امروز روز عید قربان است. میلیون‌ها مسلمان این روز را گرامی می‌دارند. اما این نکته را هم مدنظر داشته باشیم، عید قربان به معنای گرامی‌داشتن جان انسان است. به این معنا که جان هیچ انسانی را نباید قربانی خدایان کرد.
می‌دانید در جمهوری اسلامی چند نفر به «جرم» رویگردانی از اسلام اعدام شده‌اند؟ در زندان هستند؟ از حقوق انسانی محروم شده‌اند؟
جمهوری اسلامی رکورددار اعدام نسبت به جمعیت در جهان است.
کدام عید قربان؟ در حالی که اینهمه جوان قربانی حکومتی شده‌اند که بدون رعایت دادرسی عادلانه حکم اعدام صادر می‌کند؟!
https://tavaana.org/eidqorban/
طرح از اسد بیناخواهی
#یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهوری_اسلامی #عید_قربان
@Tavaana_TavaanaTech
می‌دانید در جمهوری اسلامی چند نفر به «جرم» رویگردانی از اسلام اعدام شده‌اند؟ در زندان هستند؟ از حقوق انسانی محروم شده‌اند؟
جمهوری اسلامی رکورددار اعدام نسبت به جمعیت در جهان است.
کدام عید قربان؟ در حالی که اینهمه جوان قربانی حکومتی شده‌اند که بدون رعایت دادرسی عادلانه حکم اعدام صادر می‌کند؟!
https://tavaana.org/eidqorban/
طرح از اسد بیناخواهی
#یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهوری_اسلامی #عید_قربان
@Tavaana_TavaanaTech
«فقر با ما چه کرده است؟
وضعیت ما در یک خانواده ۵ نفری؛ دو نفر با تحصیلات عالی، بالای ۳۰ سال که با وجود چندین سال سابقه کاری، امسال بیکار شده‌اند. پدر و مادرمان که معلم بوده‌اند و حالا بازنشسته شده‌اند. در خانواده ما فقط یک نفر کار می‌کند. حقوق معوقه عدم بهره‌مندی از کارت غذا یا امکانات دیگر، فقط حقوق ثابتی که با هزار اما و اگر بالاخره واریز بشود یا نه. ما حتی توان مالی خرید میوه هم نداریم. ازدواج نکرده‌ایم. مستقل نشده‌ایم. هر چه داریم از حداقل ۲۵ سال قبل است. اگر وسیله‌ای خراب شود توان تعمیر یا جایگزینی آن را نداریم. به انواع بیماری‌ها مبتلا شده‌ایم یا به دلیل آلودگی هوا یا به دلیل تغذیه ناسالم. اطرافیان ما هم کم‌وبیش همین مشکلات را دارند، واقعیت این‌که مردم دیگر توان خرید گوشت، لبنیات و حبوبات را ندارند.»
پیام همراهان
گرانی نان، هم در روزهای اخیر خبرساز شده است. مدت‌ها ست که کیفیت موادغذایی به شدت افت کرده و هر از چندی خبر از آلودگی فلان نمونه برنج یا فلان نوع میوه، منتشر می‌شود. امنیت غذایی از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی است که جمهوری اسلامی آن را نقض کرده.
کوچک‌شدن سفره مردم از نتایج اسف‌بار سیاست‌های جمهوری اسلامی است. نابودی خاک و آب ایران تهدیدی برای امنیت غذایی ایرانیان است.
#یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهوری_اسلامی #گرانی #امنیت_غذایی
@Tavaana_TavaanaTech
وضعیت ما در یک خانواده ۵ نفری؛ دو نفر با تحصیلات عالی، بالای ۳۰ سال که با وجود چندین سال سابقه کاری، امسال بیکار شده‌اند. پدر و مادرمان که معلم بوده‌اند و حالا بازنشسته شده‌اند. در خانواده ما فقط یک نفر کار می‌کند. حقوق معوقه عدم بهره‌مندی از کارت غذا یا امکانات دیگر، فقط حقوق ثابتی که با هزار اما و اگر بالاخره واریز بشود یا نه. ما حتی توان مالی خرید میوه هم نداریم. ازدواج نکرده‌ایم. مستقل نشده‌ایم. هر چه داریم از حداقل ۲۵ سال قبل است. اگر وسیله‌ای خراب شود توان تعمیر یا جایگزینی آن را نداریم. به انواع بیماری‌ها مبتلا شده‌ایم یا به دلیل آلودگی هوا یا به دلیل تغذیه ناسالم. اطرافیان ما هم کم‌وبیش همین مشکلات را دارند، واقعیت این‌که مردم دیگر توان خرید گوشت، لبنیات و حبوبات را ندارند.»
پیام همراهان
گرانی نان، هم در روزهای اخیر خبرساز شده است. مدت‌ها ست که کیفیت موادغذایی به شدت افت کرده و هر از چندی خبر از آلودگی فلان نمونه برنج یا فلان نوع میوه، منتشر می‌شود. امنیت غذایی از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی است که جمهوری اسلامی آن را نقض کرده.
کوچک‌شدن سفره مردم از نتایج اسف‌بار سیاست‌های جمهوری اسلامی است. نابودی خاک و آب ایران تهدیدی برای امنیت غذایی ایرانیان است.
#یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهوری_اسلامی #گرانی #امنیت_غذایی
@Tavaana_TavaanaTech
فردریک داگلاس (۱۸۱۸ – ۱۸۹۵) از پیشگامان جنبش لغو برده‌داری بود. او که در مریلند، برده زاده شده بود، بعدها به شمال گریخت و داستان زندگی‌اش را نوشت و نشریه «ستاره شمال» را منتشر کرد.
داگلاس، اولین آمریکایی سیاه‌پوست بود که عهده‌دار سمت‌های مهمی در دولت آمریکا شد.
ِصرف آزادکردن بردگان حقیقتا کاری بود بس بزرگ و شگرف؛ اما موجب رفع عواقب بردگی نشد ونمی‌توانست جبران خطایی باشد که طی قرن‌ها بربردگان تحمیل شده. خاتمه‌دادن به اسارت جسمی بردگان ضایعات مخرب اخلاقی و ذهنی بردگی میراث دهشتناکی در بردگان به جا گذاشته بود که با لغو اسارت جسمی زدوده نمی‌شد. با بردگان آزادشده منصفانه رفتار کنید و آن‌ها را به حال خودشان بگذارید.
متن کامل کتاب سخنرانی در انجمن مبلغان آمریکایی اثر فردریک داگلاس را در لینک زیر بخوانید:
https://tavaana.org/address_to_the_american_missionary_association/
#برده_داری #یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهوری_اسلامی #کتاب #کتابخوانی
@Tavaana_TavaanaTech
داگلاس، اولین آمریکایی سیاه‌پوست بود که عهده‌دار سمت‌های مهمی در دولت آمریکا شد.
ِصرف آزادکردن بردگان حقیقتا کاری بود بس بزرگ و شگرف؛ اما موجب رفع عواقب بردگی نشد ونمی‌توانست جبران خطایی باشد که طی قرن‌ها بربردگان تحمیل شده. خاتمه‌دادن به اسارت جسمی بردگان ضایعات مخرب اخلاقی و ذهنی بردگی میراث دهشتناکی در بردگان به جا گذاشته بود که با لغو اسارت جسمی زدوده نمی‌شد. با بردگان آزادشده منصفانه رفتار کنید و آن‌ها را به حال خودشان بگذارید.
متن کامل کتاب سخنرانی در انجمن مبلغان آمریکایی اثر فردریک داگلاس را در لینک زیر بخوانید:
https://tavaana.org/address_to_the_american_missionary_association/
#برده_داری #یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهوری_اسلامی #کتاب #کتابخوانی
@Tavaana_TavaanaTech
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
تصاویری که چندی پیش مادر دادخواه صالح میرهاشمی در اینستاگرام خود منتشر کرد.
صالح از متهمان پرونده خانه اصفهان بود که اعدام شد. او ورزشکاری خوش‌نام و جوانمرد از اصفهان بود. در جریان انقلاب مهسا، ۲۵ آبان ۱۴۰۱، در میدان نگهبانی محله خانه اصفهان، سه عضو نیروی بسیج کشته شدند.
نیروهای امنیتی مدعی شدند که کشته‌شدن این نیروها، یک «اقدام تروریستی» بوده و ۶ نفر را در ارتباط با این پرونده بازداشت کردند، که مجید کاظمی، سعید یعقوبی و صالح میرهاشمی در جریان این پرونده محکوم به اعدام شدند.
در این پرونده، هیچ شواهد و مدارکی در پرونده به جز اعترافات اجباری متهمان علیه خود و یکدیگر وجود ندارد. حتی تصویر محل حادثه نیز هیچ چیزی را نشان نمی‌دهد. متهمان صرفا افرادی هستند که در صحنه اعتراضات آن شب حضور داشته‌اند. هیچکدام نپذیرفتند که به سوی ماموران تیراندازی کرده‌اند. تنها مستند تیراندازی متهمان به سوی ماموران اعترافات اجباری آن‌ها علیه یکدیگر است. حتی علیه خود نیز اعتراف اجباری نکردند که در تیراندازی نقش داشته‌اند.
صبحگاه تلخ ۲۹ اردیبهشت ۱۴۰۲، سه پیکر بی‌جان به خاک سپرده شد، بی‌حضور خانواده، بی‌آخرین وداع. مزار آن‌ها بارها تخریب شد، خانواده‌ها بارها تهدید و بازداشت. اما نام این دلیران، امروز از سنگ‌ها گذشته، در دل‌ها مانده است؛ نماد مظلومیت، جوانمردی و ایستادگی در برابر بیداد.
خانواده‌های دادخواه را در مسیر دادخواهی همراهی کنیم.
صفحه مادر صالح میرهاشمی در اینستاگرام
madare_saleh65
#یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهوری_اسلامی #صالح_میرهاشمی #دادخواهی
@Tavaana_TavaanaTech
صالح از متهمان پرونده خانه اصفهان بود که اعدام شد. او ورزشکاری خوش‌نام و جوانمرد از اصفهان بود. در جریان انقلاب مهسا، ۲۵ آبان ۱۴۰۱، در میدان نگهبانی محله خانه اصفهان، سه عضو نیروی بسیج کشته شدند.
نیروهای امنیتی مدعی شدند که کشته‌شدن این نیروها، یک «اقدام تروریستی» بوده و ۶ نفر را در ارتباط با این پرونده بازداشت کردند، که مجید کاظمی، سعید یعقوبی و صالح میرهاشمی در جریان این پرونده محکوم به اعدام شدند.
در این پرونده، هیچ شواهد و مدارکی در پرونده به جز اعترافات اجباری متهمان علیه خود و یکدیگر وجود ندارد. حتی تصویر محل حادثه نیز هیچ چیزی را نشان نمی‌دهد. متهمان صرفا افرادی هستند که در صحنه اعتراضات آن شب حضور داشته‌اند. هیچکدام نپذیرفتند که به سوی ماموران تیراندازی کرده‌اند. تنها مستند تیراندازی متهمان به سوی ماموران اعترافات اجباری آن‌ها علیه یکدیگر است. حتی علیه خود نیز اعتراف اجباری نکردند که در تیراندازی نقش داشته‌اند.
صبحگاه تلخ ۲۹ اردیبهشت ۱۴۰۲، سه پیکر بی‌جان به خاک سپرده شد، بی‌حضور خانواده، بی‌آخرین وداع. مزار آن‌ها بارها تخریب شد، خانواده‌ها بارها تهدید و بازداشت. اما نام این دلیران، امروز از سنگ‌ها گذشته، در دل‌ها مانده است؛ نماد مظلومیت، جوانمردی و ایستادگی در برابر بیداد.
خانواده‌های دادخواه را در مسیر دادخواهی همراهی کنیم.
صفحه مادر صالح میرهاشمی در اینستاگرام
madare_saleh65
#یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهوری_اسلامی #صالح_میرهاشمی #دادخواهی
@Tavaana_TavaanaTech
مژگان باقری، معلم و فعال صنفی معلمان، با انتشار این عکس در شبکه اجتماعی اکس، توییتر سابق، نوشت:
«آخرین عکس یادگاری با پابند
از بازداشت در ۲۱ اردیبهشت ۱۴۰۱ تا آزادی در ۵ خرداد ۱۴۰۴ هزینه‌های روحی و مالی فراوانی به من وارد شده و من نه فراموش می‌کنم و نه می‌بخشم. اما از مسیری که آغاز کرده‌ام بازنمی‌گردم. اکنون آگاهانه‌تر و مصمم‌تر در راه فعالیت صنفی گام برمی‌دارم.»
مژگان باقریu در تجمعات اعتراضی و مسالمت‌آمیز ۲۲ اردیبهشت ۱۴۰۱ بازداشت شد.
او به دو سال حبس محکوم شد که یک سال و پنج ماه پایانی محکومیت خود را تحت نظارت پابند الکترونیکی در خارج از زندان سپری کرد.
دوران حبس این معلم آزادی‌خاه پنجم خردادماه ۱۴۰۴ به پایان رسید.
جمهوری اسلامی فعالان صنفی را به دلیل شرکت در یک تجمع اعتراضی مسالمت‌آمیز محاکمه می‌کند، به زندان محکوم می‌کند از کار اخراج می‌کند.
صدای ایران باشیم.
#یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهوری_اسلامی #معلم #ایران #مژگان_باقری
@Tavaana_TavaanaTech
«آخرین عکس یادگاری با پابند
از بازداشت در ۲۱ اردیبهشت ۱۴۰۱ تا آزادی در ۵ خرداد ۱۴۰۴ هزینه‌های روحی و مالی فراوانی به من وارد شده و من نه فراموش می‌کنم و نه می‌بخشم. اما از مسیری که آغاز کرده‌ام بازنمی‌گردم. اکنون آگاهانه‌تر و مصمم‌تر در راه فعالیت صنفی گام برمی‌دارم.»
مژگان باقریu در تجمعات اعتراضی و مسالمت‌آمیز ۲۲ اردیبهشت ۱۴۰۱ بازداشت شد.
او به دو سال حبس محکوم شد که یک سال و پنج ماه پایانی محکومیت خود را تحت نظارت پابند الکترونیکی در خارج از زندان سپری کرد.
دوران حبس این معلم آزادی‌خاه پنجم خردادماه ۱۴۰۴ به پایان رسید.
جمهوری اسلامی فعالان صنفی را به دلیل شرکت در یک تجمع اعتراضی مسالمت‌آمیز محاکمه می‌کند، به زندان محکوم می‌کند از کار اخراج می‌کند.
صدای ایران باشیم.
#یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهوری_اسلامی #معلم #ایران #مژگان_باقری
@Tavaana_TavaanaTech
عدالت نمایشی، جنایت ساختاری
صدرا عبدالهی
قتل الهه حسین نژاد، دختر جوانی از طبقه فرودست، به‌دست مردی از همان طبقه، نه فقط یک جنایت فردی، بلکه آینه‌ای است از خشونت ساختاریِ پنهان‌شده در لایه‌های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی جامعه‌ای که خود را مدعی دین، اخلاق و عدالت می‌داند، اما در عمل، انسان را به حاشیه و حیات حیوانی تقلیل داده است.
در کشوری که برای کنترل پوشش زنان میلیاردها تومان صرف فناوری‌های سرکوبگر می‌شود، اما برای حفظ امنیت ابتدایی همان زنان، اراده‌ای وجود ندارد، این قتل‌ها «اتفاق» نیستند؛ الزامِ منطقیِ زیست در نظمی معیوب‌اند.
قاتل، بی‌تردید مسئول جنایتی‌ست که مرتکب شده و باید پاسخ‌گو باشد. اما او نیز ـ‌مانند بسیاری دیگر‌ـ محصول محیطی‌ست که در آن فقر، تحقیر، ناکامی، اضطراب و بی‌پناهی، روزمره زندگی انسان را می‌سازند. اعدام او، گرچه ممکن است آرامشی موقت برای افکار عمومی فراهم کند، اما درمان نیست؛ چون مسئله شخصی نیست، ساختاری‌ست.
اعدام، در این سیستم، ابزاری برای پنهان‌سازی بحران است؛ نوعی عدالت‌سازیِ نمایشی برای انکار شکست‌های ریشه‌دار. اما تا زمانی که سیاست‌های فقرزا، تبعیض‌زا، و سرکوب‌گرانه ادامه دارند، الهه‌های دیگری هم قربانی خواهند شد؛ چه در خیابان، چه در خانه.
الهه حسین نژاد تنها نام یک قربانی نیست؛ نماد تمام زنانی‌ست که در این سرزمین، هم از سوی حاکمیت بی‌تفاوت و سرکوبگر، و هم از سوی بخشی از جامعه‌ی خشن و گسیخته، بی‌پناه‌اند. چه قاتلشان غریبه‌ای در تاریکی خیابان باشد، و چه پدر، برادر یا همسر آشنای خانه.
آن‌ها در نهایت، قربانی یک حقیقت تلخ‌اند: در جامعه‌ای که حاکمیت آن از عدالت فقط تصویرش را دارد، هیچ‌کس واقعاً در امان نیست.
از اینستاگرام صدرا عبدالهی
sadra.abdollahi
#الهه_حسین_نژاد #نه_به_جمهوری_اسلامی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
صدرا عبدالهی
قتل الهه حسین نژاد، دختر جوانی از طبقه فرودست، به‌دست مردی از همان طبقه، نه فقط یک جنایت فردی، بلکه آینه‌ای است از خشونت ساختاریِ پنهان‌شده در لایه‌های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی جامعه‌ای که خود را مدعی دین، اخلاق و عدالت می‌داند، اما در عمل، انسان را به حاشیه و حیات حیوانی تقلیل داده است.
در کشوری که برای کنترل پوشش زنان میلیاردها تومان صرف فناوری‌های سرکوبگر می‌شود، اما برای حفظ امنیت ابتدایی همان زنان، اراده‌ای وجود ندارد، این قتل‌ها «اتفاق» نیستند؛ الزامِ منطقیِ زیست در نظمی معیوب‌اند.
قاتل، بی‌تردید مسئول جنایتی‌ست که مرتکب شده و باید پاسخ‌گو باشد. اما او نیز ـ‌مانند بسیاری دیگر‌ـ محصول محیطی‌ست که در آن فقر، تحقیر، ناکامی، اضطراب و بی‌پناهی، روزمره زندگی انسان را می‌سازند. اعدام او، گرچه ممکن است آرامشی موقت برای افکار عمومی فراهم کند، اما درمان نیست؛ چون مسئله شخصی نیست، ساختاری‌ست.
اعدام، در این سیستم، ابزاری برای پنهان‌سازی بحران است؛ نوعی عدالت‌سازیِ نمایشی برای انکار شکست‌های ریشه‌دار. اما تا زمانی که سیاست‌های فقرزا، تبعیض‌زا، و سرکوب‌گرانه ادامه دارند، الهه‌های دیگری هم قربانی خواهند شد؛ چه در خیابان، چه در خانه.
الهه حسین نژاد تنها نام یک قربانی نیست؛ نماد تمام زنانی‌ست که در این سرزمین، هم از سوی حاکمیت بی‌تفاوت و سرکوبگر، و هم از سوی بخشی از جامعه‌ی خشن و گسیخته، بی‌پناه‌اند. چه قاتلشان غریبه‌ای در تاریکی خیابان باشد، و چه پدر، برادر یا همسر آشنای خانه.
آن‌ها در نهایت، قربانی یک حقیقت تلخ‌اند: در جامعه‌ای که حاکمیت آن از عدالت فقط تصویرش را دارد، هیچ‌کس واقعاً در امان نیست.
از اینستاگرام صدرا عبدالهی
sadra.abdollahi
#الهه_حسین_نژاد #نه_به_جمهوری_اسلامی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
وریا غفوری، بازیکن سابق تیم فوتبال ایران، در واکنش به قتل الهه حسین‌نژاد، در استوری اینستاگرام نوشت:
«قتل الهه حسین‌نژاد تنها یک جنایت فردی نیست، بلکه بازتابی از مشکلات ساختاری و آسیب‌های اجتماعی و روانی در جامعه ایران است.
برای پیشگیری از تکرار چنین حوادثی نیاز به اقدامات جدی در زمینه‌های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی وجود دارد.»
.
.
.
ـ جمهوری اسلامی، برای انواع همایش‌های ایدئولوژیک بودجه صرف می‌کند، ولی با تضعیف نهاد دانشگاه (ازطریق استخدام اساتید گزینشی بر اساس معیارهای ایدئولوژیک، اخراج یا بازنشسته کردن استادان قدیمی و مستقل، کمبود بودجه و ...) و تضعیف رشته‌های علوم انسانی جامعه را از بازخورد و تحلیل علمی آسیب‌های اجتماعی محروم می‌کند.
مشکلات ساختاری و اجتماعی و روانی ایران، ریشه در فساد، تبعیض، نگاه ایدئولوژیک، سرکوب آزادی‌های اجتماعی و آزادی بیان، ترویج آموزش ایدئولوژیک، عدم ارائه آموزش‌های لازم، رانت‌خواری، فقر و فاصله طبقاتی، افزایش حاشیه‌نشینی و ... دارد که مسبب همه این‌ها شیوه حکمرانی حکومت استبداد دینی جمهوری اسلامی است.
#الهه_حسین_نژاد #وریا_غفوری #نه_به_جمهورى_اسلامى #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
«قتل الهه حسین‌نژاد تنها یک جنایت فردی نیست، بلکه بازتابی از مشکلات ساختاری و آسیب‌های اجتماعی و روانی در جامعه ایران است.
برای پیشگیری از تکرار چنین حوادثی نیاز به اقدامات جدی در زمینه‌های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی وجود دارد.»
.
.
.
ـ جمهوری اسلامی، برای انواع همایش‌های ایدئولوژیک بودجه صرف می‌کند، ولی با تضعیف نهاد دانشگاه (ازطریق استخدام اساتید گزینشی بر اساس معیارهای ایدئولوژیک، اخراج یا بازنشسته کردن استادان قدیمی و مستقل، کمبود بودجه و ...) و تضعیف رشته‌های علوم انسانی جامعه را از بازخورد و تحلیل علمی آسیب‌های اجتماعی محروم می‌کند.
مشکلات ساختاری و اجتماعی و روانی ایران، ریشه در فساد، تبعیض، نگاه ایدئولوژیک، سرکوب آزادی‌های اجتماعی و آزادی بیان، ترویج آموزش ایدئولوژیک، عدم ارائه آموزش‌های لازم، رانت‌خواری، فقر و فاصله طبقاتی، افزایش حاشیه‌نشینی و ... دارد که مسبب همه این‌ها شیوه حکمرانی حکومت استبداد دینی جمهوری اسلامی است.
#الهه_حسین_نژاد #وریا_غفوری #نه_به_جمهورى_اسلامى #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
حکومتِ زندگی یا حکومتِ سرکوب؟
الهه حسین‌نژاد و مسئولیتی که حکومت از آن می‌گریزد
✍️سیاوش آبان
قتل الهه حسین‌نژاد، زن ۲۴ ساله ساکن اسلامشهر، بار دیگر پرسشی قدیمی اما بنیادی را پیش می‌کشد: وظیفه‌ی حکومت چیست؟ اگر حکومت، ابتدایی‌ترین مسئولیت خود؛ یعنی حفاظت از جان شهروندان را فراموش کند، پس نقش آن چیست؟ حمایت یا کنترل؟ زندگی یا سرکوب؟
الهه، زنی مستقل و نان‌آور خانواده، پس از پایان یک روز کاری، در مسیر بازگشت از سعادت‌آباد به اسلامشهر، به دست بهمن فرزانه، مردی ۳۱ ساله که در تهران مسافرکشی می‌کرد، به قتل رسید. بر اساس روایت رسمی پلیس، قاتل پس از مشاهده‌ی گوشی همراه الهه، به نیت سرقت، او را با چاقو به قتل رسانده و پیکرش را در بیابان‌های اطراف تهران رها کرده است.
اما برخی رسانه‌ها، از جمله خبرگزاری میزان وابسته به قوه‌ی قضاییه، از «نیت شوم» قاتل سخن گفته‌اند؛ عبارتی آشنا در ادبیات قضایی جمهوری اسلامی که معمولاً اشاره به قصد تعرض جنسی دارد.
در روزهای پس از قتل، تصاویری از شبکه‌های اجتماعی منتسب به متهم منتشر شد که او را در فضای هیئت‌های مذهبی و در کنار نمادهایی از وفاداری به رهبری جمهوری اسلامی نشان می‌داد. این تصاویر به‌تنهایی دلیلی برای انگیزه‌ای سیاسی یا ایدئولوژیک نیستند، اما در کنار لحن مردسالارانه و تحقیرآمیز بازجوها در ویدیوهای منتشرشده، این نگرانی را تقویت می‌کند که خشونت رواشده، صرفاً محصول یک تصمیم لحظه‌ای یا انگیزه مالی نبوده است.
اما فراتر از انگیزه‌های فردی، آن‌چه قطعی‌ست، بسترهای ساختاری‌ای‌ست که چنین جنایاتی را ممکن می‌سازند: از فروپاشی امنیت شهری و فقر ساختاری تا بی‌تفاوتی نهادهای حاکم نسبت به خشونت علیه زنان.
در جامعه‌ای که خیابان‌هایش ناامن، نظارت بر رانندگان پلتفرم‌های شهری غایب و سازوکار حمایت اجتماعی فروپاشیده است، امنیت نه یک حق، بلکه امری وابسته به شانس است. زنی که در جامعه‌ی امروز ایران، خواه برای تأمین معاش، خواه برای ایفای نقش اجتماعی خود، در فضای عمومی حاضر می‌شود، هر بار با خطرِ مرگ، آزار یا خشونت مواجه است.
حتی اگر انگیزه‌ی قتل را صرفاً «سرقت» بدانیم، باز هم ریشه در فقر دارد. نه فقط فقر قاتل، بلکه فقر قربانی؛ زنی که بدون حمایت دولتی، مجبور بود بار معیشت خانواده را به‌تنهایی به دوش بکشد. زنانی مانند الهه، اغلب بدون بیمه، فاقد امنیت شغلی و در حاشیه‌ی اقتصاد رسمی هستند.
اما زن‌بودن در جمهوری اسلامی، خود یک خطر است. حکومتی که پلیس‌اش در خیابان به دنبال تار موی زنان است، اما در برابر تهدیدهای واقعی به جان آن‌ها سکوت می‌کند، امنیت را به مفهومی متناقض و گزینشی بدل کرده است. خشونت علیه زنان در ایران فقط در خانه نیست، در خیابان، سیاست، قانون و قدرت نیز ریشه دارد.
حکومتی که میلیاردها صرف نهادهای امنیتی و دستگاه‌های سانسور می‌کند، اما از حفاظت یک زن در مسیر بازگشت به خانه ناتوان است، دیگر نمی‌تواند خود را حکومتِ زندگی بنامد. چنین حکومتی با سکوت و بی‌عملی‌اش، مرگ را بازتولید می‌کند.
الهه، قربانی یک فرد نبود؛ قربانی غیاب حکومتی بود که در ظاهر حاکم است، اما در عمل، ابتدایی‌ترین وظیفه‌اش را که حفظ جان شهروندان است، رها کرده است.
الهه فقط یک قربانی نیست؛ او نشانه‌ای‌ست از سیستمی که در برابر سکوت ما، یکی‌یکی زندگی‌ها را می‌گیرد.
حکومتِ زندگی یا حکومتِ سرکوب؟
انتخاب با ما نیست، اما پرسش با ماست. و گاهی، پرسیدن، خود شکلِ مقاومت است.
#الهه_حسین_نژاد #نه_به_جمهوری_اسلامی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
الهه حسین‌نژاد و مسئولیتی که حکومت از آن می‌گریزد
✍️سیاوش آبان
قتل الهه حسین‌نژاد، زن ۲۴ ساله ساکن اسلامشهر، بار دیگر پرسشی قدیمی اما بنیادی را پیش می‌کشد: وظیفه‌ی حکومت چیست؟ اگر حکومت، ابتدایی‌ترین مسئولیت خود؛ یعنی حفاظت از جان شهروندان را فراموش کند، پس نقش آن چیست؟ حمایت یا کنترل؟ زندگی یا سرکوب؟
الهه، زنی مستقل و نان‌آور خانواده، پس از پایان یک روز کاری، در مسیر بازگشت از سعادت‌آباد به اسلامشهر، به دست بهمن فرزانه، مردی ۳۱ ساله که در تهران مسافرکشی می‌کرد، به قتل رسید. بر اساس روایت رسمی پلیس، قاتل پس از مشاهده‌ی گوشی همراه الهه، به نیت سرقت، او را با چاقو به قتل رسانده و پیکرش را در بیابان‌های اطراف تهران رها کرده است.
اما برخی رسانه‌ها، از جمله خبرگزاری میزان وابسته به قوه‌ی قضاییه، از «نیت شوم» قاتل سخن گفته‌اند؛ عبارتی آشنا در ادبیات قضایی جمهوری اسلامی که معمولاً اشاره به قصد تعرض جنسی دارد.
در روزهای پس از قتل، تصاویری از شبکه‌های اجتماعی منتسب به متهم منتشر شد که او را در فضای هیئت‌های مذهبی و در کنار نمادهایی از وفاداری به رهبری جمهوری اسلامی نشان می‌داد. این تصاویر به‌تنهایی دلیلی برای انگیزه‌ای سیاسی یا ایدئولوژیک نیستند، اما در کنار لحن مردسالارانه و تحقیرآمیز بازجوها در ویدیوهای منتشرشده، این نگرانی را تقویت می‌کند که خشونت رواشده، صرفاً محصول یک تصمیم لحظه‌ای یا انگیزه مالی نبوده است.
اما فراتر از انگیزه‌های فردی، آن‌چه قطعی‌ست، بسترهای ساختاری‌ای‌ست که چنین جنایاتی را ممکن می‌سازند: از فروپاشی امنیت شهری و فقر ساختاری تا بی‌تفاوتی نهادهای حاکم نسبت به خشونت علیه زنان.
در جامعه‌ای که خیابان‌هایش ناامن، نظارت بر رانندگان پلتفرم‌های شهری غایب و سازوکار حمایت اجتماعی فروپاشیده است، امنیت نه یک حق، بلکه امری وابسته به شانس است. زنی که در جامعه‌ی امروز ایران، خواه برای تأمین معاش، خواه برای ایفای نقش اجتماعی خود، در فضای عمومی حاضر می‌شود، هر بار با خطرِ مرگ، آزار یا خشونت مواجه است.
حتی اگر انگیزه‌ی قتل را صرفاً «سرقت» بدانیم، باز هم ریشه در فقر دارد. نه فقط فقر قاتل، بلکه فقر قربانی؛ زنی که بدون حمایت دولتی، مجبور بود بار معیشت خانواده را به‌تنهایی به دوش بکشد. زنانی مانند الهه، اغلب بدون بیمه، فاقد امنیت شغلی و در حاشیه‌ی اقتصاد رسمی هستند.
اما زن‌بودن در جمهوری اسلامی، خود یک خطر است. حکومتی که پلیس‌اش در خیابان به دنبال تار موی زنان است، اما در برابر تهدیدهای واقعی به جان آن‌ها سکوت می‌کند، امنیت را به مفهومی متناقض و گزینشی بدل کرده است. خشونت علیه زنان در ایران فقط در خانه نیست، در خیابان، سیاست، قانون و قدرت نیز ریشه دارد.
حکومتی که میلیاردها صرف نهادهای امنیتی و دستگاه‌های سانسور می‌کند، اما از حفاظت یک زن در مسیر بازگشت به خانه ناتوان است، دیگر نمی‌تواند خود را حکومتِ زندگی بنامد. چنین حکومتی با سکوت و بی‌عملی‌اش، مرگ را بازتولید می‌کند.
الهه، قربانی یک فرد نبود؛ قربانی غیاب حکومتی بود که در ظاهر حاکم است، اما در عمل، ابتدایی‌ترین وظیفه‌اش را که حفظ جان شهروندان است، رها کرده است.
الهه فقط یک قربانی نیست؛ او نشانه‌ای‌ست از سیستمی که در برابر سکوت ما، یکی‌یکی زندگی‌ها را می‌گیرد.
حکومتِ زندگی یا حکومتِ سرکوب؟
انتخاب با ما نیست، اما پرسش با ماست. و گاهی، پرسیدن، خود شکلِ مقاومت است.
#الهه_حسین_نژاد #نه_به_جمهوری_اسلامی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
دیروز زادروز جاویدنام محمدحسین عرفان بود.
جاویدنام محمد حسین عرفان در زمان آسیب‌دیدن چشمانش ۲۴ سال داشت.
در آبان ۹۸ و در فردیس شهر کرج در اعترضات به گرانی بنزین، برق منطقه قطع شده بود و نیروهای سرکوبگر یگان ویژه با موتور به مردم حمله‌ور شده بودند، مردم در حال فرار بودند.
دو دختر روی زمین و زیر مشت و لگد مامورها بودند که محمدحسین با چند نفر دیگر به کمک آن‌ها می‌روند که با شلیک مستقیم ساچمه از ناحیه دو چشم و سر و صورت آسیب می‌بیند. چشم چپ بینایی را کامل از دست می‌دهد و چشم راست با وجود بینایی ۳۰ درصدی به مرور زمان ضعیف‌تر می‌شود.
محمدحسین در اعترضات ۱۴۰۱ نیز با همان بینایی محدود به خیابان آمد و بارها کتک خورد تا نهایتا چشمانش عفونت کرد و در ۳۰ بهمن ماه ۱۴۰۲ در سن ۲۹ سالگی در بیمارستان به علت ورود عفونت در خون، جان خود را از دست داد و در سوم اسفند به خاک سپرده شد.
نیروهای امنیتی در آبان ۹۸ در بیمارستان محمدحسین را تحت فشار قرار می‌دهند و پس از آن با گرفتن برگه رضایت حق هر گونه شکایت را از او می‌گیرند و در چهلم وی با حضور بر مزار او با فشار بر خانواده، جو را امنیتی می‌کنند.
محمد در شرف ازدواج بود و به جای لباس دامادی در جشن عروسی، لباس خواستگاری او در کنار قاب عکس مراسم سوگواری او قرار گرفت.
او بر روی تصاویری از چشمانش نوشته بود.
«قیمت چشم تو چند است که در کشور من، هر چه مرغوب و نفیس است، بهایش جان است»
او در کار تاسیساتی شاغل بود.
m_erfan95
#محمد_حسین_عرفان #محمدحسین_عرفان #آبان_خونین_۹۸ #آبان_ادامه_دارد #چشم_برای_آزادی #نه_به_جمهوری_اسلامی #دادخواهی #زن_زندگی_آزادی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
جاویدنام محمد حسین عرفان در زمان آسیب‌دیدن چشمانش ۲۴ سال داشت.
در آبان ۹۸ و در فردیس شهر کرج در اعترضات به گرانی بنزین، برق منطقه قطع شده بود و نیروهای سرکوبگر یگان ویژه با موتور به مردم حمله‌ور شده بودند، مردم در حال فرار بودند.
دو دختر روی زمین و زیر مشت و لگد مامورها بودند که محمدحسین با چند نفر دیگر به کمک آن‌ها می‌روند که با شلیک مستقیم ساچمه از ناحیه دو چشم و سر و صورت آسیب می‌بیند. چشم چپ بینایی را کامل از دست می‌دهد و چشم راست با وجود بینایی ۳۰ درصدی به مرور زمان ضعیف‌تر می‌شود.
محمدحسین در اعترضات ۱۴۰۱ نیز با همان بینایی محدود به خیابان آمد و بارها کتک خورد تا نهایتا چشمانش عفونت کرد و در ۳۰ بهمن ماه ۱۴۰۲ در سن ۲۹ سالگی در بیمارستان به علت ورود عفونت در خون، جان خود را از دست داد و در سوم اسفند به خاک سپرده شد.
نیروهای امنیتی در آبان ۹۸ در بیمارستان محمدحسین را تحت فشار قرار می‌دهند و پس از آن با گرفتن برگه رضایت حق هر گونه شکایت را از او می‌گیرند و در چهلم وی با حضور بر مزار او با فشار بر خانواده، جو را امنیتی می‌کنند.
محمد در شرف ازدواج بود و به جای لباس دامادی در جشن عروسی، لباس خواستگاری او در کنار قاب عکس مراسم سوگواری او قرار گرفت.
او بر روی تصاویری از چشمانش نوشته بود.
«قیمت چشم تو چند است که در کشور من، هر چه مرغوب و نفیس است، بهایش جان است»
او در کار تاسیساتی شاغل بود.
m_erfan95
#محمد_حسین_عرفان #محمدحسین_عرفان #آبان_خونین_۹۸ #آبان_ادامه_دارد #چشم_برای_آزادی #نه_به_جمهوری_اسلامی #دادخواهی #زن_زندگی_آزادی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech