محمدجواد ظریف، با ادعای اینکه در ایران حجاب اجباری وجود ندارد، بار دیگر تلاش کرده است تا واقعیت‌های آشکار جامعه ایران را تحریف کند. این سخنان، در تضاد کامل با قوانین رسمی کشور، رفتار نیروهای انتظامی، و تجربه روزمره میلیون‌ها زن ایرانی است که به دلیل عدم رعایت حجاب، با تهدید، بازداشت، و محدودیت‌های اجتماعی مواجه می‌شوند.

ادعای ظریف مبنی بر اینکه زنان بدون روسری در خیابان‌های تهران حضور دارند و کسی با آن‌ها کاری ندارد، نادیده گرفتن سیاست‌های رسمی و اعمال گسترده خشونت علیه زنانی است که در یک سال اخیر به دلیل مخالفت با حجاب اجباری مورد برخورد قرار گرفته‌اند. این در حالی است که تصاویر و گزارش‌های متعدد از اعمال فشار بر زنان، حضور گشت‌های ارشاد، و حتی صدور احکام سنگین برای مخالفان حجاب اجباری منتشر شده است.

سخنان ظریف در راستای تلاش مداوم مقامات جمهوری اسلامی برای قلب واقعیت و مصادره دستاوردهای جنبش‌های مدنی مردم ایران است. مقاومت زنان ایرانی علیه اجبار حجاب، یک مطالبه عمومی و مستقل است که هیچ ارتباطی با تصمیمات مجموعه سران نظام ندارد. نافرمانی مدنی زنان در برابر حجاب اجباری، یک جنبش خودجوش مردمی است که نه‌تنها در ایران، بلکه در سطح جهانی توجه و حمایت جلب کرده است. اما اکنون ظریف تلاش دارد تا این ایستادگی را به عنوان تصمیم و گذشت نظام جلوه دهد، در حالی که تاریخ سرکوب‌ها و مقاومت‌ها چیز دیگری را نشان می‌دهد.

همان‌طور که ظریف پیش از این دروغ‌هایی نظیر "نداشتن زندانی سیاسی" را مطرح کرده بود، این بار نیز با روایت‌های نادرست تلاش دارد واقعیت اعتراضات مردمی را تغییر دهد. ادعای او مبنی بر اینکه «مردم خودشان انتخاب کرده‌اند که جور دیگری زندگی کنند» توهین به شعور مردم و پاک کردن صورت‌مسئله‌ای است که دهه‌هاست زنان و جوانان ایرانی با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند. حقیقت این است که مردم انتخاب نکرده‌اند؛ بلکه برای هر قدم در مسیر آزادی، هزینه‌های سنگینی پرداخته‌اند.

واقعیت این است که حجاب اجباری یک سیاست حکومتی است که سال‌هاست بر زنان تحمیل شده و تلاش برای حذف آن، خواسته عمومی مردم ایران است. مصادره این مطالبه به نفع نظام، نه‌تنها تحریف حقیقت، بلکه توهین به مبارزه‌ای است که هزینه‌های جانی و آزادی‌های بسیاری را به همراه داشته است.

#حجاب_اجبارى #پوشش_اختیاری #ظریف #دروغ #گفتگو_توانا
@dialogue1402

۸ بهمن ۱۴۰۳، چهارمین نشست بررسی ادواری جهانی (UPR) جمهوری اسلامی ایران در شورای حقوق بشر سازمان ملل در ژنو برگزار شد. در این نشست، کشورهای عضو سازمان ملل نگرانی عمیق خود را درباره نقض گسترده حقوق بشر در ایران، به‌ویژه سرکوب سیستماتیک بهائیان، اقلیت‌های دینی و قومی، و زنان و دختران ابراز کردند. همزمان با این بررسی، نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی ۱۱ زن بهائی را به اتهامات بی‌اساس بازداشت کردند. کشورهای مختلف، از جمله ایتالیا، اتریش، لیتوانی، لوکزامبورگ، بلژیک، کانادا، اسپانیا، و استونی در بیانیه‌های خود خواستار توقف آزار بهائیان شدند و بر تضمین حقوق برابر برای اقلیت‌های دینی تأکید کردند. ایتالیا از ایران خواست ترتیبات لازم را برای تضمین حقوق برابر برای تمام شهروندان، به‌ویژه بهائیان، اتخاذ کند. اتریش بر هماهنگی قوانین ایران با حقوق بشر بین‌المللی تأکید کرد. لیتوانی و استونی خواهان توقف تبعیض علیه اقلیت‌های دینی شدند و لوکزامبورگ بر پایان دادن به آزار بهائیان، کردها، بلوچ‌ها و ترکمن‌ها تأکید کرد. ایرلند، هلند، و اسپانیا نیز از ایران خواستند آزادی دین و عقیده را برای اقلیت‌های دینی تضمین کنند. در آستانه این بررسی، جامعه جهانی بهائی (BIC) همراه با دیگر سازمان‌های حقوق بشری، گزارشی تحت عنوان «چکمه روی گردنم» ارائه کرد که نقض سیستماتیک حقوق بهائیان ایران را مستند کرده است. در این گزارش، از مصادره اموال و محرومیت از تحصیلات تا بازداشت‌های خودسرانه به عنوان ابزارهای سرکوب بهائیان نام برده شده است. مای ساتو، گزارشگر ویژه سازمان ملل، محرومیت سیستماتیک بهائیان را یکی از شدیدترین موارد سرکوب دینی در جهان توصیف کرد. سیمین فهندژ، نماینده جامعه جهانی بهائی، تأکید کرد که آزار و سرکوب بهائیان در قوانین ایران نهادینه شده و حقوق انسانی آنان به طور کامل نادیده گرفته می‌شود. حمایت گسترده کشورها در این بررسی و موج فزاینده اعتراضات جهانی علیه سرکوب بهائیان بر ضرورت اقدام فوری برای توقف این تبعیض‌ها تأکید کرد.


#حقوق_بشر #بهائیان_ایران #داستان_ما_یکیست #اقلیت_دینی #حجاب_اجبارى #گفتگو_توانا

@Dualogue1402