#نکته

🔻قضیّه دو سر دارد:
استثمارگری و استثمارپذیری؛
استکبار در جایی خواهد بود که استضعاف باشد.
به حکم طبیعت، آب که جاری شد به طرف گودال می‌رود، اگر بخواهند از این آب جلو گیرند، باید گودال را پُر کرد.

📚سخن‌ها را بشنویم/دکتر #اسلامی_نُدوشن

@antioligarchie

#تلنگر

🔻 خوش خیالیِ شاعر!!

به مدرسه‌ی چهارباغ نتوانستیم نگاه تازه‌ای بیندازیم، زیرا درش بسته بود و گفتند که طلبه‌ها در آن مشغول تلمّذ هستند. سرایدار آمد جلو و با حالتی کنار آمدنی گفت: حالا نه، ولی عصر می‌شود. امّا عصر دیگر وقت نکردیم.
چون لحظه‌ای ما را راه داد که در کریاسِ در[ آستانه] بایستیم، چشمم به این دو بیت کتیبه افتاد که به خطّ نستعلیقِ خوش دوْرادوْر نوشته بودند:
"وارثِ تختِ سلیمان، خسرو گیتی‌سِتان
پادشاهِ شیعیان، جانِ جهان، سلطان حسین
آنکه از تیغِ کجَش شد راست کار عالمی
آنکه از خلق و کرم بگرفت حدّ مشرقين"

با خود گفتم: این که تیغِ کجَش چگونه عالم را راست کرد، می‌بایست از اشرف و محمود افغان پرسیده شود!

📚 بازتاب‌ها/ دکتر #اسلامی_نُدوشن

🔻‌تاریخ جز اندوه ثمری ندارد. می‌خوانیم و می‌آموزیم که در زمانی مردم فقیر و بدبخت بودند. بعد نیروی خود را گرد آوردند و تلاش فراوان کردند و رنج بسیار بردند تا آفتاب سعادت بر آنها بتابد و تابید. اما ای کاش تاریخ هم کمی استراحت می‌کرد...!
‌
‌
📚آبلوموف/ #ایوان_گنجارف


https://t.me/antioligarchie/25406
@antioligarchie

‍ #یادداشت

🔻 هم پتیاره، هم دلارام

در لشکرکشی ایران به یونان به روایت #هرودوت، #خشایارشا بر آن می‌شود تا سپاه را سان ببیند. اورنگی[تخت] از مرمر، از جانب مردم "اُبيدوس" ساخته شده است که آن را بر فراز تپّه‌ای می‌گذارند و او بر آن جلوس کرده سپاه را از برابر خود می‌گذراند. #هرودوت نوشته است که چون #خشایارشا این انبوه عظیم انسانها را می‌نگرد و داردانِل** را پوشیده از کشتی می‌بیند، نخست ابراز شادی می‌کند، امّا لحظه‌ای بعد اشک از چشمانش سرازیر می‌گردد. #اردوان عموی پادشاه، که پهلویش ایستاده به او می‌گوید: «سالار من، به یقین تعارض عجیبی در میانِ دو حالتِ اکنون و لحظه‌ی پیشین شماست. دمی پیش خود را خوشبخت می‌دیدید و اکنون می‌گریید.» #خشایارشا جواب می‌دهد: «داشتم فکر می‌کردم که زندگیِ آدمی‌زاد چه بینوایانه کوتاه است؛ زیرا از این هزاران مرد، یک صد سال دیگر، احدی زنده نخواهد بود.»
#اردوان به او جواب می‌دهد: «از این مصیبت‌بارتر نیز چیزهایی در زندگی هست. هر چند زندگی کوتاه باشد، هیچ فردی را در هیچ نقطه‌ای از جهان نمی‌توانید یافت که در دورانی از عمر خود، نه یک بار، بلکه بارها آرزوی مرگ نکند. رنجهایی بر ما عارض می‌شوند، بیماریهایی به سراغ ما می‌آیند که زندگی را با همه‌ی کوتاهی، بیش از حد دراز می‌نمایانند. بار اَلَم چنان سنگین می‌شود که مرگ پناهگاهی آرزو کردنی می‌گردد. این به نزد همگان به اثبات رسیده است که پروردگار که ذوق شیرینیِ دنیا را در نهادِ ما نهاده، در بخششِ خود تنگ چشمی به خرج داده است.» [هرودوت، بند ۴۹].

**[داردانِل، یا تنگه‌ی "چاناق‌قلعه" تنگه‌ای است باریک در شمال غربی ترکیه که دریای اِژِه را به دریای مَرمَره پیوند می‌دهد.]

📚بازتاب‌ها / دکتر #اسلامی_ندوشن

@antioligarchie

پانوشت : تصویر آرامگاه خشایارشا، نقش رستم، مرو دشت، استان فارس.

https://t.me/antioligarchie/26101

‍ 🔻شعرهای وطنیِ "فرّخی " جُزو مؤثّرترین آثار دوره‌ی مشروطه‌اَند.
در میان آن همه تب و تاب‌ها، یک بیتِ امیدبخش هم دارد:
"دلم از این خرابی‌ها بُوَد خوش زانکه می‌دانم
خرابی چون که از حد بگذرد، آباد می‌گردد"

این بیت اشاره دارد به اصلِ بسیار مهمّ واکنش، یعنی امری که چون در زمانی به درجه‌ی افراط رسید، واکنشِ معارضِ خود را ایجاد می‌کند، بنابراین از دورانهای سختِ کشور نباید نومید بود، تعجّبی ندارد که "پایان شب سیه سفید" باشد.

📚بازتاب‌ها / دکتر #اسلامی_نُدوشن

@antioligarchie

پانوشت : عکس از آزاده اخلاقی، پروژه‌ی به روایتِ یک شاهدِ عینی.

#تلنگر

🔻استثمار در قرن بیستم با توپ و تفنگ وارد کشور دیگری نمی‌شود؛
بلکه وضع را طوری کرده که بروند پول بدهند و منّت بکشند و این توپ و تفنگ را از او بخرند و احیاناً دو کشورِ فقیر، آن را بر ضدّ یکدیگر به کار برند.

📚سخن‌ها‌ را بشنویم/ دکتر #اسلامی نُدوشن

@antioligarchie

#نکته

غلامانِ به دولت رسیده که نمی‌توانند بر آزادگی و ملّیّت تکیّه کنند، بهترین پناهگاه را در تشرّع می‌جویند؛ هم فال است و هم تماشا!
هم در سایه‌ی آن می‌توان پول اندوخت و هم سالاری کرد. این آسان‌ترین راه است برای ساکت نگاه داشتنِ مردم و بهره کشیدن از آنها. کسی که زبان بگشاید، با جانِ خود بازی کرده، و اگر حدّاکثر فرد نامداری چون حسنک وزیر باشد، باز می‌شود فتوای مرگش را از خلیفه گرفت.
چه منظره‌ی کارناوال مانندِ تهییج کننده‌ای!

📚شهرزاد قصه‌گو/ #اسلامی‌_ندوشن

@antioligarchie

#نکته

⭕️ در گذشته اقوام و افراد، بدبختیِ خود را به عالَم بالا و آسمان نسبت می‌دادند و سرنوشت را عاملِ کار می‌دانستند، امّا دنیای جدید این تفکّر را به عامه‌ی مردم القا کرد که مشکلاتشان را ناشی از خود و جامعه‌شان بدانند.

📚دیروز امروز فردا / #اسلامی‌_نُدوشن

@antioligarchie

#تلنگر

🔻اگر معتصم عبّاسی در یک ساعت دوشیزگیِ سه دخترِ دشمن را بر می‌داشت و نماز شکر می‌خواند، امروز روسپیگریِ روحی است، به میزانی بسیار وسیع!!
مدّعی را وقتی نشود از میان برداشت، می‌توان اخته‌ی سیاسی‌اَش کرد؛ به او آنقدر خوراند که بلغم و صفرا سراسرِ روحش را بگیرد و تا آخر عمر جز به امتلاء خود به چیز دیگری نیندیشد!

و امّا برای عامّه، زنده باد فرستنده ! این نازنین صنمِ قرن بیستم؛ و سُربِ حروف که باجی به سربِ گلوله نمی‌دهد. مانند گذشته‌ها که دشمن را مسمومِ تدریجی می‌کردند و او تا عمر داشت با سَمّ خود دست به گریبان بود، امروز می‌توان روح را در دور افتاده‌ترین و خشک‌ترین کوره دِه‌ها بر سرِ امواجِ فرستنده به رقص آورد، چنان که مارافسای [ مارگیر] و مارش.


📚داستان داستان‌ها/ #اسلامی_نُدوشن

@antioligarchie

#نکته

🔻همیشه یک گرفتاری در کار بوده است و آن «شِبهْ» به جای اصلْ نشاندن است؛
تا زمانی که بشود کاریکاتورهای مضحکی نشان داد و گفت این «لبخند ژوکوند» است و تصوّر برود که مردم هم می‌پذیرند، اگر صدایی نباشد که بگوید قبول نداریم، می‌شود دل خوش کرد که کارها به راه است؟

📚فصلنامه هستی‌ / #اسلامی_ نُدوشن

@antioligarchie

#نکته

🔻اقتضای خلقت بشر آن است که «چون و چرا‌گر» باشد. قصّه‌ی آدمِ نخست که در تفسیرها آمده حکایت از همین معنا دارد. آدم «میوه‌ی مُنهی» خورد و عارفِ نیک و بد شد، و امّا آن «درخت مُنهی» می‌گویند که آن، درختِ علم بوده، «هر که از آن بخوردی چیزها بدانستی» [کشف الاسرار، ص ۱۴۸]...‌

▫️اگر فردی تشنه بود و آب خواست، به نظر هیچکس غیرِ طبیعی نمی‌آید؛
پس چرا اگر گفت: بگذارید حرفم را بزنم، و می‌خواهم بنده نباشم، باید رو تُرش کرد و به او نگاهِ مشکوک انداخت؟

📚مرزهای‌ناپیدا/ #اسلامی‌_نُدوشن


@antioligarchie

#نکته

🔻تمدّن و فرهنگ در سرزمینهای خاصّی امکان رشد بهتر می‌یافته‌اند، و آن سرزمینهایی بوده‌اند که زندگی در آنها نه خیلی آسان و نه زیاد مشکل باشد.
نه خیلی آسان، تا ساکنانِ خود را به تنبلی و تن‌آسایی سوق ندهد؛ نه خیلی دشوار، تا همه‌ی نیروی فکری و بدنیِ آنها را معطوف به رفعِ حوائجِ اوّلیّه نکند.

📚کلمه‌ها/ #اسلامی‌_نُدوشن

@antioligarchie

#نکته

🔻عبّاسیان، گاه با زور و گاه با مکر، همه‌ی تلاش‌های استقلال طلبانه‌ی ایران را بی‌ثمر می‌گذاشتند. گرچه گاه در آستانه‌ی اضمحلال قرار می‌گرفتند (چون زمانی که یعقوب لیث تا پشت دروازه‌ی بغداد پیش رفت و یا زمانی که احمد بن بویه مقرّ خلافت را اشغال کرد)، لیکن سرانجام جریان به سود آنان تغییر می‌یافت، و رشته‌ی حکومتشان از گسیختگی در امان می‌ماند.
با این حال، روحِ ایرانی از تب و تاب نیفتاده بود و برای زنده ماندن دست و پا می‌زد. شاهنشاهیِ ایران و عظمتِ گذشته در یادها موج می‌زد و می‌دانیم که گذشته، همیشه زیباتر و پسندیده‌تر از آنچه بوده، جلوه می‌کند.
ایرانیان که برای ایجاد جامعه‌ای آزاد و عادلانه، از بنی‌امیّه و بنی عبّاس هر‌دو، سرخورده بودند، در گذشته‌ی افتخارآمیزِ خویش پناه گرفتند و پس از گذراندن یک دوران بُهت‌زدگی و انتظار، از نو حافظه‌ی خود را باز یافتند و خواستار آن شدند که لااقل از جهت روحی و معنوی، شخصیّتِ خویش را احیاء کنند.

📚زندگی و‌ مرگ پهلوانان در شاهنامه / #اسلامی‌_نُدوشن

@antioligarchie

#تلنگر

🔻جریان‌هایی که با سرشتِ انسان در معارضه قرار می‌گیرند اگر بخواهند به نحوی با زور یا تبلیغ، بر او تحمیل گردند، تحت هر اسم که باشند، با واکنشِ شدید روبه‌رو خواهند شد.
- روسیه‌ی استالینی آهنین‌ترین دستی بود که تا آن زمان بر قومی حکومت کرده بود، ولی فرجامش از نظرها پنهان نیست (تفصیلِ موضوع در کتاب «استالین» اثر «ادوارد رادزینسکی» آمده است). شوروی که دوّمین قدرتِ جهان بود و می‌خواست همه‌ی دنیا را زیر بیرق خود درآورد، اکنون پول ندارد که حقوق سربازان و کارگران خود را بپردازد.

- انقلابِ فرهنگیِ چین می‌خواست همان‌گونه که در دوره‌ی امپراتوری پای دخترانِ چینی را در قالب می‌گذارد، روحِ مردمش را در قالب بگذارد، ولی هنوز خاکسترِ سرنوشتی که بر سرِ آن آمد گرم است.
کنفوسیوس بعد از ۲۵۰۰ سال بر جای است، ولی کارگزارانِ انقلاب فرهنگی به کنجِ عبرت خزیدند.

خواستیم از دو نمونه که آخرین نمونه‌های نزدیک به ما هستند نام ببریم، وگرنه مشابهانشان در تماشاخانه‌ی تاریخ کم نیستند.

📚ایران چه حرفی برای گفتن دارد/ #اسلامی_نُدوشن



@antioligarchie

#داستانک

🔻‍ از بیست و پنجم اسفند دیگر زمستان رفته و بهار سر زده بود. پنج روز آخر اسفند را "پنجه" می‌گفتیم، که از قدیم‌ترین زمان از روزهای پُر معنای سال بوده بود، زیرا می‌بایست مقدّمات آمدن نوروز را فراهم کند. این نوروز، به هر حال و در هر خانه، ولو با مقداری گرفتاری، عادت شده بود و جزو حکم بود که امید تازه برانگیزد.

در کنار خانه تکانی، سایر نظافت‌هایِ گاه بگاهی نیز که در طیّ سال نشده بود، می‌شد: چراغ ها و لامپاها، سماور، و شیشه‌های پنجره و ظرف‌های مس را می‌دادند سفید کنند. همه‌ی گوشه‌های دور دستِ منزل رُفته می‌شد. رخت‌های بهاری را می‌شستند و روی بند می‌انداختند، و آنگاه تهیّه‌ی خوراکی های خاصّ نوروز بود.
شیرینی که به آن «حلوا» می‌گفتند البتّه از شهر آورده می‌شد. ولی این شیرینی پادزهری داشت که می‌بایست آن را در همان خانه تهیّه کرد و آن عبارت بود از آنچه که در مجموع «آب کرده» می‌گفتند، یعنی میوه‌های خشکِ ترش و شیرین چون آلو، قیسی، آلبالو، برگه‌ی شفتالو و زرد آلو که در آب خیس می‌شد. از این «آب کرده» رسم بود که یک ليوان به هر مهمانی که وارد خانه می‌شد خورانده شود، زیرا فرض بر این بود که اشخاص با خوردن شیرینی و تنقّلات گرمیشان می‌کند و نوشابه‌ی میوه‌ی خشک، آن گرمی را دفع خواهد نمود. بنابراین تغارهائی توی خانه بود، مخصوص این کار، و کمچه‌ای روی آن که در آن می‌زدند و توی نیم کاسه یا لیوان برای تازه وارد می‌آوردند.

📚روزها/ #اسلامی‌_نُدوشن

@antioligarchie

#نکته

🔻شاید بشود گفت که نیمی از جنگ های عالَم بر سرِ «نان» در گرفته است، ولی نیمِ دیگر بر سر همین چیزِ دیگر بوده است، یعنی بر سر این که انسان "هویّتِ انسانیِ" خود را از دست ندهد.

📚گفته‌ها و ناگفته‌ها/ #اسلامی‌_نُدوشن


@antioligarchie

#تلنگر

🔻چون نیک بنگری ،همه تزویر می کنند!

تعزیه که نام دیگرش شبیه است، چیست؟
یاد و خاطره است، ولی آنجا که اصل را از یاد ببرد، محلّ تأمّل می‌شود...
شخص در تعزیّه می‌نشیند و بر مظلومیّت امام حسین می‌گِرید و بر سر و سینه می‌زند و شِمر و عبیداللّهِ زیاد را لعن می‌کند، ولی چه بسا که در همان چند قدمیِ او شِمرها و عبیداللّه‌ها نشسته‌اند و او نه ‌تنها با آنها کاری ندارد بلکه در برابر آنان تعظیم و کُرنش می‌کند! هربار که آب می‌خورد می‌گوید: «سلام بر لب تشنه‌ات یا ابا عبداللّه و لعنت بر یزید»، امّا خودِ او شیفته‌ی زوری است که در دستِ وزرا و اُمرای یزید صفت است.

📚دیروز‌ امروز فردا/ #اسلامی‌_نُدوشن


@antioligarchie