Forwarded from گفت‌وشنود
تسلیمه نسرین پزشک متولد بنگلادش که به نویسندگی و فمینیسم روی آورده‌است و به نقل از خودش، انسان‌گرایی سکولار است.
او برنده چندین جایزه از جمله جایزه ساخاروف ۱۹۹۴، جایزه PEN سوئد ۱۹۹۴ و جایزه سیمون دوبووار ۲۰۰۸ است.
نسرین به خاطر نقد به اسلام، و به‌طور کلی به مذهب شهرت بیشتری پیدا کرد.
تجربیات شخصی تسلیمه نسرین از سوءاستفاده جنسی در دوران نوجوانی و کار به عنوان پزشک متخصص زنان که به‌طور روزمره دخترانی را معاینه می‌کرد که تحت تجاوز جنسی قرار گرفته بودند، در نوشته‌های او در نقد از وضعیت زنان در اسلام تجلی یافت.
#تسلیمه_نسرین #تبعیض_جنسیتی #نقد_دین #سکولاریسم #اسلام #زن #فمینیسم #انسان_گرایی #خرد_گرایی #گفت‌وگو_توانا
@Dialogue1402
تسلیمه نسرین پزشک متولد بنگلادش که به نویسندگی و فمینیسم روی آورده‌است و به نقل از خودش، انسان‌گرایی سکولار است.
او برنده چندین جایزه از جمله جایزه ساخاروف ۱۹۹۴، جایزه PEN سوئد ۱۹۹۴ و جایزه سیمون دوبووار ۲۰۰۸ است.
نسرین به خاطر نقد به اسلام، و به‌طور کلی به مذهب شهرت بیشتری پیدا کرد.
تجربیات شخصی تسلیمه نسرین از سوءاستفاده جنسی در دوران نوجوانی و کار به عنوان پزشک متخصص زنان که به‌طور روزمره دخترانی را معاینه می‌کرد که تحت تجاوز جنسی قرار گرفته بودند، در نوشته‌های او در نقد از وضعیت زنان در اسلام تجلی یافت.
#تسلیمه_نسرین #تبعیض_جنسیتی #نقد_دین #سکولاریسم #اسلام #زن #فمینیسم #انسان_گرایی #خرد_گرایی #گفت‌وگو_توانا
@Dialogue1402
Forwarded from گفت‌وشنود
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
فائزه ندیمی، نویسنده و جامعه‌شناس، در این ویدیو درباره سوال همیشگی «انسان‌بودن» چیست، سخن می‌گوید.
انسان بودن، فرهنگ و ضرورت گفتگو و رواداری
همه‌ی ما شاید بارها از خود پرسیده‌ایم: انسان بودن یعنی چه؟ آیا انسان فقط یک حیوان است که دو پا دارد و قدرت تفکر بیشتری نسبت به سایر موجودات دارد؟ حقیقت این است که آنچه ما را از سایر جانداران متمایز می‌کند، فرهنگ، خودآگاهی و توانایی معنا‌بخشی به زندگی است.
انسان برخلاف سایر حیوانات، فقط بر اساس غریزه زندگی نمی‌کند. او یاد می‌گیرد، تجربه می‌کند، و دانسته‌هایش را به نسل‌های بعدی منتقل می‌کند. فرهنگ، سنت‌ها، زبان، نمادها و ارزش‌های مشترک، همان چیزهایی هستند که جوامع انسانی را شکل می‌دهند و به ما امکان همزیستی می‌دهند. ما به واسطه‌ی این ویژگی‌ها، ساختارهای اجتماعی پیچیده‌ای ایجاد کرده‌ایم که در آن‌ها قوانین، هنجارها و شیوه‌های ارتباطی، فراتر از نیازهای غریزی تعریف شده‌اند.
اما این تفاوت چگونه ما را به رواداری و ضرورت گفتگو می‌رساند؟ دقیقاً همین توانایی معنا‌بخشی و اجتماعی‌بودن است که از ما می‌خواهد تفاوت‌های یکدیگر را بپذیریم و برای درک متقابل، گفتگو کنیم. انسان تنها موجودی است که می‌تواند درباره‌ی خود بیندیشد، آینده را پیش‌بینی کند و برای ساختن جهانی بهتر تصمیم بگیرد. اگر چنین ویژگی‌هایی داریم، پس نباید مانند حیوانات که از سر غریزه به اختلافات واکنش نشان می‌دهند، به تعارضات اجتماعی پاسخ دهیم. گفتگو ابزار ماست، و رواداری ضامن بقای ما.
وقتی انسان‌ها یکدیگر را نه به عنوان دشمن، بلکه به عنوان بخشی از یک جامعه‌ی مشترک ببینند، آنگاه می‌توانند به جای تخریب، به ساختن بپردازند. تاریخ نشان داده است که جوامعی که مسیر تعامل و گفتگو را انتخاب کرده‌اند، پایدارتر و پیشرفته‌تر بوده‌اند. در مقابل، خشونت و حذف دیگری، تنها به نابودی اجتماعی و عقب‌ماندگی منجر شده است.
انسان بودن یعنی توانایی درک، همدلی و پذیرش تفاوت‌ها. ما در جهانی زندگی می‌کنیم که در آن، تکثر و تفاوت اجتناب‌ناپذیر است. اگر انسانیت ما در فرهنگ، معنا‌بخشی، و اجتماعی‌بودن ریشه دارد، پس باید از آن برای گفتگو، رواداری و ساختن آینده‌ای بهتر استفاده کنیم. جامعه‌ای عادلانه زمانی شکل می‌گیرد که به جای نفرت و خشونت، صداهای مختلف شنیده شوند و اختلاف‌ها، نه با سرکوب، بلکه با درک و تعامل حل شوند.
یوتیوب خانم ندیمی:
https://youtube.com/@avin1992
#مدارا #گفتگو #رواداری #انسان #انسان_بودن #فرهنگ #اجتماعی_بودن #گفتگو_توانا
@Dialogue1402
انسان بودن، فرهنگ و ضرورت گفتگو و رواداری
همه‌ی ما شاید بارها از خود پرسیده‌ایم: انسان بودن یعنی چه؟ آیا انسان فقط یک حیوان است که دو پا دارد و قدرت تفکر بیشتری نسبت به سایر موجودات دارد؟ حقیقت این است که آنچه ما را از سایر جانداران متمایز می‌کند، فرهنگ، خودآگاهی و توانایی معنا‌بخشی به زندگی است.
انسان برخلاف سایر حیوانات، فقط بر اساس غریزه زندگی نمی‌کند. او یاد می‌گیرد، تجربه می‌کند، و دانسته‌هایش را به نسل‌های بعدی منتقل می‌کند. فرهنگ، سنت‌ها، زبان، نمادها و ارزش‌های مشترک، همان چیزهایی هستند که جوامع انسانی را شکل می‌دهند و به ما امکان همزیستی می‌دهند. ما به واسطه‌ی این ویژگی‌ها، ساختارهای اجتماعی پیچیده‌ای ایجاد کرده‌ایم که در آن‌ها قوانین، هنجارها و شیوه‌های ارتباطی، فراتر از نیازهای غریزی تعریف شده‌اند.
اما این تفاوت چگونه ما را به رواداری و ضرورت گفتگو می‌رساند؟ دقیقاً همین توانایی معنا‌بخشی و اجتماعی‌بودن است که از ما می‌خواهد تفاوت‌های یکدیگر را بپذیریم و برای درک متقابل، گفتگو کنیم. انسان تنها موجودی است که می‌تواند درباره‌ی خود بیندیشد، آینده را پیش‌بینی کند و برای ساختن جهانی بهتر تصمیم بگیرد. اگر چنین ویژگی‌هایی داریم، پس نباید مانند حیوانات که از سر غریزه به اختلافات واکنش نشان می‌دهند، به تعارضات اجتماعی پاسخ دهیم. گفتگو ابزار ماست، و رواداری ضامن بقای ما.
وقتی انسان‌ها یکدیگر را نه به عنوان دشمن، بلکه به عنوان بخشی از یک جامعه‌ی مشترک ببینند، آنگاه می‌توانند به جای تخریب، به ساختن بپردازند. تاریخ نشان داده است که جوامعی که مسیر تعامل و گفتگو را انتخاب کرده‌اند، پایدارتر و پیشرفته‌تر بوده‌اند. در مقابل، خشونت و حذف دیگری، تنها به نابودی اجتماعی و عقب‌ماندگی منجر شده است.
انسان بودن یعنی توانایی درک، همدلی و پذیرش تفاوت‌ها. ما در جهانی زندگی می‌کنیم که در آن، تکثر و تفاوت اجتناب‌ناپذیر است. اگر انسانیت ما در فرهنگ، معنا‌بخشی، و اجتماعی‌بودن ریشه دارد، پس باید از آن برای گفتگو، رواداری و ساختن آینده‌ای بهتر استفاده کنیم. جامعه‌ای عادلانه زمانی شکل می‌گیرد که به جای نفرت و خشونت، صداهای مختلف شنیده شوند و اختلاف‌ها، نه با سرکوب، بلکه با درک و تعامل حل شوند.
یوتیوب خانم ندیمی:
https://youtube.com/@avin1992
#مدارا #گفتگو #رواداری #انسان #انسان_بودن #فرهنگ #اجتماعی_بودن #گفتگو_توانا
@Dialogue1402