارستان نور و نوردیدگان کرج می‌برند، اما از ترس پذیرش نمی‌شود.
در نهایت در بیمارستان فارابی پس از دو روز عمل جراحی شده و سه ساچمه از چشم چپ و دو ساچمه از چشم راست خارج می‌شود.
چشمان حسین همچنان تخلیه نشده است....

#حسین_نادربیگی
hossein.naderbeigi.new

#چشم_برای_آزادی #پوریا_علیپور #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

پیام تبریک جمعی از دادخواهان و مصدومان چشم، بابت تولد حسین نادربیگی، مصدوم از ناحیه هر دو چشم

«براى #حسين_نادربيگى كه همه بهش بدهكاريم.

حسین، تو نوری هستی که حتی نابینایی هم نمی‌تواند خاموشش کند. تولدت مبارک، چراغ دل‌های ما.»




- ۱۲ آبان در چهلم حدیث نجفی در بهشت سکینه توجه حسین به تجمع مردم جلب می‌شود. در آن روز او سرما خورده و کسالت داشت و کمی دورتر و با فاصله ایستاده بود.
نیروهای سرکوب با موتور در حال عبور بودند.
یکی از آن‌ها با دو سرنشین که درجه نظامی نداشتند، اما لباسی شبیه بسیج داشتند به حسین نگاه می‌کند. حسین آرام به راه میفتد اما آن‌ها می‌ایستند و از فاصله حدود ۵ متری به صورت او شلیک می‌کنند.

حسین همچنان تصویر ضارب رادر ذهن دارد.
«قد او حدود ۱۸۵ با ته ریش و لبخندی بر لب»

وقتی حسین بر زمین می‌افتد و با دست صورت پر از خون ناشی از اصابت ساچمه را گرفته بود، آن‌ها بالای سر او می‌آیند و دوباره به صورت و گردن او شلیک می‌کنند. وقتی بی رحمی آن‌ها را به یاد می‌آورد، خشم و نفرت حسین برانگیخته می‌شود. پس از دور شدن سرکوبگران، دو خانم حسین را با ماشین به نزدیک‌ترین درمانگاه و پس از آن توسط خانواده به بیمارستان نور و نوردیدگان کرج می‌برند، اما از ترس پذیرش نمی‌شود.
در نهایت در بیمارستان فارابی پس از دو روز عمل جراحی شده و سه ساچمه از چشم چپ و دو ساچمه از چشم راست خارج می‌شود.
چشمان حسین همچنان تخلیه نشده است....

#حسین_نادربیگی
hossein.naderbeigi.new

#چشم_برای_آزادی #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

مهبانو (کوثر) خشنودی‌کیا، بعد از دو سال به محلی رفت که در آنجا نیروهای سرکوبگر بینایی یک چشمش را از او گرفتند

مهبانو مهندس عمران، قهرمان تیراندازی با کمان ایران و نایب قهرمان آسیا در سال ۱۴۰۰ بود، که در ۱۸ آذر ماه ۱۴۰۱ با شلیک عامدانه نیروهای سرکوبگر بینایی یک چشمش را از دست داد.

روایت او را بخوانید:

روایتی از زخم ماندگار: بازگشت به نقطه‌ای که چشمم را گرفتند

بعد از دو سال به جایی رفتم که چشمم را از من گرفتند. سخت بود، اما توانم را جمع کردم و رفتم. لحظه‌ای که ماشین را پارک کردم، قلبم تندتر می‌زد. چشمم به درختی افتاد که یک نفر پشت آن داد می‌زد: «این دختر کور شد...»
هوا مثل همان روز سرد بود، اما لرزش دست و پایم از سرما نبود. درست همان‌جایی ایستادم که مرا زدند. خواستم از خودم ویدیو بگیرم، اما نمی‌توانستم درست حرف بزنم؛ جمله‌هایم ناتمام می‌ماند. ذهنم پر از تصاویر و صداها بود، اما زبانم یارای بیانشان را نداشت. به چند عکس بسنده کردم.

تمام مدتی که آنجا بودم، ذهنم بین گذشته و حال در رفت‌وآمد بود. صداها و لحظه‌ها در سرم می‌چرخیدند:
از صدای انفجار چشمم تا خونی که از دستانم می‌ریخت.
از صدای پدرم که با نگرانی می‌پرسید: «روله، می‌بینی؟» تا صدای دکتری که گفت: «وضعش خوب نیست، از اینجا ببریدش.»
از لحظه‌ای که از شدت درد به سطل زباله اورژانس خم شدم و بالا آوردم.
از مسیری که ۲۰ دقیقه بود اما یک ساعت طول کشید تا به بیمارستان سوم برسیم، و خون و درد که در هم تنیده بودند.
از شک و تردید مادرم پشت خط که نمی‌دانست زنده‌ام یا کشته شده‌ام...
از گریه تیم اتاق عمل بالای سرم وقتی بیهوش بودم و فهمیده بودند که من کیستم.
و از لحظه‌ای که به هوش آمدم و تنها یک سوال پرسیدم: «چشمم را تخلیه کردند؟»

دیگر نمی‌توانم بنویسم.
سرنوشتم به همین سادگی زیر و رو شد. حالا دو سال از آن روز گذشته...

پ.ن:
طبق اصل ۲۷ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، تشکیل اجتماعات و راهپیمایی‌ها بدون حمل سلاح، به شرط آنکه مخل مبانی اسلام نباشد، آزاد است.

#سوفیا💙
#مهبانو_خشنودی_کیا
#کوثر_خشنودی_کیا
#بمیرد_دلی_که_بترسد

#چشم_برای_آزادی
#یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

وریا غفوری در کنار دادخواهان

صفحه اینستاگرام خانواده جاویدنام امیرمهدی فرخی‌پور، تصاویری از حضور وریا غفوری در کنار پدران دادخواه امیرمهدی فرخی‌پور، مهرداد آقافضلی و فرزین معروفی و دو تن از مصدومان چشم حسین نادربیگی و متین حسنی منتشر کرده است.


امیر مهدی فرخی‌پور چهار روز قبل از جشن تولد ۱۸ سالگی‌اش در تهران کشته شد؛ در روز پنجم مهر ماه ۱۴۰۱.

او سال یازدهم رشته گرافیک بود. سه سالی بود در کارگاه کفاشی و فروشگاه کیف و کفش پدرش کار می‌کرد. و علاقه زیادی هم به برق‌کاری داشت.

جمهوری اسلامی اصرار دارد که او در تصادف رانندگی کشته شده است.

اما خانواده‌اش می‌گویند شواهد کافی در دست دارند که نشان می‌دهد او به دست ماموران کشته شده؛ از جمله پیام‌هایی که او ساعتی پیش از کشته شدن برای دوست‌دخترش فرستاده بود.

#وریا_غفوری
#دادخواهی #چشم_برای_آزادی #متین_حسنی #حسین_نادربیگی #یلدا_آقافضلی #فرزین_معروفی #امیرمهدی_فرخی_پور #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech