#ارسالی

▪️پوستر و گرافیتی‌هایی در همبستگی با کولبران کورد و سوختبران بلوچ، و در اعتراض به کشتار روزانه آنها در گیلان:

«تی درد می درده» (درد تو، درد منه)
«امی دوشمن ایتایه» (دشمن ما یکیست)


#کولبری
#کولبران
#سوختبری
#سوختبران

▪️شاید چشمان شما عادت کرده‌اند که تصویر کودکان را در حال بازی یا سر کلاس درس ببینند. آن طرف قصه اما #کودکان‌کار، #کودکان‌کولبر، #کودکان‌سوختبر و #کودکان‌زباله‌گرد هستند، کودکانی که در خیابان‌ها دستفروشی می‌کنند، کودکانی که در نوارمرزی #کوردستان و #بلوچستان #کولبری و #سوختبری می‌کنند، کودکانی که سر در سطل‌آشغال‌ها ضایعات جمع می‌کنند و...کودکانی که هرچقدر تلاش کنیم فضا را از تصاویرشان پاکیزه کنیم تا مبادا کار کودک عادی شود، باز واقعیت وجودی آن‌ها در خیابان‌های شهرها توی صورتمان می‌کوبد، بسیار عادی و روزمره. در تمام مدتی که ما در حال جنگیدن بر سر دو قطب کودکی هستیم، یعنی کودکیِ پاکیزه یا کودکیِ کار، اکثر #کودکان جامعه، جایی بین این دو قطب قرار می‌گیرند. تصویری که معمولاً از کودکان ارائه می‌شود یا الگوی کودکی دانسته می‌شود، تصویر کودکان شهری در مرکز است. درحالی که کودکان در حاشیه به شکل دیگری تحصیل می‌کنند، آموزش می‌بینند، کار می‌کنند و آینده برایشان تصویر می‌شود. برای کودکان حاشیه، مدرسه جایی است که در آن تنها ابزار ارتباطشان با جهان یعنی زبان مادریشان را سرکوب می‌کند. بسیاری از کودکان که در جاهایی جز شهرهای مرکزی زندگی می‌کنند از کودکی کار می‌کنند، از دامپروری و کشاورزی بگیر تا کولبری و سوختبری و کمک به تولید صنایع خانگی یا کار سبک در کارگاه. آینده برای این کودکان تعریف دقیقی ندارد، چرا که باید بروند آب بیاورند، ممکن است تمساح بخوردشان، ممکن است غرق شوند، ممکن است جنگ آب شود و به‌عنوان بخشی از جامعه در آن حضور پیدا کنند. ممکن است بروند کوله بیاورند و با گلوله حافظان تمامیت‌ارضی کشته و یا برای همیشه معلول شوند. برای این کودکان همین اکنون جنگ برای زندگی در جریان است و آنان بایستی تقلا کنند. آنان در این تقلاها گاهی جان خود را از دست می‌دهند و هیچ‌گاه هم پیروز نمی‌شوند.

#کولبرنیوز
#کولبر #کولبری
#کوردستان

▪️ صحنه‌ی دردناکی از یک دست‌فروش در شهر #اردبیل پس از توقیف بساطش به‌دست ماموران شهرداری در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده است.
در این تصویر، مرد دست‌فروش از مامورانی که در یک خودرو نشسته‌اند با گریه خواهش‌ می‌کند تا بساطش را به او بازگردانند.
طبق رده‌بندی شاخص فلاکت، ایران جزو بیست کشوری است که بالاترین میزان فلاکت اقتصادی در جهان را در سال ۲۰۲۲ داشته است و این آمار در سال ٢۰۲۳ و ۲۰۲۴ نیز در سایه‌ی حکمرانی جمهوری اسلامی افزایش داشته و یکی از عوامل گسترش پدیده‌هایی مانند #دست‌فروشی، #کولبری، #سوختبری، #شوتی و ... است.

@kolbarnews

▪️ بلوچستان، که همواره در انزوا و حاشیه‌نشینی اقتصادی و اجتماعی قرار گرفته است، به نمادی از ستم‌های ملی و طبقاتی بدل شده است. این خاک پهناور با مردمانی سخت‌کوش و مقاوم، در زنجیره‌ای از نابرابری‌های تاریخی گرفتار آمده است؛ نابرابری‌هایی که به واسطه تبعیض‌های سیستماتیک و سیاست‌های اقتصادی و اجتماعی حکومت، همواره بازتولید می‌شوند.
سوختبری، کاری پرخطر که هزاران نفر از مردم بلوچ به ناچار به آن روی آورده‌اند، تنها یکی از نمودهای آشکار این نابرابری‌هاست. سوختبران، مردان و زنان و حتی کودکان، که روزانه با جان خود بازی می‌کنند تا معیشت ابتدایی خانواده‌هایشان را تأمین کنند، در شرایطی قرار دارند که گویی زندگی و مرگ‌شان هیچ ارزشی ندارد. نیروهای نظامی، با تیراندازی مستقیم، هر روز جان چندین نفر از این سوختبران را می‌گیرند، و این چرخه سیستماتیک کشتار هم‌چنان ادامه دارد. بی‌کاری مطلق، فقر و محرومیت، نتیجه توسعه‌نیافتگی عامدانه بلوچستان، توسط حکومت است. بلوچستان، با وجود منابع طبیعی و ظرفیت‌های فراوان، از هر گونه برنامه‌ریزی اقتصادی محروم مانده است. سیاست‌های اشغال‌گرانه حکومت ، به جای ایجاد زیرساخت‌ها و فرصت‌های شغلی، تنها سرکوب و بی‌توجهی را به همراه داشته‌اند. کارگران بلوچ، نه تنها از حقوق ابتدایی‌شان محرومند، بل‌که به عنوان «بیگانه» در سرزمین خود به آنان نگاه می‌شود؛ گویی شهروند درجه دو هستند.

از دیدگاه سوسیالیستی، رهایی واقعی بلوچستان در گرو مبارزه‌ای مشترک علیه ستم ملی و طبقاتی است. این مبارزه نه تنها برای حقوق ملی و فرهنگی مردم بلوچ، بل‌که برای ساختن جامعه‌ای برابر و عادلانه برای همه کارگران و زحمتکشان است. نظام سرمایه‌داری که با تمرکز بر انباشت ثروت در دستان معدودی، توسعه‌نیافتگی و فقر را به بلوچستان تحمیل کرده است، این نظام طبقاتی تنها با همبستگی و اتحاد بین طبقات محروم می‌تواند به زیر کشیده شود. بلوچستان نیازمند تغییر ریشه‌ای است؛ تغییری که تنها از مسیر برابری اجتماعی و اقتصادی، حق تعیین سرنوشت و پایان دادن به سرکوب‌ها می‌گذرد. پایان دادن به کشتار روزانه سوختبران، ایجاد فرصت‌های شغلی پایدار و متناسب با ظرفیت‌های منطقه، و احترام به حقوق ملی مردم بلوچ، گام‌هایی ضروری برای ساختن آینده‌ای بهتر برای این سرزمین رنج‌کشیده است.

#سوختبر #سوختبری #بلوچستان
#سوختبران #کولبرنیوز

▪️ در دل سوزان بلوچستان، جایی که خورشید چهره‌ی دشت را می‌سوزاند و بادهای خشک، بوی فقر و محرومیت را با خود می‌برند، مندی‌ها هم‌چون زخم‌هایی بر پیکر این سرزمین نقش بسته‌اند. این‌جا، جایی‌ست که کودکان به جای دفتر و قلم، دبه‌های رنگارنگ سوخت را در دستان کوچک‌شان می‌فشارند و در سایه‌ی دود و آتش، رویاهایشان خاکستر می‌شود. کودکان سوختبر، قربانیان خاموش ستم ملی و طبقاتی‌اند؛ آن‌ها که پا به پای ماشین‌های زنگ‌زده و در جاده‌های پرخطر، زندگی خود را به بهای ناچیزی می‌فروشند. در نظامی که ثروت در دستان اقلیتی انباشته شده و اکثریت در باتلاق فقر دست‌وپا می‌زنند، این کودکان، نماد عریان استثمار و بی‌عدالتی‌اند.
در مندی (دکه‌های خرید و فروش سوخت)، کودکان بازی را نمی‌شناسند. خنده‌هایشان زیر بار سنگین سوخت و سایه‌ی فقر، خاموش شده است. هر روز با دلهره‌ی مأموران و خطر انفجار، از خواب بیدار می‌شوند، گویی جانشان کم‌ارزش‌ترین سرمایه‌ی زندگی‌شان است. این‌جا، "کودکی" واژه‌ای‌ست بی‌معنا و عدالت، رویایی دوردست. اما این مندی‌ها تنها نماد فقر اقتصادی نیستند؛ آن‌ها بیداد ستم ملی بر بلوچ را نیز فریاد می‌زنند. در حالی که منابع سرشار این سرزمین به تاراج می‌رود، مردمانش در فقر مطلق دست‌وپا می‌زنند. کودکان سوختبر نه فقط قربانی سرمایه‌داری وحشی، بلکه قربانی انکار هویت و محرومیت سیستماتیک‌اند.
در این میان، امید به آینده‌ای عادلانه، هم‌چون شعله‌ای زیر خاکستر باقی‌ست. تنها با خروش همبستگی طبقاتی و برپایی نظامی مبتنی بر سوسیالیسم است که می‌توان به پایان دادن به این چرخه‌ی ستم و استثمار امیدوار بود. آینده‌ای که در آن، هیچ کودکی به جای بازی و یادگیری، قربانی سازوکارهای ناعادلانه نباشد و هر مندی، به نماد آبادانی و امید تبدیل شود، نه استثمار و مرگ.


#مندی #بلوچستان #سوختبری
#کودکان‌سوختبر #بلوچ #انقلاب_ژینا