Forwarded from گفت‌وشنود
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
«کافر یک مفهوم نفرت‌انگیز است؛ از آن استفاده نکنیم»
زیر پستی که پیام یکی از همراهان را منعکس کرده بود، مخاطبی چنین نوشته بود و اضافه کرده بود که «کافر ریشه در مفهوم کفر دارد و اگر به معنای کفر دقت کنید معنای منفی دارد. کفر یعنی ناسپاسی کردن و یعنی عدم اعتنا به نعمت. یعنی اگر یک فردی قبول نکند به دین اسلام یا مسیحیت گرایش پیدا کند، ناسپاس قلمداد می‌شود و به او کافر می‌گویند.»
این هموطن قاطعانه نوشته بود که «کافر و باغی و مخصوصا «محارب» بایستی برای همیشه از زبان و ادبیات به طور کل پاک گردد.»
در این ویدئوی کوتاه شما مروری خواهید داشت بر این مفاهیم.
#رواداری #گفتگو #زبان #مدارا
@dialogue1402
زیر پستی که پیام یکی از همراهان را منعکس کرده بود، مخاطبی چنین نوشته بود و اضافه کرده بود که «کافر ریشه در مفهوم کفر دارد و اگر به معنای کفر دقت کنید معنای منفی دارد. کفر یعنی ناسپاسی کردن و یعنی عدم اعتنا به نعمت. یعنی اگر یک فردی قبول نکند به دین اسلام یا مسیحیت گرایش پیدا کند، ناسپاس قلمداد می‌شود و به او کافر می‌گویند.»
این هموطن قاطعانه نوشته بود که «کافر و باغی و مخصوصا «محارب» بایستی برای همیشه از زبان و ادبیات به طور کل پاک گردد.»
در این ویدئوی کوتاه شما مروری خواهید داشت بر این مفاهیم.
#رواداری #گفتگو #زبان #مدارا
@dialogue1402
Forwarded from گفت‌وشنود
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
استاد فقید، پرفسور اَمْنون نِتْصِر، یک یهودی ایرانی‌تبار و متولد ۱۳۱۳ خورشیدی در رشت بود. در ویدئوی زیر که در ۱۹۹۱ میلادی و به همت تلویزیون جام جم تهیه شد، از قدمت حضور یهودیان در ایران می‌گوید و اینکه گویش یهودیان ساکن در نطنز، کاشان و اصفهان، به لحاظ ساختار دستوری و آواشناسی و ریخت‌شناسی زبانی، بسیار نزدیک به پهلوی، یعنی فارسی میانه است.
نتصر که پس از تاسیس دولت اسرائیل در شانزده سالگی از ایران به اسرائیل مهاجرت کرد، در اوراق هویتی ایرانی با نام «ناصر سلوکی» شناخته می‌شد. این استاد ایران‌شناسی دانشگاه عبری اورشلیم، در ۱۹۶۱ میلادی از دانشگاه کلمبیای آمریکا در رشته «ایران‌شناسی و زبان‌های هند و اروپایی و زبان‌های سامی» با درجه‌ی دکتری فارغ‌التحصیل شد و در ۱۹۷۱ میلادی موفق شد منتخبی از اشعار فارسی یهودیان ایران را در کتابی جمع‌آوری کند.
نتصر مقاله مشهوری به نام «شاهان ساسانی در تلمود» دارد که در اپیزود دوازدهم از پادکست دیگری‌نامه با نام «مسیحیان شهر نصیبین» بخش‌هایی از آن را نقل کردیم. برای دسترسی به این اپیزود به صفحه گفت‌وشنود بروید:
https://dialog.tavaana.org/podcast_others_12/
#گفتگو #گفتگو_توانا #مدارا #یهودیان #یهودیان_ایران #یهودی_ایرانی #آزادی_ادیان #امنون_نتصر #فارسی #زبان_فارسی
@Dialogue1402
نتصر که پس از تاسیس دولت اسرائیل در شانزده سالگی از ایران به اسرائیل مهاجرت کرد، در اوراق هویتی ایرانی با نام «ناصر سلوکی» شناخته می‌شد. این استاد ایران‌شناسی دانشگاه عبری اورشلیم، در ۱۹۶۱ میلادی از دانشگاه کلمبیای آمریکا در رشته «ایران‌شناسی و زبان‌های هند و اروپایی و زبان‌های سامی» با درجه‌ی دکتری فارغ‌التحصیل شد و در ۱۹۷۱ میلادی موفق شد منتخبی از اشعار فارسی یهودیان ایران را در کتابی جمع‌آوری کند.
نتصر مقاله مشهوری به نام «شاهان ساسانی در تلمود» دارد که در اپیزود دوازدهم از پادکست دیگری‌نامه با نام «مسیحیان شهر نصیبین» بخش‌هایی از آن را نقل کردیم. برای دسترسی به این اپیزود به صفحه گفت‌وشنود بروید:
https://dialog.tavaana.org/podcast_others_12/
#گفتگو #گفتگو_توانا #مدارا #یهودیان #یهودیان_ایران #یهودی_ایرانی #آزادی_ادیان #امنون_نتصر #فارسی #زبان_فارسی
@Dialogue1402
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
احمد عاشورپور در این ویدئو به گیلکی در مورد اهمیت زبان مادری سخن می‌گوید.
#زبان_مادری و خرده‌فرهنگ‌ها بخش مهمی از هویت فردی و جمعی هر جامعه را تشکیل می‌دهند و نقش حیاتی در حفظ میراث فرهنگی و تاریخی ملت‌ها دارند. زبان مادری نه‌تنها وسیله‌ای برای ارتباط، بلکه حامل اندیشه‌ها، باورها و ارزش‌های یک ملت است. با حفظ آن، نسل‌های آینده می‌توانند پیوند خود را با ریشه‌های تاریخی و فرهنگی‌شان حفظ کنند و از فراموشی و استحاله فرهنگی در امان بمانند.
در بسیاری از کشورها، سیاست‌های چندفرهنگی و آموزشی تلاش دارند تا زبان‌ها و خرده‌فرهنگ‌های گوناگون را حفظ کرده و از نابودی آن‌ها جلوگیری کنند. این امر نه‌تنها به تقویت همبستگی اجتماعی و پذیرش تنوع فرهنگی منجر می‌شود، بلکه موجب غنای فکری و خلاقیت در جامعه نیز می‌گردد. به‌عنوان مثال، کشورهای اروپایی مانند سوئیس و بلژیک، با رسمیت بخشیدن به چندین زبان، توانسته‌اند انسجام ملی خود را حفظ کرده و از درگیری‌های فرهنگی و زبانی جلوگیری کنند.
در ایران، به‌عنوان کشوری با تنوع گسترده زبانی و قومی، اهمیت حفظ زبان‌های مادری دوچندان است. از ترکی و کردی گرفته تا عربی، بلوچی، ترکمنی و گیلکی و ...، هر یک از این زبان‌ها حامل تاریخ، ادبیات و سنت‌های ارزشمندی هستند که در صورت بی‌توجهی، در معرض فراموشی قرار می‌گیرند.
متأسفانه در دهه‌های اخیر، سیاست‌های یکسان‌سازی زبانی و فرهنگی موجب تضعیف بسیاری از زبان‌های محلی شده است. این امر نه‌تنها حق طبیعی مردم برای یادگیری و استفاده از زبان مادری‌شان را محدود می‌کند، بلکه منجر به از بین رفتن بخش مهمی از هویت فرهنگی ایران می‌شود.
حفظ و احیای زبان‌های مادری در ایران و سایر کشورها، نه‌تنها احترام به حقوق زبانی اقوام و جوامع محلی است، بلکه اقدامی ضروری برای حفظ تنوع فرهنگی، انسجام اجتماعی و تقویت گفت‌وگوی بین فرهنگی است. اتخاذ سیاست‌های حمایتی، آموزش زبان‌های محلی در کنار زبان رسمی و ترویج فرهنگ‌های بومی از طریق رسانه‌ها و نظام آموزشی، از راهکارهای مؤثری است که می‌تواند به بقای این میراث گران‌بها کمک کند.
گاه مشاهده می‌شود که برخی افراد گویش یک منطقه را مورد تمسخر قرار می‌دهند، در فیلم‌ها و سریال‌ها افراد با یک گویش خاص افرادی دارای ویژگی‌های منفی نشان داده می‌شوند و این موضوع به همبستگی لطمه می‌زند.
روز ۲۱ فوریه، روز_زبان_مادری، بهانه‌ای است برای یادآوری به همدیگر و به خود که تنوع زبانی و گوناگونی زیبای هویت‌های فرهنگی را پاس بداریم و قدردان آن باشیم.
#روز_جهانی_زبان_مادری #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
احمد عاشورپور در این ویدئو به گیلکی در مورد اهمیت زبان مادری سخن می‌گوید.
#زبان_مادری و خرده‌فرهنگ‌ها بخش مهمی از هویت فردی و جمعی هر جامعه را تشکیل می‌دهند و نقش حیاتی در حفظ میراث فرهنگی و تاریخی ملت‌ها دارند. زبان مادری نه‌تنها وسیله‌ای برای ارتباط، بلکه حامل اندیشه‌ها، باورها و ارزش‌های یک ملت است. با حفظ آن، نسل‌های آینده می‌توانند پیوند خود را با ریشه‌های تاریخی و فرهنگی‌شان حفظ کنند و از فراموشی و استحاله فرهنگی در امان بمانند.
در بسیاری از کشورها، سیاست‌های چندفرهنگی و آموزشی تلاش دارند تا زبان‌ها و خرده‌فرهنگ‌های گوناگون را حفظ کرده و از نابودی آن‌ها جلوگیری کنند. این امر نه‌تنها به تقویت همبستگی اجتماعی و پذیرش تنوع فرهنگی منجر می‌شود، بلکه موجب غنای فکری و خلاقیت در جامعه نیز می‌گردد. به‌عنوان مثال، کشورهای اروپایی مانند سوئیس و بلژیک، با رسمیت بخشیدن به چندین زبان، توانسته‌اند انسجام ملی خود را حفظ کرده و از درگیری‌های فرهنگی و زبانی جلوگیری کنند.
در ایران، به‌عنوان کشوری با تنوع گسترده زبانی و قومی، اهمیت حفظ زبان‌های مادری دوچندان است. از ترکی و کردی گرفته تا عربی، بلوچی، ترکمنی و گیلکی و ...، هر یک از این زبان‌ها حامل تاریخ، ادبیات و سنت‌های ارزشمندی هستند که در صورت بی‌توجهی، در معرض فراموشی قرار می‌گیرند.
متأسفانه در دهه‌های اخیر، سیاست‌های یکسان‌سازی زبانی و فرهنگی موجب تضعیف بسیاری از زبان‌های محلی شده است. این امر نه‌تنها حق طبیعی مردم برای یادگیری و استفاده از زبان مادری‌شان را محدود می‌کند، بلکه منجر به از بین رفتن بخش مهمی از هویت فرهنگی ایران می‌شود.
حفظ و احیای زبان‌های مادری در ایران و سایر کشورها، نه‌تنها احترام به حقوق زبانی اقوام و جوامع محلی است، بلکه اقدامی ضروری برای حفظ تنوع فرهنگی، انسجام اجتماعی و تقویت گفت‌وگوی بین فرهنگی است. اتخاذ سیاست‌های حمایتی، آموزش زبان‌های محلی در کنار زبان رسمی و ترویج فرهنگ‌های بومی از طریق رسانه‌ها و نظام آموزشی، از راهکارهای مؤثری است که می‌تواند به بقای این میراث گران‌بها کمک کند.
گاه مشاهده می‌شود که برخی افراد گویش یک منطقه را مورد تمسخر قرار می‌دهند، در فیلم‌ها و سریال‌ها افراد با یک گویش خاص افرادی دارای ویژگی‌های منفی نشان داده می‌شوند و این موضوع به همبستگی لطمه می‌زند.
روز ۲۱ فوریه، روز_زبان_مادری، بهانه‌ای است برای یادآوری به همدیگر و به خود که تنوع زبانی و گوناگونی زیبای هویت‌های فرهنگی را پاس بداریم و قدردان آن باشیم.
#روز_جهانی_زبان_مادری #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
سروه پورمحمدی، معلم و فعال صنفی، امروز شنبه ۳۰ فروردین ۱۴۰۴ برای اجرای حکم ۵ سال حبس تعزیری، پس از مراجعه به اجرای احکام دادسرای سنندج، به زندان منتقل شد.
این فعال مدنی و عوض انجمن فرهنگی نوژین، پیشتر توسط شعبه ۱ دادگاه انقلاب سنندج به ریاست قاضی کرمی به اتهاماتی شامل «تشکیل گروه و دسته‌جات به قصد بر هم زدن امنیت کشور» به ۱۰ سال حبس محکوم شده بود.
بنا بر گزارش‌ها، سروه پورمحمدی در تاریخ ۹ بهمن ۱۴۰۱، پس از مراجعه به دادگاه سنندج برای پیگیری پرونده اعضای بازداشت شده انجمن فرهنگی نوژین، توسط نیروهای امنیتی بازداشت شد.
جمعی از فعالان مدنی و خانواده سروه محمدی او را تا زندان بدرقه کردند.
بخشی از سخنان سروە پورمحمدی، قبل رفتن بە زندان؛
«آن چیزی کە هرگز توانش را ندارید حذف باور آزادیست از ذهن هایمان.»
پدر سروه پورمحمدی:
«حقیقتا دخترم برای حفظ زبان مادری و تلاش و کوشش در این راە پنج سال حبس گرفتە مایە افتخارست برای من.»
چرا باید یک نفر به خاطر حفظ و اشاعه و آموزش زبان مادری زندانی شود؟ چرا فعالیت مدنی و مسالمت‌آمیز فرهنگی جرم‌انگاری می‌شود؟
#سروه_پورمحمدی #زبان_مادری #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
این فعال مدنی و عوض انجمن فرهنگی نوژین، پیشتر توسط شعبه ۱ دادگاه انقلاب سنندج به ریاست قاضی کرمی به اتهاماتی شامل «تشکیل گروه و دسته‌جات به قصد بر هم زدن امنیت کشور» به ۱۰ سال حبس محکوم شده بود.
بنا بر گزارش‌ها، سروه پورمحمدی در تاریخ ۹ بهمن ۱۴۰۱، پس از مراجعه به دادگاه سنندج برای پیگیری پرونده اعضای بازداشت شده انجمن فرهنگی نوژین، توسط نیروهای امنیتی بازداشت شد.
جمعی از فعالان مدنی و خانواده سروه محمدی او را تا زندان بدرقه کردند.
بخشی از سخنان سروە پورمحمدی، قبل رفتن بە زندان؛
«آن چیزی کە هرگز توانش را ندارید حذف باور آزادیست از ذهن هایمان.»
پدر سروه پورمحمدی:
«حقیقتا دخترم برای حفظ زبان مادری و تلاش و کوشش در این راە پنج سال حبس گرفتە مایە افتخارست برای من.»
چرا باید یک نفر به خاطر حفظ و اشاعه و آموزش زبان مادری زندانی شود؟ چرا فعالیت مدنی و مسالمت‌آمیز فرهنگی جرم‌انگاری می‌شود؟
#سروه_پورمحمدی #زبان_مادری #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
Forwarded from گفت‌وشنود
بیست و پنجم اردیبهشت‌ماه در تقویم رسمی ایران به نام بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی نام‌گذاری شده است؛ شاعری که با سرودن شاهنامه، یکی از سترگ‌ترین آثار حماسی جهان را پدید آورد و سهمی بی‌بدیل در پاسداری از زبان فارسی و هویت ایرانی ایفا کرد. شاهنامه نه تنها روایتگر تاریخ و اسطوره‌های ایران‌زمین است، بلکه نمادی از خردورزی، آزادگی و پایداری فرهنگی یک ملت در برابر فراموشی و تحریف تاریخ است.
با وجود این جایگاه رفیع، فردوسی در ساختار فرهنگی و رسمی جمهوری اسلامی ایران، آن‌گونه که شاید سزاوارش باشد، گرامی داشته نمی‌شود. دلیل این امر را می‌توان در رویکرد ایدئولوژیک نظام دانست که تمرکز آن بر برجسته‌سازی مفاهیم دینی و اسلامی، به‌ویژه در چارچوب شیعه‌محور، است. شاهنامه اما اثری است با گرایش آشکار به فرهنگ و تاریخ پیش از اسلام، و فردوسی نیز در آن نه با زبان دین، بلکه با زبان خرد، وطن‌دوستی و اسطوره سخن می‌گوید. از این‌رو، همواره نوعی فاصله میان نهادهای رسمی و این شاعر بزرگ وجود داشته است.
فردوسی با نگاهی ملی‌گرایانه، استقلال فرهنگی ایران را در برابر سلطه بیگانه و حتی نفوذهای دینی غیرایرانی ستایش می‌کند. همین ویژگی‌ها باعث شده تا بزرگداشت فردوسی، بیشتر به کوشش علاقه‌مندان فرهنگ و زبان فارسی و نهادهای غیردولتی یا مستقل وابسته باشد تا دستگاه رسمی فرهنگ‌سازی.
با این همه، فردوسی در قلب مردم ایران زنده است. آنچه او بر صفحه زبان و تاریخ این سرزمین نگاشت، فراتر از هر حکومت و دوره‌ای، به عنوان سرمایه‌ای فرهنگی، ملی و زبانی باقی خواهد ماند. شاهنامه تا امروز نه فقط کتابی برای خواندن، که تجلی هویت تاریخی ایرانیان است؛ و روز بزرگداشت فردوسی فرصتی است برای بازگشت به ریشه‌ها، به یادآوری آنکه زبان فارسی و فرهنگ ایرانی چگونه در سایه همت مردانی چون فردوسی دوام آوردند.
#فردوسی #اسطوره #زبان_فارسی #پارسی #گفتگو_توانا
@Dialogue1402
بیست و پنجم اردیبهشت‌ماه در تقویم رسمی ایران به نام بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی نام‌گذاری شده است؛ شاعری که با سرودن شاهنامه، یکی از سترگ‌ترین آثار حماسی جهان را پدید آورد و سهمی بی‌بدیل در پاسداری از زبان فارسی و هویت ایرانی ایفا کرد. شاهنامه نه تنها روایتگر تاریخ و اسطوره‌های ایران‌زمین است، بلکه نمادی از خردورزی، آزادگی و پایداری فرهنگی یک ملت در برابر فراموشی و تحریف تاریخ است.
با وجود این جایگاه رفیع، فردوسی در ساختار فرهنگی و رسمی جمهوری اسلامی ایران، آن‌گونه که شاید سزاوارش باشد، گرامی داشته نمی‌شود. دلیل این امر را می‌توان در رویکرد ایدئولوژیک نظام دانست که تمرکز آن بر برجسته‌سازی مفاهیم دینی و اسلامی، به‌ویژه در چارچوب شیعه‌محور، است. شاهنامه اما اثری است با گرایش آشکار به فرهنگ و تاریخ پیش از اسلام، و فردوسی نیز در آن نه با زبان دین، بلکه با زبان خرد، وطن‌دوستی و اسطوره سخن می‌گوید. از این‌رو، همواره نوعی فاصله میان نهادهای رسمی و این شاعر بزرگ وجود داشته است.
فردوسی با نگاهی ملی‌گرایانه، استقلال فرهنگی ایران را در برابر سلطه بیگانه و حتی نفوذهای دینی غیرایرانی ستایش می‌کند. همین ویژگی‌ها باعث شده تا بزرگداشت فردوسی، بیشتر به کوشش علاقه‌مندان فرهنگ و زبان فارسی و نهادهای غیردولتی یا مستقل وابسته باشد تا دستگاه رسمی فرهنگ‌سازی.
با این همه، فردوسی در قلب مردم ایران زنده است. آنچه او بر صفحه زبان و تاریخ این سرزمین نگاشت، فراتر از هر حکومت و دوره‌ای، به عنوان سرمایه‌ای فرهنگی، ملی و زبانی باقی خواهد ماند. شاهنامه تا امروز نه فقط کتابی برای خواندن، که تجلی هویت تاریخی ایرانیان است؛ و روز بزرگداشت فردوسی فرصتی است برای بازگشت به ریشه‌ها، به یادآوری آنکه زبان فارسی و فرهنگ ایرانی چگونه در سایه همت مردانی چون فردوسی دوام آوردند.
#فردوسی #اسطوره #زبان_فارسی #پارسی #گفتگو_توانا
@Dialogue1402