زهرا شهباز طبری؛ مهندس بازنشسته‌ای که در دادگاهی ده دقیقه‌ای به اعدام محکوم شد

زهرا شهباز طبری، مهندس بازنشسته‌ و مادر دو فرزند، اکنون در شصت‌وهفت‌سالگی در زندان لاکان رشت با حکم اعدام روبه‌روست. زنی که بیش از سی سال از عمر خود را صرف خدمت در اداره برق گیلان کرد، اما امروز به اتهام «بغی» از طریق عضویت در «گروه تروریستی منافقین» (مجاهدین خلق) محکوم به مرگ شده است؛ اتهامی که نه در مدارک پرونده اثبات شده، نه در گفتار خانواده‌اش و نه در منطق قانون، مصداق دارد.

بازداشت بدون حکم قضایی

صبح روز بیست‌وهشتم فروردین ۱۴۰۴ (هفدهم آوریل ۲۰۲۵)، پنج مأمور امنیتی – یکی از آن‌ها زن بود – بدون حکم ورود به منزل، وارد خانهٔ زهرا شهباز طبری در رشت شدند.

به گفته‌ی خانواده، مأموران او و دخترش را در گوشه‌ای از خانه نشاندند و مجبورشان کردند دستانشان را روی زانو بگذارند. سپس تمام خانه را زیرورو کردند، تلفن همراه، لپ‌تاپ، آی‌پد و دیگر وسایل شخصی را ضبط کردند و زهرا را با خود بردند.

او همان روز از بازداشتگاه تماس کوتاهی با خانواده‌اش می‌گیرد و اطلاع می‌دهد که به زندان لاکان رشت منتقل شده است. پسرش، سروش سماک، می‌گوید:

«مادرم یک ماه در انفرادی بود، تحت بازجویی و فشار روانی. بعد از آن، پرونده‌اش بی‌هیچ مدرک مشخصی به دادگاه فرستاده شد.»

دادگاهی ده‌دقیقه‌ای، با صداهای قطع و وصل

بر اساس دست‌نوشتهٔ خانم شهباز طبری که به‌دست آموزشکده توانا رسیده، جلسه‌ی دادگاه او در شعبه‌ی یکم دادگاه انقلاب رشت به ریاست قاضی احمد درویش‌گفتار برگزار شده است.

او در این نامه نوشته است:

«در دادگاه صدا قطع و وصل می‌شد. وقتی اعتراض کردم، گفتند با تلفن وصل شو. فقط یک سؤال پرسیدند: آخرین دفاع چیست؟ جواب دادم، ولی در صورت‌جلسه ننوشتند. ده دقیقه بیشتر طول نکشید و حکم مرگ صادر کردند.»

او در ادامه می‌نویسد که صورت‌جلسه‌ی دادگاه سه روز بعد برای امضا آورده شده، در حالی‌که «حکم اعدام پیش‌تر و در ساعت ۹:۲۰ صبح همان روز صادر شده بود».

در همین دست‌نوشته، به «اختلال سیستم صوتی» در جلسهٔ دوم بازپرسی هم اشاره شده است؛ نشانه‌ای از روندی که او آن را «فاقد عدالت قضایی» توصیف کرده است.

اتهام «بغی»؛ از قانون تا واقعیت

اتهام اصلی در حکم او «بغی از طریق عضویت در گروه تروریستی منافقین» ذکر شده است. اما در واقع، هیچ مدرکی مبنی بر فعالیت مسلحانه یا حتی ارتباط تشکیلاتی با چنین گروهی در پرونده وجود ندارد.

خانم شهباز طبری در نامه‌اش تصریح کرده است که:

تنها دو سند ادعایی در پرونده‌اش وجود دارد:

یکم. تکه‌پارچه‌ای که روی آن نوشته شده بود «زن، مقاومت، آزادی» و مأموران مدعی شدند او آن را در جایی نصب کرده است؛

دوم. یک فایل صوتی شخصی که در خانه ضبط شده و هرگز برای کسی ارسال نشده است.

او در نامه می‌پرسد:

«آیا این شعار ضد حکومت است؟ آیا یک ویس در گوشه‌ی خانه می‌تواند دلیل بغی باشد؟ آن هم حکم اعدام؟!»

خانم شهباز طبری در دست‌نوشته‌اش گفته که بر اساس ماده‌ی ۲۸۷ قانون مجازات اسلامی، بغی زمانی محقق می‌شود که گروهی به‌صورت سازمان‌یافته و مسلحانه علیه اساس نظام جمهوری اسلامی قیام کند. اما سازمان مجاهدین خلق سال‌هاست فعالیت مسلحانه ندارد و در سطح بین‌المللی نیز به‌عنوان گروه مسلح شناخته نمی‌شود.

به همین دلیل، استناد دادگاه رشت به این ماده قانونی، حتی از دید بسیاری از حقوق‌دانان، مخدوش و فاقد مبنای فقهی و حقوقی است.

روایت پسر: «قضات می‌خندیدند وقتی حکم مرگ دادند»

در گفت‌وگوی اختصاصی با ایران‌وایر، سروش سماک، پسر خانم شهباز طبری، می‌گوید:

«جلسه‌ی دادگاه فقط ده دقیقه طول کشید و ویدیوکنفرانسی بود. وقتی مادرم صحبت می‌کرد، قضات با هم می‌خندیدند و در همان حال حکم اعدام را صادر کردند. نه وکیل داشت، نه اجازه‌ی دفاع واقعی. فقط یک نمایش کوتاه بود.»

او اضافه می‌کند که مادرش حتی عضو هیچ سازمانی نبوده و در دوران بازنشستگی تنها به فعالیت‌های اجتماعی و فرهنگی محدود مشغول بوده است:

«مادرم قربانی تبانی سیاسی است. او نه فعال سیاسی بود، نه عضو رسمی گروهی. تنها گناهش این بود که اهل فکر و عقیده است.»

شکنجه روانی و فشار بر خانواده

به گفته‌ی سروش سماک، مادرش در دوران بازجویی بارها تهدید شده که اگر اعتراف نکند، فرزندانش را بازداشت خواهند کرد.

او می‌گوید:

«مادرم شکنجه روحی شد. تهدیدش کردند که بچه‌هایت را دچار مشکل می‌کنیم. او حالا از نظر روحی خیلی آسیب دیده، لاغر و نحیف شده و صدایش در تماس تلفنی می‌لرزد.»

ادامه را در لینک زیر بخوانید:
https://tinyurl.com/fcyvb5cd

#زهرا_شهباز_طبری #نه_به_اعدام #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

تو که دستت به خون آغشته است، چگونه دنیا را موعظه می‌کنی؟

پیام همراهان

به تازگی آقای خامنه‌ای گفته:
«اگر ترامپ توانایی دارد، برود میلیون‌ها نفری را که در آمریکا علیه او شعار می‌دهند آرام کند.»

اما این سخن، وقتی از زبان کسی می‌آید که بیش از سه دهه است بر ایران حکومت می‌کند، طعم تلخی دارد.
زیرا در این سرزمین، هر فریاد آزادی، با گلوله پاسخ گرفته است.

از کوی دانشگاه ۷۸ تا جنبش سبز ۸۸،
از آبان ۹۸ تا پاییز ۱۴۰۱،
صدها چهره و هزاران نام در خون خوابیدند.
ندا، پویا، مهسا...
همه تنها یک چیز می‌خواستند: شنیده شدن.

و تو، به جای گوش دادن، تفنگ را انتخاب کردی.
به جای گفت‌وگو، خاموشی را.
به جای پاسخ، زندان را.

کاش لااقل به همان آموزه‌های دینی‌ات باور داشتی که:
«هر که انسانی را بی‌گناه بکشد، گویی همه‌ی انسان‌ها را کشته است»
(مائده: ۳۲)

جناب آقای خامنه‌ای!
موعظه، وقتی معنا دارد که دستانت به خون آلوده نباشد،
وگرنه، سخن تو نه دعوت به اخلاق، بلکه توجیه قدرت است.

آزادی آن است که مردم کشور خودت هم شبیه آمریکا و بسیاری کشورهای توسعه یافته بتوانند بی‌ترس آن را فریاد بزنند.
رهبر فرزانه!
اینکه میلیون‌ها نفر به خیابان بیایند و آزادانه اعتراض کنند حسن یک نظام سیاسی است نه عیب آن!

دنیا شاید فراموش کند که چه گفتی،
اما خون های ریخته شده را هیچ‌کس فراموش نمی‌کند.

امروز مردم از تو می‌پرسد:
تو که دستت به خون آغشته است، چگونه دنیا را موعظه می‌کنی؟


#آبان_ادامه_دارد #نه_به_جمهوری_اسلامی #خامنه‌ای_ضحاک #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

‌
بر اساس تصاویر منتشر شده امروز چهارشنبه ۱۴ آبان‌ماه، پرستاران و پرسنل بهداشت بیمارستان‌ها در استان خوزستان در شهر اهواز تجمع اعتراضی بر پا کردند.

در روزهای گذشته هم شاهد برگزاری چندین تجمع اعتراضی در سراسر کشور بودیم مشهد کرمانشاه
و چندین شهر دیگر بوده‌ایم. پرستاران خواستار پرداخت معوقات مدی، بهبود شرایط کاری و رسیدگی به وضعیت معیشتی خود شدند.
معترضان می‌گویند ماه‌هاست در شرایط سخت کاری و کمبود نیرو فعالیت می‌کنند، در حالی که مطالبات مالی آن‌ها با تأخیر پرداخت می‌شود و بی‌توجهی مدیریتی فشار مضاعفی بر کادر درمان وارد کرده است.

چگونه می‌توانیم از جامعه معترض حمایت کنیم؟
چه راه‌هایی برای حمایت از اعتراضات بازنشستگان، اساتید دانشگاه، دانشجویان، کارگران و کادر درمان پیشنهاد می‌دهید؟

#یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهوری_اسلامی #پرستاران #تجمع_اعتراضی

@Tavaana_TavaanaTech

از تردید تا تسلیم؛
سازوکار روانی جمهوری اسلامی برای بقای خودش

پیام همراهان

یکی از ابزارهای پنهان اما مؤثر جمهوری اسلامی برای بقا، جنگ روانی علیه مردم است؛ جنگی که در میدان ذهن شهروندان جریان دارد. هدف آن روشن است: کاشتن تردید، پرورش ترس، و در نهایت، رساندن جامعه به نقطه‌ی تسلیم.

رسانه‌های رسمی سال‌هاست این پیام را تکرار می‌کنند: اگر نظام نباشد، ایران سوریه می‌شود. این جمله‌ی ساده، جوهره‌ی یک مهندسی روانی است. حکومت با تکیه بر خاطره‌ی جمعی جنگ و ناامنی، این ترس را در ذهن مردم نهادینه کرده که نبودش مساوی با فروپاشی است. در نتیجه، بسیاری از شهروندان به جای پرسش از حکومت، در جست‌وجوی پناه در دامن آن می‌شوند.

هم‌زمان، دستگاه تبلیغاتی حکومت به تخریب هر صدای بدیل می‌پردازد. اختلاف نظر میان نیروهای منتقد، به تمسخر گرفته می‌شود تا مردم به ناکارآمدی اپوزیسیون باور پیدا کنند. این در حالی است که تنوع دیدگاه، در جوامع آزاد نشانه‌ی پویایی است نه ضعف.

در این میان، بسیاری از شهروندان خسته از اضطراب مداوم، از کنش به تماشا عقب‌نشینی می‌کنند. زنی می‌گوید: «اگر اعتراض کنیم، کشور تجزیه می‌شود.» این جمله، خلاصه‌ی موفقیت جنگ روانی حکومت است؛ جامعه‌ای که از آینده‌ی خود می‌ترسد، دیگر برای ساختنش نمی‌جنگد.

اما تاریخ روایت دیگری دارد. از شیلی تا کره جنوبی، هیچ دیکتاتوری با ترس جاودانه نمانده است. هرجا مردم دوباره به آگاهی و همبستگی بازگشته‌اند، نظم تازه‌ای شکل گرفته است.

جمهوری اسلامی از تردید تا تسلیم را طرح‌ریزی کرده است، اما پادزهر آن در دست خود مردم است: بازسازی اعتماد، گفت‌وگو و یادآوری اینکه هرج‌ومرج، نه در نبود قدرت مطلقه، که در فقدان آگاهی جمعی آغاز می‌شود.
دموکراسی هرج‌ومرج نیست؛ برعکس، با احترام به تنوع و پذیرش تکثر، انسجامی پایدار در جامعه می‌آفریند.
این استبداد است که با حذف تفاوت‌ها، بذر دشمنی می‌کارد و امکان زندگی مسالمت‌آمیز را از مردم می‌گیرد.

#نه_به_جمهوری_اسلامی #استبداد #پروپاگاندا #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech