علم‌الهدی، امام جمعه مشهد در مراسمی به مناسبت ولادت حضرت فاطمه زهرا گفته است: «در جامعه‌ای همچون جامعه دینی ما قابل قبول نیست که عده‌ای فضای خصوصی و اتاق خوابی‌شان را در خیابان به مردم نشان بدهند؛ این کار آرامش همه خانواده‌ها را به‌هم می‌زند و در مقابل دستگاه‌های ما نیز بی‌تفاوت باشند. این درست است!؟»

علم‌الهدی با نقل روایاتی در ستایش از مقام حضرت فاطمه سخن می‌گفت و در بخش‌هایی سنت ایرانی گرامی‌داشت شب یلدا را هم تفسیر کرد و آن را «یک ارزش تمدنی برای اهمیت دادن به خانواده» دانست. اگرچه مقامات جمهوری اسلامی گاهی با نظر مثبت به سنت‌های ایرانی نگاه می‌کنند، اما به نظر می‌رسد اصل را فرهنگ اسلامی در نسخه شیعی می‌گیرند و از باب محکم‌کاری گاهی هم به سنت‌های ایرانی به تفسیر خودشان ارجاع می‌دهند.

مساله زنان و به ویژه پوشش آنها همواره بهانه مقامات جمهوری اسلامی برای حاکم کردن فضای امنیتی بر شهر بوده است و سرکوب‌های گاه خونین در کارنامه خود بجاگذاشته‌اند که در آخرین مورد آن در جریان خیزش مهسا امینی، حتی به کور کردن دختران جوان هم مبادرت کردند.

معلوم نیست مقصود این روحانی حکومتی از آوردن «فضای اتاق خواب به خیابان» چیست؛ اما نقدناپذیری و عدم انعطاف روحانیتی که ابزارهای قدرت را بیش از چهار دهه در دست دارد ظاهرا مانع از این می‌شود که مناسبات جنسیتی را در بافت اجتماعی خود بازنگری کنند.

علم‌الهدی در حالی از عدم ابلاغ شبه‌قانون موسوم به «عفاف و حجاب» انتقاد کرد که بحران شدید اقتصادی به همراه فساد و اختلاس و ارتشاء تمامی شئون کشور را تحت‌الشعاع قرار داده و حتی فضای تنفس شهروندان را هم مسموم ساخته است.

#رواداری #مدارا #گفتگو #زنان #حقوق_شهروندی

@dialogue1402

«کافر یک مفهوم نفرت‌انگیز است؛ از آن استفاده نکنیم»

زیر پستی که پیام یکی از همراهان را منعکس کرده بود، مخاطبی چنین نوشته بود و اضافه کرده بود که «کافر ریشه در مفهوم کفر دارد و اگر به معنای کفر دقت کنید معنای منفی دارد. کفر یعنی ناسپاسی کردن و یعنی عدم اعتنا به نعمت. یعنی اگر یک فردی قبول نکند به دین اسلام یا مسیحیت گرایش پیدا کند، ناسپاس قلمداد می‌شود و به او کافر می‌گویند.»

این هموطن قاطعانه نوشته بود که «کافر و باغی و مخصوصا «محارب» بایستی برای همیشه از زبان و ادبیات به طور کل پاک گردد.»

در این ویدئوی کوتاه شما مروری خواهید داشت بر این مفاهیم.

#رواداری #گفتگو #زبان #مدارا

‏ @dialogue1402

علیرضا پناهیان واعظ شیعه که استاد حوزه و دانشگاه هم هست، به مناسبت سالگرد کشته شدن قاسم سلیمانی، یک سخنرانی تبلیغاتی کرده و جز ادعای اینکه «ولی‌فقیه پرچم‌دار آزادی‌ست» هیچ‌چیز جدیدی در ادعاهایش دیده نمی‌شود! این سخنرانی چهارشنبه در گردهمایی «رهروان مکتب شهید سلیمانی» در محل گلزار شهدای شهر کرمان برگزار شده است.

این آخوند حکومتی گفته «اگر کسی پرچم ولایت‌مداری را که در دست رهبر معظم انقلاب قرار دارد تقویت نکند، دشمن آزادی‌ست!» او در حالی مکرر از کلمه «آزادی» استفاده کرده و آن را به ولی فقیه و سیاست‌هایش در ایران و منطقه چسبانده است، که نفس مردم از خفقان تمامیت‌خواهی بند آمده است و بنا به اقرار کارگزاران خودشان، نرخ مهاجرت از کشور بیشتر شده و سن تصمیم به مهاجرت در ایران پایین‌تر از حتی ده سال پیش آمده است.

پناهیان طبق معمول به غرب حمله کرده و مدعی شده که «آنان ضمن سرمایه‌گذاری به دنبال بردگی و هرزه‌کردن جوانان ما هستند.» نه پناهیان نه هیچ‌کدام از کارگزاران حکومت جمهوری اسلامی در این مورد توضیحی نداده‌اند که اگر چنین است، پس چرا دقیقا مردم ایران و کل خاورمیانه به غرب مهاجرت می‌کنند!؟

حکومت‌های چین و روسیه که نمونه‌های بارز حکومت‌های استبدادی‌اند، هیچ‌گاه طرف انتقاد آخوندهای حکومتی جمهوری اسلامی نبوده‌اند. حکومت چین یک حکومت تمامیت‌خواه است که هیچ شکلی از دین‌ورزی را در داخل مرزهای خود تحمل نمی‌کند و از جمله فشار شدیدی به مسلمانان منطقه اُیغور وارد می‌کند. با این حال، از نظر پناهیان، این غرب است که مردم جهان را برده می‌خواهد و قاسم سلیمانی می‌خواسته که مردم جهان آزاد باشند!

با نگاهی به این اظهارات، خواننده از خود می‌پرسد که آیا یتیم‌تر از کلمه آزادی وجود دارد که هر کس، حتی اخوندهای یک حکومت تمامیت‌خواه هم آن را مصادره می‌کنند!؟

میزان سوگیری و حق‌کشی در کلمات واعظان حکومتی به موازات ظلم بیشتر حکومت، افزایش می‌یابد و جز عده‌ای معدود از هم‌لباسی‌هاشان که نگران خشم مردم ستمدیده‌اند، کسی به این رویه اعتراضی نمی‌کند.

#رواداری #مدارا #آزادی #ایدئولوژی

‏ @Dialogue1402

استاد فقید، پرفسور اَمْنون نِتْصِر، یک یهودی ایرانی‌تبار و متولد ۱۳۱۳ خورشیدی در رشت بود. در ویدئوی زیر که در ۱۹۹۱ میلادی و به همت تلویزیون جام جم تهیه شد، از قدمت حضور یهودیان در ایران می‌گوید و اینکه گویش یهودیان ساکن در نطنز، کاشان و اصفهان، به لحاظ ساختار دستوری و آواشناسی و ریخت‌شناسی زبانی، بسیار نزدیک به پهلوی، یعنی فارسی میانه است.

‏نتصر که پس از تاسیس دولت اسرائیل در شانزده سالگی از ایران به اسرائیل مهاجرت کرد، در اوراق هویتی ایرانی با نام «ناصر سلوکی» شناخته می‌شد. این استاد ایران‌شناسی دانشگاه عبری اورشلیم، در ۱۹۶۱ میلادی از دانشگاه کلمبیای آمریکا در رشته «ایران‌شناسی و زبان‌های هند و اروپایی و زبان‌های سامی» با درجه‌ی دکتری فارغ‌التحصیل شد و در ۱۹۷۱ میلادی موفق شد منتخبی از اشعار فارسی یهودیان ایران را در کتابی جمع‌آوری کند.

نتصر مقاله مشهوری به نام «شاهان ساسانی در تلمود» دارد که در اپیزود دوازدهم از پادکست دیگری‌نامه با نام «مسیحیان شهر نصیبین» بخش‌هایی از آن را نقل کردیم. برای دسترسی به این اپیزود به صفحه گفت‌وشنود بروید:

https://dialog.tavaana.org/podcast_others_12/

‏⁧ #گفتگو⁩ ⁧ #گفتگو_توانا⁩ ⁧ #مدارا⁩ ⁧ #یهودیان⁩ ⁧ #یهودیان_ایران⁩ ⁧ #یهودی_ایرانی⁩ ⁧ #آزادی_ادیان⁩ ⁧ #امنون_نتصر⁩ ⁧ #فارسی⁩ ⁧ #زبان_فارسی⁩

@Dialogue1402⁩

در باب یک راه خردمندانه؛ عشق بر جای نفرت!

برتراند راسل از جمله برجسته‌ترین فیلسوفان تاریخ جهان است. او در عین‌ حال به عنوان یکی از فعالان برجسته در حوزه کنش‌های صلح‌طلبانه نیز به شمار می‌آمد.

راسل با این‌که یک ریاضیدان برجسته بود و فلسفه را به صورت حرفه‌ای دنبال می‌کرد اما دغدغه‌های صلح‌طلبانه‌ی جدی داشت و حتی در این راستا زندانی هم شد. او به دنبال مخالفت با جنگ جهانی اول از دانشگاه اخراج شد و به مدت پنج ماه زندانی بود.

راسل در صلح‌دوستی خود چنان جدی بود که حتی در سنین سالمندی نیز از کنش‌های مدنی دست بر نمی‌داشت. او در ۸۹ سالگی در یک تظاهرات ضد فعالیت‌های هسته‌ای در لندن شرکت کرد و در پی آن، هفت روز زندانی شد.

همچنین در راه‌انداختن کمپین علیه آدولف هیتلر نقش برجسته‌ای داشت و علی‌رغم تمایلات سوسیالیستی، به استبداد در شوروی نیز به صورت جدی انتقاد کرد.

این اشاره‌های بسیار اجمالی و کوتاه به فعالیت‌های اجتماعی اشراف‌زاده‌ی بریتانیایی باید تا حدی روشن سازد که با چه شخصیت ویژه‌ای سروکار داریم.

درباره‌ی راسل در وبسایت گفت‌وشنود بیشتر بخوانید و بشنوید:
https://dialog.tavaana.org/bertrand-russell-tolerance/

لینک یوتیوب:
https://youtu.be/_v2GS_GUGDo

لینک ساندکلاد:
https://on.soundcloud.com/czY8JFbngQ8pvKg57

#گفتگو_توانا #کنش_مدنی #فلسفه_سیاسی #صلح #مدارا #خردورزی #برتراند_راسل

@Dialogue1402

‌
در باب یک راه خردمندانه؛ عشق بر جای نفرت!

برتراند راسل از جمله برجسته‌ترین فیلسوفان تاریخ جهان است. او در عین‌ حال به عنوان یکی از فعالان برجسته در حوزه کنش‌های صلح‌طلبانه نیز به شمار می‌آمد.

راسل با این‌که یک ریاضیدان برجسته بود و فلسفه را به صورت حرفه‌ای دنبال می‌کرد اما دغدغه‌های صلح‌طلبانه‌ی جدی داشت و حتی در این راستا زندانی هم شد. او به دنبال مخالفت با جنگ جهانی اول از دانشگاه اخراج شد و به مدت پنج ماه زندانی بود.

راسل در صلح‌دوستی خود چنان جدی بود که حتی در سنین سالمندی نیز از کنش‌های مدنی دست بر نمی‌داشت. او در ۸۹ سالگی در یک تظاهرات ضد فعالیت‌های هسته‌ای در لندن شرکت کرد و در پی آن، هفت روز زندانی شد.


این اشاره‌های بسیار اجمالی و کوتاه به فعالیت‌های اجتماعی اشراف‌زاده‌ی بریتانیایی باید تا حدی روشن سازد که با چه شخصیت ویژه‌ای سروکار داریم.

درباره‌ی راسل در وبسایت گفت‌وشنود بیشتر بخوانید و بشنوید:
https://dialog.tavaana.org/bertrand-russell-tolerance/

لینک یوتیوب:
https://youtu.be/_v2GS_GUGDo


#گفتگو_توانا #کنش_مدنی #فلسفه_سیاسی #صلح #مدارا #خردورزی #برتراند_راسل

@Dialogue1402

فائزه ندیمی، نویسنده و جامعه‌شناس، در این ویدیو درباره سوال همیشگی «انسان‌بودن» چیست، سخن می‌گوید.

انسان بودن، فرهنگ و ضرورت گفتگو و رواداری

همه‌ی ما شاید بارها از خود پرسیده‌ایم: انسان بودن یعنی چه؟ آیا انسان فقط یک حیوان است که دو پا دارد و قدرت تفکر بیشتری نسبت به سایر موجودات دارد؟ حقیقت این است که آنچه ما را از سایر جانداران متمایز می‌کند، فرهنگ، خودآگاهی و توانایی معنا‌بخشی به زندگی است.

انسان برخلاف سایر حیوانات، فقط بر اساس غریزه زندگی نمی‌کند. او یاد می‌گیرد، تجربه می‌کند، و دانسته‌هایش را به نسل‌های بعدی منتقل می‌کند. فرهنگ، سنت‌ها، زبان، نمادها و ارزش‌های مشترک، همان چیزهایی هستند که جوامع انسانی را شکل می‌دهند و به ما امکان همزیستی می‌دهند. ما به واسطه‌ی این ویژگی‌ها، ساختارهای اجتماعی پیچیده‌ای ایجاد کرده‌ایم که در آن‌ها قوانین، هنجارها و شیوه‌های ارتباطی، فراتر از نیازهای غریزی تعریف شده‌اند.

اما این تفاوت چگونه ما را به رواداری و ضرورت گفتگو می‌رساند؟ دقیقاً همین توانایی معنا‌بخشی و اجتماعی‌بودن است که از ما می‌خواهد تفاوت‌های یکدیگر را بپذیریم و برای درک متقابل، گفتگو کنیم. انسان تنها موجودی است که می‌تواند درباره‌ی خود بیندیشد، آینده را پیش‌بینی کند و برای ساختن جهانی بهتر تصمیم بگیرد. اگر چنین ویژگی‌هایی داریم، پس نباید مانند حیوانات که از سر غریزه به اختلافات واکنش نشان می‌دهند، به تعارضات اجتماعی پاسخ دهیم. گفتگو ابزار ماست، و رواداری ضامن بقای ما.

وقتی انسان‌ها یکدیگر را نه به عنوان دشمن، بلکه به عنوان بخشی از یک جامعه‌ی مشترک ببینند، آنگاه می‌توانند به جای تخریب، به ساختن بپردازند. تاریخ نشان داده است که جوامعی که مسیر تعامل و گفتگو را انتخاب کرده‌اند، پایدارتر و پیشرفته‌تر بوده‌اند. در مقابل، خشونت و حذف دیگری، تنها به نابودی اجتماعی و عقب‌ماندگی منجر شده است.

انسان بودن یعنی توانایی درک، همدلی و پذیرش تفاوت‌ها. ما در جهانی زندگی می‌کنیم که در آن، تکثر و تفاوت اجتناب‌ناپذیر است. اگر انسانیت ما در فرهنگ، معنا‌بخشی، و اجتماعی‌بودن ریشه دارد، پس باید از آن برای گفتگو، رواداری و ساختن آینده‌ای بهتر استفاده کنیم. جامعه‌ای عادلانه زمانی شکل می‌گیرد که به جای نفرت و خشونت، صداهای مختلف شنیده شوند و اختلاف‌ها، نه با سرکوب، بلکه با درک و تعامل حل شوند.

یوتیوب خانم ندیمی:
https://youtube.com/@avin1992

#مدارا #گفتگو #رواداری #انسان #انسان_بودن #فرهنگ #اجتماعی_بودن #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

معرفی کتاب رواداری و همزیستی، اثر پرویز دستمالچی

جوامع مدرن امروز بدون همزیستی ادیان، برابری در برابر قانون و بردباری شهروندان ممکن نخواهند شد. تاریخ ایران و جهان نشان داده که تعصبات خشک دینی و ایدئولوژیک چگونه به ویرانی و نکبت انجامیده‌اند.

در ایران، اختلافات میان شیعه و سنی قدمتی طولانی دارد و هر دو، به‌ویژه شیعیان، مخالفان خود را تحمل نکرده‌اند. نمونه‌ای از این تعصب، قتل احمد کسروی به دست فداییان اسلام بود، زیرا نقد او بر باورهای مذهبی را توهین به مقدسات می‌دانستند.

این کتاب نگاهی کوتاه به نتایج ویرانگر تعصب و مطلق‌گرایی دارد و نشان می‌دهد چگونه باورهای افراطی می‌توانند انسان را به خشونت و نابودی دیگران سوق دهند. تا زمانی که نیاموزیم باورها می‌توانند متکثر باشند و هرکس حق اعتقاد خود را دارد، همزیستی مسالمت‌آمیز ممکن نخواهد شد.
در این برنامه پرویز دستمالچی، نویسنده کتاب، به معرفی کوتاه این کتاب می‌پردازد.

https://tavaana.org/tolerance-living-together-book/

نسخه نوشتاری
https://tavaana.org/tolerance-living-together/

#یاری_مدنی_توانا
#نه_به_جمهوری_اسلامی
#مدارا
#گفتگو
#رواداری
@Tavaana_TavaanaTech

‌
آغاز گفت‌وگو در مورد باورهای متفاوت می‌تواند اولین گام موثر برای ایجاد فضای پذیرش باشد، اما این فرآیند به عوامل متعددی بستگی دارد.

وقتی افراد با دقت و احترام به گفت‌وگو و تبادل نظر می‌پردازند، امکان درک متقابل و کاهش تعصبات بیشتر می‌شود.

این گفت‌وگوها می‌توانند به روشن‌تر شدن دیدگاه‌ها، شکستن تابوها و کاهش تنش‌ها کمک کنند.

با این حال، برای موثر بودن این گفت‌وگوها، باید فضایی امن و بدون قضاوت ایجاد شود.

اگر طرفین به دنبال برنده شدن باشند یا اگر گفت‌وگو در فضایی خصمانه انجام شود، ممکن است نتیجه‌ای معکوس حاصل شود و تعصبات و مقاومت‌ها بیشتر شوند.

در نتیجه، گفت‌وگو یک ابزار قدرتمند است، اما نیازمند رویکردی همراه با احترام، همدلی و صبر است تا بتواند فضای پذیرش و تفاهم را به طور موثری ایجاد کند.

کتاب «گفت‌وشنود درباره موضوعات دشوار» با تلاش لیسا شرک و دیوید کمپت در موسسه «امید در شهرها» در ایالت ویرجینیا در آمریکا به نگارش در آمده و آموزشکده توانا آن را به فارسی برگردانده است.

نسخه صوتی این کتاب را از اینجا بشنوید
https://dialog.tavaana.org/dialogue_audiobook/

#گفتگو_توانا #مدارا

@Dialogue1402

اعتدال و رواداری

پس از استقرار جمهوری اسلامی تمام گروه‌های سیاسی، فکری، دینی و ... که مشی و مرامی متفاوت از جمهوری اسلامی داشتند، با تندترین برخوردها از سوی حکومت مواجه شدند. محرومیت‌های اجتماعی، بازداشت، شکنجه و قتل روشنفکران، نویسندگان، فعالان سیاسی و مدنی، بهاییان، دراویش و دیگر گروه‌ها بخشی از نارواداری‌های جمهوری اسلامی است.

اما رواداری چه اهمیتی دارد و نبود آن چه بر سر جامعه می‌آورد؟ انیمیشن را ببینید!
https://www.youtube.com/watch?v=tU_Cy-PqiSI

#انیمیشن
#درس_گفتارهای_مدنی
#رواداری #مدارا
#یاری_مدنی_توانا
#نه_به_جمهوری_اسلامی
@Tavaana_TavaanaTech

‌
در این مجموعه نگاهی می‌اندازیم به شعارهایی که طی دهه‌ها از سوی رهبران جمهوری اسلامی تکرار شده‌اند.

شعارهایی که نه تنها گفتمان عمومی را شکل داده‌اند، بلکه هزینه‌های سنگینی در عرصه‌های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی بر دوش مردم گذاشته‌اند.

از دشمن‌سازی تا مداراستیزی، از فرصت‌سوزی تا انزوای جهانی.
این پست درباره یکی از همین شعارهاست.

نظر شما درباره این شعارها و پیامدهایش چیست؟
تجربه و دیدگاه‌های خود را با ما به اشتراک بگذارید.

#دیگری_ستیزی #مدارا_ستیزی #نارواداری #حکومت_ایدئولوژیک #دشمن_سازی #انزوا #تحریم #مذاکره #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

‌
‌
در این مجموعه نگاهی می‌اندازیم به شعارهایی که طی دهه‌ها از سوی رهبران جمهوری اسلامی تکرار شده‌اند.

شعارهایی که نه تنها گفتمان عمومی را شکل داده‌اند، بلکه هزینه‌های سنگینی در عرصه‌های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی بر دوش مردم گذاشته‌اند.

از دشمن‌سازی تا مداراستیزی، از فرصت‌سوزی تا انزوای جهانی.
این پست درباره یکی از همین شعارهاست.

خمینی یک روز پس از حمله به سفارت آمریکا در تهران گفته بود:

«در نظرم است که در یک روایتى است که رسول خدا که مبعوث شد، آن شیطان بزرگ فریاد کرد و شیطانها را دور خودش جمع کرد و اینکه مشکل شد کار بر ما. در این انقلاب، شیطان بزرگ که امریکاست، شیاطین را با فریاد دور خودش دارد جمع مى‏ کند. و چه بچه شیطان‌هایى که در ایران هستند و چه شیطان‌هایى که در خارج هستند، جمع کرده است و هیاهو به راه انداخته است.»

سخنان خمینی پس از اشغال سفارت آمریکا، با به‌کارگیری واژه‌هایی چون "شیطان بزرگ"، آغازگر گفتمانی خصمانه و افراطی بود که به‌جای دیپلماسی و تعامل، بر دشمن‌سازی و اهریمن‌سازی استوار شد. این نگاه نه‌تنها زمینه‌ساز قطع روابط با آمریکا شد، بلکه راه را برای دهه‌ها انزوای بین‌المللی، بی‌اعتمادی جهانی و در نهایت تحریم‌های گسترده هموار کرد؛ تحریم‌هایی که تا امروز، بار سنگین اقتصادی و معیشتی بر دوش مردم گذاشته‌اند. سیاستی که با ادبیاتی شعاری و غیرمسئولانه آغاز شد، به زیان منافع ملی و رفاه عمومی تمام شد.


نظر شما درباره این شعارها و پیامدهایش چیست؟
تجربه و دیدگاه‌های خود را با ما به اشتراک بگذارید.

#دیگری_ستیزی #مدارا_ستیزی #نارواداری #حکومت_ایدئولوژیک #دشمن_سازی #انزوا #تحریم #مذاکره #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

‌
دکتر باقری‌نیا: برای تقویت همدلی، باید دیدگاه‌های تکثرگرا داشته باشیم

دکتر حسن باقری‌نیا، روان‌درمانگر و پژوهشگر حوزه ارتباطات انسانی، در ویدیویی با محوریت «همدلی و تکنیک‌های پرورش آن» تأکید کرد که همدلی نه تنها یک مهارت روانی، بلکه یک نگرش معرفت‌شناختی است که در ارتباطات انسانی نقشی کلیدی ایفا می‌کند.

او با اشاره به اهمیت درک نیاز و احساس دیگری، توضیح می‌دهد: «برای آنکه بتوانیم رفتار همدلانه داشته باشیم، ضروری است که در سطح معرفت‌شناختی، دیدگاهی تکثرگرا اتخاذ کنیم؛ یعنی بپذیریم که تنها یک حقیقت مطلق، یا تنها یک سبک زندگی درست وجود ندارد. در غیر این صورت، نمی‌توان با دیگران رفتار مسالمت‌آمیز داشت.»

باقری‌نیا در ادامه به موانع روانی همدلی نیز پرداخته و می‌گوید: «اگر نتوانیم بر تکانه‌های روانی خود مثل گارد گرفتن در برابر انتقاد، ذهن‌خوانی و قطع کردن صحبت‌های دیگران غلبه کنیم، همدلی نیز شکل نمی‌گیرد. همدلی نیازمند این است که از خود فراروی کنیم و در موقعیت دیگری قرار بگیریم.»

او در بخش عملی سخنان خود، دو تکنیک روان‌درمانی برای تقویت همدلی را معرفی می‌کند:

۱. معکوس‌سازی نقش (Role Reversal): به گفته او، در سایکودرام یا روان‌نمایش، این تکنیک به افراد کمک می‌کند خود را جای دیگری بگذارند. به‌عنوان نمونه، زوجی که برای حل مشکلات به درمانگر مراجعه کرده‌اند، می‌آموزند که از منظر طرف مقابل به مسئله نگاه کنند. همین تکنیک برای والدینی که از رفتار فرزندشان گلایه دارند نیز کاربرد دارد.

۲. آینه‌سازی (Mirroring): در این روش، فرد مقابل باید بتواند احساسات و نیازهای مطرح‌شده را به‌گونه‌ای بازتاب دهد که گوینده احساس کند درک شده است. این بازتاب می‌تواند شامل بازگویی کلمات، خلاصه‌سازی، و انتقال احساسات نهفته در گفتار باشد.

دکتر باقری‌نیا در پایان تأکید می‌کند که حتی اگر در فضایی رشد کرده‌ایم که مهارت‌های همدلانه به ما آموزش داده نشده، می‌توان با تمرین و استفاده از این تکنیک‌ها، همدلی را آموخت و در ارتباطات روزمره به کار گرفت.

#همدلی #تکثرگرایی #پلورالیسم #مدارا #رواداری #چند_فرهنگی #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

‌
پاپ فرانسیس
صدای گفت‌وگو، رواداری و کرامت انسانی


پاپ فرانسیس، رهبر کلیسای کاتولیک، با رویکردی پیشرو و نوگرایانه، نمادی از گفت‌وگو، رواداری، و دفاع از کرامت انسانی بود.

او با اقداماتی مانند میانجی‌گری دیپلماتیک بین کوبا و آمریکا، عذرخواهی از بومیان کانادا، دفاع از حقوق مهاجران، و حمایت از اقلیت‌های جنسی، نشان داده که کلیسا می‌تواند در جهان مدرن پل‌ساز باشد، نه دیوارساز. او با شستن پای پناهجویان مسلمان، بوسیدن پای رهبران متخاصم سودان جنوبی، و دعوت به اقتصاد عادلانه، کرامت انسانی را در مرکز توجه قرار داد و سعی در تبدیل خصومت‌ها به گفت‌وگو کرد.

یکی از اقدامات برجسته او دعوت به گفت‌وگوی جهانی با غیرمؤمنان است.
پاپ فرانسیس در دیدار با افراد سکولار و بی‌دین، از جمله روزنامه‌نگار ایتالیایی اوجنیو اسکالفاری، تأکید کرد که «خدا متعلق به همه است» و حتی غیرمؤمنان می‌توانند با وجدان خود به خیر عمل کنند (لا رپوبلیکا، ۱۱ سپتامبر ۲۰۱۳).
او این گفت‌وگو را به‌عنوان پلی برای تفاهم و همکاری انسانی ترویج کرد.

نقل‌قول زیر دیدگاه او را درباره گفت‌وگو به‌خوبی نشان می‌دهد:

«گفت‌وگو راهی برای درک بهتر یکدیگر و همکاری در ایجاد فضایی نه‌تنها از رواداری، بلکه از احترام میان ادیان است. قدرت ما در ملایمت دیدار با یکدیگر نهفته است، نه در افراط‌گرایی که تنها به تعارض می‌انجامد.»
(منبع: واتیکان نیوز، ۱۵ مه ۲۰۱۹)


در مقابل این رویکرد فراگیر، رهبران دینی حاکم بر ایران، حتی در برابر هم‌وطنان خود مانند اهل سنت، و اقلیت‌های دیگر رواداری و گفت‌وگو نشان نمی‌دهند.
محدودیت‌های اعمال‌شده بر اقلیت‌های دینی، از جمله عدم اجازه ساخت عبادتگاه یا برگزاری آزاد مناسک دینی آنها یا محرومیت از مناصب کلیدی، در تضاد با دعوت پاپ بعنوان یک رهبر دینی و به احترام و همکاری با دیگران، حتی غیرمؤمنان، قرار دارد.

این تفاوت نشان‌دهنده شکاف میان رویکردی جهانی و انسانی در برابر نگاهی انحصاری و محدود است.

پاپ فرانسیس با قلب باز به سوی همه، از مؤمن تا غیرمؤمن، گام برمی‌داشت و جهان را به گفت‌وگویی دعوت می‌کرد که در آن کرامت انسانی و صلح در اولویت باشد.

#پاپ_فرانسیس #گفتگو #رواداری #مدارا #همزیستی #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

‌
چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید؛ این دعوت سهراب سپهری نه‌فقط فراخوانی برای نو نگریستن به طبیعت، که فراخوانی برای بازاندیشی در نگاه‌مان به انسان و جهان پیرامون است.

سهراب، شاعر روشنایی‌ها و لطافت‌ها، ما را به پاک‌کردن غبارهای قضاوت و پیش‌داوری از دیدگان‌مان فرامی‌خواند، تا «دیگری» را نه با مرزهای ذهنی‌مان، بلکه با نگاهی مهربان و پذیرا ببینیم.

در جهان شعری او، پذیرش و مدارا با دیگری، بخشی از سلوک انسانی و لازمه‌ای برای زیستن در جهانی زیباتر و انسانی‌تر است.

سهراب سپهری، که یکم اردیبهشت‌ماه سالگرد درگذشت اوست، شاعری بود که کلماتش را نه از جنس فریاد، که از جنس نجوا می‌سرود؛ نجواهایی که ریشه در معنویت شرقی، طبیعت زنده، و زیبایی‌های نادیده‌گرفته‌شده‌ی زندگی روزمره داشتند.

دنیای هنری او، آمیزه‌ای از نقاشی و شعر بود، که هر دو به یک معنا می‌رسیدند: کشف سادگی در ژرفا، و یافتن معنا در خاموشی. در نگاه او، انسان بخشی از کلیتی هماهنگ و متعالی بود؛ بی‌نیاز از برتری‌جویی، مشتاق به درک و گفت‌وگو.

سپهری با زبانی نرم و جهانی، راهی تازه برای زیستن با هم به ما نشان داد—راهی که از همدلی و سکوت می‌گذرد، نه از هیاهو و داوری.

#سهراب_سپهری #گفتگو #مدارا #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

ایران در میان سه کشور اول با بالاترین آمار مرگ و ناپدیدشدگان در مسیر مهاجرت

بحران بی‌صدا اما جاری؛ چطور به این جایگاه رسیدیم؟

در تازه‌ترین گزارش سازمان بین‌المللی مهاجرت وابسته به سازمان ملل متحد، ایران در کنار لیبی و میانمار به‌عنوان یکی از سه کشور با بالاترین آمار مرگ و مفقودی در مسیرهای مهاجرت معرفی شده است. بنا بر این گزارش، از سال ۲۰۱۴ تاکنون بیش از ۷۲ هزار مهاجر در مسیرهای مختلف جان خود را از دست داده‌اند یا ناپدید شده‌اند، و نیمی از این موارد به کشورهایی چون ایران، لیبی و میانمار بازمی‌گردد؛ کشورهایی که طی سال‌های اخیر با بحران‌های داخلی و سرکوب گسترده مواجه بوده‌اند.
اما ایران چگونه به چنین جایگاهی رسیده است؟ بررسی موج‌های مهاجرت از ایران در یک دهه اخیر، تصویری روشن‌تر از عمق این بحران انسانی ارائه می‌دهد:
موج پس از اعتراضات ۱۳۸۸
اعتراضات پس از انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۱۳۸۸، به سرکوب گسترده و بازداشت‌های دسته‌جمعی منجر شد. بسیاری از کنشگران سیاسی، روزنامه‌نگاران و فعالان مدنی کشور را ترک کردند. آغاز روندی که در سال‌های بعد شدت گرفت.
موج مهاجرت اقتصادی در دهه ۱۳۹۰
با تشدید تحریم‌های بین‌المللی، رکود اقتصادی، افزایش تورم، کاهش ارزش پول ملی و گسترش بیکاری، بخش قابل‌توجهی از طبقه متوسط و متخصصان برای یافتن آینده‌ای بهتر کشور را ترک کردند. پزشکان، مهندسان، اساتید دانشگاه و حتی کارگران ماهر در جستجوی امنیت شغلی و حداقل‌های رفاه، راهی کشورهای دیگر شدند.
موج مهاجرت پس از خیزش‌های اخیر (۱۴۰۱–۱۴۰۲)
خیزش سراسری پس از جان‌باختن مهسا امینی، فصل جدیدی از سرکوب و مهاجرت اجباری را رقم زد. فعالان سیاسی، دانشجویان، هنرمندان، کنشگران حقوق زنان و اقلیت‌ها بار دیگر هدف دستگاه امنیتی قرار گرفتند. موجی از پناه‌جویی شکل گرفت که دامنه آن از ترکیه تا آلمان و کانادا گسترده شد.
مهاجرت اقلیت‌های دینی و قومی
اقلیت‌هایی مانند بهاییان، مسیحیان نوکیش، دراویش، اهل سنت و همچنین اقوامی چون کردها، بلوچ‌ها و عرب‌ها، سال‌هاست تحت فشار سیستماتیک قرار دارند. در بسیاری از موارد، آنان چاره‌ای جز ترک کشور نیافته‌اند. بسیاری از آن‌ها قربانیان مستقیم همین «مرگ در مسیر مهاجرت» هستند.
جنگی خاموش، بدون اعلام رسمی
در حالی که دولت ایران وجود بحران مهاجرت را انکار می‌کند و حتی بسیاری از مهاجران را «خائن» یا «فراری» می‌نامد، آمار مرگ و ناپدید شدن ایرانیان در مسیرهای مهاجرت به‌ویژه در مرزهای ترکیه، یونان و کشورهای حوزه بالکان نشان می‌دهد با پدیده‌ای مشابه «جنگ داخلی» مواجه‌ایم؛ جنگی بدون اعلام، اما با تمامی مؤلفه‌های آن: ناامنی، سرکوب، فقر گسترده، ترس از آینده، و تخریب بافت اجتماعی.
سکوت جامعه جهانی؟
در حالی که توجه جهانی عمدتاً معطوف به بحران‌هایی مانند جنگ اوکراین یا آوارگان سوری است، وضعیت مهاجران ایرانی در رسانه‌های بین‌المللی کمتر بازتاب می‌یابد. مرگ ایرانیان در مرزها، مفقود شدن آن‌ها در دریا یا بازداشت‌شدنشان در کمپ‌های پناهجویان، اغلب بی‌صدا رخ می‌دهد و بی‌صدا هم فراموش می‌شود.
در نهایت، آمار سازمان ملل تنها یک عدد نیست؛ آینه‌ای است از جامعه‌ای که هر روز در حال خالی شدن از نخبگان، معترضان، اقلیت‌ها و حتی مردم عادی‌ست. سرزمینی که جنگ در آن رسماً اعلام نشده، اما مهاجرت اجباری، گواهی است بر عمق بحرانِ ناپیدای آن.

#مهاجرت #همزیستی #مدارا #حقوق_اقلیت #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

بخشی کوتاه از مصاحبه خانم نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و برنده جایزه صلح نوبل، که در آن درباره ضرورت زندگی کردن ارزش‌های دموکراسی، مدارا، گفتگو و پذیرش دیگری در بین گروه‌های مخالف جمهوری اسلامی سخن می‌گوید و بر اهمیت آن در گذار از نظام استبداد دینی و رسیدن به نظامی دموکراتیک تاکید می‌کند.

مصاحبه کامل را در یوتیوب ببینید، خانم محمدی در بخش‌های دیگر این گفتگو به نکات مهم دیگری اشاره می‌کند:

https://youtu.be/YtfixBcmtqQ?feature=shared


#نرگس_محمدی #گفتگو #مدارا #رواداری #دموکراسی #استبداد_دینی #نه_به_جمهورى_اسلامى #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

‌
در روز جهانی آزادی مطبوعات، وضعیت بحرانی رسانه‌ها و آزادی بیان در ایران بار دیگر به یادمان می‌آورد که در غیاب رسانه‌های آزاد، گفت‌وگو و مدارا نیز از جامعه رخت برمی‌بندد. پرسش اینجاست: تا کی می‌توان حقیقت را در حبس نگه داشت؟

در روز جهانی آزادی مطبوعات، ۳ مه، بار دیگر توجه جهانیان به نقش حیاتی رسانه‌های آزاد و مستقل در جوامع مدنی جلب می‌شود؛ نقشی که متأسفانه در ایران با سرکوب، سانسور و ارعاب ساختاری به محاق رفته است. طبق گزارش سال ۲۰۲۵ گزارشگران بدون مرز، ایران با قرار گرفتن در رتبه ۱۷۶ از میان ۱۸۰ کشور، یکی از پایین‌ترین جایگاه‌ها را در شاخص جهانی آزادی مطبوعات دارد؛ جایگاهی که خود گویای وضعیت بحرانی آزادی بیان، گردش آزاد اطلاعات و گفت‌وگوی اجتماعی در کشور است.

در چنین فضایی، پیوند میان آزادی مطبوعات و آزادی بیان از هم گسسته می‌شود. رسانه‌هایی که می‌توانستند بستری برای تضارب آرا، نقد قدرت، شفاف‌سازی و ایجاد آگاهی عمومی باشند، یا به سکوت واداشته شده‌اند یا به بلندگوی حاکمیت بدل گشته‌اند. وقتی روزنامه‌نگاران به جرم حقیقت‌گویی بازداشت می‌شوند و رسانه‌ها در بند خطوط قرمز حکومتی تعریف می‌شوند، گفت‌وگوی آزاد در سطح جامعه نیز به‌تدریج از بین می‌رود. در نتیجه، امکان اصلاح، مطالبه‌گری و هم‌فکری جمعی از بین می‌رود و جامعه به سوی انفعال، بی‌اعتمادی و شکاف‌های عمیق اجتماعی سوق داده می‌شود.

بدون مطبوعات آزاد، جامعه نه‌تنها از حق دانستن محروم می‌ماند، بلکه توان گفت‌وگو، مدارا و تصمیم‌گیری عقلانی را نیز از دست می‌دهد. در روز جهانی آزادی مطبوعات، باید این پرسش اساسی را بار دیگر مطرح کرد: تا کی می‌توان حقیقت را در حبس نگه داشت؟

#مطبوعات #رسانه #خبرنگار #مدارا #گفتگو_توانا

@Dialogue1402