نوشته شیوا شاه‌سیاه برای شریفه محمدی، فعال کارگری محبوس در زندان لاکان که برای دومین بار حکماعدامش تایید شده است.

شیوا شاه‌سیاه، فعال حقوق زنان پس از پذیرفته شدن درخواست اعاده دادرسی و توقف اجرای جکم، به‌تازگی از زندان لاکان آزاد شده است.


میانه روز است، همان چند ساعت آفتابی که در بهترین روزها -که احتمالا آسمان رشت درخشان است- نسیب گوشه‌ای از اتاق می‌شد رو به خاموشی است. نشسته‌ایم. هر کدام مشغول به کاری؛ تو مثل روزهای دیگر در حال یافتن راه‌حل‌هایی هستی برای تمراری نبودن روزها. برای زیستن دوباره و چندباره در بین دیوارها، راه‌حل‌هایی برای یادآوری حس زنده بودن در روزمرگی شبح‌وار و ویران‌کننده لاکان. شبحی که بین دیوار تا زندگی جاری بیرون آسوده لمیده و آرام‌آرام بین سلول‌هایمان جا باز می‌کند‌ شبحی که اگر تو اینگونه با توانایی بی‌نظیرت در زیستن معنای زندگی نبودی، مرا دست‌کم بی‌گمان می‌بلعید. چشمانت را می‌بندی، اول چشمانت می‌خندند و خط آشنای شوق زیر پلکت مرئی می‌شود؛ از لذت سکوت گردنه می‌گویی در میانه مسیر کوه. جایی که گاهی چندنفری رو به قله روانه شده‌اند و انگار انسان می‌ماند و تا چشم کار می‌کند دره‌ها، کوه‌ها، دامنه‌ها و ابرها، به توالی هم و جادویی. و تازه صداها در سکوت انسان شنیده می‌شوند. صدای بادی که از بین گون‌ها رد می‌شود، خش‌خش برگ و هوهوی باد: «آخ من عاشق سکوت اونجام، سکوت و نسیمی که از صورت آدم می‌گذره.» کل صورتت از تصور جایی که هستی، همان گردنه کوه‌هایی که تجسمشان می‌کنی، بین قله و پارکینگ ماشین‌ها، می‌درخشد. چشم‌بسته لحظه‌ای سکوت می‌کنی. انگار رد نسیم روی صورتت را حس می‌کنی‌. نگاهت می‌کنم و هرآنچه پشت پلک‌هایت از کوه می‌بینی، آرامش و خنکی نسیمی که انگار همین الان احاطه‌ات کرده، لحظه‌ای هیاهوی بی‌پایان لاکان را قطع می‌کند. در کوه و بین گردنه نشسته‌ای در انتظار هم‌نوردانت. بارها خطوط صورتت را به یاد می‌آورم. شنیدن هوهوی یاد، تکان‌خوردن پرنده و چرنده، و خطوط ریز آرامش و شوقی که روی گونه‌هایت و تک‌تک اجزای صورتت انداخته؛ تو کوه را می‌شناسی شریفه. تو مسیرهای پرپیچ‌وخم، طاقت‌فرسا و شگفت‌انگیز کوه را می‌شناسی. انگار حالا هم میانه پیچی نفس‌بر نشسته‌ای و می‌دانی مسیری هست. مسیر پاکوب کوه با توان و صبر و زندگی‌ات پیوند خورده‌. پیوندی که در تمام حرکات انگشتانت، دست‌هایت، صورتت، بدن و جستن راه‌حل‌های زندگی‌بخشت مرئی است و
حتم دارم که در تک‌تک سلول‌هایت جاری است.‌

متن کامل در اسلایدها

shiva_shahsiah

#شریفه_محمدی #نه_به_اعدام #بیانیه #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

نگار کورکور، خواهر زندانی سیاسی محکوم به اعدام مجاهد کورکور، درگذشت

نگار کورکور، پس از طی یک دوره سخت دست‌وپنجه نرم کردن با بیماری سرطان در کشور آلمان درگذشت.
او تا آخرین روزهای زندگیش از عشق به ایران و عشق به آزادی می‌گفت، اما در حسرت آزادی ایران و آزادی برادرش جانش را از دست داد.
نگار نهایت تلاشش را کرده بود تا صدای بی‌گناهی برادرش را به گوش همگان برساند.

یادش گرامی باد

درگذشت نگار را به خانواده او و‌ همه خانواده‌های دادخواه ایران، تسلیت می‌گوییم.

#نگار_کورکور #مجاهد_کورکور #نه_به_اعدام #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

«نگار، زنی به نام ایران

نگار کورکور تنها یک زن نبود،
او صدای زخمیِ یک ملت بود؛
خواهری تبعیدی، در حسرت نجات برادری که زیر تیغ اعدام است،
و در آرزوی آزادی وطنی که زیر چکمه‌ی اشغالگران، له می‌شود.

نگار جلوی چشمان‌ ما آب شد.
نه فقط از درد سرطان،
که از اندوهِ غربت، از خشمِ ناتوانی، از داغِ ایران اشغال‌شده.
ایرانِ ما، سرزمین ما، نه بیمار است و نه خاموش؛
او در اشغال است.
اشغال یک فرقه‌ فاسد، مافیایی، تبهکار،
که دین را نقاب کرده‌اند و وطن را گروگان گرفته‌اند.

نگار، تکه‌ای از ایران بود؛
و رفتنش، تلنگری‌ست بر ما.
رفت، بی‌آنکه برگردد به خاک مادری،
بی‌آنکه ببیند حکم اعدام باطل شده،
بی‌آنکه آغوش وطن، دوباره برایش گشوده شود.

نگار نماد همه‌ آن‌هایی‌ست
که در تبعید جان دادند اما تن به فراموشی ندادند؛
نماد ایرانِ اشغال‌شده‌ای که هنوز قلبش برای آزادی می‌تپد،
حتی اگر دور، حتی اگر در حال آب شدن.

او رفت،
اما هنوز ما هستیم؛
و تا ایران آزاد نشده،
تا این فرقه‌ تبهکار از خاک وطن بیرون نرفته،
نباید بگذاریم نام نگار هم،
مثل هزاران نام دیگر،
در سکوت و فراموشی دفن شود.»


متن ارسالی یکی از مخاطبان توانا در سوگ نگار کورکور

#نگار_کوکور #مجاهد_کورکور #نه_به_اعدام #برای_آزادی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech