از وقایع اخیر چه ‌می‌توان آموخت؟
مروی بر سیزده درسی که در این دو هفته آموختیم

یک - سیستم نیروی هوایی ایران که زمانی از قدرتمندترین‌ها بود، امروز عملاً بی‌اثر و نماد پوچی و فرصت‌سوزی است.

دو - طرفداران نظام اسلامی بیش از گذشته به وضعیت روانی موسوم به «انکار» خواهند رفت، که در آن فرد نمی‌تواند یک واقعیت سخت یا تلخ را بپذیرد و آن را ندید می‌گیرد. طرفداران نظام از بلوغ شناختی و شخصیتی لازم برای فهم شکست و پذیرش واقعیت محروم‌اند.

سه - فرقه‌ی حاکم بیش از هر زمان دیگر دچار نوعی عقده‌ی حقارت است. به همین دلیل با فریادهای پیروزی و تبلیغات پر سروصدا سعی در پنهان کردن آن دارد.

چهار - نظام اسلامی انتقام شکست‌ها و ناکامی‌هایش را نه از دشمنان خارجی‌اش، بلکه از مردم ایران، به ویژه ضعیف‌ترین گروه‌ها می‌گیرد.

پنج - نظام اسلامی ایران را نه به‌عنوان وطن، بلکه به‌عنوان غنیمت جنگی برای گروه خود می‌دانند. در شرایط معمولی، آنان مفهوم میهن را سوءمصرف، و در شرایط بحرانی از آن سوءاستفاده می‌کنند.

شش - حتی بلندپایه‌ترین افراد این فرقه کسانی ناتوان و بی‌کفایت‌اند که از حفاظت از کشور، اطلاعات نظامی و حتی خودشان عاجزند. همین افراد در رفاه و تجمل زندگی می‌کنند و کوچک‌ترین ارتباطی با رنج و درد مردم ندارند.

هفت - تجربه‌های تلخ سال‌های اخیر، از جمله حوادث و بحران‌های همین روزها، نشان داد که حافظه‌ی تاریخی جمعی ایرانیان نسبت به گذشته به‌طور قابل توجهی رشد کرده و عمق بیشتری یافته است، و فریب‌های تبلیغاتی اثرات کمتری نسبت به گذشته دارد. اما در مواردی هم‌چنان فریب رسانه‌ای بخشی از مردم را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

هشت - میزان نفوذ اطلاعاتی در نظام بسیار بالا است و این نفوذ در این حد نمی‌تواند به چند کارگر یا شهروند معمولی یا زندانیان سیاسی مرتبط باشد.

نه - نظام ولایت فقیه هیچ ظرفیت عقلانی برای خروج از چاه بحران‌هایی که خود ساخته، ندارد. این نظام فاقد توان تغییر و اصلاح است.

ده - مردم ایران بسیار بافرهنگ و مهربان‌اند و با وجود همه مشکلات، در سختی‌ها به هم کمک می‌کنند، اما به نظر می‌رسد برای همبستگی بر سر راه‌حلی ملی، نیازمند تفکر، کار و گفت‌وگوی بیشترند.

یازده - به محض احساس اندکی امنیت، نظام برای کنترل مردم از خرافه، ترس، تهدید، و تفرقه‌افکنی استفاده می‌کند. این نظام از برقرار ارتباط محترمانه با ما شهروندان ایران، آن چنان که شایسته آن هستیم، خودداری می‌کند، یا از اساس مفهوم احترام را نمی‌داند.

دوازده - مردم ایران به‌طور جدی در جستجوی راه چاره برای نجات میهن‌اند. با این همه به نظر می‌رسد ایرانانیان در «واکنش» نشان دادن به وقایع به خوبی عمل می‌کنند، اما در «کنش» و برنامه‌ریزی جمعی نیاز به رشد و پیشرفت دارند. راه پیش روی ما ایرانیان فقط اعتراض و واکنش نیست؛ بلکه ساختن بدیلی روشن، عمل‌گرا و شایسته برای آینده‌ای بهتر است.

سیزده - به نظر می‌رسد احساس میهن‌دوستی، علی‌رغم تلاش‌های امتی و ایدئولوژیک و برخی جریان‌های چپ برای تخریب آن، زنده است — حتی خود نظام برای فریب به آن متوسل می‌شود.

یادداشت وارده

#یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهوری_اسلامی #ج_ا_یعنی_جنگ #ایران
@Tavaana_TavaanaTech

‌
روایت عمده از ۱۲ روز جنگ میان اسرائیل و جمهوری اسلامی، درباره اهداف این حملات است. این جنگ اما لایه‌های زیرینی هم دارد که کم‌تر دیده و شنیده می‌شود. صدها و شاید هزاران روایت از هراس و دل‌نگرانی و امید و هم‌دلی مردم با پس‌زمینه صدای بمباران و انفجار و بوی دود و جسد و کوچه پس‌کوچه‌های ازریخت‌افتاده. مردم بی‌دفاعی که نه نقشی در جنگ‌افروزی‌ها داشتند و نه آزیر خطر و پناهگاهی هم به فریادشان رسید.
‌
علی‌اکبر حیدری، نویسنده، یکی از شب‌های بمباران را چنین نقل می‌کند:
«یکی از دوستان پیام می‌دهد که در منطقه‌ی هشدار حمله‌ی هوایی هستید، بلافاصله یکی از افراد خانواده هم زنگ می‌زند که می‌آییم دنبال‌تان. می‌گویم تا میانه‌ی راه برسید ما هم خودمان را به شما می‌رسانیم. نمی‌خواهم نزدیک ناحیه‌ی خطر شوند. نمی‌خواهم علاوه بر استرس خودمان، دلم شور به خطر افتادن‌‌ آن‌ها را بزند.
کوله‌های زمان جنگ را برمی‌داریم و می‌زنیم از خانه بیرون. توی راهرو یکی از همسایه‌ها می‌پرسد که "حقیقت دارد توی منطقه‌ی خطریم؟" جوابم را که می‌شنود از همان‌جا سمت آپارتمانش داد می‌زند که "جمع کن، فرار کنیم."
خیابان سوت و کور است. ماشین گیر نمی‌آید. پیاده راه می‌افتیم. باید خودمان را به خیابان اصلی برسانیم. هر ساختمان دولتی‌ای ترسناک است. اسم ساختمان‌ها را می‌خوانم که بدانم باید از کدام دوری کنیم. اسنپی پیدا می‌شود، از آن سر دنیا. زنگ می‌زند که "لغو نکنی، خودم را می‌رسانم." چاره‌ای هم نیست. جی‌پی‌اس‌ها هم کار نمی‌کند. آدرس می‌گیرد که بیاید.
مرجان می‌گوید اگر همین‌جا را بمباران کرد باید چکار کنیم؟ می‌گویم باید سریع روی زمین دراز بکشیم. ما آموزشی برای این مواقع ندیده‌ایم. نه آژیر خطری هست و نه اطلاع‌رسانی درستی. اگر بقیه خبرمان نکرده بودند، حالا در منطقه‌ی هشدار در خواب ناز بودیم.
آن سوی خیابان ایست بازرسی است با سیل ماشین‌هایی که می‌خواهند عبور کنند با مامورهایی که خستگی از سر و روی‌شان می‌بارد. فکر می‌کنم چرا در منطقه‌ی هشدار قرمز باید مردم را توی راه‌بندان نگه دارند؟
اسنپی بالاخره خودش را می‌رساند. از دورها صدای انفجار می‌آید و توی آسمان نور ضدهوایی‌ها معلوم است. سوار می‌شویم و شاید برای مدت کمی از خطر دور می‌شویم. نامطمئن از اتفاقاتی که پیش‌رومان است. زیر آتش جنگی که نباید گرفتارش می‌شدیم.⁩»
‌
برگرفته از صفحه ایشان در اینستاگرام:
ali.akbar.heydari

شما هم روایت‌های خود را از این روزهای سخت با ما در میان بگذارید.
‌


#یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهوری_اسلامی #ج_ا_یعنی_جنگ #ایران

@Tavaana_TavaanaTech