📚 واژه‌پرداز وُرد 📚

‌
🔹غزلوارهٔ پایانی دیوان نبوت
🔸عبدالکریم سروش

خِرد آن پایه ندارد که بر او پای گذاری
بختیاری تو و بر مَرکب اِقبال سواری
چون توان در تو رسیدن؟ به دویدن؟ به پریدن؟
نورپایی که چنین با دِگَران فاصله داری

لیلة‎القدر وصال تو چه فرخنده‌شبی بود
تا چه دیدی که چنین مستی و پرشور و شراری
شعله در خرمن تاریکیِ تاریخ فکندی
چشم بیدار زمان بودی و خُسبیده‌به‌غاری

نه دل من طرب‌آلودِ نگاه و نفس توست
از نگاه و نفَسَت حق به طرب آمده، آری
به شفاخانهٔ قانون تو افتاد نجاتم
کیمیایی است سعادت ز فتوحات تو جاری

ای غزلوارهٔ پایانی دیوان نَبوّت
حجّت بالغهٔ شاعری حضرت باری
راز پنهان تو با خلق گشودن نتوانم
که لبم با لب شیرین تو کرده است قراری

از اشارات تو روشن شده چشمان بشارت
طُرفه‌فانوسی و آویخته بر طُرفه‌مَناری
دولتی! اختر اقبال بلندی که بخندی
رحمتی! سینهٔ آبستن ابری که بباری

یوسفستان جمالی، هنرستان خیالی
شکرستان وصالی، ز شِکر شور برآری
مژده‌ای، اختر سعدی، جرسی، نعرهٔ رعدی
آفتابی، سحری، خندهٔ صبح شب تاری

روح عشقی هنری، خمر خراباتِ طهوری
نفحات شب قدری، نفس سبز بهاری
شاه شمشادقدان، خسرو شیرین‎دهنانی
انگبین‌ساز بهشتی، مِی معراج‌تباری

همه اقطار گرفتی، همه آفاق گشودی
به جهادی و مدادی و کتابی و شِعاری
توسَنِ تجربه، ‎ای فاتح آفاق تجّرُد
در شب واقعه راندی، ز مداری به مداری

ز سَوادی به خیالی، ز خیالی به هلالی
پای پُرآبله جبریل و تو چالاک‌سواری
بال در بال ملائک به تماشای رسولان
طایر گلشن قدسی تو و خود عین مَطاری

به تجمّل بگذشتی، به جلالت بنشستی
بر چنان خوان کبیری و چنین خیل کِباری
میهمان حرم سِتر و عفاف ملکوتی
در تماشاگه رازی و تماشاگر یاری

آفرین باد بر آن نادره‌نقاش هنرمند
که بدان کِلکِ عَجب کرد چنین طُرفه‌نگاری
بخت بیدار جهانی، گل بی‌خار جهانی
چارۀ کار جهانی، به خدایی که تو داری

در بیابان طلب، گمشدگان را شفقت کن
ز مسلمان و مجوسیّ و یهودیّ و نصاری
با ظلومان و جهولان و منوعان و جزوعان
مهربان باش چو بر حمل امانت بگماری

تو بر ارکان شریعت نزدی سقف معیشت
سیرچشمی تو، رسالت ز تجارت نشماری
به خدایی که تو را شاهد سوگند قلم کرد
که حریفان قلم را به فقیهان نسپاری

خانه زین یاوه‌درایان فرومایه بپرداز
که لعینان لعان‌اند و ظهیران ظهاری
مانده در حبس شریعت، به حلالی و حرامی
مانده در سِجن طبیعت، به ضیاعی و عقاری

خفته در خمس و زکاتی و صیامی و صلاتی
وَ قعودیّ و قیامیّ و مطافیّ و مزاری
تهی از عشق جمالی، تهی از انس وصالی
تهی از وجد سماعی، تهی از ذوق خماری

بی‌غمان، سرکه‌فروشان و ملولان و عبوسان
از درون غرق نفاقی و برون غرق نقاری
تیغ تکلیف‌به‌دست از پی خون ریختن حق
از دل مردم آزاده برآورده دماری

‏***
خنده بر خُردی و خامی خِرَد می‌زدم امّا
نک به ختمیت تو، ختم شد آن خُردی و خواری
با چراغ تو برافروخت دگرباره چراغی
به دلیری و فزون‌مایگی و معجزه‌کاری

بسط صد بارقه از وسعت رؤیای تو ممکن
رود صد تجربه از چشمهٔ اشراق تو جاری
نه همین آدمیان سجدهٔ تسلیم تو کردند
همه دریا و درختان و سماوات و صحاری

خال تشبیه، عیان بر رخ تنزیه نشاندی
محو بی‌صورت و مشغول به تصویر‌نگاری
دیو دَدزاده اگر با تو مَلَک‌خو بنشیند
نه به تلبیس و حیل، دیو مسلمان شود آری

ای همای نظر از رفعت معراج تو حیران
ای چراغ خرد از شعلهٔ اشراق تو ناری
ای دِماغ هنر از جاذبهٔ حُسن تو مفتون
آنچه خوبان همه دارند، تو یکجا همه داری

برلین/ دسامبر ٢٠٠٥

‌🆔 @VajehPardaz ‎|#واژه‌پرداز🔹

1.68K viewsedited 18:33