لوازم شخصی و لباس‌های زنده‌یادان، عادل، امین و آزیتا کیان‌پور در نمایشگاه آنچه باقی ماند در وین اتریش

صدایی که در ویدیو می‌شنوید، صدای آزیتا کیان‌پور است که در نمایشگاه پخش می‌شود.

عادل کیانپور  زندانی سیاسی‌ای بود که از چهارم دی‌ماه سال ۱۴۰۰ در اعتراض به محرومیت از حق دادرسی عادلانه و بدون رسيدگى پزشكى اعتصاب غذای خود را آغاز کرده بود و در پی وخامت حال بعدازظهر روز شنبه، ۱۱ دی ۱۴۰۰ در زندان شیبان اهواز جان باخت.

بعدها برادرش امین و خواهرش آزیتا هم توسط حکومت کشته شدند....


«آن‌چه باقی ماند» فقط نمایشگاه اندوه نیست. موزه‌ مبارزه است. حافظه‌ صدها جان عزیزی که صدایشان، آرام یا بلند، در روان ما می‌پیچد؛ صدایی که هر روز آزادی را در گوش‌مان زمزمه می‌کند.
این نمایشگاه که با همکاری خانواده‌های دادخواه و فعالان حقوق بشر برپا شده، مجموعه‌ای از اشیای شخصی، عکس‌ها، نامه‌ها و یادگاری‌های جان‌باختگان سرکوب‌ها را به نمایش می‌گذارد. هدف اصلی این نمایشگاه جلوگیری از فراموشی، مبارزه با تبدیل قربانیان به اعداد و ارقام آماری، و تأکید بر ارزش تک‌تک جان‌های از دست‌رفته است.

نمایشگاه حاوی اشیائی است که هر کدام داستانی تلخ و غم‌انگیز را روایت می‌کنند؛ از کفش‌های قرمز کوردیا تا لباس عروسی‌ای که سفیدی‌اش به سرخی خون آغشته است، از کلاه بچگانه‌ی خونین تا عینک‌هایی که زمانی برای دیدن زیبایی‌های جهان به چشم عزیزانمان بود، و اکنون تنها نمادی از جنایات ظالمانه‌اند. این اشیاء، که بسیاری از آن‌ها به تازگی از ایران منتقل شده‌اند، نه تنها یادآور دردها و رنج‌های خانواده‌های قربانیان‌اند، بلکه تجسمی از اراده‌ی مردم ایران برای آزادی و عدالت به شمار می‌روند.
این نمایشگاه همچنین تأکید می‌کند که مبارزه برای عدالت، همدلی با خانواده‌های قربانیان، و حفظ یاد و خاطره‌ی آن‌ها بخشی از هویت هر انسانی است که به آزادی و کرامت انسان اعتقاد دارد.

آنچه باقی ماند، نمایشگاهی برای پاسداشت دادخواهی
https://tavaana.org/advocacy-exhibition-colog

#دادخواهی #عادل_کیانپور #امین_کیانپور #آزیتا_کیانپور #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

«تقدیم به آنان که جان ما بودند
ما هم باهم هستیم تا آزادی✌️✌️»
💚🤍❤️

از صفحه میلاد زنیدپور
milad_zeneyedpour7
ویدیو از پوریا افضلی
pouriazeraati

ناهید شیرپیشه، مادر دادخواه جاویدنام پویا بختیاری می‌گفت، پیش از آنکه دادخواه شوید و مثل ما مادران عکس فرزندانتان را در دست بگیرید، مطالبه‌گر باشید.
این جوانان به خون خفته همگی فرزندان ایران بودند. فرزندان پدران و مادرانشان، خواهر و برادر بودند، فامیل و دوست و رفیق بودند. برای زندگی‌شان رویاها داشتند و برای آزادی به خیابان رفتند و کشته شدند.

ممکن است فردا با تداوم رژیم جمهوری اسلامی، فرزند، همسر، برادر، خواهر، نامزد، دوست، رفیق یا فامیل هر یک از ما به نحوی قربانی بعدی باشد.

پس، مطالبه‌گر و دادخواه باشیم، برای آزادی، عدالت و رفاه و آبادی ایران بایستیم، تا نسل‌های بعدی قربانی استبداد و جهل و ظلم نشوند.

#دادخواهی #من_هم_مادر_کسی_هستم #من_هم_پسر_کسی_هستم #من_هم_دختر_کسی_هستم #نه_به_جمهوری_اسلامی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

خواهر جاویدنام عیسی بیگلری، ضمن انتشار این ویدیو عشق و اندوه خود را چنین بیان می‌کند:
«مهربونم، ببخش که تو نیستی و ما داریم به زندگی کردن ادامه می‌دیم.»

این جمله کوتاه، زخم عمیق دلی است که ناچار به ادامه راه شده، اما هر قدمش در غیاب عزیزی‌ست که نبودنش هر روز سنگین‌تر می‌شود.

عیسی بیگلری، مردی ۴۰ ساله، پدری مهربان با دو فرزند خردسال، پیمانکاری پرتلاش بود که روزهایش را با کار بر روی پل‌ها می‌گذراند، و شب‌هایش را با آرزوی آزادی برای مردمش. در اعتراضات شهر سنندج، حضوری پررنگ و مؤثر داشت. ایمان داشت که «این نسل، طعم آزادی را خواهد چشید»؛ اما حکومت جمهوری اسلامی در ۲۴ آبان ۱۴۰۱، زندگی‌اش را در میانه این آرزو، خاموش کرد.

صدای او هنوز در ویدیویی شنیده می‌شود که با فریاد «مرگ بر دیکتاتور» دل‌ها را به لرزه می‌اندازد. و هنوز، پس‌لرزه‌های این فریاد، دامن خانواده‌اش را گرفته؛ خانواده‌ای که حتی در مراسم عزای او، از سوی نیروهای امنیتی تهدید و سرکوب شدند. پدر سالمندش، در حالی که فرزندش را به خاک می‌سپرد، شجاعانه شعار «مرگ بر خامنه‌ای» سر داد؛ صدایی که لرزشش تا همیشه در حافظه جمعی خواهد ماند.

نوشتۀ خواهر عیسی، اعترافی‌ست از دل‌هایی که هرگز التیام نمی‌یابند؛ دل‌هایی که از نبود عزیزشان رنج می‌کشند، اما چاره‌ای جز ادامه دادن ندارند. این درد، درد هزاران خانواده‌ای‌ست که با داغ عزیزان‌شان زندگی می‌کنند؛ عزیزانی که فقط برای آزادی، برای حق، و برای عدالت برخاستند.

ما با شما هستیم. در خاطره، در صدا، در راه.
عیسی بیگلری تنها یک نام نیست؛ او یک پل است، میان دیروز تلخ و فردای آزاد.


#عیسی_ببگلری #سنندج #دادخواهی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

مادر جاویدنام صالح میرهاشمی، دسته گلی را نثار مزار فرزند دلیرش می‌کند و بر آن بوسه می‌زند.
او ضمن انتشار این ویدیو نوشت:
«نامت تا ابد جاودان صالح مادر
جان و جهانم»

ـ صالح میرهاشمی، ورزشکار و جوان بامرام اصفهانی، در جریان اعتراضات محله خانه اصفهان در آبان ۱۴۰۱ بازداشت و در پرونده‌ای پر از ابهام به اعدام محکوم شد. او در ۲۶ آبان، در مسیر رفتن به شمال ایران دستگیر شد و در همان ابتدا، بدون بازجویی، از تلویزیون به‌عنوان «تروریست خانه اصفهان» معرفی شد. خانواده او ۴۷ روز بی‌خبر ماندند و هیچ‌گونه دسترسی به وکیل یا اطلاعات پرونده نداشتند.

در دوران بازجویی، صالح تحت فشارهای شدید جسمی و روانی، از جمله اعدام مصنوعی، ضرب‌وشتم با شوکر، و تهدید به آسیب به خانواده‌اش، مجبور به اعترافات اجباری شد. با این حال، او علیه کسی شهادت نداد و سناریوی بازجویان را نپذیرفت. حکم اعدام او بدون مدارک معتبر، تنها بر اساس اعترافات اجباری و تحت فشار برخی بازداشت‌شدگان دیگر صادر شد.

دادگاه صالح در شرایطی برگزار شد که او گیج و خسته از فشارها قادر به دفاع از خود نبود. خانواده او نیز تحت تهدید و فشارهای مداوم نیروهای امنیتی قرار گرفتند و اجازه هیچ‌گونه اطلاع‌رسانی یا اقدام قانونی موثر را نداشتند. پس از تأیید حکم توسط دیوان عالی، اعدام صالح در شبی تعطیل و با عجله انجام شد، بدون اینکه اجازه ثبت اعاده دادرسی داده شود.

صالح میرهاشمی، که به دلیل روحیه پهلوانی و محبوبیتش هدف قرار گرفت، امروز به نمادی از قربانیان بی‌عدالتی در ایران تبدیل شده است. خانواده‌اش، به‌ویژه مادر و همسرش، غمگین و ویران از فقدان او، یادش را گرامی می‌دارند.

#نه_به_اعدام #صالح_میرهاشمی #دادخواهی #نوروز #نوروز۱۴۰۴ #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

گلی که باید بر سر آرمیتا ریخته می‌شد، امروز بر روی مزارش ریخته شده است. او را کشتند، جرمش چه بود؟ اینکه می‌خواست به تحقیر تن ندهد، می‌خواست خودش انتخاب کند که چه بپوشد.
جنایتی که هیچگاه فراموش نخواهد شد...

امروز تولدش بود.

ویدیو از استوری آوا گراوند
awvageravand_

#آرمیتا_گراوند #دادخواهی #نه_به_جمهورى_اسلامى #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

مادر جاویدنام آرمیتا گراوند این ویدیو را منتشر کرد و نوشت:
«بهشت من...
زادروزت مبارک زیباترینم آرمیتای عزیزم...🖤»

shhynahmadi_60

ـ چه چیزی دردناک‌تر از این که خانواده‌های بسیاری به خاطر ظلمی که حکومت بر مردم ایران روا داشته تولد عزیزانشان را بر سر مزار آن‌ها جشن بگیرند؟

تا وقتی که این حکومت باقی است، جان مهساها و آرمیتاها و سیاوش‌ها و حمیدرضاها و نیکاها و ساریناها و ... در خطر است.
برای عبور از استبداد، باید با سازماندهی، اراده و پشتکار و مسئولیت‌پذیری آنچه جان‌باختگان‌مان در سال‌های گذشته شروع کردند، به نتیجه رساند تا دیگر شاهد جان‌باختن فرزندان ایران توسط حکومت نباشیم.

#آرمیتا_گراوند #دادخواهی #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

آرمیتا گراوند، دختری بود معمولی؛ مثل میلیون‌ها نوجوان ایرانی. اهل موسیقی، هنرمند، نقاش، ورزشکار، و پر از آرزوهای ریز و درشت.
نه سلاحی داشت، نه شعاری سر داد، فقط بود؛ و همین «بودن» برای سرکوبگران کافی بود تا وجودش را تاب نیاورند.

آرمیتا را کشتند، فقط به خاطر موهایش.
اما امروز، میلیون‌ها دختر ایرانی با موهای باز در خیابان قدم می‌زنند و شیوه‌ی بودن خود را به حکومتی تحمیل می‌کنند که هیچ‌گاه مردم را تاب نیاورده است.

حکومتی که دوست دارد مردم را درگیر ابتدایی‌ترین حقوقشان نگه دارد. حالا که زنان، با ایستادگی و شجاعت، بخش بزرگی از عرصه‌ی عمومی را پس گرفته‌اند، همان حکومت تلاش می‌کند از این تغییر، بهره‌برداری تبلیغاتی کند؛ و به جهان بگوید: «ببینید، حکومت ما نرمال است، بر زنان فشاری نیست.»

اما ما فراموش نمی‌کنیم.
فراموش نمی‌کنیم که دختران ایران را به خاطر چند تار مو کشتید، بازداشت کردید، تحقیر و شکنجه کردید، و با پرونده‌سازی‌های امنیتی، خواستید حذفشان کنید.

هنوز هم، تا آنجا که می‌توانید، فشار می‌آورید؛ چون خوب می‌دانید که «حجاب»، تنها خاکریز اول است.
مردم ایران، حالا که شهامت خود را بازیافته‌اند، نه فقط از شما عبور کرده‌اند، بلکه صدایشان را به مطالبه‌ای بزرگ‌تر تبدیل کرده‌اند: عدالت، آزادی، و پس‌گرفتن ایران.

برای این‌همه جنایت، این‌همه غارت، و این‌همه ویرانی، باید پاسخگو باشید.
و خواهید بود.


ویدیو با صدای وفادار
برای زادروز آرمیتا گراوند. و یادآوری ظلمی که جمهوری‌اسلامی بر مردم ایران روا داشته است

#آرمیتا_گرواند #دادخواهی #نه_به_جمهوری_اسلامی #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

تولد #مصطفی_شعبانى بود؛

مادرش سال‌هاست که نیست؛

اما امروز جای خالیش با دستان پُر از مهر مادران دادخواه بوكان ، دايه مينا مادر #شهریار_محمدى، #امجد_عنايتى #هژار_مام_خسروى ، #هیوا_جان_جان #هیمن_امان و #ابراهیم_شريفى_فر ، در كنار برادرش پُر شد

آمدند
تا نشان دهند حتی در نبود مادر،
فراموش نمی‌شود
کسی که با مردمش زنده است

از صفحه اینستاگرام اسرین محمدی

#دادخواهی #بوکان #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

پدر جاویدنام فرهام نیکپور، در استوری اینستاگرام خود نوشت:

«من برای جنگ آماده‌ام، بر سینه‌ام بزن که مرگ یکجا هزاران بار بهتر از هر روز مردن است.
ما در این سال‌ها مرگ آرزوها، فرزندها، رویاها را دیده‌ایم. برسینه‌ام بزن که برای تماشای اعدام صف کشیدیم، برای انتخاب بین بد و بدتر صف کشیدیم، برای مرغ و گوشت صف کشیدیم. برای "مرگ بر" گفتن صف کشیدیم ....
ولی در خیزش مهسا ایستادیم و فرزندانمان را تنها گذاشتیم و آرزوهایشان را ندیدیم.
آنوقت شاید در انتظار جنگ نمی‌ماندیم.»


- فرهام (ابراهیم)نیک پور، جوان ۱۹ ساله ساکن آمل و از بازداشت شدگان خیزش زن،زندگی،آزادی در روز سی شهریور ۱۴۰۱ بود که با کمک به چند نفر از زخمی‌شدگان در روز اعتراضات در درمانگاه بازداشت شد و او ۲۵ بهمن ماه ۱۴۰۱ مدت کوتاهی پس از آزادی به دلیل فشارهای امنیتی و قضایی و آسیب‌های ناشی از شکنجه در دوران بازداشت به زندگی خود پایان داد.

ثمین راعی، مادر فرهام در مراسم چهلم او گفت: «پسرم یه مرگ‌خاموش داشت، ولی صداشو‌ همه شنیدند. صداش جهانی شد. حالا فرهامم، من صدای تو میشم. من دادخواه تو میشم. من انتقام تمام اون روزها رو‌ ازشون می‌گیرم. تمام اون شکنجه‌ها، تمام اون کتک‌ها. من دادخواه تو میشم. من رهرو راه تو میشم. و فقط‌ میخوام یاد و‌ نام تورو جاوید نگهدارم.»

فرهاد نیکپور، پدر فرهام در اردیبهشت ۱۴۰۲ در زادروز فرزندش که تازه بیست ساله می‌شد، بر سر مزارش شامپاین باز کرد و در صفحه اینستاگرامش نوشت:
«کاش میشد با هم برقصیم و بنوشیم ....ولی افسوس...
امروز بیست ساله میشی و من و مادرت از همین جا برات بوسه می‌فرستیم و دعا میکنیم راهت پر رهرو باشه»

#فرهام_نیکپور #دادخواهی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

تولد #مصطفی_شعبانى بود؛

مادرش سال‌هاست که نیست؛

اما امروز جای خالیش با دستان پُر از مهر مادران دادخواه بوكان ، دايه مينا مادر #شهریار_محمدى، #امجد_عنايتى #هژار_مام_خسروى ، #هیوا_جان_جان #هیمن_امان و #ابراهیم_شريفى_فر ، در كنار برادرش پُر شد

آمدند
تا نشان دهند حتی در نبود مادر،
فراموش نمی‌شود
کسی که با مردمش زنده است

از صفحه اینستاگرام اسرین محمدی

#دادخواهی #بوکان #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

فاطمه حیدری، خواهر جاویدنام جواد حیدری، این ویدیو را منتشر کرد و نوشت:
‌
«بعد از مدت‌ها این فیلمو از تهِ گالری گوشیم درآوردم و نشون دادم به چندتا آلمانی که خیلی اصرار داشتن سرگذشت منو بدونن.
خودم اما چشم‌هامو بستم، نمی‌خواستم دوباره ببینمش.
وقتی فیلم تموم شد، چشم‌هامو باز کردم و دیدم داشتن به پهنای صورت گریه می‌کردن—در حالی که حتی نمی‌فهمیدن من توی ویدئو چی می‌گم.
آروم نگاشون کردم و گفتم:
«متوجه شدید چی گفتم؟»
گفتن:
«لازم نبود فارسی بدونیم. خشم و درد از هر لحظه‌ی این فیلم بیرون می‌زد و مستقیم می‌نشست توی وجودمون.»

بهشون گفتم:
«می‌دونید خیلی از گلوله‌هایی که به جان و تن خواهر و برادرهای من نشست، آلمانی بودن؟»
شوکه شدن.
گریه‌شون تبدیل شد به سکوت. به شوک. به شرم.
چیزی نگفتن. چون چیزی برای گفتن نداشتن.

اون یکی ویدئو رو فکر کنم از گوشیم پاک کردم…
انقدر سنگین بود که انگار سنگینی دنیا توشه، و من دیگه نمی‌تونستم اون حجم رو با خودم حمل کنم.
برای همین، هیچ‌وقت نشون کسی ندادم.»

heydari_fatemeh

#جواد_حیدری #دادخواهی #نه_به_جمهوری_اسلامی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech