کل ایران یک زندان بزرگ است

فاطمه سپهری، فعال و زندانی سیاسی، از امضاکنندگان بیانیه ۱۴است که خواهان استعفای علی خامنه‌ای و گذار از جمهوری اسلامی هستند.

او همسر یکی از جان‌باختگان جنگ ایران و عراق است که همواره با صراحت نظرات انتقادی خود نسبت به عملکرد جمهوری اسلامی را بیان کرده است.

خانم سپهری در این پرسش‌و‌پاسخ ویدیویی به توضیح نکاتی می‌پردازد که فعالان مدنی در معرض بازداشت و خانواده آن‌ها باید بدانند.

فاطمه سپهری، در اسفند ۱۴۰۱ با اتهام ارتباط با دول متخاصم به ۱۸ سال حبس محکوم شده است که ۱۰ سال آن قابل اجرا است. این فعال سیاسی، اکنون که دی‌ماه ۱۴۰۲ است، در زندان وکیل‌آباد مشهد محبوس است و از نظر جسمی شرایط خوبی ندارد.

این مصاحبه در مرداد ۱۴۰۱ ضبط شده و اولین بار در مهرماه ۱۴۰۲ منتشر شده است.
سایت:
https://tavaana.org/fatemeh_sepehri-2/
یوتیوب:
https://www.youtube.com/watch?v=RNfvKCFDIrw&t=37s

#یاری_مدنی_توانا
#فاطمه_سپهری
#زندان
#بیانیه۱۴

@Tavaana_TavaanaTech

‌
عباس واحدیان شاهرودی، از اعضای #بیانیه۱۴ و زندانی محبوس در بند ۶/۱ #زندان_وکیل‌آباد شرایط را اینگونه روایت می‌کند:

زندانیان بند ۶/۱ که اغلب سیاسی و عقیدتی هستند، پس از دستور حفاظت زندان حق مراجعه به بهداری زندان را ندارد. نقل قول یکی از مسئولان زندان: «شما حق مراجعه به بهداری را ندارید وقتی مردید جسد شما را به بهداری می‌بریم که به بیرون منتقل شود!»
در حال حاضر یک پزشک هفته‌ای یک بار به بند ۶/۱ می‌آید و هر زندانی را در بازه زمانی کوتاه کمتر از یک دقیقه ویزیت می‌کند! این زمان آنقدر کوتاه است که حتی فرصت گرفتن نسخه و دارو نمی‌شود.
نکته دیگری که #عباس_واحدیان_شاهرودی در روایت خود به آن اشاره کرد جمع آوری امکانات محدود ورزشی این بند است.
یک میز پینگ‌پنگ شکسته در انتهای انبار بند قرار داشت که زندانیان آن را تعمیر کرده و تور آن را دوخته‌اند تا قابل استفاده شود و بتوانند ساعتی از روز را با آن وقت بگذرانند. پس از درگیری اخیر زندانیان سیاسی با اراذل و اوباش دست‌نشانده حفاظت زندان، میز پینگ‌پنگ به دستور رئیس زندان جمع شده است. مسئولان زندان میز پینگ پنگ شکسته را که خود زندانیان سر و سامان دادند «جایزه» عنوان کرده! و پس از شادی زندانیان برای سقوط حکومت بشار اسد و درگیری در زندان، در یک اقدام تنبیهی، آن را توقیف کرده‌اند!
غذای نامناسب در حجم بسیار کم از دیگر مشکلات زندانیان بند ۶/۱ است. گرانی لجام‌گسیخته و بدون نظارت کالاهای فروشگاه زندان شرایط را سخت‌تر کرده است.
غذای زندان بی‌کیفیت و قیمت مواد غذایی فروشگاه زندان چندین برابر قیمت واقعی است، این عوامل دست به دست هم داده تا زندانی از تغذیه مناسب محروم شده و همین مزید علت می‌شود برای تضعیف وضعیت جسمانی و در ادامه ابتدا به انواع بیماری‌ها...

نکته آخر مورد مشترک تمامی گزارشات از بند ۶/۱ زندان وکیل‌آباد مشهد است.
حضور زندانیان شرور و آزار و اذیت زندانیان سیاسی توسط این افراد.
با اینکه بارها و بارها در این مورد گزارشات مختلفی منتشر شده اما مسئولین حفاظت زندان تلاشی برای رفع این مشکل نکرده و نمی‌کنند این گونه که به نظر می‌آید زندانیان شرور و اراذل و اوباش دست نشانده مسئولین زندان برای ساکت کردن و زهرچشم گرفتن از زندانیان سیاسی هستند.
عباس واحدیان شاهرودی، #جواد_لعل‌محمدی، #محمدحسین_سپهری، #هاشم_خواستار و #کمال_جعفری_یزدی اعضای بیانیه ۱۴اند که در کنار تعدادی از زندانیان عقیدتی محکوم به اعدام در این بخش محبوسند.
بندی که به «بند پشت پرده» مشهور است و برای شکنجه روانی و آزار زندانیان سیاسی تعبیه شده است.
دی۱۴۰۳
#بیانیه #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

قوه قضاییه جمهوری اسلامی اعلام کرد که یک شهروند سوئیسی صبح روز پنج‌شنبه ۲۰ دی، در زندان سمنان «خودکشی» کرده است. وزارت امور خارجه سوییس در پاسخ به ایران‌اینترنشنال، مرگ یک شهروند این کشور در زندانی در ایران را تایید کرد. هنوز هویت این فرد و نحوه مرگ او روشن نشده است.

خبرگزاری میزان، خبرگزاری قوه قضاییه جمهوری اسلامی که این خبر را منتشر کرده، نام این شهروند سوئیسی و زمان بازداشت او را اعلام نکرده و هیچ جزییاتی را درباره هویت این فرد و شرایطی که منجر به مرگ او شده، منتشر نکرده است.

در گزارش خبرگزای میزان گفته شده است که این شهروند سوئیسی «به جرم جاسوسی توسط نهادهای امنیتی دستگیر شده بود و اسناد و مدارک این موضوع نیز وجود دارد و پرونده وی در حال بررسی و رسیدگی بود.»

مشرق‌نیپز، رسانه وابسته به سپاه پاسداران نوشت:
«همزمان با حمله تروریستی رژیم صهیونسیتی به برخی اماکن کشور از جمله در شاهرود، یکی از اتباع کشور سوئیس حین جمع‌آوری اطلاعات در یکی از شهرهای استان سمنان توسط سربازان گمنام امام زمان (عج) دستگیر شد. این تبعه کشور سوییس حین جمع آوری اطلاعات و نمونه برداری از خاک در کویر مرکزی ایران توسط سازمان اطلاعات سپاه دستگیر شده بود.»

به گزارش خبرگزاری میزان، این شهروند سوئیسی در یک سوئیت به همراه یک زندانی دیگر در زندان سمنان نگهداری می‌شد و صبح روز (پنج‌شنبه ۲۰ دی) از هم‌بندی خودش درخواست می‌کند که از بوفه زندان برای وی مواد غذایی تهیه کند.»

به گفته محمدصادق اکبری، رییس کل دادگستری استان سمنان، «این زندانی از مدت زمانی که در سویئت تنها مانده بود، استفاده و خودکشی کرد و مسئولان زندان بلافاصله برای نجات این فرد وارد عمل شدند، اما تلاش‌ها برای نجات وی به نتیجه نرسید.»

در گزارش خبرگزاری میزان، هیچ توضیحی در مورد نحوه خودکشی در یک سلول تحت مراقبت در داخل زندان داده نشده و صرفا گفته شده است که «تمام شواهد و مستندات محل نگهداری این فرد بررسی شده است و طبق مستندات، خودکشی محرز است.»

- یادمان نمی‌رود که فعالان محیط زیست را به اتهام جاسوسی بازداشت کرده بودند. در مناطق کویری ایران چه خبر است؟ آیا تاسیسات نظامی یا هسته‌ای خاصی در منطقه کویر سمنان وجود دارد؟!
ـ یادمان نمی‌رود که در مورد کاووس سیدامامی هم گفتند که او خودکشی کرد. چطور ممکن است یک زندانی به قول خودشان امنیتی در یک سلول تحت مراقبت خودکشی کند؟!

#نه_به_جمهوری_اسلامی #شکنجه #زندان #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

دکتر کمال جعفری یزدی در یک تماس تلفنی درباره حامیان حکومت می‌گوید:
آن‌ها عقل درستی ندارند و از خودشان نمی‌پرسند و فکر نمی‌کنند که چرا کسی مثل من که کلکسیون ایثارگری است و تا سال ۸۸ هم اصلاح‌طلب بود و می‌توانست در کنارشان باشد و از قدرت بهره ببرد، حاضر نشده سر سفره خون بنشیند. نخواسته در جمع فندق مغزها باشد. خواسته آزاده باشد. آلوده به فساد نبوده و نمی‌ترسد. ما چهل سال پیش در جنگ کشته شدیم و چیزی برای از دست دادن نداریم. آن هم تخریبچی غواص، نه پشت خط و تدارکات که اکثر این سردارها در آن قسمت‌ها بودند.
او می‌گوید اینها نابود شده‌اند و پول خونشان را می‌گیرند. این حقوقی که می‌گیرند، پول خونشان است.
این دوران هم می‌گذرد. خاطرات تلخ و شیرین باقی می‌ماند، در ما هم می‌گذرد. اشکالی ندارد.

زخم‌هایی که صدام زد، بالاخره او دشمن بود، می‌جنگیدیم با او. اما زخم‌هایی که از صدام بدترها زدند، التیام پیدا نمی‌کند. به هیچ وجه. این زخم‌ها به کینه و نفرتی عمیق تبدیل می‌شوند.

اینها بخش‌هایی از سخنان دکتر کمال جعفری یزدی بود.

او همچنین در بخشی از سخنانش می‌گوید که وعده آب و برق رایگانشان در زندان نصیب ما شده است.

لازم به ذکر است، دکتر جعفری یزدی که بیستم آذرماه ۱۴۰۳ با هجوم وحشیانه مأموران و با ضرب و شتم بازداشت شده است.
او پس از آنکه مدتی در قرنطینه زندان نگهداری شد به بند ۶/۱ منتقل شد و در کنار هاشم خواستار و محمدحسین سپهری در اتاق پنج است.
آقای جعفری یزدی که از امضاکنندگان بیانیه ۱۴ است، پیشتر چهار سال حبس را تحمل کرده است. این برادر «شهید» و جانباز جنگ ایران و عراق، چهار سال را هم در اسارت رژیم عراق گذرانده است.


#کمال_جعفری_یزدی #زندان_وکیل_آباد_مشهد #نه_به_جمهورى_اسلامى #بیانیه #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

علی سپهری، برادر خانم فاطمه سپهری، درباره آخرین وضعیت سلامتی خواهرش چنین نوشت:

فاطمه سپهری، به دلیل بیماری و جراحی قلب، نیازمند معاینات دوره‌ای سه‌ماهه است. در تاریخ ۵ دی‌ماه، توسط جراح قلب معاینه شده است. به دلیل درد شدید در هر دو دست، در تاریخ ۸ دی‌ماه توسط متخصص ارتوپد معاینه و برای کاهش درد، تزریق آمپول انجام شد. پزشک همچنین ۱۰ جلسه فیزیوتراپی تجویز کرده است. به گفته پزشک، دلیل اصلی این دردها فشارهای روانی و استرس محیط زندان است. در سال ۱۴۰۱، با دستور رئیس زندان مرکزی مشهد، هادی اسماعیل‌زادگان، تغییرات ساختمانی در زندان انجام شد. پنجره‌های بندها مسدود شدند و به دلیل بی‌توجهی در تعمیر سرویس‌های بهداشتی، بوی تعفن ناشی از آن‌ها شرایط زندگی در بند را بسیار دشوار کرده است. از تاریخ ۱۵ آذر، همزمان با سقوط بشار اسد، به دستور قاضی زندان وکیل‌آباد، نوید طباطبایی، و رئیس زندان، هادی اسماعیل‌زادگان، همه بندهای بخش بانوان زندان وکیل‌آباد قفل شدند. در نتیجه، خواهرم تنها یک ساعت در صبح و یک ساعت در بعدازظهر اجازه هواخوری دارد، آن هم با حضور یک نگهبان. مسئولان زندان به وضوح تلاش می‌کنند تا زندانیان سیاسی را بیش‌ از‌ پیش کنترل و منزوی کنند. این شرایط طاقت‌فرسا فشار روانی بسیاری بر خواهرم وارد کرده و موجب تشدید دردهای جسمی او شده است. در تاریخ ۷ اسفند ۱۴۰۲، بازپرس علی سلیمانی مارشک در دیداری با خواهرم اعلام کرد که او می‌تواند از زندان آزاد شود، به شرط آنکه با هیچ رسانه‌ای مصاحبه نکند. اما او این شرط را نپذیرفت. خواهرم، ضمن گرامیداشت یاد هایده، می‌گوید: «امیدم را مگیر از من خدایا، دل‌تنگ من را مشکن خدایا، می‌زنم فریاد هرچه باداباد، وای از این طوفان، وای از این بیداد!»


#فاطمه_سپهری #محمدحسین_سپهری #زندان_وکیل_آباد_مشهد #بیانیه۱۴ #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

عارف عاشوری، جوان رعنا و ۲۷ ساله، تنها فرزند خانواده‌اش بود. جوان اهل آستانه اشرفیه که از نوجوانی کار می‌کرد. عارف زندانی مهریه بود، چهار ماه بود که زندانی بود. او جوانی مهربان و دلسوز بود که همیشه دوست داشت به دیگران کمک کند.او امید خانواده‌اش بود، خانواده‌ای که با هزار آرزو و با سخنی این تک‌ فرزند خود را بزرگ کرده بودند.
یکشنبه ۱۵ مهر ماه ۱۴۰۱ مادرش به ملاقاتش رفت، روز ملاقات نبود ولی مادر با اصرار فراوان توانست راضیشان کند تا ده دقیقه فرزندش را ببیند که خبر خوش آزادیش برای دوروز بعد یعنی سه‌شنبه را به او بدهد.
عارف خوشحال و سرخوش بود از اینکه قرار است دو روز دیگر به آغوش پرمهر خانواده برگردد.

اما شب همان روز خبر دادند که زندان لاکان رشت آتش گرفته و مادر و پدر و اقوام سراسیمه به دم در زندان رفتند.
ولی متاسفانه کسی جواب نمی‌داد، همه بسیج شدند تا خبری بگیرند. تک تک بیمارستان‌های رشت و دنبال عارف گشتند و سرانجاک جسد بی جان او را در سردخانه پیدا کردند.

آن شب، زندانیان جرایم عادی، به کمک زندانیان خیزش انقلابی ۱۴۰۱ شتافته بودند، آن‌ها از وحشی‌گری ماموران و ضرب و شتم جوانان معترض، خشمگین بودند. زندان آتش گرفت و چند نفر از جمله عارف عاشوری توسط مأموران کشت شدند.

مادر عارف در این دو سال، دچار بیماری‌های متعدد شده است و حالش خوب نیست. او به شدت به عارف وابسته بود. جوانی که ۱۸۵ سانتی‌متر قد داشت، به همین راحتی جانش را گرفتند،
هیچوقت نگفتند چرا و به چه جرمی!

هنگام تحویل پیکر عارف به خانواده‌اش، زیر برگه‌ای که از آن‌ها تعهدگرفتند، نوشته بود اغتشاشگر!

علت مرگ را ایست قلبی اعلام کردند، در حالی که او بدنی سالم داشت و هیچ بیماری زمینه‌ای نداشت.
هنوز کسی به طور دقیق جزئیات وقایع آن شب را نمی‌داند. تعداد دقیق کشته‌شده‌ها مشخص نیست، ولی آنچه که می‌دانیم این است که این جوانان با غیرت، شرف و وجدانشان اجازه نداد که در برابر ظلم سکوت کنند و توسط رژیم کشته شدند.


#عارف_عاشوری #زندان_لاکان_رشت #آتش_سوزی_زندان_لاکان #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

روایت شکنجه در بازداشتگاه پلیس؛ رنج‌نامه مختار آلبوشوکه از زندان شیبان

مختار آلبوشوکه، زندانی سیاسی محبوس در زندان شیبان اهواز، در نامه‌ای به شرح شکنجه‌های روحی و جسمی‌ای پرداخته که در یکی از بازداشتگاه‌های پلیس اهواز تجربه کرده است.

او با اشاره به فحاشی‌های جنسیتی مأموران، روایت می‌کند که چگونه، با وجود آگاهی از بیماری فتق، ضربات مکرر به ناحیه شکمش وارد شده و این خشونت‌ها به تشدید بیماری و تحمل دردهای شدید منجر شده است. وی که محکوم به حبس ابد است، همچنین از محرومیت خود از درمان ضروری علی‌رغم تأکید پزشکان سخن گفته و توضیح می‌دهد که چگونه به جای درمان، با تزریق مسکن‌های قوی و مصرف قرص، درد ناشی از بیماری و شکنجه را تحمل می‌کند.

او که پیش‌تر با دستور پلیس فتا و توسط مأموران اداره اطلاعات از زندان خارج شده بود، در یکی از بازداشتگاه‌های پلیس اهواز تحت ضرب‌وشتم قرار گرفت.

متن کامل این نامه، عینا در پی می‌آیند:

«وقتی با حکم ابد و پنج سال، چهارده سال در زندان بمانی؛ دیدن منظره خیابان‌ها، ماشین‌های در رفت‌وآمد، درخت‌های وسط بلوار و چهره‌های مردم که با عجله در آمد و شدند، برای من حکم رفتن به یک تور تفریحی ویژه و دیدن زیباترین مناظر جهان را داشت. برای همین وقتی ۱۵ آذر ۱۴۰۳ من را صدا زدند و در محوطه زندان سوار ماشین کردند، در ابتدا حسی از شوق در وجودم جوانه زد، تا وقتی که با همراهان لباس شخصی که نمی‌شناختم از در زندان خارج شدیم و نفر جلوئی برگشت و اولین مشت محکم را به صورتم کوبید و به همکارش که کنارم بود گفت «چشم‌بند و دستبد این بی‌شرف….را بزنید!»

من در حالی که از شدت درد صورتم را گرفته بودم و در همان حال که دو مامور کناری، دستانم را برای زدن دستبند از روی صورتم کشیده و با فشار و خشونت به پشتم می‌پیچاندند, و نیز در حالی که آخرین رد مناظر بیرون زندان از مقابل چشمانم می‌گذشت، با زدن چشمبند با تاریکی مطلق مواجه شده و از خاطرم گذشت که«مختار قرار نیست به تور تفریحی بروی و احتمالا خبری از دیدن بلوار، درخت، ماشین و چهره‌های مردم رهگذر نخواهد بود!» اما هرگز فکر آن حجم از داغ و درفش و شکنجه را هم نمی‌کردم آن‌هم پس از ۱۴ سال زندانی بودن!

داشتم خودم را دلداری می‌دادم که:« من چهارده سال است زندانی هستم، با حکم ابد و البته به جرم ناکرده!، دیگر بیشتر از این چه می‌خواهند که قصد آزارم را داشته باشند!؟» در همین فکرها بودم که مشتی محکم به پائین شکمم زدند که از درد به خود پیچیده و حواسم نبود که گفتم:« من بیماری فتق شدیدی دارم نزنید لطفا!» مأمور کنار دستی که گوئی با شنیدن این حرف من احساسات سادیستیکش به غلیان آمده بود با پوزخندی گفت:”خوب چه بهتر!” و با فحاشی رکیک جنسی ادامه داد که:” که فتق داری! بلائی سرت بیارم که فتقت یادت بره” و باز با تمام قدرت با مشت به زیر شکمم ضربه زد. در طول مسیر تا به بازداشتگاه‌شان برسیم، با فحاشی‌های رکیک جنسی به مادر، خواهر و خانواده‌ام چنان آزارم دادند که درد مشت و سیلی زدن‌شان را کمتر متوجه می‌شدم. چند روز در بازداشتگاهی که بعدا فهمیدم متعلق به پلیس فتای اهواز است، به شدت شکنجه شدم.

نمی‌دانم چند روز گذشته بود که از شدت ضربات مشت و لگد که تعمدا بیشتر به زیر شکمم می‌زدند، از هوش رفتم؛ روی تخت بیمارستان و در حالی که با دستبند و پابند به تخت زنجیر شده بودم، به هوش آمدم و متوجه شدم، شخصی که احتمالا پزشک بود، دارد به مامورها اصرار و گاهی التماس می‌کند که:« این بیماری شدید فتق دارد و احتمال پاره‌شدن فتقش زیاد است، باید اینجا بماند و فوری عملش کنیم.» مأمورهای لباس شخصی گوئی دکتر با دیوار حرف زده، بدون اینکه پاسخی دهند، آمدند و بعد از زدن دستبند از پشت و چشمبند من را کشان کشان از تخت بیمارستان به شکنجه‌گاه‌شان بازگرداندند.

این شکنجه شدن، همراه با فحاشی‌های رکیک جنسی به خانواده‌ام و بی‌هوشی دوباره و بردن به بیمارستان، اصرار دکتر به بستری و عمل فوری و بی‌توجهی مأموران، یک‌بار دیگر تکرار شد. در حالی که من کلا در اعتصاب بودم، تا زمانی که به زندان شیبان اهواز بازگردانده شدم. همه این رفتارهای غیرانسانی برای این بود که اسم من را در لیست تلفن‌های گوشی شخصی که بازداشت‌شده دیده بودند، من که چهارده سال است زندانی خودشان هستم!
وقتی به بند برگشتم اول فکر کردم بیش از یکی دو ماه است که من را برده‌اند و همبندی‌ها یادآور شدند که ۱۲ روز پیش تو را بردند، یعنی از ۱۵ تا ۲۷ آذر! الان که یک ماه از آن روزها می‌گذرد، احساس می‌کنم حفره‌ای عمیق در وجودم ایجاد شده!، نه به دلیل شکنجه فیزیکی، بلکه شکنجه و آزار روحی با فحاشی‌های جنسی مکررشان به عزیزانم، حفره‌ای که هرگز پر نخواهد شد.

مختار آلبوشوکه، دیماه ۱۴۰۳″


اطلاعات بیش‌تر
https://tinyurl.com/mvkck9br

#مختار_آلبوشوکه #زندان_شیبان_اهواز #شکنحه #بیانیه #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech