🍷🍷🍷🍷
@AdabSar
🌹 آشنایی با جشن‌های ایرانی
🌹 جشن‌های نیمه‌ی امرداد
🌶🌶 جشن چله‌ی تموز
"چله‌ی تموز" با جشن آب‌پاشونک در نخستین روز تیر آغاز می‌شد و در آبان روز از امرداد برابر با دهم امرداد به پایان می‌رسید. چله تموز پایان‌بخش چندین جشن تابستانه بود که از دید چیستی و درون‌مایه به هم پیوسته بودند. جشن‌هایی در ستایش آب و آفتاب که با افسانه‌هایی برای ایستادگی در برابر خشکی و گرسنگی همراه بودند. در این افسانه‌ها ایزدان یا فرشتگان رشن، اشتاد و زامیاد همکاران امرداد برای نبرد با دیو گرسنگی یا "دیو زیریچ" بودند.
تموز به چم گرمای فراوان است. درباره‌ی این جشن آگاهی ما بسیار اندک بوده و دانش چندانی به زمانه‌ی ما نرسیده است.
اکنون در نیمروز(جنوب) خراسان با آغاز تابستان، بزرگ‌ترین روز سال را گرامی داشته و به چهل روز نخست تابستان چله‌ی بزرگ می‌گویند. به بیست روز پس از آن نیز چله‌ی کوچک یا چله‌ی خرد گفته می‌شود. گفته می‌شود در گذشته در پگاه این روز اسپند دود می‌کردند و در دالان خانه‌ها می‌ریختند.
سروده‌ی بومی خراسان برای چله‌ی تموز:
نه از شو مو منالم نه که از روز
نه از یلدا گیله درم نه چله تموز
هموقذر فهمیدم دمین ای دنیا
که آسونی د بعد سختی میه هنوز!
برای آشنایی با جشن آب‌پاشونک و آغاز چله‌ی تموز به این پیوند بنگرید:
t.me/AdabSar/7469
🍒🍒جشن میانه‌ی تابستان
ایرانیان در آغاز، پایان و میانه‌ی هر موسم(فصل) جشنی برگزار می‌کردند. این جشن‌ها برای بخش‌بندی سال و بخش‌بندی زمان کشت‌وکار بود. جشن میانه‌ی تابستان دومین گاهنبار از شش گاهنبار بود. به باور آن‌ها خدا در یک سال هستی را آفرید و در هر گاهنبار یکی شش پدیده‌ی آسمان، آب، زمین، گیاه، جانور و آدم را آفرید. زمان میان گاهنبار نخست تا گاهنبار دوم یا مدیوشهیم/مدیوشیم(در پارسی اوستایی به مانک میانه‌ی تابستان) زمان آفرینش آب در افسانه‌هاست.(یشت‌ها، پورداود) هر یک از شش گاهنبار در گاهشماری کهن در پنج روز از ماه(خور، ماه، تیر، گوش و دی‌به‌مهر) برگزار می‌شد. روز مِهادین(اصلی) جشن میانه تابستان، دی‌به‌مهر روز یا پانزدهم امرداد بود. در ناظم‌الاطبا آمده که در باورهای کهن، زمان میان گاهنبارها و آفرینش پدیده‌های ششگانه، شست روز بود.
سرودخوانی، گفت‌وگو با یکدیگر، شادمانی و آموزش‌های نیک از آیین‌های جشن میانه‌ی تابستان بود.
گفته می‌شود گاهنبار دوم در نیمه‌ی تیرماه برگزار می‌شد ولی در سالنمای بنیاد پژوهش‌های ایرانی، زمان این جشن در نیمه‌ی امرداد است.
🍷🍷 جشن می‌خواره
جشن "بابه خوره" که به آن "بامی‌خواره" و "می‌خواره" هم می‌گویند در "رَشَن‌روز" از امرداد گاهشمار یزدگردی و هژده(هجده)مین روز ماه پنجم گاهشماری رواگ‌دار(رایج) در سغد باستان و ورا رود(ماوراءالنهر) برگزار می‌شد. گاهشماری سغدی و یزدگردی همگونی‌های فراوانی داشتند. "می‌خواره" از جشن‌های باستانی اپاختر خورآیی(شمال شرقی) ایران و سُغد باستان بود.
"جشن بامی‌خواره" ویژه‌ی آشامیدن می و افشرده‌های گوناگون گیاهان بود ولی بیش از همه و به گفته‌ی ابوریحان بیرونی این جشن ویژه‌ی افشره‌ی ناب گیاه هوم(عصیر) یا همان آبجو بود. "هوم" گیاهی ارزشمند و سپند(مقدس) در باور آنان بود و به آن نوشیدنی جاودانگی یا بی‌مرگی(اَمرتَه همریشه با امرداد) می‌گفتند.
در نسک(کتاب) هندی "ریگ‌ودا" نیز این نوشیدنی و جام آن نماد جاودانگی بودند.
اکنون "جشن بامی‌خواره" در شهرهایی از کشور تاجیکستان همچون شهر دوشنبه برگزار می‌شود.
#پریسا_امام_وردیلو
_____
🖍 برگرفته از:
۱- آثارالباقیه
نویسنده: #ابوریحان_بیرونی
۲- گاهشماری و جشن‌های ایران
نویسنده: #هاشم_رضی
۳- جشن‌های فراموش شده ایران باستان
نویسنده: #مریم_نوذری و #بهروز_بیگوند
_____
#فرهنگ_ایران #امردادگان
#چله_تموز #جشن_میانه_تابستان
#جشن_بامی_خواره #جشن_گاهنباری
@AdabSar
🍎🍎🍎🍎
@AdabSar
🌹 آشنایی با جشن‌های ایرانی
🌹 جشن‌های نیمه‌ی امرداد
🌶🌶 جشن چله‌ی تموز
"چله‌ی تموز" با جشن آب‌پاشونک در نخستین روز تیر آغاز می‌شد و در آبان روز از امرداد برابر با دهم امرداد به پایان می‌رسید. چله تموز پایان‌بخش چندین جشن تابستانه بود که از دید چیستی و درون‌مایه به هم پیوسته بودند. جشن‌هایی در ستایش آب و آفتاب که با افسانه‌هایی برای ایستادگی در برابر خشکی و گرسنگی همراه بودند. در این افسانه‌ها ایزدان یا فرشتگان رشن، اشتاد و زامیاد همکاران امرداد برای نبرد با دیو گرسنگی یا "دیو زیریچ" بودند.
تموز به چم گرمای فراوان است. درباره‌ی این جشن آگاهی ما بسیار اندک بوده و دانش چندانی به زمانه‌ی ما نرسیده است.
اکنون در نیمروز(جنوب) خراسان با آغاز تابستان، بزرگ‌ترین روز سال را گرامی داشته و به چهل روز نخست تابستان چله‌ی بزرگ می‌گویند. به بیست روز پس از آن نیز چله‌ی کوچک یا چله‌ی خرد گفته می‌شود. گفته می‌شود در گذشته در پگاه این روز اسپند دود می‌کردند و در دالان خانه‌ها می‌ریختند.
سروده‌ی بومی خراسان برای چله‌ی تموز:
نه از شو مو منالم نه که از روز
نه از یلدا گیله درم نه چله تموز
هموقذر فهمیدم دمین ای دنیا
که آسونی د بعد سختی میه هنوز!
برای آشنایی با جشن آب‌پاشونک و آغاز چله‌ی تموز به این پیوند بنگرید:
t.me/AdabSar/7469
🍒🍒جشن میانه‌ی تابستان
ایرانیان در آغاز، پایان و میانه‌ی هر موسم(فصل) جشنی برگزار می‌کردند. این جشن‌ها برای بخش‌بندی سال و بخش‌بندی زمان کشت‌وکار بود. جشن میانه‌ی تابستان دومین گاهنبار از شش گاهنبار بود. به باور آن‌ها خدا در یک سال هستی را آفرید و در هر گاهنبار یکی شش پدیده‌ی آسمان، آب، زمین، گیاه، جانور و آدم را آفرید. زمان میان گاهنبار نخست تا گاهنبار دوم یا مدیوشهیم/مدیوشیم(در پارسی اوستایی به مانک میانه‌ی تابستان) زمان آفرینش آب در افسانه‌هاست.(یشت‌ها، پورداود) هر یک از شش گاهنبار در گاهشماری کهن در پنج روز از ماه(خور، ماه، تیر، گوش و دی‌به‌مهر) برگزار می‌شد. روز مِهادین(اصلی) جشن میانه تابستان، دی‌به‌مهر روز یا پانزدهم امرداد بود. در ناظم‌الاطبا آمده که در باورهای کهن، زمان میان گاهنبارها و آفرینش پدیده‌های ششگانه، شست روز بود.
سرودخوانی، گفت‌وگو با یکدیگر، شادمانی و آموزش‌های نیک از آیین‌های جشن میانه‌ی تابستان بود.
گفته می‌شود گاهنبار دوم در نیمه‌ی تیرماه برگزار می‌شد ولی در سالنمای بنیاد پژوهش‌های ایرانی، زمان این جشن در نیمه‌ی امرداد است.
🍷🍷 جشن می‌خواره
جشن "بابه خوره" که به آن "بامی‌خواره" و "می‌خواره" هم می‌گویند در "رَشَن‌روز" از امرداد گاهشمار یزدگردی و هژده(هجده)مین روز ماه پنجم گاهشماری رواگ‌دار(رایج) در سغد باستان و ورا رود(ماوراءالنهر) برگزار می‌شد. گاهشماری سغدی و یزدگردی همگونی‌های فراوانی داشتند. "می‌خواره" از جشن‌های باستانی اپاختر خورآیی(شمال شرقی) ایران و سُغد باستان بود.
"جشن بامی‌خواره" ویژه‌ی آشامیدن می و افشرده‌های گوناگون گیاهان بود ولی بیش از همه و به گفته‌ی ابوریحان بیرونی این جشن ویژه‌ی افشره‌ی ناب گیاه هوم(عصیر) یا همان آبجو بود. "هوم" گیاهی ارزشمند و سپند(مقدس) در باور آنان بود و به آن نوشیدنی جاودانگی یا بی‌مرگی(اَمرتَه همریشه با امرداد) می‌گفتند.
در نسک(کتاب) هندی "ریگ‌ودا" نیز این نوشیدنی و جام آن نماد جاودانگی بودند.
اکنون "جشن بامی‌خواره" در شهرهایی از کشور تاجیکستان همچون شهر دوشنبه برگزار می‌شود.
#پریسا_امام_وردیلو
_____
🖍 برگرفته از:
۱- آثارالباقیه
نویسنده: #ابوریحان_بیرونی
۲- گاهشماری و جشن‌های ایران
نویسنده: #هاشم_رضی
۳- جشن‌های فراموش شده ایران باستان
نویسنده: #مریم_نوذری و #بهروز_بیگوند
_____
#فرهنگ_ایران #امردادگان
#چله_تموز #جشن_میانه_تابستان
#جشن_بامی_خواره #جشن_گاهنباری
@AdabSar
🍎🍎🍎🍎
Forwarded from ادبسار
🍷🍷🍷🍷
@AdabSar
🌹 آشنایی با جشن‌های ایرانی
🌹 جشن‌های نیمه‌ی امرداد
🌶🌶 جشن چله‌ی تموز
"چله‌ی تموز" با جشن آب‌پاشونک در نخستین روز تیر آغاز می‌شد و در آبان روز از امرداد برابر با دهم امرداد به پایان می‌رسید. چله تموز پایان‌بخش چندین جشن تابستانه بود که از دید چیستی و درون‌مایه به هم پیوسته بودند. جشن‌هایی در ستایش آب و آفتاب که با افسانه‌هایی برای ایستادگی در برابر خشکی و گرسنگی همراه بودند. در این افسانه‌ها ایزدان یا فرشتگان رشن، اشتاد و زامیاد همکاران امرداد برای نبرد با دیو گرسنگی یا "دیو زیریچ" بودند.
تموز به چم گرمای فراوان است. درباره‌ی این جشن آگاهی ما بسیار اندک بوده و دانش چندانی به زمانه‌ی ما نرسیده است.
اکنون در نیمروز(جنوب) خراسان با آغاز تابستان، بزرگ‌ترین روز سال را گرامی داشته و به چهل روز نخست تابستان چله‌ی بزرگ می‌گویند. به بیست روز پس از آن نیز چله‌ی کوچک یا چله‌ی خرد گفته می‌شود. گفته می‌شود در گذشته در پگاه این روز اسپند دود می‌کردند و در دالان خانه‌ها می‌ریختند.
سروده‌ی بومی خراسان برای چله‌ی تموز:
نه از شو مو منالم نه که از روز
نه از یلدا گیله درم نه چله تموز
هموقذر فهمیدم دمین ای دنیا
که آسونی د بعد سختی میه هنوز!
برای آشنایی با جشن آب‌پاشونک و آغاز چله‌ی تموز به این پیوند بنگرید:
t.me/AdabSar/7469
🍒🍒جشن میانه‌ی تابستان
ایرانیان در آغاز، پایان و میانه‌ی هر موسم(فصل) جشنی برگزار می‌کردند. این جشن‌ها برای بخش‌بندی سال و بخش‌بندی زمان کشت‌وکار بود. جشن میانه‌ی تابستان دومین گاهنبار از شش گاهنبار بود. به باور آن‌ها خدا در یک سال هستی را آفرید و در هر گاهنبار یکی شش پدیده‌ی آسمان، آب، زمین، گیاه، جانور و آدم را آفرید. زمان میان گاهنبار نخست تا گاهنبار دوم یا مدیوشهیم/مدیوشیم(در پارسی اوستایی به مانک میانه‌ی تابستان) زمان آفرینش آب در افسانه‌هاست.(یشت‌ها، پورداود) هر یک از شش گاهنبار در گاهشماری کهن در پنج روز از ماه(خور، ماه، تیر، گوش و دی‌به‌مهر) برگزار می‌شد. روز مِهادین(اصلی) جشن میانه تابستان، دی‌به‌مهر روز یا پانزدهم امرداد بود. در ناظم‌الاطبا آمده که در باورهای کهن، زمان میان گاهنبارها و آفرینش پدیده‌های ششگانه، شست روز بود.
سرودخوانی، گفت‌وگو با یکدیگر، شادمانی و آموزش‌های نیک از آیین‌های جشن میانه‌ی تابستان بود.
گفته می‌شود گاهنبار دوم در نیمه‌ی تیرماه برگزار می‌شد ولی در سالنمای بنیاد پژوهش‌های ایرانی، زمان این جشن در نیمه‌ی امرداد است.
🍷🍷 جشن می‌خواره
جشن "بابه خوره" که به آن "بامی‌خواره" و "می‌خواره" هم می‌گویند در "رَشَن‌روز" از امرداد گاهشمار یزدگردی و هژده(هجده)مین روز ماه پنجم گاهشماری رواگ‌دار(رایج) در سغد باستان و ورا رود(ماوراءالنهر) برگزار می‌شد. گاهشماری سغدی و یزدگردی همگونی‌های فراوانی داشتند. "می‌خواره" از جشن‌های باستانی اپاختر خورآیی(شمال شرقی) ایران و سُغد باستان بود.
"جشن بامی‌خواره" ویژه‌ی آشامیدن می و افشرده‌های گوناگون گیاهان بود ولی بیش از همه و به گفته‌ی ابوریحان بیرونی این جشن ویژه‌ی افشره‌ی ناب گیاه هوم(عصیر) یا همان آبجو بود. "هوم" گیاهی ارزشمند و سپند(مقدس) در باور آنان بود و به آن نوشیدنی جاودانگی یا بی‌مرگی(اَمرتَه همریشه با امرداد) می‌گفتند.
در نسک(کتاب) هندی "ریگ‌ودا" نیز این نوشیدنی و جام آن نماد جاودانگی بودند.
اکنون "جشن بامی‌خواره" در شهرهایی از کشور تاجیکستان همچون شهر دوشنبه برگزار می‌شود.
#پریسا_امام_وردی
_________________
🖍 برگرفته از:
۱- آثارالباقیه
نویسنده: #ابوریحان_بیرونی
۲- گاهشماری و جشن‌های ایران
نویسنده: #هاشم_رضی
۳- جشن‌های فراموش شده ایران باستان
نویسنده: #مریم_نوذری و #بهروز_بیگوند
_________________
#فرهنگ_ایران #امردادگان
#چله_تموز #جشن_میانه_تابستان
#جشن_بامی_خواره
@AdabSar
🍎🍎🍎🍎
@AdabSar
🌹 آشنایی با جشن‌های ایرانی
🌹 جشن‌های نیمه‌ی امرداد
🌶🌶 جشن چله‌ی تموز
"چله‌ی تموز" با جشن آب‌پاشونک در نخستین روز تیر آغاز می‌شد و در آبان روز از امرداد برابر با دهم امرداد به پایان می‌رسید. چله تموز پایان‌بخش چندین جشن تابستانه بود که از دید چیستی و درون‌مایه به هم پیوسته بودند. جشن‌هایی در ستایش آب و آفتاب که با افسانه‌هایی برای ایستادگی در برابر خشکی و گرسنگی همراه بودند. در این افسانه‌ها ایزدان یا فرشتگان رشن، اشتاد و زامیاد همکاران امرداد برای نبرد با دیو گرسنگی یا "دیو زیریچ" بودند.
تموز به چم گرمای فراوان است. درباره‌ی این جشن آگاهی ما بسیار اندک بوده و دانش چندانی به زمانه‌ی ما نرسیده است.
اکنون در نیمروز(جنوب) خراسان با آغاز تابستان، بزرگ‌ترین روز سال را گرامی داشته و به چهل روز نخست تابستان چله‌ی بزرگ می‌گویند. به بیست روز پس از آن نیز چله‌ی کوچک یا چله‌ی خرد گفته می‌شود. گفته می‌شود در گذشته در پگاه این روز اسپند دود می‌کردند و در دالان خانه‌ها می‌ریختند.
سروده‌ی بومی خراسان برای چله‌ی تموز:
نه از شو مو منالم نه که از روز
نه از یلدا گیله درم نه چله تموز
هموقذر فهمیدم دمین ای دنیا
که آسونی د بعد سختی میه هنوز!
برای آشنایی با جشن آب‌پاشونک و آغاز چله‌ی تموز به این پیوند بنگرید:
t.me/AdabSar/7469
🍒🍒جشن میانه‌ی تابستان
ایرانیان در آغاز، پایان و میانه‌ی هر موسم(فصل) جشنی برگزار می‌کردند. این جشن‌ها برای بخش‌بندی سال و بخش‌بندی زمان کشت‌وکار بود. جشن میانه‌ی تابستان دومین گاهنبار از شش گاهنبار بود. به باور آن‌ها خدا در یک سال هستی را آفرید و در هر گاهنبار یکی شش پدیده‌ی آسمان، آب، زمین، گیاه، جانور و آدم را آفرید. زمان میان گاهنبار نخست تا گاهنبار دوم یا مدیوشهیم/مدیوشیم(در پارسی اوستایی به مانک میانه‌ی تابستان) زمان آفرینش آب در افسانه‌هاست.(یشت‌ها، پورداود) هر یک از شش گاهنبار در گاهشماری کهن در پنج روز از ماه(خور، ماه، تیر، گوش و دی‌به‌مهر) برگزار می‌شد. روز مِهادین(اصلی) جشن میانه تابستان، دی‌به‌مهر روز یا پانزدهم امرداد بود. در ناظم‌الاطبا آمده که در باورهای کهن، زمان میان گاهنبارها و آفرینش پدیده‌های ششگانه، شست روز بود.
سرودخوانی، گفت‌وگو با یکدیگر، شادمانی و آموزش‌های نیک از آیین‌های جشن میانه‌ی تابستان بود.
گفته می‌شود گاهنبار دوم در نیمه‌ی تیرماه برگزار می‌شد ولی در سالنمای بنیاد پژوهش‌های ایرانی، زمان این جشن در نیمه‌ی امرداد است.
🍷🍷 جشن می‌خواره
جشن "بابه خوره" که به آن "بامی‌خواره" و "می‌خواره" هم می‌گویند در "رَشَن‌روز" از امرداد گاهشمار یزدگردی و هژده(هجده)مین روز ماه پنجم گاهشماری رواگ‌دار(رایج) در سغد باستان و ورا رود(ماوراءالنهر) برگزار می‌شد. گاهشماری سغدی و یزدگردی همگونی‌های فراوانی داشتند. "می‌خواره" از جشن‌های باستانی اپاختر خورآیی(شمال شرقی) ایران و سُغد باستان بود.
"جشن بامی‌خواره" ویژه‌ی آشامیدن می و افشرده‌های گوناگون گیاهان بود ولی بیش از همه و به گفته‌ی ابوریحان بیرونی این جشن ویژه‌ی افشره‌ی ناب گیاه هوم(عصیر) یا همان آبجو بود. "هوم" گیاهی ارزشمند و سپند(مقدس) در باور آنان بود و به آن نوشیدنی جاودانگی یا بی‌مرگی(اَمرتَه همریشه با امرداد) می‌گفتند.
در نسک(کتاب) هندی "ریگ‌ودا" نیز این نوشیدنی و جام آن نماد جاودانگی بودند.
اکنون "جشن بامی‌خواره" در شهرهایی از کشور تاجیکستان همچون شهر دوشنبه برگزار می‌شود.
#پریسا_امام_وردی
_________________
🖍 برگرفته از:
۱- آثارالباقیه
نویسنده: #ابوریحان_بیرونی
۲- گاهشماری و جشن‌های ایران
نویسنده: #هاشم_رضی
۳- جشن‌های فراموش شده ایران باستان
نویسنده: #مریم_نوذری و #بهروز_بیگوند
_________________
#فرهنگ_ایران #امردادگان
#چله_تموز #جشن_میانه_تابستان
#جشن_بامی_خواره
@AdabSar
🍎🍎🍎🍎
🏖☀️ @AdabSar
🏖 آشنایی با جشن‌های ایرانی
🏝 جشن میانه‌ی تابستان
🌴 ایرانیان در آغاز/پایان و میانه‌ی هر وَرشیم(فصل) جشنی برای بخش‌بندیِ سال و زمان کشت‌وکار برگزار می‌کردند که به آن‌ها جشنِ «گاهان‌باری» گفته می‌شود. در زمانی که هنوز گاهشماری هفته و ماه پدید نیامده بود، این جشن‌ها بهترین روش برای بخش‌بندیِ سال و برنامه‌ریزی برای کشاورزی بودند و افسانه‌ای از آفرینش در خود داشتند. بر پایه‌ی این افسانه‌ها در هر گاهانبار یک پدیده از پدیده‌های بزرگِ هستی آفریده شده است. گمان می‌رود گاهان‌بارها در سده‌ها و هزاره‌ها دستخوش دگرگونی شدند و اکنون ما آگاهی اندکی درباره‌ی شش گاهنبار داریم.
🌴 «مدیوشیم» دومین گاهانبار در ایران باستان بود. بر پایه‌ی آگاهی به ما رسیده ایرانیان باستان باور داشتند که خدا در یک سال هستی را آفرید و در هر گاهنبار یکی از شش پدیده‌ی آسمان، آب، زمین، گیاه، جانور و آدم را پدید آورد. زمان میان گاهنبار نخست تا گاهنبار دوم یا مدیوشیم زمان آفرینش آب در افسانه‌هاست. مدیوشیم در پارسی اوستایی به مانک(معنی) میانه‌ی تابستان بود(یشت‌ها، پورداود). هر یک از شش گاهنبار در گاهشماری کهن ایران در پنج روز از ماه به نام‌های خور، ماه، تیر، گوش و دی‌به‌مهر برگزار می‌شد و روز مِهادین(اصلی) جشن میانه‌ی ورشیم بود. مدیوشیم نیز در روز دی‌به‌مهر یا پانزدهم امرداد برگزار می‌شد. در ناظم‌الاطبا آمده که در باورهای کهن زمان میان گاهنبارها و آفرینش پدیده‌های ششگانه شست روز بود. چنانچه این دیدگاه درست باشد گاهنبارها از آغاز ششگانه بودند.
سرودخوانی، گفت‌وگو با یکدیگر، شادمانی و آموزش‌های نیک، آیین‌های جشن میانه‌ی تابستان بودند.
📜 بیشتر بخوانید:
t.me/AdabSar/14278
✍ #پریسا_امام_وردیلو
____
📚 برگرفته از:
۱- گاهشماری گاهنباری، کهن‌ترین نظام گاهشماری شناخته‌شده در ایران #رضا_مرادی_غیاث_آبادی
۲- گاهشماری و جشن‌های ایران #هاشم_رضی
۳- جشن‌های فراموش شده ایران باستان #مریم_نوذری و #بهروز_بیگوند
____
#جشن_های_ایرانی #جشن_میانه_تابستان #امردادگان #جشن_گاهنباری
☀️🏝 @AdabSar
🏖 آشنایی با جشن‌های ایرانی
🏝 جشن میانه‌ی تابستان
🌴 ایرانیان در آغاز/پایان و میانه‌ی هر وَرشیم(فصل) جشنی برای بخش‌بندیِ سال و زمان کشت‌وکار برگزار می‌کردند که به آن‌ها جشنِ «گاهان‌باری» گفته می‌شود. در زمانی که هنوز گاهشماری هفته و ماه پدید نیامده بود، این جشن‌ها بهترین روش برای بخش‌بندیِ سال و برنامه‌ریزی برای کشاورزی بودند و افسانه‌ای از آفرینش در خود داشتند. بر پایه‌ی این افسانه‌ها در هر گاهانبار یک پدیده از پدیده‌های بزرگِ هستی آفریده شده است. گمان می‌رود گاهان‌بارها در سده‌ها و هزاره‌ها دستخوش دگرگونی شدند و اکنون ما آگاهی اندکی درباره‌ی شش گاهنبار داریم.
🌴 «مدیوشیم» دومین گاهانبار در ایران باستان بود. بر پایه‌ی آگاهی به ما رسیده ایرانیان باستان باور داشتند که خدا در یک سال هستی را آفرید و در هر گاهنبار یکی از شش پدیده‌ی آسمان، آب، زمین، گیاه، جانور و آدم را پدید آورد. زمان میان گاهنبار نخست تا گاهنبار دوم یا مدیوشیم زمان آفرینش آب در افسانه‌هاست. مدیوشیم در پارسی اوستایی به مانک(معنی) میانه‌ی تابستان بود(یشت‌ها، پورداود). هر یک از شش گاهنبار در گاهشماری کهن ایران در پنج روز از ماه به نام‌های خور، ماه، تیر، گوش و دی‌به‌مهر برگزار می‌شد و روز مِهادین(اصلی) جشن میانه‌ی ورشیم بود. مدیوشیم نیز در روز دی‌به‌مهر یا پانزدهم امرداد برگزار می‌شد. در ناظم‌الاطبا آمده که در باورهای کهن زمان میان گاهنبارها و آفرینش پدیده‌های ششگانه شست روز بود. چنانچه این دیدگاه درست باشد گاهنبارها از آغاز ششگانه بودند.
سرودخوانی، گفت‌وگو با یکدیگر، شادمانی و آموزش‌های نیک، آیین‌های جشن میانه‌ی تابستان بودند.
📜 بیشتر بخوانید:
t.me/AdabSar/14278
✍ #پریسا_امام_وردیلو
____
📚 برگرفته از:
۱- گاهشماری گاهنباری، کهن‌ترین نظام گاهشماری شناخته‌شده در ایران #رضا_مرادی_غیاث_آبادی
۲- گاهشماری و جشن‌های ایران #هاشم_رضی
۳- جشن‌های فراموش شده ایران باستان #مریم_نوذری و #بهروز_بیگوند
____
#جشن_های_ایرانی #جشن_میانه_تابستان #امردادگان #جشن_گاهنباری
☀️🏝 @AdabSar
🌼 جشن میانه تابستان
ایرانیان در آغاز، پایان و میانه‌ی هر ورشیم (فصل) جشنی برگزار می‌کردند و این جشن‌ها بیشتر به انگیزه‌ی بخش‌بندی سال و برنامه‌ریزی کشت‌وکار بود. گفته شده #جشن_میانه_تابستان دومین گاهنبار از شش گاهنبار باستانی بود. به باور آن‌ها خدا در یک سال هستی را آفرید و در هر گاهانبار یکی از شش پدیده‌ی آسمان، آب، زمین، گیاه، جانور و آدم را آفرید. زمان میان گاهانبار نخست تا گاهانبار دوم یا مدیوشهیم/مدیوشیم (در پارسی باستان به مانک میانه تابستان) زمان آفرینش آب در افسانه‌هاست. (یشت‌ها، پورداود)
هریک از شش گاهنبار در گاهشماری کهن در پنج روز از ماه (خور، ماه، تیر، گوش و دی‌به‌مهر) برگزار می‌شد. روز مِهادین (اصلی) جشن میانه تابستان، دی‌به‌مهر روز یا پانزدهم امرداد بود. در ناظم‌الاطبا آمده که در باورهای کهن، زمان میان گاهنبارها و آفرینش پدیده‌های ششگانه، شست روز بودند.
سرودخوانی، گپ و گفت، شادی و آموزش‌های نیک از آیین‌های این جشن بودند.
به گفته دیگر گاهنبار دوم در نیمه تیر برگزار می‌شد ولی در سالنمای بنیاد پژوهش‌های ایرانی زمان این جشن در نیمه امرداد است.
#جشن_های_ایرانی #امردادگان #جشن_گاهنباری
@AdabSar
🌼 جشن میانه تابستان
ایرانیان در آغاز، پایان و میانه‌ی هر ورشیم (فصل) جشنی برگزار می‌کردند و این جشن‌ها بیشتر به انگیزه‌ی بخش‌بندی سال و برنامه‌ریزی کشت‌وکار بود. گفته شده #جشن_میانه_تابستان دومین گاهنبار از شش گاهنبار باستانی بود. به باور آن‌ها خدا در یک سال هستی را آفرید و در هر گاهانبار یکی از شش پدیده‌ی آسمان، آب، زمین، گیاه، جانور و آدم را آفرید. زمان میان گاهانبار نخست تا گاهانبار دوم یا مدیوشهیم/مدیوشیم (در پارسی باستان به مانک میانه تابستان) زمان آفرینش آب در افسانه‌هاست. (یشت‌ها، پورداود)
هریک از شش گاهنبار در گاهشماری کهن در پنج روز از ماه (خور، ماه، تیر، گوش و دی‌به‌مهر) برگزار می‌شد. روز مِهادین (اصلی) جشن میانه تابستان، دی‌به‌مهر روز یا پانزدهم امرداد بود. در ناظم‌الاطبا آمده که در باورهای کهن، زمان میان گاهنبارها و آفرینش پدیده‌های ششگانه، شست روز بودند.
سرودخوانی، گپ و گفت، شادی و آموزش‌های نیک از آیین‌های این جشن بودند.
به گفته دیگر گاهنبار دوم در نیمه تیر برگزار می‌شد ولی در سالنمای بنیاد پژوهش‌های ایرانی زمان این جشن در نیمه امرداد است.
#جشن_های_ایرانی #امردادگان #جشن_گاهنباری
@AdabSar