پرده‌ای کوتاه از عیسی امیری‌چولاندیم و آثارش در زندان
✍️جمشید عزیزی

در نخستین ورودم به بند میثاق، «عیسی» را در دالان ورودی یکی از اتاقها که درش بسته بود،درحال نقاشی‌کشیدن دیدم(بعدها فهمیدم این مکان که خودش به آن «دخمه» می‌گفت، درواقع خلوتگاهش بود برای مطالعه و خلق اثر).«مهدی میرزایی» ما را به هم معرفی کرد. من که عیسی را از نزدیک نمی‌شناختم و از طریق فضای مجازی با فعالیت‌های هنری و مبارزاتی‌اش آشنا شده بودم و می‌دانستم که در زندان لاکان محبوس است، با برخوردگرم او مورد استقبال قرارگرفتم و دست بر قضا در تخت خالی اتاق ۵، اتاقی که عیسی و یکی از برادران درویش در آن بودند جای گرفتم و این اتفاق شروع دوستی ما بود.

مهم‌ترین چیزی که قبل از صحبت با او در اولین برخورد توجه هرکسی را جلب می‌کند، موی بلند و سبیل نیچه‌ای‌اش است که باعث می‌شود آن چهره خاص تا ابد در ذهن هک شود. بسیار خون‌گرم، مهربان، معاشرتی و به‌قول دوستان «خاکی» است؛ برعکس اکثر هنرمندان تجسمی که با آنها برخورد داشته‌ام و حصاری دور خودشان می‌کشند ـ که البته شاید از بدشانسی من بوده‌است ـ عیسی با کنارزدن حصارها و فاصله‌ها به‌دنبال ارتباط است و از هر ارتباط، به‌دنبال تجربه‌ای برای خلق اثر یا زندگی. او باور دارد که باید به آرای مختلف احترام گذاشت و صدای همگان را شنید.او هنرمندی واقعی است. هنر او تنها در حین خلق اثر شکوفانمی‌شود، او هنرمندانه حرف میزند،نگاه میکند و گوش می‌سپارد.خلاصه،هنرمندانه زندگی می‌کند و به‌راستی که یکی از مهم‌ترین خصوصیت‌های هنرمند موفق همین است. در آثاری که در زندان با همۀ کمبود امکانات خلق می‌کند، تجربیات، مطالعات و احساسات واقعی خود را در پس سمبُل‌ها و ایهامات به نمایش می‌گذارد.گاهی از ایهام هم فراتر می‌رود و خودش را پرت می‌کند وسط خیابان و با مشتی گره کرده خواسته‌هایش را فریاد می‌زند.مهم‌ترین مجموعه‌ای که در حال جمع‌آوری‌اش برای برگزاری نمایشگاه است، آثاری هستند که پشت جعبه‌های خالی سیگار بیستون خلق می‌کند. شاید برای مخاطب عجیب به نظر بیاید،ولی او تصمیم دارد که مجموعه‌اش را با نام «وضعیت: حاضر به خواب» ارائه کند. درواقع این عبارت در برگه تعیین وضعیت هر زندانی‌ای که در زندان حضور دارد قید می‌شود.به چشم من عبارت جالبی می‌آید، از این حیث که فرد بیدار و حاضر برای خوابیدن است،ولی هنوز نخوابیده و این‌که بخوابد یا نه معلوم نیست و به‌نظر من و شاید خیلی‌های دیگر هرگز نخواهد خوابید!

علاوه‌بر آثاری که پشت جعبه‌های خالی سیگار اجرا می‌شوند،طراحی برگه‌های پاسور که در نوع خودش بسیار خلاقانه و جذابند، بخشی دیگر از کارهای زندان عیسی هستند. در طراحی برگه‌های پاسور، ابتدا ۵۲ برگه را با کارت زندان علامت‌گذاری می‌کند تا همه یک اندازه باشند. جنس این کارت‌ها که از مقواست، درواقع بسته‌های خالی پودر لباسشویی هستند که مدت‌ها جمع‌آوری‌شان کرده تا به تعداد مورد نظر برسند. سپس شابلون‌هایی را که به شکل‌های پیک، گشنیز، خشت و دل طراحی کرده، روی کارتها اجرامی‌کند؛ این کار بسیار زمان‌بر و پرزحمت است. برای طراحی شاه و سربازها، پرتره هم‌بندی‌هایش را طراحی می‌کند.
از دیگر آثار او می‌توان به طراحی روی پارچه اشاره کرد. او با طراحی شابلون و استفاده از وایتکس، روی لباس هم‌بندی‌هایش طرح‌هایی خلاقانه ایجاد کرده‌است که از جملۀ آن‌ها می‌توان به طرح «نه به اعدام» اشاره کرد.

عیسی در استفاده از مواد اولیه و ایده‌های آثارش،به‌نوعی فضای زندان را رسم و حس زندگی در زندان را القا می‌کند. او در خلق آثارش از ایده‌ها، شعر و نظرات هم‌بندیانش نیز استفاده می‌کند، از همه در مورد کارهایش نقد و نظر می‌خواهد و به روشی تکاملی کارش را تکمیل می‌کند.در آثارش که اکثراً درون‌مایۀ «آزادی‌خواهی» دارند، از سمبُل‌های مختلفی استفاده می‌شود؛ از «ترکیب زندگی مدرن و سنتی ایرانی» گرفته تا مبارزه برای «حقوق زنان» و مخصوصاً «کودک‌همسری» ـ مسئله‌ای که برایش از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است ـ که در آثارش نمود پیدا می‌کنند. لازم به ذکر است که او به‌دلیل تبلیغ برای جلوگیری از کودک‌همسری از سمت آموزش‌وپرورش به بازنشستگی اجباری محکوم شد!

او دوستدار و حامی محیط زیست است، این را هم در آثار درون زندان و هم در آثار بیرون از زندانش، در استفاده از مواد اولیه و همچنین سوژه‌های محیط زیستی‌اش می‌توان درک کرد. مثال روشن این ادعا، جعبه‌های سیگاری‌اند که درواقع زباله‌هایی بودند که زنده شدند، جانی دوباره گرفتند و به زیبایی به زندگی برگشتند. از سویی دیگر، با جمع‌آوری مجموعه‌ای از ابزار و وسایل مصرفی زندان، در حال ساخت یک پروژۀ بسیار جذاب است که با عنوان «دستاوردهای زندان» رونمایی خواهد شد.

#عیسی_چولاندیم #جمشید_عزیزی #هنر_اعتراض #زندان_لاکان_رشت #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

حضور فعالان مدنی و صنفی و هم‌بندی‌های #منوچهر_فلاح و #شریفه_محمدی در جلوی زندان لاکان رشت و در آستانه تحویل سال نو خورشیدی

با نزدیک شدن به سال نو،جمعی از فعالان صنفی و مدنی و زندانیان سابق که از هم بندی های منوچهر فلاح و شریفه محمدی  این دو زندانی محکوم به اعدام و محبوس در زندان لاکان هستند، با حضور در جلوی زندان لاکان رشت و برپاکردن سفره هفت سین، خواهان لغو اعدام این دو زندانی و سایر زندانیان محکوم به اعدام شدند.


#رشت #نه_به_اعدام #نوروز #نوروز۱۴۰۴ #زندان_لاکان #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

🕊️✌️.
شریفه‌ی عزیزم

وقتی خبر تأیید دوباره‌ی حکم اعدامت را شنیدم، شوک وجودم را فرا گرفت. بی‌اختیار به روزهایی برگشتم که خودم کارگر اداره‌ی برق بودم. ده سال کار کردم و همچون هزاران کارگر دیگر، همه‌ی امیدم به همان دستمزدی بود که زندگی‌ام را می‌چرخاند. اما در سال ۱۳۹۰، به خاطر فعالیت سیاسی و بازداشتم، با دخالت مستقیم وزارت اطلاعات اخراج شدم؛ بی‌هیچ حق سنوات و بی‌هیچ پشتوانه‌ی قانونی. آن روزها، اگر تو در کنارم بودی، می‌توانستی صدایم باشی، در برابر کارفرما بایستی و نگذاری زندگی‌ام این‌گونه قربانی بی‌عدالتی شود. می‌دانم که رسالت تو همواره همین بوده است: دفاع از کارگران، زحمت‌کشان، فرودستان و تمام کسانی که صدایشان به جایی نمی‌رسد.

حکمی که علیه تو صادر شده، نه ریشه در عدالت دارد و نه در قانون، بلکه از دل ترس برآمده است. این حکم، بیش از آن‌که یک تصمیم قضایی باشد، یک پیام سیاسی است؛ پیامی هشداردهنده در شرایطی که کشور از التهاب و بحران‌های پیاپی رنج می‌برد: فشارهای اقتصادی و معیشتی کمر مردم را شکسته، ناهنجاری‌های اجتماعی رو به فزونی است و بحران‌های سیاسی ـ چه درون‌مرزی و چه بیرون‌مرزی ـ رژیم را در تنگنایی روزافزون گرفتار کرده‌اند. در چنین فضایی، تأیید دوباره‌ی حکمی که پیش‌تر نقض شده بود، معنایی جز تهدید جامعه ندارد: هر کس علیه تبعیض برخیزد، از کارگر و معلم گرفته تا هر صدای آزادی‌خواه، با شدیدترین سرکوب مواجه خواهد شد. آن‌ها می‌خواهند با اعدام، ترس را بر دل مردم حاکم کنند. اما تجربه‌ی تاریخ نشان داده است که هر چه فشار بیشتر شود، ریشه‌های مقاومت نیز ژرف‌تر و پایدارتر می‌گردد.

ما بارها آموخته‌ایم که سرکوب، سکوت نمی‌آورد. صدای یک مبارز اگر خاموش شود، در ده‌ها، صدها و هزاران صدا تکثیر می‌شود: در فریاد زندانیان، در اعتراضات کارگری و مردمی، در جنبش‌های صنفی و سیاسی، در کارزارهای بین‌المللی و در نامه‌های اعتراضی. این صداها، همان خطوط روشن مقاومت‌اند که بیش از هر حکم اعدام، دستگاه سرکوب را به لرزه می‌اندازند. صدای اعتراض، سلاح حقیقی مردم در برابر ظلم است؛ سلاحی که هیچ دیواری توان سد کردنش را ندارد.

شریفه‌ی عزیز، بدان که تنها نیستی. آن‌ها می‌خواهند تو را خاموش کنند، اما صدایت امروز بخشی از صدای جمعی ماست. هیچ طنابی قادر نیست این صدا را از تاریخ و حافظه‌ی مردم پاک کند. در قاموس حقوق بشر، حق حیات و آزادی اندیشه از بنیادین‌ترین حقوق انسان است و هر اعدامی، جز لکه‌ای سیاه بر کارنامه‌ی حکومت، چیزی به جا نمی‌گذارد.
اطمینان داشته باش: هیچ مرگی توان خاموش کردن حقیقت را ندارد. صدای تو، حالا صدای ماست.

از اینستاگرام مریم یحیوی، فعال سیاسی و زندانی سیاسی سابق

#شریفه‌_محمدی
#شریفه_محمدی_آزاد_باید_گردد
#فعال_کارگری
#نه_به_اعدام
#نه_به_دیکتاتوری
#زندانیان_سیاسی_عقیدتی_آزاد_باید_گردند
#زندان_لاکان_رشت
#سه_شنبه_های_نه_به_اعدام
#سه‌شنبه‌های_نه_به_اعدام
#زن_زندگی_آزادی

@Tavaana_TavaanaTech