آقای روحانی!
بازگشت به مردم با عذرخواهی آغاز می‌شود، نه با سخنرانی!

پیام همراهان

حسن روحانی در تازه‌ترین تحلیل خود پس از جنگ ۱۲ روزه ایران و اسرائیل، بر ضرورت اصلاح صداوسیما، استقلال قوه قضائیه، بازگشت نیروهای مسلح به وظایف ذاتی و کنار گذاشتن تخاصم‌های غیرضروری تأکید کرده است. این سخنان در ظاهر درست و شجاعانه‌اند، اما پرسش جدی باقی است: رئیس‌جمهوری که هشت سال در رأس قوه مجریه بود، چگونه می‌تواند بدون پذیرش نقش خود در رنج‌های گذشته، امروز از «بازگشت به مردم» سخن بگوید؟

واقعیت این است که روحانی با محدودیت‌های ساختاری بزرگی روبه‌رو بود. در نظام سیاسی ایران، بسیاری از تصمیم‌های کلان در حوزه امنیت، رسانه و سیاست خارجی خارج از اختیار رئیس‌جمهور گرفته می‌شود. با این همه، این محدودیت‌ها مسئولیت اخلاقی و سیاسی او را از میان نمی‌برند. رئیس‌جمهور منتخب ملت وظیفه دارد حتی در برابر فشارها، حقیقت را آشکار کند و در کنار مردم بایستد.

اما کارنامه دولت روحانی با رخدادهایی تلخ گره خورده است: آبان خونین ۹۸ که صدها خانواده را داغدار کرد؛ برخوردهای امنیتی با کارگران و معترضان؛ ادامه سانسور رسانه‌ها و تداوم حصرها. وزیر کشور دولت او حتی با لحنی افتخارآمیز گفت: «ما فقط به سر شلیک نکردیم، به پا هم شلیک کردیم.» چنین جملاتی زخمی تازه بر حافظه جمعی ملت زد. مردم این وقایع را فراموش نکرده‌اند، آقای روحانی!

تجربه عدالت انتقالی در کشورهای دیگر نشان می‌دهد نخستین گام برای آشتی ملی، پذیرش مسئولیت و عذرخواهی صادقانه از مردم است. اگر روحانی می‌خواهد امروز سخنانش پژواک یابد، باید شجاعانه قصور خود را بپذیرد. اما این کافی نیست. او می‌تواند با پشتیبانی از ابتکارهای حقیقت‌یاب ـ مانند کمیسیون‌های مستقل برای بررسی فجایع، دادگاه‌های حقیقت‌جو، ثبت شهادت قربانیان و انتشار روایت صادقانه از درون قدرت ـ و نیز تلاش‌های گفت‌وگوی ملی برای کاهش دشمنی و بازسازی اعتماد اجتماعی، نقش مؤثرتری ایفا کند.

نقد امروز ارزشمند است، اما اعتراف به گذشته و ایستادن در کنار ملت، شرط اساسی برای اعتمادسازی دوباره است. تنها در این صورت است که سخنان روحانی می‌تواند از مرز شعار عبور کند و به ندایی واقعی برای آینده ایران بدل شود.

#نه #نه_به_جمهوری_اسلامی #آبان۹۸ #هواپیمای_اوکراینی #ج_ا_یعنی_جنگ #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

محبوبه رمضانی:
«شما با آبان نابود شدید»
وقتی مادران نمی‌گذارند جنایت فراموش شود!

پیام همراهان

آبان، فقط یک ماه در تقویم نیست. نامِ زخمی است که هنوز بر پیشانیِ خاک و دلِ مردم جا مانده.
در آن روزها، صداها خاموش شدند، اینترنت را بریدند تا هیچ چشم و گوشی شاهد نباشد. اما خونِ جوانان روی آسفالتِ خیابان، حقیقت را نوشت؛ حقیقتی که هیچ حکومتی با سانسور و فراموشی نمی‌تواند پاک کند.

محبوبه رضایی، مادرِ پژمان قلی‌پور، از دل همین زخم برخاست و گفت: «شما با آبان نابود شدید.»
این جمله فقط فریاد یک مادر نیست؛ شهادتی است از درون تاریخ. مادرانِ آبان، مثل ستون‌های خاموشِ حافظه‌اند — زنانی که سوگواری‌شان به عدالت معنا می‌دهد.

آبان به ما یاد داد که حافظه، خود نوعی مقاومت است. هر بار که نامی را بر زبان می‌آوریم — پژمان، نیکا، پویا، نوید... — تکه‌ای از حقیقت راه زنده می‌کنیم.
فراموشی، دومین مرگ است؛ و ما نمی‌خواهیم دوباره بمیریم.

در برابر هر جنایت، رسالتِ انسانی ما ثبت، روایت و شهادت است. اگر صداها را نبینیم، اگر رنج را بازنگوییم، چرخه‌ی ظلم ادامه می‌یابد.
باید یاد بگیریم چگونه روایت کنیم، چگونه درد را به سند تبدیل کنیم، و چگونه وجدان جمعی‌مان را از دست ندهیم.

آبان فقط گذشته نیست؛ پرسشی است که هنوز از ما می‌پرسد:
آیا شاهد خواهیم بود، یا تماشاگر؟

#آبان۹۸ #آبان_ادامه_دارد #دادخواهی #پژمان_قلی‌_پور #پویا_بختباری #نوید_بهبودی #نه_به_جمهوری_اسلامی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech